трае (гл.) - долго (прил.)

Вечерата траеше долго. До полноќ. Беа драматични, пресвртни времиња.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Нема да трае долго“, рече О'Брајан. „Гледај ме право во очите. Со која земја е Океанија во војна?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Траеше долго се додека не стигнаа на седмото небо. И двајцата делеа иста мисла.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бакнежот траеше долго колку и нејзиниот здив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потем, прегратката траеше долго и беше проткаена со солзи радосници.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секој негов збор траеше долго и мачно излегуваше од него - Како да ја напушта библијата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Потоа со моливот почнав да цртам ромбови од средна големина, и тоа траеше долго. Овој цртеж ми се повторува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сѐ што е со сила, не трае долго.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Престани кога ти е најубаво, така чувството останува и трае долго.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Претставата не траеше долго. Црквата се стиши.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не траеше долго седењето кај кумот на клупите покриени со ткаени килими и масите со бел како снег штиркан дамаст.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Бербата траеше долго. Рацете на берачите им скапуваа, очите им потемнуваа како маслинките, од умор и неспиење.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Секогаш траеја долго, цел ден такаречи, се среќаваа со сестра си Пандора и браќата кои веќе беа оженети, со многу пријателки, со братучетките, секогаш беше многу весело.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тоа, сепак, не можеше да трае долго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога денот се прикраде пак во неговиот прозорец со онаа негова нерешителна виделина, во која будењето траеше долго, првото, што успеа да го открие, беше едно малечко, питомо главче, со две долги увца, кои по својата боја и по тоа како беа порастени многу потсетуваа на два листа од една мека тревка, што расте по висовите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тишината и немото простување трае долго, а толку долго трае и немиот разговор на Пелагија со него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Инаку, нивната идила траеше долго и беше видна не за да им предизвикува завист кај другите, туку ним да не пречи во задоволствата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Сето тоа овде нема да трае долго.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Патувањето траеше долго, предолго. Вовчето, мало, старо, со маки и забревтано се искачуваше по ридовите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Никогаш не траеше долго полнотата на нашата семејна идила со Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Влагата продира длабоко и трае долго.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Бербата траеше долго. Рацете на берачите им скапуваа, очите им потемнуваа како маслинките, од умор и неспиење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ама и тоа не траеше долго. Болеста пак се врати, пак нѐ подбра.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)