ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во Перт навистина има еден Преспанец кому, ете, му се може сека вечер роднокрајно му крекаат жабите, а тој да слуша и да се насладува, да си потпевнува за душа и ако се може некако да не му се тресат рацете додека мери колку милиони педи требаат за распостилање на копнежот по едно обично крајезерско детство.

Додека траела операцијата, пред да го направи решавачкиот зафат, му рекол на болниот дека само по една минута ќе престанат да му се тресат рацете. И така станало.

Не можам сам, ми се тресат рацете.

На Силјан Лилјаков почнаа да му се тресат рацете. Небаре од Паркинсонова болест.

Дали сум многу остарена, оветвена во лицето, дали ќе ми се тресат рацете.

Паун Радевски бара ракија, на Силјана Лилјаков му се тресат рацете...

ВЕРА: Тебе од алчност ти се тресат рацете.

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

Го фаќаше питропот Танаско за рацете и му велеше: „Ти се тресат рацете, Арилко... Болен си...“

На Марија, кога ги зеде, ѝ се тресеа рацете.

СУЛТАНА: Ми се тресат рацете. А и не го сакам. Се излигавело – се испострало.

КРИСТИНА: Ми се тресат рацете, црвенеам без потреба, се потам, имам вртоглавици, гледам дупло, малаксана сум, не можам да станам од кревет, не можам да заспијам, ми чука срцето, се плашам од смрт, од живот, од луѓе, од животни, од мртва природа, се плашам од страв, се гушам, не можам да земам воздух, очите ми гледаат навнатре, ми бегаат во различни правци, ми се кочат ноѕете, ме следат, коваат завера против мене, сите ми се смеат, главата ми е мала како тупаница, главата ми е голема како тиква, ми бучи во ушите, слушам гласови, има уште некој во мене, ме тера на викање, ме тера на смеење, ме тера на молчење, гледам слики, мозокот ми се лепи за черепот, правам со денови исти движења, не правам со денови никакви движења, сега сум главица зелка, ме нема.

Со другата, пак, ја фаќа неговата рака и Јехуда Давидовиќ чувствува како на Алегра ѝ се тресе раката.

Јехуда Давидовиќ инстиктивно ги доближува своите усни до нејзините. Таа остана така.

Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.

На Русале му се тресат рацете.

Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.

Престани! „Што?“ прашав, сѐ уште бесполезно туркајќи како да не те слушнав.

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179