Го трие по косата, пената му се спушта по лицето и го чеша, тој сепак гледа во нејзините мрзливи, сочни усни како му се наближуваат, за да бидат заменети со влажните кадри, со кои се поигрува, наизменично издвојувајќи ги, наизменично привлекувајќи ја целата глава.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ни онаа подигната рака, ни онаа тупаница, што се трие по челото, сакајќи барем на некој начин да ја оттурне физички таа слика од себе, тоа сеќавање, таа мисла.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Спискаа луѓето, ја триеја по лицето и вратот, не помагаше ништо.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
- Ја откопча. Со наводенетата крпа ја трие по плеќи, по гради, под мишки.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме – се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)