тропа (гл.) - и (сврз.)

А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
На нејзино викање, почна да се кашла некој и да ја кара кучката која, како верен стражар, навистина осети оти некој тропа и стои на малата врата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ние бегаме, а тие идат по нас, тропаат и се набиваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш чу како оној што тропаше и поугласно викна: - Домаќине . . .
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И ќумбето тропа и пука, а војниците бегаат, мислат некоја пеколна машина е фрлена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тропа и ја турка...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој тропал и ѝ се заканувал.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Трча кучето со тенџерето во кое главата му е заглавена, тропа и квичи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)