фрла (гл.) - камен (имн.)

Кога во Листра излекував многумина и го учев многубројниот народ да го возљубува името Негово, неколкумина пристигнаа од Антиохија и од Иконија и подбуцнувајќи го народот против мене, успеаја да ги натераат, наместо со восхит, на мене да гледаат со презир, наместо да ме љубат, силно да ме намразат во срцата свои, та така, заслепени од омразата и од бесот свои, ги заборавија храната и даровите што ми ги носеа и почнаа да фрлаат камења врз мене, за таков, скоро мртов, да ме исфрлат од градот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И веќе во следниот миг, гонет од тој свој необјаснив порив, што го гонеше да се бори со Јурукот, со волците, со болештините, да фрла камења, да збодина како одврзан коњ, па преку папратот, па преку доловите и ридиштата летна кон Орелска Чука...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Размислуваш ли? - праша со скриен потсмев Денко, присетувајќи се на сличните Бојанови постапки, кога велеше дека фрла камења и размислува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога немаат друго, вели, на својата сенка фрлаат камења...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вртеа луѓето како улави околу езерото, се загледуваа во водата, влегуваа во езерото кога ќе им засенеше нешто, претаа со стапови низ шеварот и трските, фрлаа камења во плитките места, но сѐ беше попусто.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Глупост. Ти и не умееш да фрлаш камен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вардете се. Никој нема да ве варди. Ќе биде добро. Белки не сме фрлале камења по господ. (Умира.) (Тишина. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Турците ги пцуеја, фрлаа камење по нив, а христијаните се затскриваа зад ќепенците да не ги гледаат така исповрзани и гревовни.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Види вака, нема камења, Том; не е допуштено врз неа да се фрлаат камења.“ „Да, господине.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беа тука за да дозволат да се фрлаат камења.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не знам зошто одев во куќата под калето кога постојано ме ежавеше страв брегот еден ден да не појде надолу и да се разурнат шарките на времињата кои поминуваа по неговата жолта страна ви кажувам не знам зошто одев кога и самата куќа имаше нешто застрашувачко во густата темница што се таеше меѓу диреците оти мојот братучед можев да го најдам и кај нас зад насипот каде што неговата маќеа пасеше бела коза по бавчите и молзеше по ока полока млеко за неговата ќеркичка оти жена му марија своето убаво женско време го поминуваше во лешочкиот санаториум а пак кај нанчо можам да ви речам дека ништо не ме влечеше оти во мене тлееше голема навреда од што ме напади првата зима што ја зимував во скопје а сега својата дрвена берберница од паркот спроти градската болница ја има преселено во ќошот лево веднаш крај самиот влез и ја има сросано на два ката долу за бричење а горе за спиење со жеништата што ги турка со глава по раскрцканото скалило направено од две штици ви кажувам не доаѓав ни за него ни за братучедот кој често клечеше или лежеше во аголот врз сламарникот меѓутоа јас често се уловував како драбам по насипот крај реката очекувајќи да ги здогледам детето со разбегана коса по главата момчето со долгиот врат како фрла камчиња во реката и старецот сиот завиен во козина таму каде што се гледа душата
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
JOH Зимата, речиси, се мавтавме. Рипавме трисок, фрлавме камен од рамена и пишувавме писма.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Помислуваше дека не е дома и ја бараше на сите страни; се качуваше на брегот, гледаше кон полето, кон нејзината нива, но ја немаше; се враќаше кај нејзината куќа и продолжуваше да свири во бавчата и да фрла каменчиња на прозорецот од нејзината одаја.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)