Татко, во мигот, не рече ништо. Продолжи да си го шмрка чајот.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Господи, колку убав ден се осамна, ами не можеше вчера така да нѐ причека? си мисли додека си го шмрка чајот без леб и додека со благ поглед го опфаќа брлогот дробнежот на баба Петра и некоја невидлива сила ја исполнува, ја раширува.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)