ги (зам.) - брише (гл.)

Тие првпат во животот го видоа Чанга како ги брише солзите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На Иванчо, претпоследното, четири години старо, му дадов првин една „кики“ карамела, потоа дома, палачинки, а на крајот му ги бришев мрсулите. Не можев да престигнам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Забележав маж и жена. Додека жената го поливаше цвеќето а мажот го поправаше гробот на кучето, плачеа и очите ги бришеа од солзите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓутоа, со време бледнееја нејзините црти, се губеа во неопределена нејасност, како да ги брише блескавоста на ова летно сонце што го заморува неговиот поглед и ум.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа ме води кон претпоставката дека постои дејство или класа дејства, кои дејствуваат врз нашите доживувања на нашите дејствувања, ги бришат од нашето искуство: дејствувањето од оваа последна класа на некој начин делува врз нашето искуство за нив самите, така што ние не ги доживуваме ниту нашите први дејствувања, ниту тие што ги исфрлаат (сега веќе бившите дејствувања) од нашето искуство.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мајка ми е склупчена крај огништето и постојано си ги брише очите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го свлечкаа внатре, пресвиснат и нем. Луѓето со стегнати срца ги бришеа очите. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Значи, ни заминуваш, драги учителе. Нѐ оставаш... - ги бришеше очите прислужникот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Гледам и другарите тоа го прават: жулат со челото на дланките пред себе и скришум ги бришат замаглените очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Море смрдење, мајката бреј! Бетер од Турчишчата!“ — си помисли Толе кога си ги бришеше солзите од очите, кои беа му навреле при повраќањето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога крилјата се подготвени за летање бргу се долетува до гнездото на сопствената болка од сопствената шака си ја лижеш изгубената радост и ја ишкаш смртта од струните на виолината ноќни сенки излетуваат од акордите на вердиевиот реквием и им ги бришат челата на публиката лачени ноти скокаат низ историјата и се потат во чевлите на диригентот звуците на животот како лилјаци се удираат од ѕидовите на вечноста од суво усте лушпе ореово се разлева кон реката вердиевата чаша вино отаде реката последна причесна и школки на суво - на клапнатите музичари им намигнуваат.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Три тома да ви седат у плакар и да ги бришете од прашина со години е стварно бескорисна работа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ја викаат пејачката. - Данче... А Данче ги брише очите. Плаче. Таа има меко срце.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Музиката и желбата за забава ги бришеа овде бргу разликите меѓу луѓето дојдени од сите страни на светот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Трубачот ги брише кришум, со шамиче, кондурите, го истегнува кусото палто, чекори збунето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жените ги бришеа солзите, дедо Димо го гмечеше луленцето, а прстите му трепереа и никако не успеваше да го запали, а Денко и Бојан, главните јунаци на оваа свеченост, не успеваа да ја скријат својата голема возбуда.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во распаднатото, фрагментарно, постмодерно време кое ги брише сите граници и хиерархии, кое со својата општа огледало-структура им дава право на сите и на сите право на сѐ, во време на персонализација, време на исчезнување на границите помеѓу високо и ниско, помеѓу уметност и неуметност, во време на рамнодушна консументска булимија, во време на атрофија на чувствата - на ѓубрето сите врати му се ширум отворени, ѓубрето навлегува во сите пори на животот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И како заоѓа сонцето – така почнува да врне, лие врз книгата, ги брише буквите - не може да ги откорне крстовите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Ама да нѐ не ставаат во кенефите да им ги бришеме газовите како во таа прикаската за царот и сиромавиот?”...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Лудвик гледаше во мене, во моите солзи, ги бришеше, и ме тешеше; замислете, господин судија, тој мене ме тешеше, наместо јас него; тој си одеше; немаше ништо пред себе, одеше во целосна неизвесност; ние пак се враќавме во својот сигурен и предвидлив свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така и беше: дојде како никаде да не бил, како од никаде да доаѓа; така влезе кај мене дома, дури и без да чукне; го спушти куферот, ме прегрна и потем јас долго плачев во неговата прегратка, а тој ме тешеше и ми ги бришеше солзите; велеше: „Ништо, ништо не е тоа; само минале годините; ништо страшно не е тоа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Брзината на автомобилот за час ни фрла пред очи куп убави и непознати нешта, а потоа уште побрзо ги брише. Како некоја волшебна гума...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
ПАНДЕ: (откако си ги измива рацете вади шамија од појасот и си ги брише, а потоа и устата и мустаќите).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Затоа пуста туѓина е тешка. (Очите ѝ насолзуваат и си ги брише).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Старите ги бришат очите, децата цимкаат, а невестите, ха, ха, ха! липаат!... (Мара и Ката се потсетуваат и плачат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И Сане и Саздо ги бришат рацете.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Дури сега забележува дека од џебот на мантилот го извлекла чистото бело шамиче и механички ги брише очилата за сонце.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас ги бришев солзите и седнав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тетка ми со шамиче ги бришеше солзите, а јас во тој момент, веројатно поради начинот и содржината на сето тоа што го нареди не можев да заплачам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тие чувствуваат дека погледите на другите ги поништуваат, а присуството на другите го доживуваат како одземање на нивното присуство, тоа е како некој да им става јамка околу вратот, како со рака да им ги затвора устата и носот, како да ги брише од времето и просторот, како да ги осудува на смрт и покрај тоа што им го остава телото негибнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Плаче како мало дете. Неговата мајка вади марамче, ги брише неговите солзи, а потоа и мрсулите кои потекуваат по неговите масивни мустаќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Дајте ми и мене малку нежност, господине.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Господине, и мене ми треба малку нежност,“ подвриснуваше Августина, додека брат ми си ги бришеше солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја бришев влагата собрана на прозорското стакло, создадена од нашите дишења, а не си ги бришев солзите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледав низ прозорецот кон улицата, или пак во одразот на својот лик во прозорското стакло, и си ги повторував зборовите на мама: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не плачи, Фридрих… Не плачи,” му вели, а потоа одново го фаќа за рака, и го поведува натаму по паркот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бидејќи постои без вистински однос со другите и со самото себе, Јас на тие луѓе, создадено од имагинација, е слично на пареа, недофатливо – токму она што го сакаат тие луѓе: да не бидат дофатени од другите; но во исто време и нешто што е под вечна закана да исчезне при секој контакт со стварноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зелениот мантил му ги бришеше трагите, а по него се влечеше проѕирното тело на ветрето како надворнина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На истото прашање, самиот одговара: „Ја гледам мојата баба како долго, долго си ги брише прстите од престилката пред да ја земе во рацете мојата ученичка книшка“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Членовите на комисиите, како бабата на Хандке, долго, долго ги бришат своите прсти од престилката откако ќе ја стокмат манџата од сите можни елементи што ја чинат невкусна, всушност, пресолена или презакиселена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така, со години, победата родена во одмазда станува дамка на совеста а поразот можел да се крсти подземен заборав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од неговата прикаска исто така можеше ноќе вжештено да се размислува за светците и грешниците на минатото и за темните вртежи околу нив, за времето во кое, повеќе од кога и да било, смртта и стравот од смртта господареле и над билје и над луѓе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ах, пуста Саветке, што немаш превидено и кој знае уште што ќе дочекаш... (си ги брише очите од солзите кои ѝ протекуваат).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Само... уште еден услов имам... (се преправа оти му е жал, вади шамивче и ги брише очите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ПАРЕ: Аман, мори Антице, стани да бегаме оти сите ќе не срамат. (Фроса, Кате и Паре плачат и со крпи си ги бришат очите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А оние сега како допрва да ги откриваат ѕидовите и нивната волшебна моќ да ги одделат од изгубеноста и им требаше доста време за да се изнајдат сосема и да почнат да ги бришат своите пушки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа ги прибра сите преостанати фишеци, ги имаше петнаесет, и сите нив, секој поодделно, ги бришеше долго со мрсната крпа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едниот на другиот ги бришеа солзите, долго во ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еден на друг си ги бришеа солзите правејќи место за нови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана од скутот на мајка си ги бришеше солзите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Разденувањето ги бришеше ѕвездите и полека окото се полнеше со светлина: зеленикава, па жолтеникава и на крајот азурно-сина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бабата го отплака орото и со марамчето си ги брише и солзите и носот, па пак очите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги бришам на ногавицата од панталоните. Кога се исправам го здогледувам Наќета од Церово. Ја истранил главата, мислиш спие. Викам: Наќе, Наќе, ама не ми се одзива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се исправам и дури си ги бришам капките од устата, од зад мене излегува Јоше Свирачот. Ја стиснал гајдата под мишка и ги одбира чекорите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тој само клепа со влажните трепки, си ги брише огледалцата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војниците што излегуваат од реката потскокнуваат на песокта, а сонцето им ги брише капките, им ја зацрвенува кожата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Каде, Росе каде росно цвеќе мое, ја прашувам, си ги бришам солзите и одам по неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но вообичаено ги гледа еднаш – два пати и ги брише од нејзиниот компјутер. Нашиот човек...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Меѓу нив, потпрена на ѕидот, лежеше секира. на обајцата им беше до рака, на Марко Проказник од десната страна: природата го определила него да ја чисти од красти, мислеше, да ја лекува, да и ги брише од лице црвените дамки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Да ги бришеме од нашите речници, повеќе никогаш да ги нема!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Безживотна Ноќва виното ги бакнува моите усни додека дождот ги брише миговите од еден живот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се чудеше и тој, Иван. Се чудеше и веруваше дека животот ги брише луѓето од својот список зарад нивната меланхолија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И учителката и учителот ги извадија шамичињата и си ги бришеа солзите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Потоа Христос станал, ја соблекол горната облека, се препашал со крпа, турил вода во садот за миење, па почнал да им ги мие нозете на учениците и да им ги брише со крпа.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сонот ги брише сите неволи и тегоби на животот...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На почетокот бев среќен што го имам поголемиот дел од одајчето за себе иако секој ден навечер морав да ја метам косата и со мокра крпа да ги бришам штиците, а потоа да ја постелам рогозината врз сѐ уште мокрите штици, да подметнувам еден крпарник врз неа и со ист таков да се покривам во ноќите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На третиот пат невестата попушта, го обува едниот и по тоа другиот чевел и си ги брише солзите, оти ѝ ги врзале нозете во букагии, нема да биде веќе „пашито добиче“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петко слуша, ги запланува рацете на пламенот, потшмркнува, ги брише седите мустаќи и кротко одговара: — Сполај му на господ, Ристе, здрави сме и живи на саатот, здраво живо од сете на кој пита кој праша.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И почна да си ги брише солзите со црната шамија, која беше знак на преголема жалост.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Невестата го турка трипати, а потоа си ги брише солзите, оти ја наоглави деверот и сега ќе му ја водат на зетот — тој да господари со неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште од вратата ги фати чадот од борината и боровите дрва и почнаа да си ги бришат очите, небарем се сетија за сите свои блиски и далечни покојници.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста ги бришеше солзите и веруваше дека од устата на стрина Маловица господ зборува и сето си го претстави во нејзината бујна фантазија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Науката има значи свои граници коишто митот ги брише, размислуваше во себе додека во занес го слушаше Игора Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Лулупешку се подига, гледајќи во девојката која и натаму спие, си ги брише рацете: - Убаво ми велеше мама – „Апсолвирај на време.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Постарите жени со шамиите ги бришеа солзите радосници.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Драматичноста на сегашната ситуација ги брише реперите: денес е невозможно да се биде релативист; пропаста повторно ја роди потребата од апсолутна вистина.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мислам на будењето на Катерина; на бокалот вода додека ѝ ги бришев градите со студената намокрена крпа; на топлите симиди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помеѓу другите дребулии што ги спомнав, мислам дека не заборавив на Катерина да ѝ порачам да наврати во нашата амбуланта по работното време, бидејќи ми се пожали дека е со впечаток оти насекаде по телото ѝ шетаат стоногалки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе се фрлиш за прв пат главечки, ќе пливаш само за себе butterfly, ќе плуташ, ќе нуркаш оддалеченоста од брегот ќе ја одмеруваш по пробивот на сонцето, ако го има по работата на срцето по подноктиците перките и алгите по трагите од морските пци ќе ја унапредуваш техниката отскок на површината во последен миг неверна кон сѐ кон животот посебно: ќе палиш огин и ќе голташ жар и пепел во ждрелата на оние кои во тебе гледаат неидентифициран плод, увод во гревот зашто другите, одбраните, некаде далеку ѕемнат во истите ноќи, подоткриени јазикот го вадат од мрзеливи легални усни и скришум ги бришат своите благоглаголливи:
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Цврсто удиравме на асфалтот со новите војнички цокули.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И кога сосем падна мракот, јас престанав да си ги бришам солзите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И средбите со најблиските секогаш ѝ беа кратки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го извадив шамичето и долго и ги бришев солзите, ја галев по глава, два - три пати и ги расплетов плетенките и пак и ги сплетов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И додека си ги бришевме солзите и престанавме да липаме, штом го поминавме тунелот, слушнаме пробивен и писклив женски глас: - Доаѓаат!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ни рекоа да не зборуваме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо ја седна и излезе од бараката и дури сега, кога сонцето му удри в лице, од неговите очи потекоа тешки, горчливи солзи. Не ги брише.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само толку пишуваше за големата рана на Крстовица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Старците, седнати на камењата пред бараките, повлекуваат од цигарите и јавно си ги бришат солзите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чувството дека остана сосем сама ѝ го раскинува срцето, ѝ ја полни устата со горчина, ѝ ги потсечува колената осамата што дојде со кобното војничко писменце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Улуглави, едни мавтаа со црните шамии и капи, други си ги бришеа солзите и си ги криеја лицата со црнината што ја држеа в раце.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А тие, кутрите, клечеа покрај оганчето, обрабено со две тули или камења, дуваа во него и со валканите рачиња си ги бришеа насолзените очи и размрсулавените носиња.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Мамооо!!!! – викна момче од камионот што возеше пред нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На појадокот се натпреварува со другарчињата, ги брише чиниите, раководителот го пофалува.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
СПИРО: Еве, чорбаџи. Доста?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: (Преплашен како и другите) Леле, коџабаши Панко! Заптии! Што правиме сега? Што има пизма на нас Циганите!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Го вади кадифето од џеб и му ги брише чевлите.) Еве, чорбаџи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Арно.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Му дава знак на Поцко за враќање.) Да одиме, чорбаџи Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Ги брише солзите и воздивнува тешко.) Оф, јас сиромав!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: (Доаѓа со четката.) Еве, Теодосе! (Му ги брише панталоните, елекот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Адет е, куме, да се удри мур на кумството. (Си ги брише со ракав мустаќите.) Адет е. (Го бацува в уста.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ѓупци да си ги бришат носовите од раката моја!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ама како да се куртулам од овие фараони?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А кога ќе видат дека сè е попусто,се оптегнуваат под сенките од дрвјата и долго ги бришат спотнатите вратови.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Незабележливо ги брише очите.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Лаѓите, гледаме, си одат, си идат; Ѓеро ги брише очите и вели: леб нема дома, леб да им пратиме, а не по курви да одиме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Несомнено, не е случајно тоа што ова пречекорување на границите доаѓа во мигот кога проширувањето на поимот на говорот ги брише сите негови граници.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму оваа итност понатаму ќе нѐ одведе кон читањето на Русо.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сакав да дознаам нешто повеќе околу организацијата на натпреварот, како, на пример, кој ја бира комисијата, колкучлена е, дали има претседател и дали сите куќи се предмет на испитување, но мислите ми ги прекина гргорот во цревата, кои повторно ми се разбудија, потсетувајќи ме на мојата стара тежина, којашто тукушто требаше да добие ново засилување.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не си ги бришеше ниту мрсулите, ниту солзите, туку со едната рака си ја галеше главата, таму каде што ја болеше, а со другата си ги вадеше влакната од уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа повторно пушти вода од казанчето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зеде една салфетка и почна да ги брише, а потоа истото го направи со приборот на нејзините деца.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се приближив и ја видов тетка ми како решително, со крпа, ги брише завесите од кадата, одвреме-навреме подзастанувајќи да подзаструга некоја дамка од вода што ги избегнала нејзините широки замави.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Полека и со внимание ги бришеа листовите на фикусите, филадендроните, палмите, адамите и кралските бегонии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Мама ниту еднаш не ме пофали дека убаво ги бришам фикусите!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таму в десно една мајка му ги брише солзите на синчето, го гушнува, го крева в раце, а тоа се зграпчило за неа како некое маче, ама веќе не плаче, усните на мама му се доближени до увцето и сигурно нешто убаво му шепнува, па се насмевнува и погледнува кон едно девојче кое се гушнало со своето маченце - и тоа, маченце - ќе стане прваче.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
БОГДАН: (очински грижно ги брише со крпа блујаниците од Пијаниот).
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Со раце исчадени од барут, ги бришат солзите, сомнително се гледаат, талкаат еден друг, шепотат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани, коленичејќи, па ченгелот обеси ѓумче и почна да дува во одвај разгорените огпичиња, плука настрана, со валканата дланка, ги брише солзите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега сигурно ја гушка мајка си и ѝ ги брише солзите сметајќи дека на тој начин ѝ ја смалува болката во срцето. До вечерта денот уште голем.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Дури едната плаче, вели Оливера, другата ѝ го секне носот, ѝ ги брише солзите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги бришат лицата од едни солзи и прават место за други.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги бришеме скалите, се забришуваме и себеси, а долу, во душата, ни се плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги бришеме празните дојки и мевови, прелапнати како по породување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги мијат коските двете старици, ги бришат и тажат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Светлината од ѓупското лето се истура од прозорецот, им ги брише сенките од лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека еден дел од лицето ми остана внатре, кај началникот: ми го кине ко крпа и си ги брише чевлите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор се пресега и ми ги брише солзите од лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги голтам, ги бришам, а тие пак си стојат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
идат сега полицајците на Јанис Метаксас и ти дежураат пред устата, под ушите, не смееш ни кучето со свои зборови да го повабиш, ни козата да ја искараш, оти не им зборуваш грчки, ти велат, моето куче не знае грчки, им велиш, мојата коза не разбира, полицајците и оддалеку знаат на кој јазик зборуваш, по отворањето на устата знаат и идат право на тебе и во отворената уста ти плукаат и после ти ги кршат забите и ги бришат словенските букви од црквите и од гробовите,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Брзината на автомобилот за час ни фрла пред очи куп убави и непознати нешта, а потоа уште побрзо ги брише. Како некоја волшебна гума...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)