ги (зам.) - брои (гл.)

Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гетото има практична локација: поставено близу до железничката станица, ги брои сѐ помасовните транспорти со мажи, старци, деца, девојки, трудни жени, млади брачни парови земени неодамна во една, во тие околности неочекувана и чудна епидемија на свадби што се случуваат и по сто на ден, но и на болни, исцрпени, предсмртни и млади, здрави, полни со живот, очајни луѓе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гита го жали: во пролетниот календар на гибелта, некогашниот прв човек на заедницата, сега само странец во еден голем ориентален град што никогаш наполно не го прифати за свој, поранешниот главен рабин и претседател на општината на Салоника ги брои писоците на локомотивите што ги најавуваат транспортите на живи луѓе, откорнатици со извесна дестинација, но и неизвесна судбина.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Март е, пролет, време кога на календарите се бележи времето и празниците посветени на радоста и на обновата на природата, а не време за замолк, не време на смрт...  Во главата (што му е?) непрекинато му одѕвонува тажното мане изведувано на ут од сефардската песна „Примавера ен Салонико”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гледам дождот прави меурчиња во дворот. Ги бројам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А сиот насмеан и весел, тој ќе чука по рамово и ќе плука на прстот кога ќе ги брои...“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Паркчето, притеснето меѓу железничката пруга и сообраќајницата, претставува идеално место да се гледаат забрзаните автомобили: можеш да ги броиш, да запишуваш регистарски броеви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па и не ни е здодевно да чекаме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Навистина идат, си пробрборија јузбашијата и мудурот и ги впија очите во мракот, небарем ќе ги бројат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, море бег, пет даду и јас. Не можа да се дела од село и селани — одговори со натажен глас Трајко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сете пари ќе и чуам само за пушки, лели велиш оти ќе ни требат, И уште тука Толе се распаша, го извади ќемерот од Арсланбеј што му го зеде во Старавина со шеесет и пет лири, во кој беше ги сместил и оние од овците од Букри, та ги истури на сакмата и почна да ги брои по десет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имам троа вересиа да собера и ќе ти и натокма — се пошегува, мислејќи на Јована Сивев, кој му остана должен седумнаесет лири, па продолжи: — Само едно ќе ве молам да му кажите на нашите големи луѓе: да не ми пречат во моите работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога ја одврза црната шамија и светнаа златните лири, Арслан задоволно ги протрлка дланките од своите меки раце и го опомена Трајка да не ги брои: — Брак, коџабаши, брак!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Тестир на аскерот да не го напушта селото оти не гори огнот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедо Димо не знаеше што во моментот да рече, но набргу се прибра, па свртувајќи се наоколу и преместувајќи го погледот од еден до друг, како да ги брои, рече: - Вечерата ќе биде кај мене.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така, во трескава работа и во бладачки соништа, му минуваа деновите без да ги брои, додека му се докрајчи платното за сликите, боите во кантичките и додека не ги доцеди шишињата со терпентин и разредувач.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од девојчето што го прескокнува јажето и ги брои ѕвездите именувајќи ги, до цела една приватна енциклопедија на игри што ги регистрираат и изведуваат таткото и синот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ластар си израснат од молк те дои дали волчица, дали срна? Речта ни ги брои раните. *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Трома крвта ветува свежа вечер. Речта ни ги брои раните.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
ЕДЕН СЕЛАНЕЦ: Еее... доста... (Ги брои и фрла поглед во рацете од Анѓелета дали уште ќе му даде.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Набрзо наоѓа куфер, го празни од силната облека и почнува со најголема концентрација да ги брои и реди парите во него.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Добро - вели Фјодор и насмевката е повторно на неговото лице.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Главатарот дури сакаше да ми подари една празна конзерва, но од џунглата дотрча еден црнец и рече: - На Карамба-Барамба лав му ја изел сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Му пречеше заглавената гранка, а и добро е што му пречеше, зашто бев сосем до него и му ги броев забите.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ете, кукавицата земи ја. Таа е бездомник, скита низ гора и им ги брои часовите на старите луѓе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
На големо изненадување на Еразмо, Ирена му го пружи розовиот чадор под кој, гушнати, ги броеја златните прстени на испружените раце и зборуваа дека тоа се само поголем број атоми на златната прав која ја има насекаде, па дури и во златниот сјај на тревите.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Продолжува: „На твојата неразместена постела, ги броиш пукнатините на таванот, зјаеш во никаде.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Егзархистите, сами и од турските власти, се бројат за Бугари, Србите пак ги бројат Срби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом еднаш ќе отпочнеш да ги броиш типовите на феномени, ти си на погрешен пат, без оглед дали ќе запреш на еден или на два. okno.mk | Margina #1 [1994] 43
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ги броеле веќе мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидел да се исповеда пред челникот Онисифор Проказник, бил срамежлив и безгрешен, можеби нешто од долгиот живот и присокрил пред помлад сведок и исповедник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Па тоа беше доста, ако го кажеше отпрвин! (се рашетува и си ги брои бројниците).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таа смеа му помогна да одмине уште шест стебла нагоре. Сега ги броеше сите одминати стебла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, овојпат место јајца, ги броеше дечињата во паралелката што ѝ ја дадоа да ја води.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги броеше чекорите. Се движеше овојпат бесцелно водена само од нагонот да го освојува просторот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше подготвена. Ги броеше часовите кон неизвесноста. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арсо ги брои секундите. Му се стори многу време минало.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И Патрокле (нека му ги бере гревовите ортакот) ги брои тука деновите, ги дели ноќите со виновниците и со од мајка неродените. Сѐ заради ортакот - „човек лукав и вреден“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Деновите не ги броев, ми беше забрането.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сè уште му се отворени очите, а во рацете, наместо бројаници, ги брои издлабените букви од нејзиното име на каменот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Најспокојно размислував во движење.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги брои тешките чекори, пресметува, погодува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Сигурно Давиде Недолетниот, шепотам, сигурно Давиде ги брои ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама некои офицери сакаат да ги бројат за пленици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене не ми е смешно. Стојам и ги бројам парите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И го докусури, непрокопсаник. За мои пари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Плаче негде птица, почуј ја. Тоа е ут, ноќна кукавица ... Ти ги брои часовите.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во собата, пет со четири, чекорев од избледениот гоблен до печката и пак назад, од час во час, и си ги броев чекорите. Неспокојно размислував во движење.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие седат збиени, а кметот ги гледа како да им ги брои залаците, гледајќи што побргу да станат и да продолжат да жнијат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Чекореше и ги броеше чекорите еден, два, три, четири и пак едно, две, три, четири... и го знаеше својот почеток но не можеше да ја наслути својата иднина, својот крај, дури ни својот утрешен ден.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На првата редовна служба Петко беше ракоположен за ѓакон, утредента за свештеник, и откако владиката го испраша дали ги знае сите поповски марифети, а особено откако ги брои Трајко дваесет и петте златни лири, нашиот Петко ја кладе в џеб „грамотата", си ја наметна шапката што му ја купи самиот коџабашија за спомен и си дојде в село како вистински поп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ми смета што комшиите ми ги бројат ќесите кога се враќам од Тинекс; кога црни коли со црни стакла се паркираат у трава или пред Ристиќева; кога не можам да отидам на базен у зима, пошто некој шапшал не платил нешто; кога не можам да се отарасам од бубашвабите, пошто комшијата од седми немал 80 динара.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Се случуваше Татко, кога се враќаше од работа, да ни донесе голема тутурка со леблебии, па си ги броевме, по кашата, колку толку да ја смириме гладта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зошто не ги броев ударите? се прашуваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги броеше сѐ додека не премале од напор.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште не одеше во училиште, но со нетрпение ги броеше месеците, бидејќи беше наполнила шест години.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Што рече? - му се обрати Нумо. - Гледај горе, на свијокот... Кој пат ли по светлината ги броиме камионите?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По какви ли кривини ќе не води патот? Можеби и патиштата?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не можеше да разбере зошто момчињата ги нема сега на полјанката; не се слуша нивната борбена песна, ги нема ешалоните да маршираат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По долгиот блескот ги бројат камионите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Одат ѓомти, да ги бројат овците, како што велат – народните овци, оние што ни ги зедоа, да видат стопаните дали туѓото е на број.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И од камионите пискливо, растреперено, плачливо: - О-о-о-!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И многупати се прашуваше дали толку многу му е наклонет затоа што како дете го носи големиот товар на возрасните или затоа што Кире уште од првиот ден, коге се запознаа го бара и го сака?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така редум, без нишан, тој ги брои купиштата земја и само тој знае да каже кој каде лежи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Камионите тргнаа. На свијоците ги броевме. Дваесет и пет.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Останаа, другарите да го чуваат патот и да ги бројат камионите товарени со наши оздравеници... 24 ПО ЗАМИНУВАЊЕТО на Нумо, Пандо тукуречи остана сосем сам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Што има да се подготвувам? Само ременот да си го стегнам, патерицата под мишка и ајде. Ни шинел, ни капа, ни ќебе...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се сеќавам како во градскиот автобус ги броев станиците до дома, стискајќи го кесето полно со книгите од чичко Раде.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Час веруваше дека животот е создаден само за тоа да нѐ тревожи, да ни ги брои грешните чекори, час ќе истрчаше пред тој ист живот како прле пред магаре.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Гледам: дождот прави меурчиња во дворот. Ги бројам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога ги гледаш, те обзема жал во душата, помислуваш свршено е со нив, ги бројат последните денови.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Реката секнала, коњите исчезнале, во диво билје обраснале портите на нашите домови, се замаглил и нашиот вид и ништо веќе не распознаваме меѓу ѕвездите: Камење ги затрупува мртвите извори А календарите ги бројат летата што веќе ги нема, што веќе ги нема...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И Лена како и другите мисли на некого и ги брои пеперугите.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Пролет е. Оживуваат птиците - сениците, жолните, грлиците - сонцето на облак седнало, ги брои цутовите на јаболкниците, децата воздивнуваат сокриени, се стивнале улиците.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
И за да не мисли на студенилото и на сонот, почна да ги брои оснежените елки што се извишуваат лево, на угорнинката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така таа ги брои годините на своите рожби: по жетвите, по гроздоберот, по сеење и по лошите времиња.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Кој ли од селаните се упокои? - мисли гласно. Почна да ги брои оние кои се постари од него и болните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги брои тупкањата и во мракот слуша долги воздишки и по некој липтеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги броел, пет, шест, седум. Пак едно магаре му немало.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Веќе не се ни загледува по дворовите, очите едноставно упатени само напред чиниш ги брои камењата од калдрмата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ги бројам валканиците, наплувките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги бројам секундите и се дујам ко меур, ко клобурец. Чекам да пукнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една жена само си ги брои копчињата од фустанот: ќе ме земат, не ме земаат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ги брои касаите, залаците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги броиме пукотниците и се смееме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
НА ГОСТИ ВО ВЛАЕ
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што не учел преку целата година како јас, па да си биде мирен и да си ги брои петките, а не сега, на крајот му текна?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите денови оттогаш па натаму ги броев и ги пресметував, постојано чекајќи тој да се врати.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)