ги (зам.) - забуца (гл.)

И за да не ги забуца до корен сите пет вретена на здравата рака во нејзиното месо. „Јано“, болно му се кинеше грлото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чувствуваше дека до смрт би можел да ги забуца забите во нечие месо но вака сплеткан во лудачка кошула беше беспомошен. „Курвино семе“, мрмореше. „Курвино семе.“ Тие се сетија и молкнаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги забуцна ноктите во едната дланка и замре.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа крв, како што верува со едно крајче на свеста но без страв и зачуденост, ќе потече низ неговите ноздри или низ устата полна со врел и застоен воздух, Пламените пци не го лижат со врелите јазици, Се собираат над него и ги забуцуваат усвитените муцки во неговата отворена утроба, се хранат со неговата глад, со неговата жед.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бојан ги рашири прстите и ги забуца во меката грива на кучето, Стрела чучна на прагот од колибата со спрчнати уши, насочени кон темнината и тишината на снежната зимска ноќ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се залепи цврсто со босите нозе за засекот, ги забуца прстите во пукнатината од карпата, го здрви телото и рече: - Скала сум! Качувај се!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кој ти дозволи тоа да го правиш!“ свика кон сејменот, го истрга пиштолот и ги забуца куршумите во него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во очај на ранета дивина ги забуцал проредените заби во тоа стебло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Следел со замаглени очи: преку нејзината румена снага минувало во бранови некакво предизвикување на жена што за одмазда има своја одмазда.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Несфатливо нечујна, наеднаш поинаква отколку што можело да се замисли, клекнала до него и му ги забуцала прстите в коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но коските под плочата таинствено молчеле наслушувајќи ги шепотите на мајките и примајќи ја животната топлина од допирот на нивните чела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разбуденото стебло можело со сокови да му ги наслушнува разбуричканите мисли што се слеале во бучлив порој на измамена крв и ужас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа жените со нејасно лице оставиле околу плочата по залак леб од пченично брашно и ја напоиле со вино земјата во која ги забуцале танките свеќички или боринчињата натопени во смола.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш со писок дотрча жената на домаќинот, поинаква отколку што ја знаев, посува, побела, понепозната со расплетените коси во кои, клекнувајќи пред еден од Турците, ги забуца прстите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мамките ги забуцуваат главите во вода, ги должат зелените шии, удираат со крилјата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Акробатот силно ги забуцува тешките раце во џебови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)