ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Меѓу другото и затоа што цивилизациски и културно (и психолошки!) демократски ориентирани кадри ние речиси и немаме; идеолошки неконтаминираните стручњаци што можеа да станат потпорни столбови на еден нов демократски (децентралистички!) државен концепт во голема мера избегаа (и сѐ уште бегаат!) вон земјава, оставајќи им на старите моќни патријархалци да го поделат тој беден колач (и онака речиси изгрицкан, она што фактички имаме се долгови!) главно меѓу оние што тие ги избрале за наследници, и тоа според добро познатите критериуми на тн. негативна селекција што подразбира послушност, пред сѐ, а потоа и непотизам, корупција итн.

За да ги исмее идеалистичките пориви на луѓето, Џонатан Свифт ќе ги прикаже Гуливер и џуџињата, додека Флобер за тоа ќе ги избере двата гротескни лика, Бувар и Пекуше.

Потоа Камилски се одреди и за терминологијата и на следните зборови: темел, основата на една градба (од турски temel), кој се јавува мошне рано и во писмените текстови и не е исклучено да преминал и директно од грчкиот; кат, спрат (од турски kat); таван, плафон, поткровен простор (од турски tavan).

Татко, погодувајќи ја мислата и на Камилски, предложи со оглед на огромниот број османскотурски заемки во повеќе области, да ги изберат најкарактеристичните, односно најблиските со фреквенција дури во денешното време.

Камилски како значајни ги избра и заемките: мушабак, вид дрвена решетка што се ставала од надворешната страна на прозорците во муслиманските куќи (од арапски muabak); ќепенок, дрвен капак со кој се затворале дуќаните, а дење служел како тезга или излог (од турски kepenk); мазгал, мал тесен отвор на тврдина, а подоцна и прозорче по апсаните и магазите.

Претстоеше нова дебата која беше решавачка за натамошната работа.

Фактот дека coniunctio oppositorum се одвива во главата, Јунг го толкува како индикација за психолошката природа на овој настан.

Трите псевдоними што Duchamp ги избра за себе, се појавија еден по друг во куси растојанија: Rrose Selavy 1920, Belle Haleine 1921, а Марцханд ду Сел 1922.

Откако убаво ја раскопа земјата тој почна да размислува и за буквите па од сета азбука ги избра само Р и У, ги запрета в земи а тие таму се испреплетоа и врзаа густо корење.

На тој начин, извесни директни, некодирани претстави на гејството се ставаат наспроти кодирани, фигуративни претстави на гејството, а од читателите се бара да ги изберат оние што ги претпочитаат, па да гласаат за претставите што позадоволително одговараат на нивните замисли за геј-културата или за тоа што тие би сакале да биде геј-култура.

Таму во двојки се наведуваат примери од експлицитна, идентитетски заснована, горда и на видело постоунволска геј- култура спарени со примери од пошироката култура кои се погодни за настрано присвојување.

Труман Капоти или Херман Мелвил?433 Со други зборови, дали ви е подраг оној вид култура што е вкоренет во геј-идентитетот или оној што е вкоренет во геј-идентификацијата?

Темелната колебливост која, изгледа, ја имаат текстописците одговорни за фељтонов околу тоа што е геј-културата произлегува од една основна и карактеристична неизвесност: дали геј-културата упатува на настрани артефакти создавани од самите настрани или на дела од главнотековната култура кои ги создале хетеросексуалци, а кои настраните потоа ги присвојуваат за сопствени потреби и кои во текот на тој процес ги настрануваат? ‌Фељтонот во ТОНИ ја става оваа дилема во преден план со тоа што вметнува и анкета, упатена до читателите, која се вика „Што е погеј?“

Си претстави како ќе најде убави моми и млади невести и од сите ќе ги избере најубавите и ќе ги донесе во својот харем, кој и инаку не беше празен.

Мислите ли... Ж:...дека е можно такво нешто?

На пример, дијалогичарот може да смета на специфичното знаење што го има некој посебен читател, така да значењето е транспарентно за сите освен за оние кои ги избрал писателот?

Всушност, тие според брат ми во тоа време уште не биле народ, затоа што, пишуваше, биле сѐ уште само „семитски племиња“ населени во „гранична провинција“ и од нив, здружувајќи ги, Мојсеј ќе создаде народ, со цел да ја шири верата во едниот и единствен Бог – Атон, па со нив тргнал во потрага по светата земја.

Подоцна се обединиле со други, ним блиски сродни племиња во регионот меѓу Палестина, Синајскиот Полуостров и Арабија, и тука во местото богато со вода по име Кадис под влијание на Мадијамците ја прифатиле новата религија, обожувањето на богот на вулканите Јахве.

И така, според „Мојсеј и монотеизмот“, не биле Евреите избрани од Бог, туку од Египќанецот Мојсеј: „Нив ги избрал да бидат неговиот нов народ“.

А што било со нив, откако го убиле оној кој ги избрал за свој народ, и кој им ветил дека се народ избран од Бога?

Оттаму, од просторите на доброволниот егзил, што го избра мојот Привид никогаш не пристигна никаква надраска, ниту белег, ниту знак или абер во кој ќе препознаеме барем еден наш здив, наша сказна или спомен помеѓу сите туѓински определби што наеднаш Привидот ги избрал за своја храна.

Некои одат дури толку далеку што занесено говорат за некакво субверзивно, герилско делување на публиката, иако воедно признаваат дека на капитализмот од страна на популарната култура, што веќе заради комерцијалната насоченост избегнува секаква радикалност, не му се заканува некаква голема опасност.

Најверојатно можеме да очекуваме дека во иднина критиката на популарната култура ќе се обиде да ги надмине двете крајности и ќе ги спои политичката економија со анализата на текстот на публиката. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 108

Како моќен доказ за тврдењето дека на крајот луѓето се оние што одлучуваат кои културни артефакти ќе ги изберат меѓу понудениот репертоар, често го наведуваат податокот дека и покрај екстензивното огласување на пазарот пропаѓа 80 до 90 отсто од новите плочи и филмови.