ги (зам.) - нема (гл.)

Не само што си страшливец туку си и тупав.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ги виде сите изминати дрвја, редови и хаосот од гробови; оддалечените куќи; како во светот да се појавија некои нови својства што ги немаше за време на неговиот живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така тој на најдобар начин ги преведува непознатите или бизарни слики, дури и кога ги нема.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
По таа теорија, содржината на сонот настанува додека мозокот макотрпно ги осмислува сликите што без ред ги испраќаат нервните станици.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Види бе, најдобрите одамна ги нема.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот бавно тргна крај гробиштата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На ова, повторно добива усмен одговор дека „координаторот во секој момент можел да му даде отказ“, на што К.П. одговори дека за ова ќе се видат на суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ангелеска напоменува дека доколку за време на судскиот спор имаше повеќе рочишта, времени мерки и жалби против решенијата (што за нејзина среќа ги немаше) – во тој случај, судските такси и трошоци врз нејзе ќе делуваа дестимулирачки при самата помисла да тужи, бидејќи барањето правда во РМ стана привилегија само на богатите кои можат да си дозволат да ги платат скапите такси и трошоци.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работи само чуварската служба, која го чува празниот објект без луѓе, кој немо стои опустошен од [не]човечката алчност и негрижа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во тој момент ги немаше контактирано 118 подрачните трудови инспектори, кои можеа парично да го санк- ционираат ова самоволие на работодавачот, бидејќи воопшто не беше сигурен во нивното ефективно влијание.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, трагично во целиов овој случај е тоа што, и покрај постоењето на судска пресуда во нејзина корист, бидејќи во меѓувреме млекарницата од државна се трансформира во приватна сопственост – Ангелеска сè уште, до ден денес, по изминати речиси 14 години, го нема добиено паричниот надоместок кој ѝ е досуден, а коешто побарување веќе е и застарено!?6 ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А денес, ако некој поминува по патот кој води покрај фабриката, зјаат искршените прозорци кои потсетуваат на многуте тажни работнички судбини – од кои некои, во моменти на очај, завршија и со самоубиство…
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ги нема веќе хероите на работничката класа... А дали некогаш и ги имаше, кога се предадоа без борба?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не ја соблече никогаш македонската носија: белата долга кошула и црвениот излитен долг елек, кој се припиваше покрај нејзината слаба снага, па не беше некако спласнат и ги немаше оние цврсти нагласени набори, како кај ист таков нов елек.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го нема! Побегнал! – И козите ги нема? – извикав плачно. – И козите... и козите... сите кози... – Кај можел да избега со толку кози? – се охрабри да праша братот партиец. – И ние се прашуваме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луѓето што ги среќаваше обично во ова време, весникарот од аголот, на самиот почеток од дрвениот мост, млекарот, ги немаше на нивните места, ги немаше и другите ранобудници.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Без козите, сигурно ќе ги немаше овие луѓе, овие штотуку пркнати нови животи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега и директивите како да папсаа. На радиото ги немаше поранешните апели против козите придружувани со револуционерни песни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Време на загубено детство, на сакани лица кои повеќе ги нема, на средби и раскази, ете го јадрото на целото романескно творештво, каде што Луан Старова, навраќајќи одново на знаците на семејниот егзил дури и во неговите најзванични функции, ги посматра знаците на историското насилство и предлага модели (можеби утописки) за соживот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Денеска ги нема високите кули, го нема стражарот со острата сабја и бојното копје.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Додека лунѕам по сокаците и по плоштатките, нив ги нема, а никој кого случајно сум сретнал, не ми рекол, отворено, лош збор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак, забележав дека меѓу публиката ги немаше главните од Маказар, водачите на протестот во врска со водата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како претстава која се одигрува на некоја сцена, караѓоз, сенки, не можеш да дофатиш ни кој каде оди, ни од каде доаѓа, се движат, а ги нема, не можеш да ги запреш, да ги допреш и да проговориш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вирчето вода долу за мене имаше значења, што за другите ги немаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ништо не ни е „дадено”освен остварените можности, а кои всушност „ги нема”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нормално, во Фектори имаше повеќе педери отколку, да речеме, во Конгресот, но гарантирам дека ги немаше повеќе отколку што ги има во вашата омилена ТВ емисија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фектори едноставно беше место во кое секој можеше да ги изнесе своите „проблеми” на виделина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И никој поради тоа не би го презирал.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Советите со спутникот (американските сателити ги нема на Изложбата), со балистиката и со супер модерната авијација, а Американците со своите електронски машини и со својата сирхорама.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ништо не ни е „дадено“ освен остварените можности, што всушност „сѐ уште ги нема“.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Господине Мертен ние ги немаме тие пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гита го испрашува гледајќи го во празните, сиви зеници, без и да отвори уста, го прашуваат очите на неговите сопствени деца, очите на луѓето што едвај ги среќава низ испразнетите гета, погледите на оние 43 илјади луѓе што заминаа со писокот и чадот на локомотивите и што ги нема веќе, а тој, ете, ги гледа секаде наоколу.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Меѓу нив, како што и очекуваше во овие времиња, владиката забележа дека ги нема претставниците на еврејската заедница на островот. Тоа не му го соопшти никому.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Тоа нема да се прифати. Нема веќе пазарење.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На кои, како на семејната фотографија со тетка Рашела, загледани оттаму во тебе, иако веќе сосем ги нема, сите се, одново, тука, заедно, на број.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Европа што ослободува и Европа што цинично уништува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Германците беа изненадени кога владиката ги поздрави.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Иди види уште еднаш, да не сме ги пропуштиле случајно, - вели таа. - Па ги нема, мамо. - Ако, погледај уште еднаш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да се зборува кај овие два филма за happy end затоа значи потполна заслепеност: како е возможно да не се види безобѕирната крутост, со којашто Девлин и Алиција на крајот на Озлогласената го препуштаат скршениот Себастијан на неговите нацистички компањони (коишто секако ќе го ликвидираат) и летнуваат кон заедничката „среќа”? okno.mk | Margina #22 [1995]
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Секако дека ги нема повеќе, бидејќи MacGuffin толку добро делува!“ - тука сме веќе кај логиката на несвесната забрана, бидејќи „MacGuffin“ брка/забранува нешто што е и онака невозможно, „лавови во Шкотските висорамнини“...)
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Плакатите со името на Секула веќе ги нема по ѕидовите на куќите. Се сневидоа како и да не биле.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И нека им е вечна почит и слава на оние што паднаа и ги нема овде меѓу нас ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Бузо“ Ги стиснавме тупаниците и погледнавме кон брегот: влечковци, сѐ уште ги немаше...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
на дуњава има многу дупки: дупки во времето дупки на патиштата (кон посветла иднина) дупки во умот и помнењето дупки во историјата дупки на кофите дупки во самите дупки во дупнатите дупки секој глас мигум исчезнува нема довикување, нема ехо нема навивање за нашите нема паради на гордоста нема врескање во маалата нема лелекања во градските населби ги нема ни паролите на пролетерите од сите земји дупнатите дупки се царство на глувотијата, мавзолеј во изградба на глувата глувотија во глувите дупки оглувуват деца пред да вкусат кисела зелка а старците веќе одамна оглувнати го трпат неизбежниот пораз што пред да пропаднат во глувите дупки им го претставуваа како живот некои старци сакаат да им пукне бојлерот додека се тушираат арно ама во глувите дупки и бојлерите експлодираат глуво и на тој начин го даваат својот придонес во размножувањето на општата глувотија во која старците загинуваат од глуви експлозии.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Химна на животот Семето на својот врат си го носи клучот на животот кој ќе го проживее откако претходно ќе никне од себеси за големите искушенија низ кои допрва ќе минува - тоа никого и ништо не прашува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зошто да страхувам На Соња Зошто да страхувам, од што да се плашам И оние кои веќе ги нема некогаш ги гледаа овие исти ѕвезди и врвои, и исти молитви глаголеа, и исти песни пееја, и овој ист наш јазик го говореа и иста мисла како мојава ги опседнуваше: Зошто да страхувам, од што да се плашам?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ништо повеќе не се истава од патот на Песната, бидејќи таа, подготвувајќи се самата себеси за молк, не може никого да повреди повеќе отколку што се повредува себеси, ништејќи се и множејќи се со целосна свесност. (“Зошто да страхувам, / од што да се плашам // И оние кои веќе ги нема / некогаш ги гледаа овие исти ѕвезди и врвои, / и исти молитви глаголеа, / и исти песни пееја, / и овој ист наш јазик го говореа / и иста мисла како мојава / ги опседнуваше: // Зошто да страхувам, / од што да се плашам?“)
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Десетарите ги собраа луѓето и тргнаа по војводите, а мракот веќе падна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А селаните знаеја дека Толе никогаш не се шегува, та не му тежи умот да го направи ова што го зборува, толку повеќе кога утре ќе ги нема агите да го бркаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа Попов, Циле, Сугарев и другарите не им помогнаа на овие што беа сега овде опколени, но затоа пак тие се извлечкаа без жртви и опасност од опколување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Каде ли се Иван, Циле и Горѓи што ги нема да се јават? — се прашаа во себе Тодор, Петре и сите живи четници, не можејќи да ги слушнат грмежите од пушките и бомбите од Ливада, каде и нив Бахтијар ги нападна, но благодарение на честата гора овие лесно се префрлија на Ленишко, кое не беше опседнато, та над самото селце го заметнаа трагот и удрија кон југ, заблудувајќи го аскерот со сражението на Лигураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Рударите сега веќе ги нема, ама како да ги има нивните сенки кои во чекор ги следат посетителите кои, пак, не знаат со која рака да се крстат пред крстовите од сол во подземната катедрала и пред засолените рани на Исус кога го влечеле на Голгота.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Мајка ми секогаш зборуваше: „Мило дете, да ги нема богаташите (некако, сепак, веќе во тоа време имав извесни мали идеи), да нема богаташи ние ќе немавме што да јадеме.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ништо не ни е „дадено“ освен остварените можности, што всушност „уште ги нема“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Таа ги сака бесполните автобуси. Нив ги нема.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Богатството најчесто е стекнато преку шиткање нива или куќа у западна Македонија или како наследство од своите лоповски родители, а воедно нив ќе ги препознаете и како најголеми патриоти во кафана удирајќи се во гради , а на дело речиси никаде ги нема.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Сурушите тогаш повторно никаде ги немаше.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ги немаше ни врз неговото широко чело.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нив ги немаше повеќе ни меѓу неговите книги.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Да не беше зад липите, како пред малку, или да ги немаше нив, таа ќе беше згмечена од камионот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Само ќе се свртиш а маглата веќе покрила сѐ - ги нема ѕидовите, исчезнува целата куќа, а од осветлениот прозорец останува само нејасна светла дамка ни на небо ни на земја околу која се вијат огромни витли тешка волнеста преѓа.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Дури изложбата во Џенова 1956-та повторно му го враќа значењето на овој голем сликар; еве дел од каталогот од таа изложба: “Ненадејно се наоѓаме пред слики чија што модерност е токму запрепастувачка, пред слики кои го антиципираат Караваџо, Жорж де ла Тур, Зурбаран, дури и некои од денешните сликари, бидејќи такви светлински рефлексии и често геометриски распоредени ефекти на сенки ги нема никаде во 16-иот век...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Така настануваат живи суштества што ги нема во природата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Што се однесува до книгите, речиси и ги нема, книжарниците се речиси празни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Скалите ги нема. По нив се качуваше слегуваше некој друг Никој никому ништо не му кажува.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Таа ги немаше нежноста и полничкото тело и кадифените очи на сестра си, но затоа имаше забележлива става, иако малку мажествена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тој го отворил ковчежето, и видел: сите коски на таткото негов, букви тврди, на местото свое биле, а меките ги немало, оти месото од телото прво се распаѓа, и кај човекот и кај зборот што умира.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зарем гласовите од првиот збор, мил, не нѐ потсетуваат на мајчина благост, на зборовите мајка и млеко, атик, зарем ги нема во зборот татко, кој е строг?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И бидејќи тие зборови ги нема во ниеден јазик и кај ниеден род човечки, и бидејќи немаат значење, тие се само редица од гласови, грозд, клас од букви.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа се насмеа. Нозете и беа во потокот а таа седеше на брегот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или пак стануваше збор за сенките на сонот кои продолжуваа да се движат околу неа и тогаш кога сонот ќе го снемаше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако мислев на тие приказни не ќе имаше потреба да се живеат нашите животи и да се создаваат нови приказни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А блузата се чини припаѓаше на некого кој никогаш не се врати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури подоцна се сетив дека таа ги немаше повикано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас и реков дека во реките има риби, а овде ги нема па затоа и не треба да ја викаме река.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОГЕ ОД БАЊИ Ристе Блажевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па затоа и се прашував: како забележала дека се испразнети кога нив ги немаше во нашата куќа; кој беше виновникот што ја наведуваше на таков искривен и нејасен начин на чувствување на нештата и мешање на неприсутното со посакуваното?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку одамна се случувал тој живот кога нејзините боси нозе ја кршеле утринската корупка од прав по патеките во полето; колку денови или години поминале пред она нејзино откритие соопштено со горчина: дека овде под Сина Скала никогаш нема видено ни траг од своите траги, бидејќи отсекогаш ги немало и не биле?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, кога веќе толку многу инсистирам на приказните, не мислев на оние што некогаш и негде животот ги напишал со помош на луѓе што ги немаме никогаш сретнато; не мислам ни на оние приказни што животот секој час ги создава користејќи притоа други личности и туѓи желби и спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати ги немало да свратат и со недели.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Легнавме некаде пред зората. А кога се разбудив, гостите ги немаше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А кога стигна таму - веќе беше свршено сѐ. Децата ги немаше нигде.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Туку, не знам што ги нема овие...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Друг пат порано си иделе, а денеска кога треба ги нема!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
— Ги немаат на нив оние нивни зунзулина: Сребрени ѓердани, појаси, иглина!... (Општо смеење, особено кај жетварките.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тие ги немаат неопходните информации за тоа како се добиени изразените мислења, и ова драматично го намалува опсегот на можни реакции.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Поради недостапноста на овие критични информации, читателите чувствуваат одредена „исклученост“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги нема светиот и личен Николај и православениот Распутин. Нема ништо... Про-паст...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А тоа значи дека „И контекстот на кампот е важен...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Еве ја првата строфа од песната Версатајл (Многустрани): Знам пет-шест стрејтери, не дека ги нема Би да знаат кој кај нас има улога на жена Одмавнувам со глава, не е тоа така Некои типци имаат фантазија ко квака Улогите не ни се врежани во камен Алатот го примаме на смени Заш’о ние сме многустрани.74
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-културните практики имаат доследност и редовност што геј-луѓето како група ги немаат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако имам да кажам понекој неблагонаклонет збор за нивниот обид, можам само да сочувствувам со тоа нивно чувство на некадарност, со посраменоста зашто не успеале да ги исполнат очекувањата што си задале да ги подгреваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најблизу дотерала Електра од Софокле, но она што конечно ѝ ја дава на таа драма нејзината сериозност е нејзиниот близок, подреден сооднос со династиските преокупации на машката култура: татковата оставнина, владетелското наследство, преносот на сопственоста од татко на син и продолжувањето на машката лоза.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Толку многу зависи од она што го чувствувате за мажите и за жените, за сексот, за суштествувањето како геј“.420 ДЕЛ ШЕСТИ Што е геј-култура? 19 ЏУДИ ГАРЛАНД НАСПРОТИ ИДЕНТИТЕТСКАТА УМЕТНОСТ Во пресрет на њујоршката прослава на Геј-гордоста, во јуни 2008 година, Тајм аут Њујорк (TONY) објави прилог со наслов Што е тоа геј-култура?421 Авторите од списанието признаа дека одговорот на тоа прашање им бил недофатлив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Електра стапува во патријархална функција (а со тоа и во трагична достоинственост), затоа што во најголем дел од драмата машките јунаци ги нема на сцената и никој освен Електра не е желен да го заземе местото на машки наследник.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се обиделе да си ја надоместат невозможноста да му дораснат на предизвикот што си го зацртале со тоа што направиле класичен одбранбен потег, комбинирајќи понизност со пркос: „Свесни сме дека ги немаме сите одговори“, признаваат, „но знаеме и дека вистински битни се самите прашања“ (16).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Судирите меѓу мајките и синовите се вистински кандидати за тој возвишен статус (еве, колку за почеток, помислете си на Хамлет и на Орестија), но борбите меѓу жени од различни генерации едноставно не се граѓа за трагедија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вистинското знаење е дека на тврда земја не никнува ништо, таа ги нема потребните сокови, на неа не опстануваат растенијата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Длабоко од земјата наслушна некои многу чудни звуци што пред тоа никогаш ги немаше слушнато.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го остава телефонот, со писмото во рака, ја отвора горната фиока – има сè: копчиња, селотејп, кутиче витамин Ц, но проклетите ножички никаде ги нема.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега ги нема. Ги голтна лошата судбина и ги растури по светот. Ги тргнаа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Изградени се високи згради, кои тогаш ги немаше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бараките ги нема. Сега е рамница на која се вбиени колци и врз нив заковани подгниени штици.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нема викотници, лелеци, колнежи. Ги нема и бараките. Останаа само магазините.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Барам семејства. Беа, ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие беа тука, на дофат, ама сега ги нема...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лево – високи згради кои ги немаше пред шеесетина години.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нивните огништа ги нема; ги нема и селата - ги нема и по име и по куќи и по луѓе... и темелите ги нема... некои други имиња носат и некои други луѓе свои огништа направија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Таму... - повтори и пак покажа на оголениот рид - таму, зад ридот, ама ниту В`мбел, ниту Смрдеш ги нема... и В`мбелци и Смрдешени ги нема – изусти тажно. – Ги нема – повтори по еден миг и пред себе замавна со рака, чиниш од пред очи сакаше да истера нешто грдо и лошо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако ги немате тие документи, за жал, нема да можете да влезете во Албанија. Такви се нашите правила. Простете.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И нив ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега ги нема и вилите. На нивно место од под самоти рид, па се до морскиот брег - висококатници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги нема и десетиците изгорени војнички камиони оставени скраја од патот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Барам куќи, беа, ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Низ фотографиите го барам тоа што беше, луѓето со нивните радости, таги и болки. Беа, ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги немаше само во ноќните колони кои носеа оружје на Грамос, ги немаше во битките за Мали - Мади, Костур, Воден, Негуш, Лерин...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ги нема куќите градени по Илинденското востание, ги нема камењата и керамидите ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако не си ги нашол во Герман, барај ги во П`пли, ако тука ги немало, барај ги во Штрково или во Нивици, ако ги немало во Нивици, барај ги во Граждено...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И портокаловите стебла ги нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму по богослужбата седнуваа верниците и жените од накитените сапетки раздаваа за душа, за здравје и берикет; ја нема камбанаријата и камбаната виси на подгниена греда; на таванот го нема Пантократорот – Христос кој од горе со раширени раце бдееше и чуваше од лошо; го нема престолот и верниците ги нема...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тетко Рајно, уште ги нема тато и мама - реков, иако однапред знаев дека и таа не може ништо повеќе да ми каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ги нема ни мравките, ни канарките, ни гугутките, ни светулките; лелек, смрад и гад.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги немаше ни Ише, ни Ишка, ни ишињата. Празни беа ќошињата и дупчињата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бугарија и да водеше „самостојна” и „национална” политика, т.е. да беше орудие на Тројниот сојуз против Русија, пак немаше да направи нешто, зашто сега ги нема тие натегнати односи помеѓу нив што беа при Стамболова.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ако во неговиот јазик има гласови што ги нема во јазикот од којшто се позајмува азбуката, тогаш позајмувачот на туѓата азбука ќе направи некои изменувања и дополнувања на неа, со кои ќе биде означена разликата во гласовите меѓу двата јазика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие волшебни простори од детството одамна ги немаше, исчезнаа некако без тој да ги осведочи, исто како што дедо му почина некако во негово отсуство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не дека нив ги немало и порано, но не гинеле на ваков начин, под оружје и во униформи, во планински заседи и поради глупоста на шутраци како оној нивниот министер, кој сака од себе да направи прв воен херој на независна Македонија.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја знаете онаа „За оние што ги нема, најдобро се зборува“, а и пишува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ги нема затоа што тие не можат да имаат впечатливи бои ниту, пак, можат да цветаат како што треба или како што е дозволено.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сега, кога веќе ги нема кината или ги има овде-онде, убаво би било кога семкарите би ги гледале пред театрите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не оти ги немаат отуѓените артефакти, туку оти не знаат кому да му ги вратат и зошто да ги вратат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се плашам да не завршам како Форест Гамп во некоја лабараторија за испитување на свесната состојба, но морам да кажам: Во театарите мора да ни е топло како што ни е дома, инаку ќе ги немаме!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа пресметале колку што умееле и биле задоволни - суви, ковчести, долгозаби, повеќето од половината со руси заткарпатски бради: во мракот на ѕидиштата, освен воденичките камења што ги немале, можеле да се згрчат двајца: едниот да оглувнува од тракањето на прплицата, безгласен и со сув душник под дрипавиот минтан, живо тесто од крв и брашно, другиот со воздишки да стои зад прозорчето и со секира или кременка да ја брани селанската мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
1 Иако Кукулино имало седумдесет и шест куќи, речиси сите полегнати до самото подножје на планинската црногорица, само четириесет и тројца домаќини, оние што биле тешкораки и тврдоглави, урнале дел северни карпи, ги раздробиле и подигнале свои воденици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По два дена, кога децата се враќаа од училиште, ги немаше Џеки и Белчо да им трчаат во пресрет.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
МЛАДИЧОТ: Ги немам. Мајка ми и татко ми беа заклани, кога бев сосем малечок.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Е уште ги нема!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Еден... два... три... четири... пет... шест... Шест часот! Аре, полноќ стана и уште ги нема!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
РИСТАЌИ: Што ги нема, боже, уште да дојдат!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Со корици без корици лоша фура. Машини за пишување нова шема компјутери тек-тук, многу ги нема...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сега во нив штрчеа само прстените, а бакарните шипки што некогаш го притискаа килимот до скалилата, ги немаше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
5. Избери си случајно, неколку автори, научи им ги имињата, замисли дека еден од нив те плени тебе со својата убавина како што Дон Кихот си замисли дека Дулчинеја го плени, а очи не ѝ виде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Нагоре, со два меѓуката, одеа дабови скалила со некогаш лакирани скали.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На тој начин, штом одбереш еден автор за свој љубимец, толку повеќе чест ќе имаш, особено ако тој е странски, напаѓај ги другите и зборувај само за него, припишувај му ги оние грешки, што тој ги нема, додавај му ги оние одлики, кои тој никогаш ниту ги имал: нема ништо попривлечно од глетката на двајца млади, како спорат за своите автори, кои не ги читале; мене честопати ми се случуваше да бидам сведок како епиграмите на Русо ги победуваа “Ноќите” на Јунг, а победата секогаш остануваше на страната на младиот човек чие грло е поздраво.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега ги немам пред очиве и навистина не морам и во овие свои денови тука да продолжам да се гризам заради нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе си повијат, повијат малку, а после како да ги немало.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние двајца сега ги нема и ние можеме да гледаме до наситка како си врнат снежинкиве И тој гледаше во снежинките, а тоа сега наеднаш не претставуваше никакво задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислам дека и досега тие имале многу можности и поводи, но некако сѐ уште ги нема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се продолжуваат годините, а нив ги нема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Сега ги нема. Камо се сега? - рече Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги раздели неговиот истрел. Ги одврза за миг и четирите ги немаше само додека трпнеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На заобленото лице здогледа неколку пеги кои порано ги немаше на образите, а подбрадокот можеше да се забележи уште од далеку.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ќе се почне од многубројните убијци, обични и необични крадци и провалници, коцкари и алкохоличари, морфинисти и секакви измамници и перверзни личности, па сѐ до случајни тепачи, незаштитени жртви на интриги, повлечени во себе но фанатизирани следбеници на учење и секти што ветуваат човечност, мир и братство таму каде што ги нема и не може да ги има, пишувачи на сатири што ги погодуваат властодршците, злојазичници и шегаџии, сиот овој затворен и заборавен свет живееше засебен живот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А противникот, затегнат како Боки 13 во мидер за да не му се влечат по земја оние што никогаш ги немал, го дига оружјето свое... и гледам дека е лажно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе се вратиш дома дури утре и, кога ќе се разбудиш и кога нема на ништо да се сеќаваш, зашто ништо и не било, ќе сфатиш дека ти ги нема саатот и парите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И тиа немало да се плаќаат како досега во стока, туку во пари, потребни за да се купат некои работи за војската кои ги немало тука, во царството, туку ги имало таму некаде, во дуњата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја нема живината и гудината што се брчкаа во браздата, ги нема водарките, чупите и редовниците, ги нема децата што клекнати покрај купиштата ѓумови и стомни ги чекаа сестрите или мајките, ги нема старците поседнати од камењата пред портите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сега, меѓутоа, од пред десетина и повеќе години, ѕвонот на чакарки и клопотарци, веселите овчарски довикувања и свиралки и лавежот на кучињата сосема ги нема на овие питоми голини, па човек не може, кога ќе се загледа по нив, да не почувствува како го поплавува некоја тивка жал, што доаѓа оддалеку, оттогаш, од тие одамнешни и мили времиња, кога луѓето трпеа и живо се бунтуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Андон плашливо затрепка со белите клепки, ретки и незабележливи што скоро како и да ги немаше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе се разбуди страчката и ќе се зачуди - јајцата овде ги оставив, сега ги нема.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Војниците ги нема, а ја нема и Велика, жената моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сонце имаше колку да сакаш, но и сонцето не објаснуваше ништо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така течеше мирниот живот на човекот, кој со четирите стотки плата умееше да биде задоволен од својата судбина, и ќе му дотечеше можеби и до длабока старост, да ги немаше разните неволи, истурени на животниот пат не само на титуларните, туку дури и на тајните и вистинските, дворските и секакви други советници, дури и на оние кои никому не даваат совети и самите од никого не примаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прилегаа на нејаки птици затворени во кафез: ги поткреваат крилјата, гребат со ноктите, вртат со главите, но не знаат што им се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Им се исправаа ситните влакненца, им се подаваа и таму каде што никогаш ги немале.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А ги немаше и оние купишта грнчарски садови над кои се мешаа сите јазици на светот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во последниот став на обредот играта е загубена ако Ана (ако Маргарита) ја фати врската Лињ д’Со или ако веднаш излезе на улица; веднаш, еве сега, бидејќи на таа станица и ги нема бескрајните ходници на коишто обично налетувам, туку скалите брзо водат кон целта, кон одредиштето како што велат во средствата на јавниот превоз, а на некои јазици - и кон судбината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некои, од последните живи сведоци на Републиката од илјада деветстотини и третата, биле, и нив ги нема веќе, поинаку ја знаеле прикаската.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Козите беа, ги нема“, подзастана попот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во таков миг лицата, самиоте од себе, стануваат строго разумни, чиниш грижата во очите им еза она штп ќе дојде утре или малку подоцна, еднаш; течат низ времето но пред да ги нема оставаат трага за себе, едни темна и проклета зла, други поинаква, таква некаква поради која за добро се споменуваат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Проклет е, не ќе им простеше ни на своите ако ги немаше.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Андон плашливо затрепка со белите клепки, ретки и незабележителни што скоро и како да ги немаше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога не е забава во прашање, никаде ги нема. Како да не постојам за нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ги меша желбата да привлечат внимание, а ги немаат вистинските атрибути.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Очигледно, во нивниот речник ги немаше зборовите „Буна“ и „ Бој“.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И тогаш, под хипноза на сонот, малите рудари станаа од сламата на која спиеја, но не ги зедоа копачите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во ова електронско пространство киберпанкерите ја гледаат иднината во која оние кои имаат информации ќе се одвојат од оние кои ги немаат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Повторно е Богдан сам. Луѓето што му носат понада уште ги нема.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одеше да се збогува со нив. Нив ги немаше, а тука беа само нивните книги... ***
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Да ги бришеме од нашите речници, повеќе никогаш да ги нема!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Балканските лавиринтски граници кои никогаш не исчезнуваа, колку и да веруваа луѓето дека дефинитивно ги нема, дека тие се избришани од балканскиот релјеф, остануваа означени во душите на луѓето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Нив оттогаш ги немало на Балканот и верувам дека повеќе ќе ги нема!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка добро забележа дека тука ги нема старите сиџили, туку некои стари, жолти списи на османскотурски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа тие зборови мора да ги нема!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓутоа, често се случува турцизмите да ги нема, но насилството и злото, како што велиш, да го означуваат новите зборови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На ваши години живи Германци заробувавме, само слушајте, чесен збор, живи фашисти, запомнете, или ќе бидете луѓе достојни на вашите татковци (нашите татковци веќе ги немаше), - или подобро и вас да ве нема, проклет да бидам и нека нè нема.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сето ова се случуваше во две наметнати ситуации кои Девојката во снежните топки ги немаше иницирано сама.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Децата играа во градината, му помагаа на стариот Раиз во борбата со дивите тревки и кревањето на големите суви палмини гранки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав на неколку сведоштва на Бургибини врсници и сопатници во апсолутната власт, без оглед на режимот кој владееше во земјата и до која степен тие владееја со него, кај кои беше силно чувството што ќе се случува во историјата со нив откако ќе ги нема.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Отсутно ги погледнав, размислувајќи за содржината на телеграмата што требаше да ја составам, а за која ги немав неопходните податоци.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Видов дека ја дупнале вреќата со најкрупните ореви а лушпите никаде ги немаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие беа заклучени, но мене ми отворија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Плачела, редела со глас и една од комшиките, стрина Риска, ја прашала што бара. – А бре ми ги нема децата Мила и Љуба!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Моите заби уште не се беа нанижале, а твоите одамна ги немаше, па, не можевме попара да се изнасркаме.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Црните веѓи не беа повеќе толку бушави, брчките ги немаше, сите црти на лицето изгледаше како да му се промениле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Денес, кога мал број човечки суштества имаат доволно храна, овој проблем очигледно не е итен и веројатно не би станал таков дури и да ги немаше вештачките процеси на уништување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога бев млад ги немаше овие проклети литри.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„И јас барав насекаде, ги нема нигде“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од друга страна, има големи предности да си стар човек. Ги немам повеќе истите грижи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ти личи тебе каурин да бидеш и да ги немаш сите права што Турците ги имаат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како да носел секој ден сѐ исто, едни пантолони и една кошула, и еден џемпер и виндјакна зиме, а сега ги немаше, ги скрил или ги фрлил.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
8. Треба да потенцираме дека со ЗРО (2005), во доменот на засновањето работен однос, беа избришани две важни одредби: •  прво, повеќе ги нема одредбите со кои се пропишуваше кој работоводен орган ја носи одлуката за потребата од засновање работен однос, како и онаа за изборот од пријавените или упатените кандидати (чл. 12-13, ЗРО/03 – Пречистен текст); •  второ, веќе не се предвидува заверка на договорот за работа (по ново, „договор за вработување“), од страна на Заводот за вработување (чл. 19, ЗРО/03 – Пречистен текст) – па, дури, ни во случаите на најнетранспаретното т.н. непосредно обезбедување работник, од страна на самиот работодавец (по ново „работодавач“) – чл. 22, ЗРО/05.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Покрај последново, ЗВРС, во поглед на работните дозволи, вклучи одредби со кои странците се стекнаа со определени права кои ги немаа со законот од 1978 година.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Од друга страна, Марија беше свесна дека поголемиот број од злосторниците кои ја воделе војната, веќе одамна ги нема.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Виде: некои куќи ги нема, некои се изградиле или поправиле; виде нови огради на дворовите, нов мост на реката; гумењата сред село си останале онакви какви што ги паметува пред да го напушти селово, каде што се вршеше жито, каде на празници се играше оро; душата му затрепери, се возбуди.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога си одеа ги побараа во дворот каде што ги оставија, но ги немаше: пред тоа жена му на Мил му ги фрли на кучето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И природата како да се смири: ги нема ни жешките лета, ни студените зими, ни ветровите бесни, ни дождовите силни.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но сега луѓето се изменија: кога ги нема нивните кучиња - и тоа не мора да постои.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога виде дека нив ги нема, се јави Источникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако ги немаме ние сега в раце, сигурно таму, ќе се најдат траги од нив и ќе се обелодени работата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мигар ги немаше дотогаш ни слушано, а камоли да размислуваше за нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но таа ги немаше Анѓиниот карактер и волја, бидејќи беше ќерка на чифчија – роб, та не знаеше дека Турците се нивни господари и што сакаат можат да прават со чифчиите, та дури и да ги продаваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Околу огнот ги нема Богородица со децата и нејзиниот девер, а поголема дупка има богами и онде каде што синоќа ја кундиса тајфата Коста Ципата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
2. Работи што ги нема...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
За жал ги нема најдобрите: Стар Лисец, Скопско и Алтан Ќутук (у превод Златен Даб).
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Татко остануваше доследен во својот наум добро да се исконтролира минатото на семејството, нашиот дел од балканската историја, за да ни биде подобро нам, на децата, и поуспешно да се соочиме со иднината, кога нив ќе ги нема.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Веќе ги немаше по патиштата италијанските војници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во мојот Лондон ѕвездите ги нема...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Вртеа по брегот и езерото како да пркосат. Но полковниците ги немаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На нив ги немаше тврдите покриви со офицерски знаци.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Цветан Горски жалеше што ги немаше покрај себе и големите вљубени научници во Езерото, од другите краишта на земјата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нив ги нема! Засекогаш! - А кога тоа? – прашуваат во ист глас дедото и помладото внуче.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Помина долго време. „Ги нема! Ама ќе се обидам уште еднаш“.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Луѓето ги немаше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бидејќи веќе ги немаме средновековните закони со помош на кои им се суди на самите животни, единствениот начин на којшто законот би можел да го третира Куликовиот прекршок е да се суди на сопственичката - неговата сопруга.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сега се слезени, ама ги нема. Ги одвеа провевот на животот, како кој застануваше на земја така и го одвејуваше тој провев - белки рацете им се жилави за нови вратила. 38 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Коските на долапот растурени како стари гробишта лежат измешани со сенката на оној што некогаш ги створи ги нема бисерите ѕвездени во водите да тежат ни утрото по класјето и ридјето да гори.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Во сонот што го совладал дамна мирисот на заборавените полја што не постоеле што ги вика дамнешните неизречени гласови што ги нема.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Па сепак, спремен сум да прифатам дека и во таквиот неоснован прекор се прикриени и значењата на некоја можна употребливост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми се чини исто така дека никогаш ги нема допрено со помислата страдањата на несреќниците што нè пресретнуваат речиси на секој чекор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе речат – си отидоа вчер или пред некој век Завиткани во многу студ и во малку грев И веќе ги нема.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Всушност јас сега живеам во оној чуден застој на времето; деновите ги нема а годините (мислам реков веќе) како да залутале во некој непрепознатлив круг.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сеедно“, таа ја подигна кутијата за шеќер и ја протресе, “утринава имав четириесет долари тука, а сега ги нема.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Рано утрото, кога виде дека ги нема зајачињата, лисицата ќе препукнеше од мака дека се успала.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А во светот што се вика Прењес, полека битисува. Секој ден. Секоја ноќ.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гореа тие, Пандо, со години, отворено и потајно, скришум од туѓото око и отворено кога туѓинците ги немаше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Нумо длабоко му го отвори своето срце и му се чинеше дека беше единствениот човек со кого можеше и имаше за што да разговора.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не можеше да разбере зошто момчињата ги нема сега на полјанката; не се слуша нивната борбена песна, ги нема ешалоните да маршираат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И го затрупав. Со сè што ми дојде под рака. Со газје, со бензин, со солна киселина.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не само поради фотографиите, кои, инаку чести, речиси и ги нема од мојата прва до трета година, освен една со дедо Павле во дворот на куќата во Пајко Маало.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не, ги нема!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас барај, барај, ги нема.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Никаде ги нема од 6 и пол – се уфрла онаа со повеќе сантиметри.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ме погледна, онака љубезно и потсмешливо како што умееше: - Јуни, четврти.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Чудесно е што тие куќи, по един подолг период, уште служат за живеење и уште се убави, а луѓето од фамилијата веќе ги нема.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ами сега што ќе прави Зоки? Ги нема веќе колачињата!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Му реков на дед Павел: "Можеби не знаеш а можеби и си претпоставувал, ама нашите деца, во оние ноќи кога најмногу ги немаше, сигурно го правеа она најопасното; беа влезени во некоја голема авантура.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зошто премолча еден таков настан?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колку такви тешки, непријатни злосторства ќе се затскријат негде, ги нема, ги нема, а потоа, наеднаш ќе се појават како од зад планина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Биди благодарен дека излегоа од тој ѓаволски оган здрави и живи".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колку беше виновен татко ти што не ја трубеше оваа вистина на сет глас и во вистинско време?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Заминувањето на Ѓупците од селото секогаш беше со кавги, но штом ќе ги немаше подолго време, луѓето чувствуваа некаква празина во себе, некаква штурост и нестрпливо го очекуваа нивното доаѓање.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Вплеткувањето на другиот, кого можеби веќе не смееме да го нарекуваме „читател”, е нужен иако секогаш неизвесен против-потпис. Тој секогаш мора да биде непретпоставлив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можеби на некој вечно неодреден начин, се надеваме да привлечеме и други: поточно, да ги измислиме или да ги откриеме другите кои сѐ уште ги нема - но кои тоа веќе некако го знаат а можеби знаат и повеќе од нас.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ме гледаш, а те чувствувам, не ми зборуваш, а те разбирам, незнам каде си, а те посакувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сладострасно ги негувам чувствата кои за миг ги нема.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Длапките му зјаат празни. Зениците ги нема.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Слушнав само еден многу тап звук, а потоа некаква болка од камен под грбот. Мони и Бистра ги немаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ни бабата ни дедото ги немаше дома.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Настапи тишина. И Ема и Ирена одвреме-навреме ќе потшутнеа по некое заталкано камче на асфалтот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите некаде излегле додека таа спиела.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Првиот гимнософист: Живи, зашто мртвите веќе ги нема!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- Значи, сепак, загубениот сум јас! – Се досети Дедо Мраз, па откако раката му помина низ лицето и увиде дека ги нема мустаќите, брадата, побрза да се покрие со шапката, па да праша – Господа, дали нешто видовте на мене?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во отсјајот на огледалата ги забележа мустаќите и брадата кои сношти, за време на големиот танц, ги немаше на неговото лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Молам? – се вчуди патникот прекривајќи го своето лице да не биде забележан дека ги нема мустаќите, брадата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но сега, како што можеш да видиш со свои очи, во црните мрежи на сопствената магија се загубија и тие, ќе ги скаменам да ги нема засекогаш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А тополите? Влатко стои на крајот од ливадата заџарен... гледа угоре - синевина, синевина и бели облачиња порабени со бакарна светлина од сонцето што заоѓа... му се пристори дека синевината ќе се струполи врз него... па ги крева рацете за да ја потпре... ги нема тополите... ничкосаниот поглед здогледува вкоренети пенушки - небаре џиновски стапала...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Реката секнала, коњите исчезнале, во диво билје обраснале портите на нашите домови, се замаглил и нашиот вид и ништо веќе не распознаваме меѓу ѕвездите: Камење ги затрупува мртвите извори А календарите ги бројат летата што веќе ги нема, што веќе ги нема...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ќе се обидам да убедувам, без оглед дали ќе влијаам во мој прилоg во конечната пресуда, дека зборовите ми се појавуваат во свеста како вистински кодови на животот...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не можеше да се помири со сталинистичкиот режим.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми вели: Ги нема гробовите што ги бараш. Ги убија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се обидував да и одговорам на писмото, на загатнатите дилеми, да отворам пространства пред нејзиното љубопитство кои ги немаше во нејзиното писмо.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Нив ги немаше, како никогаш да не постоеле.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Најелементарниот бон сенс би требало да ни сугерира дека тие се измениле или повеќе ги нема на овој свет, но на нив никогаш не помислуваме.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За на крајот и сосем да исчезне од нив, и повеќе да не се врати никогаш, колку силно и да ја довикував само со нејзините зборови, кои ги немаше во ниту еден друг јазик!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Рака на срце, јас сум тука одвај неколку часа и немам право да зборувам, ги немам објективните аргументи, но од она што набрзина го видов, не сум импресиониран.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: (Гледа дека ги нема книгите.) Книгите? Каде се книгите?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Овие известувања на американските претставници за истапувањата на видни бугарски и југословенски политички личности, кои се залагале за унија меѓу Југославија и Бугарија и уште повеќе за обединување на Македонија, во услови на нова идеолошка поделба меѓу големите тројца, секако не биле од интерес за владите и на САД и на Велика Британија, бидејќи таквите активности не влегувале во нивните повоени планови за уредување на светот, а особено ги немало во политиката на Велика Британија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Понатаму во својот извештај известувачот се осврнува и на протестот на Димитар Влахов, заменик-претседател на АВНОЈ, објавен во весникот „Политика“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Противникот од сите орудија ги нема на нишан и ги бие.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Тие, пролетерите, што ги фалиш, кои си имаат само две силни раце и ништо повеќе и за кои велиш дека се големи борци, зошто ли ги нема таквите меѓу нас, а тука сме само ние селаните?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Значи од гледна точка на аналогијата, непријателската војска, мораме тоа отворено да го истакнеме и признаеме, има огромна воена надмоќ над нашата, се разбира, без да го сметаме тука военото воздухопловство, артилеријата и тенковите, кои, како што реков и пред малку, воопшто ги немаме и поради нив трпиме најголеми загуби...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Фимка испушти болна воздишка. – Ги нема... - повтори со скршен глас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Aми нема кој да ги јади... ги нема дечките... - Ги нема...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дојдоа Френците и Ингилезите. Дојдоа и ги нема. Така ќе биде и со Гркот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гледа Мита во огнот, разговара со себе, го претрчува на брзина својот дваесетгодишен живот во кој и се чини дека има премногу изгреви и заоди, магли и дождови, маршеви и борби, денови и ноќи гладни и влажни и непреболни болки за блиските и пријателите од кои веќе многу ги нема.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На овие сили треба да се додадат девет баталјони на националната гарда, поголем број единици на жандармеријата и територијалната одбрана, а да не зборувам за военото воздухопловство, тенковите и борните коли што на сите нам добро ни е познато... за жал, ги немаме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А што се однесува на твоите кози и тие ќе ги нема.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш веќе ги немаше Грците, ама затоа беа дошле Италијанците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но,тогаш не би постоел романтизмот, бидејќи романтизам е кога своите фантазии ги гледаш кај луѓето што ги немаат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Она што ни е потребно не е компјутер кој би заштедил работа, туку компјутер кој ја зголемува работата што треба да ја извршиме, исто така и досетки, како и Џојс кој открива мостови таму каде мислевме дека воопшто ги нема, и кои нѐ претвораат не во приемници, туку во уметници.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Конечно, повеќе ги немаше тие што сакаа да го уби­јат Бога без да знаат дали постои.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да бидам искрен, никогаш не ми се допаѓала идејата за вечера и кревет по три пијалока, и девојките што се однесуваа како да биле во затвор шест години и излегле токму на време да се нашминкаат и да скокнат во твојата кола.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секако, таа има свои бубачки, но кој ги нема?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бреда - тоа е нејзиното име, Бреда Друнхил, на самиот звук на нејзиното име се топев - Бреда беше поинаква.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги нема ни оградата, ни тревата. Оградата е откорната и однесена, тревата изгазена.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Кошничките сега ги нема, откорнати се, фрлени негде, а на местата каде стоеле тие - расфрлени отпадоци. За сто срамови!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сега од чешмата е останато само бетонското корито и нечистотија околу него. Цевките, славините ги нема, водата ја нема...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Секако, - мирно одговори тој, - што правина би била таа да ги нема?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кажете им на родителите дека ќе мораат да го платат искршеното стакло. и другпат, отворете ги очите четири, да не ви се случи да видите духови, или убијци таму каде што ги нема, - се насмеа таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Саше, дојде и почнавме да ги служиме гостите, Брезаи Борче, кои постојано бараа нови кока-коли, а уште ги немаа испиено претходните.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тргнавме. Мите веќе стоеше крај чешмичето лошо расположен, и нè чекаше: - Ги нема, - рече разочарано.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само ја сврте кон братучедот:ги отвори очите, го опули прашално. - Ги нема, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Стражарите ги немаше. Шишмана тоа го изненади до уплашеност.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Овие зад нас ги нема? - Тие. - Хм.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Зедов еден за мене, еден за тебе. Ги нема во продажба“, ми вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знам дека утредента, кога на војводата требаше да му ги дадеме парите, ние ни половина ги немавме.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Најчудно е тоа што таму на ѕидот, на некоја од полиците што ги има и ги нема, стои диференцијалот што Едо и Германија сакаат да го поткренат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Особено оние работи што му се случи да ги нема кога муштериите му ги побаруваа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
_____ 5 Бегалците се радуваа што дедо Господ ги немаше сосема заборавено штом приближувањето на следната година го проследуваше со топло време, нека потрае, нека потрае, си велеа, дрвцата од социјалното пламнаа со првиот голем снег, убаво е штом северецот го замени југот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Одат да ги видат Пена и Танаско и нивните пилиња оти откако тие заминаа за таму ги немаат посетено.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во дворчето веќе ги немаше ни мајка Перса ни нејзината Пеличка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како да прозборам за Гаково, како да ги уловам годините што ги нема?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само Ирина и Жења ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја тераме така, ама и времето баеги се затера, а купувачите ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еве ги, ене ги, ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги чекам болничарите да ме пренесат во друга соба, но ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но добро е што ги нема, оти ако видат дека јадеш, ќе те натераат да повратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекаме и мажите да се кренат, ама тие не пуштаат ни збор, ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Црвените дебели усни што дотогаш му ги немав забележано, ми изгледаа уште помеки, а широките очи уште поболни.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со таа погрешна политика тој давал значајно оружје во рацете на сите недоволно упатени или недобронамерни да ја напаѓаат Револуционерната организација и да ѝ препишуваат цели и стремежи што таа ги немала.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, и за една таква акција биле потребни, покрај другото, средства, што гемиџиите ги немале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Па дури и нешто повеќе. За нив ги нема овие извинувања какви што можеа да се најдат за Грците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поради тоа што составот на ЦК ги немал потребните морално-политички квалитети и не можел правилно да ги раководи ослободителните борби на македонскиот народ, не можело да се испуштат од предвид интересите на цело едно револуционерно движење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој пишува: “Колку и да се за жалење констатираните ексцеси, сепак, може да се тврди дека тие релативно биле доста ретки и дека треба да бидеме среќни што ги немаше во поголем број.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Децата ги немаше нигде.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ако „обесуваш”, ќе одиме без тебе, да знаеш – ми свика Ада. – Важи момци?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Итра сум јас, знам како треба во такви ситуации, но кога дојдов до моментот со велосипедите, малку подзастанав, сѐ уште нерешителна дали да пријавам дека кога сме се враќале од насипот сме виделе дека ни ги нема, или...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И слушав, ама кратко, бидејќи неговата музика воопшто не ми се допа-ѓаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Незнаев што да сторам со себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас бев неодамна вратена од Лондон, и таму со Ивана цел еден ден, од утро до вечер, поминавме во еден забавен парк полн со најлудите и најстрашните тобогани, возови, лулашки и разни други чуда, што ни во Евродизниленд во Париз ги немаше, па рингишпилот не ми беше никаков предизвик.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури и да слушам од неговите касети можев, оти тој ги немаше понесено со себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако си замина Ивана, најмногу се дружев со Снеже и Мила, а сега и нив ги нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми ја забележа мојата дилема и божем ми дотура кока-кола, се приближи до мене и ми намигна соучеснички.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)