ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Што има јас да се сеќавам на своите сознанија, да ги преточувам во зборови, да ги паметам тие аксиоми, да сакам да ги проширувам, образлагам...

При секое мерење тие десет сантиметри ги паметиш и ги додаваш.

Не паметев којзнае колку, но ги паметев главните знаци, транскрипцијата и изговорот и значењето на многу архаични зборови со старословенски корен.

Пискулиев наоѓа извесно задоволство во оваа примена на своите знаења, зашто тој е свесен и за една основна слабост своја како специјалист, што толку му се одмаздувала на испитите: тој ги памети многу добро сплетканите латински имиња, а не може да каже нешто сосем просто, не може да мине кон примената.

Други книги тој скоро и не читаше, во однос на убавата литература се задоволуваше со неколку рецитации, научени во гимназијата, но кои уште за чудо добро ги паметеше.

Рекоа: земјата си ги памети сите свои рожби и не заборава таа на нивните страдања.

Во него има некого што ги памети и нашите очи што ќе ги носи на своите прсти како прстени, ти со синото на твоите јас со црното на моите очи ја постиламе трпезата на љубовта меѓу пролетта и крајот...

Кој ќе ги памети сите деца на кои им бил учител?!

Така би се изразил некој суден, а незбиднат поет, чии стихови ги памети единствено избледнатиот кафеански чаршаф.

Граѓанинот ги памети своите спектакли, па така и оној последниот посветен на Тито.

Има моменти кога по ваквите истрели смртта не се јавува во играта, тогаш остануваат на стрелиштето само синовите и ќерките на стравот и статистичарот со мастилава крв осуден да ги памети страшните бројки и да ги запишува со ракопис на праведник шупливите насмевки на преживеаните.

И од овие нејзини зборови зрачеше светлина. Затоа и ги паметам.

Луѓето живееја од свои и туѓи неволи и ги паметеа дробните настани, благодарени на судбината што понекогаш ја растерува сивата магла на секојдневието.

За подобро да се снајдиме во овој нов дел на Драч, како ориентир ни избравме белата касарна на албанската воена морнарица и фабриката за цигари и штавење кожи. Тие ги паметиме.

Каналот тогаш беше река и ширинката и црницата до неа ги паметам.

Куќите беа двокатни. До првиот кат беа градени од камен, а погоре од штици. Така ги паметиме.

Некои ги памети по име и презиме.

Патот е стар, сега проширен и под асфалт, ги памети времињата на турското владеење и тогаш беше, а и сега е пат кој ја држи врската Лерин – Корча и натаму сѐ до Драч и преку него по море до Италија и од таму кон широкиот свет.

Сане Сандин е амалин, еден од оние што секој, барем од мојата генерација, ги памети под друго име, од друг град, но со слично чувство.

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

Биле тројца и веќе никој не ги паметел.

Со божји благослов. Неговите дедовци донеле прекуморска проказа во Кукулино и со својата рака ја сотреле болната челад. ...

Не можеш сите да ги паметиш. Токму ќе му го научиш името и ќе го однесат.

Кој да ги памети сите. Повеќето не се вратија... Сетне имаше и од Леринско, од Воденско.

Сега тие беа варосани, но тој ги беше видел и ги паметеше!

Ги бележеше и ги паметеше најситните поединости, а ги раскажуваше и ги објаснуваше со извесна поетичност и патетика.

Нејсе уште понајнакрај и кого ќе пцујат и против кого ќе се бунтуваат Сите оние кои сркнале од американската мирудија во секоја чорба И го виделе аирот од извозот на слобода и демократија Макар што нивните татковци сѐ уште ги паметат Трумановите јајца во прав А прав и пепел им се стори слободата сосе животниот стандард А децата им се познати по тоа што во својство на стечајни работници

Ние, децата, убаво ги паметевме сите нејзини италијански поговорки, сите италијански оперски арии кои ги потпевнуваше кришум од Татко, сите тајни во месењето на тестото, според италијанските кулинарски рецепти, сите тајни од каталогот на италијанската стоковна куќа Ла Ринашенте.

Вечерта што уследи потраја подолго од сите вечери што ги паметев.

Не ги паметам сите поединости од разговорите што ги водевме, но го немам заборавено мирисот на сите мои попладниња во Пасажот... ми се обраќаше понатаму Нилика во нејзиното писмо.

Тие негови зборови уште толку ме дотолчија и мислам дека целиот мој беден живот ќе ги паметам.