Општо земено, во училиштата постои многу добра врска помеѓу Евреите и христијаните”.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Тие ги пеат песните на Земјата на Израилот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На пешачки премин, по сите правила, петпари не давајќи за новите непрокопсанковци кои им ги пеат старите песни за пуштањето рогови.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Тој може, да се послужам со бродвејскиот пример на Клам, да има посебна склоност кон чувствителност или емоционален набој или лични облици на израз – вредности што добро се вклопуваат во песните што прагматиката на музичкиот жанр конвенционално ги става во поджанрот на песните што ги пеат жени.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Така, геј-субјектот кого го влечат тие афективни или дискурзивни можности може да не изразува толку идентификација со жените колку привлеченост кон културните вредности што се поврзуваат со извесни практики што, ете, генеричките конвенции ги кодирале како женствени.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Даниелс бргу се утврдил пеејќи оперски улоги првобитно компонирани за високите, моќни гласови на кастратите од седумнаесеттиот и од осумнаесеттиот век (пејачи кои во детството биле кастрирани за да го задржат сопранскиот гласовен опсег и за да се квалификуваат за доживотна кариера како исполнители во еднополови црковни хорови.) Во текот на изминативе сто и педесет години, сѐ до многу неодамна, таквите улоги секогаш ги пееја жени.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Попрво, тие си придобиваат конкретна родова асоцијација преку диференцијалното обродување на жанровите што ги создаваат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Даниелс признава дека неговата практика да исполнува женски гласовен репертоар без да им го менува граматичкиот род на заменките во текстовите од песните што ги пее е нешто што хетеросексуален исполнител најверојатно не би го правел – но тоа изгледа само значи дека единственото нешто во гејството што е битно за него е изборот на сексуалниот објект, насоченоста на еротската желба, нејзиното хомосексуално жариште, машкоста на машкиот предмет на љубовта.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Како што забележа Томасини, иако со многу повнимателно бирани зборови, Даниелс порано бил тенор паталец кој одвреме-навреме спонтано пеел опера на геј-забави, каде што со висок фалсет ги пеел женските делови.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Со други зборови, диференцијалното родово исцртување на сѐ и сешто, почнувајќи од машките и женските песни во бродвејските мјузикли, па до изразните жанрови и стилови што ги викаме трагедија и мелодрама, создава културен крајолик во кој голем број емоционални и дискурзивни практики се кодираат како мажественост и женственост.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ејгиди песни наши што ги пееја старите... (покажува кон младите).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И песните се некои жаловни. Или жаловни се дека ги пеат жални луѓе?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таму ги моташе своите цигари од кафеава хартија, читаше од здодевната книжевност достапна на ранчот и си додаваше импровизации на песните од репертоарот кои ги пееше извонредно експертски на гитарата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Некаква мирислива мирнотија се чинеше дека го исполнува неговиот свет.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
На изненадување на Татко, Камилски започна да ги пее на француски јазик тие стихови на Марселезата: Quoi! ces Cohortes trangres/feraient la loi dans nos foyers!/ quoi! ces phalanges mercenaire/terrasseraient nos fiers guerriers. (Што! зар овие странски кохорти/ќе бидат закон во нашите огништа! / Што!/ зар овие платенички фаланги/ ќе ги победуваат нашите горди воини).
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Во слободно време секој ден нешто подготвувавме, учествуваше хорот, правевме скечеви, вршевме проби и во градовите организиравме забави.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Во хорот ги пеевме најмногу химните, српската, нашата македонска, руската и албанската, ја пеевме и Марсељезата, и други партизански песни.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Се ширеше гласот на црковните песни што ги пееја луѓето.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Сместувајќи се во Grand Hotel Villa de France, кадешто Матис бил инспириран да ги наслика своите одалиски, во градот кој порано го беше инспирирал Римски-Корсаков да ја напише својата Шехерезада, ги истражувавме пеш забрзаната, миризлива Медина, Гранд и Петит Сако и касабата; повеќе сакавме да се загубиме без професионална помош, одбивајќи ги непријатно лепливите наводни водичи и занемарувајќи ја изненадувачки антисемитската тирада на едниот од нив; серенадите ни ги пееја градските певци секое утро и муезините пет пати секој ден молејќи се преку разгласот од минарето на блиската џамија; одлучивме својот прв невин излет во исламот да го продолжиме низ брегот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
И понекогаш ги пеам старите песни на овој свет, песните што настанале уште додека сум бил млад.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И понекогаш ги пеам старите песни на овој свет, песните што настанале уште кога сум бил млад.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А замислете: тој седи во белата када полна со сапуница како разгален принц среде море сладолед и ги пее овие чудни звуци.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Велат го возвишиле во некаков важен службеник. Издавал точки за штоф.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Оној, што ви ги пее на приредбите партизанските песни.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
- Честитки! Честитки! Нека е живо и здраво! – викаа на цел глас, играа оро околу креветот на кој се наоѓаше мајката на У и ги пееја народните песни што ги свиреше оркестарот.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Додека одеа кон целта веќе од срце, со душа та ги пееја стиховите „Ај повтори, избаци ме Аман, аман...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Сите ги знае напамет, да ги пее, одлично умее да ги имитира, а што албуми има излепено со нивни сликички и со текстови за нивните настапи и нивниот живот, чудо едно!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
За тие што му се најомилени знае во детали сè за нивниот живот и не може да се случи да не оди на концерт на таква музика, или да пропушти емисија на телевизија со нив.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)