ги (зам.) - предаде (гл.)

Дисциплинирано ги предадоа козите. Па тие и беа помалку „работничка класа“...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Шаќир и Јован се бранеа дека ги предадоа парите на прилепското началство, а што стана понатака тие не можеа ништо да разберат од затворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Борис со биноколот забележа како откон селото Будимерци се движи народ; препозна дека не се селани, ама не личеа ни на аскери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Спискаа еден старец и една старица и паднаа пред нозете на Арслана, но тој ги клоцна во ребрата и ги пречекори, та одбра уште десетина како овега и му ги предаде на заптиите, кои ги одведоа кај поп Димитрија и другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тргна кон народот со камшикот в раце, а јузбашијата по него со петина аскери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кајмакамот се присети на случката во битолскиот затвор кога Гоце го насамари мудурот, претставувајќи му се како господин Модијану од Солун, и страшно се возбуди, плашејќи се да не го насамарија сега и него како мудурот во Битола. Ho овој ред од таа страна беше поштеден, бидејќи кога стигна во конакот затече суварија штотуку беше слегол од црниот ат и му подаде писмо од самиот валија со кое го известуваше дека навистина тргнал италијанскиот конзул на кого ќе треба да му ги предадат комитите, доколку немаат свршено работа со нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако ги затече живи „бунтовниците“, тој лично ќе му ги предаде нему — на валијата, да им суди судот, ако имаат кабает.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога пукна Шаќировата прва пушка, a по неа залпот од Чамичаушовите заптии, Бајракот, Грабула и Гермовчето ги пребројуваа лирите што ги донесоа Јован и Шакир, во темното и тесно одајче кај Грабула.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А овој, откако ја намириса работата дека ќе ги мешаат капите со агата, се зарадува на предлогот од Толета и во мај замина по канал за Софија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овчарот се изгуби, момчето што го донесе извештајот за амнестијата си ја нарами торбичката и си киниса, ветувајќи им на војводите дека нема да ги предаде на аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Организацијата веќе почна да фаќа корени насекаде, а Мариово во прв ред беше организирано, бидејќи со своите густи гори тоа беше природен заштитник на оние обесправени што сакаа да се борат против тиранијата на султанот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Едно, што го гризеше совеста за она што го направи пред два три месеца кога ги предаде четите на Маргара; а друго: со ова сакаше да го задолжи Толета и да ја ублажи својата одговорност ако излезе еден ден на видело предавството.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По излегувањето од Алимасковци, Бајракот се наврати кај Бабовчето и овој го внесе во визбата да му соопшти некаква новина од Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, драскал ефенди! Ќе правиш кумпанија на попот и коџабашијата или ќе ги оставиш сами?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги претера и му ги предаде на Јована, а овој по својот канал, ги наврте долу Сабоцко, Ливадица, та некои продаде во Воден и Солун и половината пари му ги даде на Толета или Митра, кога Толе не беше во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога слегоа му ги предаде на Рушида сите осум кази и коџабашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Овие пари, петстотини лири, ми ги дадоа Трајко и Толе да ви ги предадам за пушки — им рече Крсте на Грабула, Бајракот и брата му Алекса и им го подаде црното шамивче во кое беа врзани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе му стави до знаење што го чека во случај да го предаде и се раздели пријателски, дури оставајќи на дизгот во црквата десет лири пари, што ги собра летоска од црквите по селата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
2. Конзулот си достоја на зборот и му ги теслими на валијата „бунтовниците“ Шаќира и Ѓура пак со интервенција да им се суди по царските закони, и овие се најдоа уште истата вечер во Катилана.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ризо Ушков ги прејде преку Црна и во Гудјаково им ги теслими на Ивана Колев и Стевана Војчев, овие му ги предадоа на Димитрија во Вепрчани, кој ги одведе до поп Пана Мицев во Беловодица и за неполни два дена, односно две ноќи, се најдоа во Оревоец, откаде Диме Бачко го извести прилепското раководство на чело со Јордна Стамболџија, Јован Грабула, Алексо Гермовчето и Алекса Бајракот, та дојде и до средба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му реков на раздавачот да ѝ ги предаде нејзе писмата и си продолжив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И есента му ги предадов клучевите, седнав на возот и тргнав за дома.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Механизмот на памтењето со мака ги оживува, често беспомошен да ги поврзе и да ги одвои од случајностите, да ги предаде наполно и јасно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Србите им ги предадоа своите интереси во Македонија на свои конзулства и генерални конзулства.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но зашто и тие како и сите нашинци не сакале да се борат за српска страна, пребегнале кај Австријците, а овие ги предале на Бугарите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттогаш, откога отиде Благуна да се состане со Десимира, во Потковицата ништо повеќе не се слушна за неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ѝ на Благуна, и сама посветена во Организацијата, претрнета од страв и очајна, а немајќи на кого да му се обрати за помош, ја посоветува Благуна да отиде кај Десимира и да го замоли да дојде дома кај нив и пред стрико ѝ Крстета да се заколни дека меѓу него и Благуна ништо не било и дека таа Благуна не ги предала луѓето од Началството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да не направеше така, да не останеше сам во напуштената населба, сега бездруго ќе беше слободен од грижата дека ги предал луѓето, и бездруго ако отидеше, со нив, со луѓето, ќе споделеше една иста судбина...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Благуна и Десимир потоа неколку пати се сретнаа долу, зад копите во ограѓето, а тоа не остана незабележително од жителите на Потковицата и врз Благуна падна тешка клевета - дека таа, оној пат, ги предала и дека сѐ уште ги предава луѓето од Организацијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Му предлагале да ги предаде своите, да се здружи со Ѕацеските, Вуѕеските, и Трпкоските од Тополчани и со Ржаникоските од Тројкрсти и заедно со нив да поведе српска чета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Михаил убаво ги слушал, но во еден миг рипнал, го измолкнал маликерот од под перница и им заповедал Никој да не мрдне, секој да остане каде што седи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги провалија некаде пред матура, ги предаде едно типче кое сега беше најмлад гардиски капетан во земјата и неофицијално еден од најмоќните луѓе во градот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Уште наредниот ден изутрината го известија везирот за смртта на градителот и му ги предадоа преостанатите сметки и нацрти на мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Токму кога тоа го наредуваше – беше мирно утро кон крајот на летото – му ја донесоа молбата на еден млад и учен цариградски муалим, кој беше родум од Босна, инаку многу надарен за пишување убави стихови и кого везирот одвреме навреме го даруваше и му помагаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овој претпостави дека Камилски ги чува парите во собата и претпочита таму да му ги предаде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се сетив на тајното место. Па овде пред неколку месеци на Јасер Арафат, претседателот на еднострано прогласената држава Палестина, му ги предадов акредитивните писма потпишани на 8 јуни 1989 година од тогашниот претседател на Претседателството на СФР Југославија, Словенецот Јанез Дрновшек, како прв вонреден и ополномоштен амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше предвидено веднаш по мене, тој да ги предаде своите акредитиви.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И Арафат сакаше да остане и вистински ќе остане во историјата, како мит, како икона, како татко- основач на палестинската нација отколку како моќен лидер кој со својот навидум политички донкихотизам сакаше да го обедини светот за да ја разбере неговата борба за слободна Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јасер Арафат лично бараше југословенскиот амбасадор прв да му ги предаде акредитивните писма со кои јас бев од Претседателството на СФРЈ именуван како вонреден и ополномоштен амбасадор при државата Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат како да имаше договор со смртта, никогаш да не го стигне...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XIX Судбината сакаше да се најдам близу Јасер Арафат во Картагина во текот на четири години како прв амбасадор во државата Палестина, која симболично ќе биде еднострано прогласена во 1988 година и ќе биде призната повеќе симболично отколку реално, од стотина земји.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така дојде вистинското време кога требаше да ја ослободувам од себе долго потискуваната сторија од дипломатските години кога бев прв странски амбасадор во имагинарната држава Палестина, во која реално ги предадов акредитивните писма, минувајќи пред тоа пред построен воен баталјон, во една тајна пештера, во еден непознат предел во Тунис!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но откако завршив со своето кажување и му ги предадов акредитивните писма, министерот Есебси ја прочита нивната содржина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бешир вешто стигна на одреденото непознато место, возејќи крај морето, минувајќи првин крај претседателската палата, па кон монденските Ла Марса и Гамарт, во точката на просторот каде што беше договорено да ме чекаат Палестинците, за да ме одведат до скривалиштето на Јасер Арафат, каде што пред неколку месеци му ги предадов акредитивните писма со кои станував амбасадор во земјата која постоеше најмногу во цврстата решеност, во желбите и замислите на Јасер Арафат! Во смислата на неговиот живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едно младо Германче, ми се чинеше дека нема ни шеснаесет години, беше рането и крвавеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога стигнавме горе ги предадовме на претпоставените.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Откако на Заим, кој со волксвагенот беше паркиран пред амбулантата во Драчево, му ги предаде Варја и Лина и тие заедно со Богдан Русимиров заминаа за Селишта, Авни сврте в десно и, по редицата од десетина бараки од почетокот на Ноемвриска улица, влезе со комбето во широко отворена порта и се паркира во дворот, на тревникот, пред мала приземна куќа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знаењата на Марин Крусиќ стануваа знаења досегливи, знаења на пријател што сака да ти ги предаде, не со нив да те покорува и столчува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој стана славен дури кога се раскара со нив и налутено ги предаде на шеријатот своите фермани за поделба на наследството.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По него изврзаа и другите бегови по некое такво девојче или невеста и им ги предадоа на своите слуги заедно со врзаните млади момчиња да ги отераат по нивните чифлизи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Побара да го пренесат на азискиот брег на Цариград за да му ги предаде бунтовниците лично на султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По овие се изредија којзнае уште колку пратеници на кои султанот им одговори кратко и ги испрати да ги предадат неговите одговори на нивните господари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тие што најдоа каква таква работа можеа да сметат дека ќе обезбедат и дрва, ама повеќето стигнаа само до канцелариите на Трудот за да ги предадат своите работни картони.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Трајче им ги предаде цигарите.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На крајот Гелетин ги предаде на филаделфискиот уметнички музеј заедно со останатите слики од неговата прочуена колекција.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Детските цртежи на Миро кога бил на осумгодишна возраст, наместо хировито ексцентрична креативност вообичаена за децата, содржеа зачудувачки урамнотежени и сталожени елементи на реализам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако е точно тоа што го велиш, значи Евреите знаеле дека нема веќе да се вратат! Дека патот за назад им е пресечен!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Барух ѝ ги предал тие планови на Организацијата!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога 1962. бев во Јапонија, јошиаки Тоно ме замоли да напишам текст за часописот Мизуе, месечник за убава уметност (септември, 1963), кој требаше да го содржи вториот дел од уводот во методите на Марсел Дишан.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Му ги предадов овие белешки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На еден од нив и пријдов на Тини Дишан и ја праша што мисли, дали Дишан би се согласил да ме научи да играм шах.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се колнам во верата, совеста и честа дека ќе работам на ослободувањето на духот со сите мои сили и средства и дека никогаш нема да ги предадам тајните на револуционерното дело, а ако тоа го сторам, да бидам убиен со овој револвер или со оваа кама што ги бацувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Гркинките се приближија до Македонката, нешто ѝ проговорија и оваа бргу бргу ги завлече децата и едно по едно со изговорување на името им ги предаде на Гркинките, а овие откако ги поздравуваа со стисоци на рацете, ги сместија во нивниот џип, кренаа раце во знак на поздрав до толпата, џипот испушти еден силен прдеж и замина по истиот пат по кој и дојде.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дел од нив, веројатно половината, Сарафов му ги предал на таткото на Орце, кој за таа цел бил повикан во Софија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Извесно време пред атентатите Орце испратил писмо до Симеон Радев, со кое го информирал за осигурувањето и го молел парите да му ги предаде на Сарафов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)