Како што се израдува Нешка со првната китка, така се израдува и Крле со калците. Mope, ги гали, ги мазни, ги притиска на градите, по образите, ги избакна секој по десетина пати и ги проба да ги обуе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но, фала му на бога, сега, кога сме слободни, сето тоа е минато.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Вака, споменот за неа и она што му се случи на Видана нејзин, во 1943-та, кога Потковицата беше завојувана од Бугарите, како мора ги притиска жителите на Потковицата, и застрашувачки ги опоменува момите - да не се лакомат по туѓинци.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тој се прашуваше дали одбивноста потекнува само од минатото, или пак е инспирирана од неговото поднадуено лице и од солзите што ветрот постојано му ги притискаше во очите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Соседните куќи изгледаа тажни и уморни под дебелиот снег што ги притискаше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
За првпат ги среќавам Кид Таломајд и Св.Витус во Поп-Видео Аркада (Попс Видео Arcade) во подземјето на Минеаполис. Ми земаат неколку долари за жетони и играат две-три игри од „Симпсонови“, неколкупати ги притискаат копчињата и на резултантната табла ги добиваат броевите еден и пет.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Таа ја имаше онаа древна, подзаборавена женска умешност на освојување со гласот, со зборот, со приказната.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Кога пред триесет години ја запозна, тој во неа ја препозна својата Шехеразада – нејзиниот глас, топол, мелодичен и лелеав, како свилен превез ги покриваше зборовите што му ги кажуваше, навидум обични, и им даваше и тежина и леснина, па тие де му ги притискаа градите де го подигаа една стапка од земјата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Типично, локалните политичари и бирократи ги притискаат да прикажуваат „лесно разбирливи слики”, попрво фигуративни творби во јапонски стил одошто непопуларна авангарда или Pop art.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ги најдоа врзаните во авурот кај коњите и се обидоа да им ги симнат синџирите од гушата, но немајќи алати за таква работа, а и сејмените се прибраа и почнаа да ги притискаат, се откажаа и ги оставија во јаслите да се тресат од студ и страв.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Со голи раце ги притискаше крпите во теписонот, а потоа ги цедеше во кофата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Долго потоа не можеше од глава да ја извади неговата нова сосетка.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Што всушност прават оние што седат пред компјутерите, ги притискаат типките и создаваат црти, плохи и тела?
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Што се однесува до чинот (зашто кај нас пред сè треба да се најави чинот), тогаш тој бил она, што се вели, вечен титуларен советник со кој, како што е познато, се имаат измајтапено и изживувано во доволна мера различни писатели што ја имаат пофалната навика да ги притискаат оние, кои не можат да касаат.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Уморен беше од снеговите што во последната зима како никогаш порано ги притискаа неговите стари гранки.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)