ги (зам.) - прифати (гл.)

Тие негови патувања поради кои остануваше сама, можеше дури и да ги разбере, но заминувањата на најстариот син тешко можеше да ги прифати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никогаш не дозволуваше да се однесуваме лошо со мајка ни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа настапи Александар (неговиот помал брат од Берлин) со лонг плејките со музика што беше тренд во седумдесеттите и нашиот татко почна полека, додуша малку тврдоглаво да ги прифаќа промените...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По војната, повторно ги прифаќа обврските во Кембриџ, но согледува дека местото професор не му одговара, па дава отказ во 1947 година.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во 1939 година е избран да го наследи Мур како професор по философија, но поголемиот дел од војната го поминува како воен болничар во лондонската болница, а потоа во истражувачката лабораторија во Њукасл.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не можев да се ослободам од своето сфаќање, затруено какво што беше, па со машка страст ги прифатив проучувањата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Имам многу пријатели тука”, ѝ одговараше полугласно, свртен со грбот кон неа. „Немаш”, му одговараше таа, шепотејќи.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па сепак, во вечерите, откако ќе заспиеја децата, додека му шепотеше во постелата, таа го тераше да ги прифати тие промени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го оставија селаните, но само од директното учество, а советите ги прифатија и многу умно направија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Место сами аскерите да фаќаат и тепаат кокошки — им вареа и пржеа самите домаќини; место сами да колат овци, кози и говеда — коџабашијата нареди луѓе за таа работа, кладе казани на сретсело, одреди фурни за леб, а јузбашијата лично им делеше таим на аскерите, со кое овие беа доволни дури и предоволни, добивајќи два трипати повеќе јадење од она што го добиваа од царот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Колку и да ги учеа па и воспитуваа на училиште да си го прибираат цртачкиот прибор по часовите; колку и да ги навикнуваа на ликовната академија а и на постдипломските студии да си ги избришат четките, да си ги затворат тубите и да си измијат рацете со сапун од сезможните бои и терпентини, пред да седнат над чиниите во интернатската менза - Гого не ги прифати тие придобивки на цивилизацијата и како за инает го правеше спротивното.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
3 „ИНВЕСТИЦИИ: Од каде доаѓаат, колку пари прават, што е ќарот на Македонија?“, достапно онлајн на http://faktor.mk/2015/10/20/investitsii-od-kade-doagaat-kolku-pari-pravat-shto-e-karot-na-makedonija/. 8 невработеност и уште поголемата понуда на работна сила на пазарот на трудот што го става работникот во инфериорна положба и од него прави послушен субјект кој најчесто премолчно ги прифаќа кршењата на своите права.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
" Таа радосно ги подаде своите две долги бели раце и тој ги прифати, седна на креветот крај неа, не тргајќи го својот поглед од нејзиниот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Само Бог ги прифаќа оние што паѓаат, оти некогаш биле исправени.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакал да биде поблиску до човекот за кого постоело, според податоците со кои располагал, оправдано сомнение дека му е татко!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не случајно ми има речено дека ми верува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов очигледно не беше спремен да ги прифати ваквите мои размислувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Фатен е во дворот на Ѓурчин. Каков прекршок е тоа?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Единствен проблем се чини е тоа дека како резултат на добрите и мудри расудувања Иван се најде в затвор? - ме свести суровиот заклучок на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но не треба да се заборави дека мајка ти не беше во боречките единици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Само неподготвеноста на родителот да ги прифати одговорностите што се создаваат со раѓањето на детето можат да бидат причина за бекство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Прилично лесно ги прифати моите предлози.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еми била вовлечена во одредени практики на само-управување - “технологии на селф”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие ги немаат неопходните информации за тоа како се добиени изразените мислења, и ова драматично го намалува опсегот на можни реакции.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таа ги прифатила овие практики како форма на самоконтрола и како суштински во трансформирање на нејзиниот живот во некој прифатлив облик - кој би бил израз на нејзината самоактуализација.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Читателите можат или да ги прифатат, или да протестираат против нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сосема радо ќе им поверував, спремен бев, да ми кажеа така, исто како што сум готов здраво за готово да ги прифатам победничките опела за геј-културата што везден ни ги словат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најпосле, моралната агонија на која невиниот Били го подложуваат воениот суд и следователната осуда само служи за да додаде нова, скокотлива и потресна димензија на неговото дотогашно совршенство како телесен објект: „ретката лична убавина на младиот морјанин“ се „продуховила сега преку последниве толку жално длабоки искуства“ (375). ‌Тоа зачеточно продуховување на Билиевата прекрасна плот им нуди на вљубениците во него глетка премногу восхитувачка за да ја прекинат ставајќи му крај на неговото страдање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но потребниот потфат, иако нужен и неминовен, би бил речиси бескраен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И се разбира дека ослободувањето на геј-луѓето од општественото угнетување, како и растурањето на некогаш универзалниот консензус за темелната патологија на хомосексуалноста, кои служеа да го оправдаат тоа угнетување, претставуваат апсолутно значајни многу обемни и неверојатно брзи промени, за чие значење не може да се претера.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-луѓето, онака решени да се интегрираат во поширокото општество и да си ја покажат суштинската нормалност, брзаат да ги прифатат хетеросексуалните облици на живеење, вклучително и хетеросексуалните норми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одбивајќи да ги прифати општествените идентитети како природни видови на суштествување, како објективни описи кој си и, наместо тоа, разоткривајќи ги како перформативни улоги, а со тоа и како неавтентични, стигматизираните групи успеваат да добијат некакво противсредство во однос на дисквалификациите што одат со тие идентитети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може да изгледа дека си го ограничувам концепцискиот модел на површни појави, на етикети или знаци или категории или идеологии, избегнувајќи ги длабоките, внатрешни процеси преку кои се формира и се ориентира поединечниот субјект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самата нормалност веќе не е доволно нормална за да им го поткрепи на геј-луѓето чувството за сопствената вредност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тргајќи ја настрана експлицитната содржина на филмот во прилог на неговата мелодраматична моќ и раскошниот црносериски [филмноаровски] стил, уживањето на кампот во него како да го оправдува тврдењето на Сузан Зонтаг за аполитичниот карактер на кампот, за неговото претпочитање на естетиката за сметка на политиката, за неговата неутралност „во однос на содржината“ и за неговиот „начин на гледање на светот како естетска појава“.268 ‌Токму ова воздигнување на убавината до степен на врховна вредност (не само убавината на Џоан Крафорд туку и убавината на беспрекорниот мелодраматичен и кинематографски стил) и оваа релативна рамнодушност кон политичките услови во кои се остварува естетското совршенство, ја ставиле машката геј-култура на лош глас – особено меѓу феминистите – дека има реакционерна политика, дека е непријателски устроена против жените, дека ги прифаќа угнетувачките општествени состојби, дека промовира митски, а не критички однос кон примените вредности и дека соработува со силите на општествена доминација. ‌Но, машката геј-култура многу-многу не ја секираат критичарите и не се срами од своите љубови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Њут Гингрич си ја избрал песната „Разиграна кралица“ (Dancing Queen) од АББА за стандардна мелодија на мобилниот, додека Џон Меккејн сакаше да ја пушта „Дај ми шанса“ (Take a Chance on Me) на предизборните собири во претседателското предизборие во 2008 година.159 Самата група АББА, се разбира, воопшто не беше геј, онака составена од две хетеросексуални брачни двојки, но некои од нејзините песни се популаризираа во геј-клубовите и станаа геј-химни – пред повторно да ги преземе стрејт-културата... и да ги прифатат и професионални хомофоби како Гингрич и Меккејн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ајде, тогаш, да му се навратиме на нашено испитување на машката геј-женственост и да разгледаме некои културни практики и жанрови на дискурс кои не се толку сложени колку што е сложен цел еден холивудски филм, но чиј стил слично кодира својствен склоп од родови и сексуални значења.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За среќа, не треба за сите културни предмети и активности што ги прифатиле геј-мажите да се прави толку опширна стилска анализа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па сепак, геј-ослободувањето и од понеодамна, движењето за геј-правата не ја поништиле општествената и идеолошката доминантност на хетеросексуалноста, иако хегемонијата ѝ ја направија малку понесигурна и не толку целосна. ‌Наместо тоа, изгледа дека се случува спротивното.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“163 ‌Вдахновената крилатица на Прајор духовито ја олабавува потенцијално штетната средба така што истовремено ги прифаќа и ги отфрла геј-стереотипите, оспорувајќи им ја моќта да го напикаат во некаков калап, да го сведат, тривијализираат и да го направат егзотичен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи да знаеш дека болката ти подлежи на исмевање, а пак да не престанеш да ја чувствуваш – и да ја пригрнеш автентичноста како иронично средство за оспорување на туѓото полагање право на сериозност, со што ја предизвикуваш вткајаната логика на општественото обезвреднување која ја тривијализира болката на несериозните луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не само што меѓу нас излегле од мода геј-верзиите на радикалната политика, на радикалниот секс и на радикалните животни стилови, туку геј-луѓето изгледа одново ја откриваат и ја промовираат супериорноста на хетеросексуалните општествени облици, вклучително и фрапантно архаичните форми (како венчалните огласи во друштвените рубрики на локалните весници) кои ги напуштаат дури и самите хетеросексуалци.455 Се трудиме да ги победиме хетеросексуалците на нивни терен. ‌Повеќе нормалност, изгледа, веќе не ги задоволува асимилациски настроените геј-луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џоан Крафорд сосема доминира со видното поле, а секој нејзин зрачец чувство – незаборавно забележан со беспрекорната глума, со мајсторското осветлување на нејзиното лице и на тој нејзин дивен тен и со сјајните камера и монтажа – веднаш и речовито му се телеграфира на гледачот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таквите иронични преупотреби на мелодрамата не ги оспоруваат казнените осуди од елитното општество на тој неугледен поджанр, туку свесно ги прифаќаат, а на нужно претераната изведба на чувствата што се сметаат за патетични ѝ го навлекуваат општествениот презир на кој таквите изведби и му пркосат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не се обидувам да нудам генетички приказ на сексуалноста, ниту да ги објаснувам што ги тера поединците да бидат геј или стрејт – ниту сексуално ниту културно; попрво, ги испитувам потеклата на културните практики усвоени од тие што, од која било причина, излегуваат геј или стрејт во една или во друга смисла. ‌Згора на тоа, општествените кодови не ги сфаќам како идеи, до кои поединците можат или не можат да се издигнат; не ги доживувам како размисли за полот и за родот кои одделни луѓе можат слободно да ги прифаќаат или да ги отфрлаат – иако, како и многу чувства, тие навистина содржат одредена пропозициска содржина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако тоа не е доволно морничаво, Били уште морало и да ги љуби, да им прости, да ги благослови и дури и да ги прифати тие што го убиваат, како во некакво средновековно страдание што кулминира со итро оркестрирана, многу напната, невидена емотивна и телесна размена со капетан Вир – екстаза на жртвена свирепост и на меѓусебно потчинување која е многу поразорна отколку сексот, но е нешто најблиску до сексот што може да го понуди овој бучовски свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што можев да го понудам во книгава е само мал капар за тој грамаден проект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, геј-движењето (како што тврди Дејвид Алдерсон) можеби е единственото прогресивно општествено движење од 1960-тите кое надмогнало, кое си го консолидирало успехот и кое остварило некои од своите најнеизгледни цели (како што е геј-бракот) – и покрај подемот и, најпосле, победата на Новата десница во изминативе триесет и пет години.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи да ја одбиваш културната дихотомија што туѓото страдање го смета или за трагично или за (само) патетично, според степенот на општествена престижност на засегнатите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На тој начин, тие ги прифаќаат поимите со кои се артикулира хетеросексуалната доминантност и позитивно ги промовираат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Барем за машката култура, вистинската политика на филмот лежи во неговата естетика: неговиот стил го надминува она што го пренесува неговата видлива порака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Неудобно мелодраматичниот етос на машката геј-култура ја објаснува големата вредност што таа им ја придава на извештаченоста, на изведбеноста, на неавтентичноста, на кампскиот хумор и на расчараното (но не и разочарано) гледиште кон љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но општествените значења, како родот и националноста, не се површни: тие се конститутивни за човечкиот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Луѓето ги прифаќаат поради желбата за сигурност, па макар била лажна, за да не се соочат со застрашувачкото сознание дека се сами„.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ранетите и целото бегалско население да ги прифати Варшава, Прага, Будимпешта и Букурешт, а способните, тие за кои беше јавено дека пушката ја држат покрај нога – ги прифати Москва и ги одведе што подалеку од Европа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
IX. Вистината е дека неговите го мразеа поради блискоста со оние што ги нарекуваа не-Евреи, заборавајќи дека токму оној Петар што подоцна се срамеше од сопствените постапки прв ги прифати нив во верата кон Бога во куќата на Корнелиј.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Македонијо! Македонци! Како народ со визија, народ што знае што сака народ, што умее да ги прифати сите доблести што ги диктира светот, светот за кого се бориме свет со подобро утре од вчера...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Бидејќи, дури и Блок, толку префинета природа, не ги прифати и сакаше да биде Скит.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можно е, либералните дејци: Миљуков, Ручков, Победоносцев ништо не ќе стореа од Русија, имаше да ги изедат.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше нешто неизменливо во секого од нив, Змејко не можеше да ги прифати, а сега чинеше сè само да ги ослободи од оние нивни мисли дека тој ги има, да не се чувствуваат купепи, и изгледаше дека успеал.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сме ги прифатиле како дел од она што се смета за нормално.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Имаше книги кои не можеа да влезат во рафтовите и тој одново започнуваше да ги средува, небаре веруваше дека книгите ќе ги прифатат неговите молби, ќе се притиснат една до друга оставајќи место за другите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко уште тогаш ги прифати смелите размисли на својот храбар сонародник Фаик Коница да трага по енигмите на јазикот, поттикнат да се бори за спасот и преживувањето на својот мајчин албански јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Заговорниците на оваа теза тврдат дека Западната култура, а пред сѐ американската, го освојува целиот свет: американската храна, облека, поп музика и потрошувачките добра, сé повеќе ги прифаќаат луѓето од сите континенти.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа не значи дека таа вредност ја немаат и делата кои се изложуваат во националните галерии и музеи туку напротив, само остава повеќе простор за влијаење на овие институции врз пазарната вредност на тие исти дела, но индиректно, преку претходно дефинирање на критериумите со лансирање на специфични вредности кои комерцијализираната сцена допрва треба да ги прифати.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Имаше срце и душа да ги прифати нашите страдања, да не смири, останата сама крај татковите книги и најубавите цутови кои ги одгледуваше во својот балкон-градина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш, според еден од блиските советници, Арафат бил готов да ја прифати резолуцијата 242 на ООН, значи правото на постоење на државата Израел...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Свикан во Алжир во ноќта меѓу 14 и 15 ноември 1988 година, Националниот совет на Палестина на кој тогаш присуствува и југословенски преставник, ќе ги прифати резолуциите на ООН, но и ќе го прогласи воспоставувањето на Палестинската држава со главен град светиот Ерусалим.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Турците, кои избегнуваат алкохол, ги прифатиле со радост овие семиња и ги приготвуваат во најсвечени седенки, но тој смета, кашлајќи забележа дубровчанецот, тој смета дека оваа пијачка наскоро ќе се служи и по ановите и по меаните, а особено меѓу оние што се нарекуваат поети и кои главно, и во неговиот Дубровник, ноќе ги пишуваат одите на своите љубени, и како месечари ланѕаат на месечина, пијани од љубов и изветреаност.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги подаде уште еднаш двете раце кон мене, во еден обид, за јас да ги прифатам, но виде дека нема простор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А и да смогнат, не се нужни, зашто жената не може да ги прифати и искористи: таа во најдобар случај во својот живот може да се оплоди најмногу дваесет пати.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Западната цивилизација обично ги оспорува (не ги прифаќа) тие методи, но ВР нема да ја одбие, затоа што е “gadget” (нешто со што можеш да се поставиш, да си го обесиш на градите).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Затоа сето село забрче од гајди, зовре од песна, извикнувања, а кај попот уште од десет саатот загрмеа и пушки, пиштоли, за да ги прифатат од сите страни на селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И попот ова го чекаше: да дојде до куќа и така азар сермиичка, та му благодари на Лесната и Младена што ќе му помогнат да се извлечка од калта и да ги прифати и децата и стоката, Речено — сторено.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Издувните гасови на правосмукалките, автомобилите, авионите и фабриките напросто те шашардисуваат - твоето око ги прифаќа, но твојот нос прима погрешни сигнали.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Настанот со случајно откриените знамиња, во чеиз­ниот ковчег на Мајка, внесе голем немир во веќе смире­ната душа на семејството, привикната на двојноста на егзилот, на мачното, но достоинствено приспособување на новата средина која ги прифати нашите судбини, без пого­ле­ми потреси за нивниот натамошен тек. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Два чуна брзо стигнале до стариот. Ги прифатиле несреќните нуркачи по златникот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко беше тука да ги прифати, да ги растолкува, да им даде смисла, да им даде значење, да им даде живот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Во тоа долго надмудрување ќе ги сослушам па дури и ќе ги прифатам сите нејзини непотполни дури и нејасни причини и притоа ќе останам мирен но отсутен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утрешниот којзнае кому ќе му припадне! ќе беше нејзиниот коментар, но ќе го соопштеше откако ќе се согласеше и ќе ги прифатеше сите мои размисли и предлози.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тоа не значеше дека морам да ги прифатам и заклучоците на Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега, додека размислувам за тетка Боса наеднаш си спомнувам дека јас сето време додека таа зборуваше молчев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира дека таа ги прифаќа ваквите мои пресуди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и верувам дека Благола ќе ги прифати моите причини и дека ќе побара и самиот да се врати дома, му објаснив на Смокот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негово е она согледување дека едноличноста на грдото ги зазема најубавите места во нашите спомени иако не сум спремен да ги прифатам начините што тој ги предлага за да се надвладеат ваквите состојби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе останам дури и сосема рамнодушен; се разбира во случај тие одговори да не бидат придружени со оние допири на аглите на нејзините усни што зачудувачки вознемируваат и речиси ме присилуваат да верувам дека сум сосема близу до проѕирните превези на првиот грев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во таков случај значи однапред донеле пресуда и сега останува да ги прифатам обвинувањата и да признаам некое свое самоинцијативно учество во ноќниот кошмар.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не сум сигурен колку можам да ги сфатам а камоли да ги прифатам ваквите размислувања! Тоа и му го велам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нивниот теретен брод 26 Margina #21 [1995] | okno.mk се насукува во Јужното кинеско море, а бродоломниците ги прифаќаат ограбувачите од еден кинески брод.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таа сензибилна жена, пријателка од детството, доволно ме познаваше и најнеочекуваните мени да ги прифати како обични. – Да видиме што е! – едноставно рече, наметнувајќи го капутот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Така ги прифати и вестите за немирите, за бунтовничките дружини, за борбите во планините.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Потоа продолжува, ако е тоа ќорсокак, до друг ќорсокак.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оваа карактеристика, се разбира, е во врска со претходната; обврзани да ги докажат нивните гледишта со едно множество порцедури кои ги прифаќаат како средство за доаѓање до вистината, модернистите не можат да прифатат едно уверување само затоа што е општоприфатено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И може да се случи да ги прифати сите видови на различни значења благодарение на новите контексти. (Дерида го нарекува ова итерабилност на текстот.)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во принцип, ништо не е свето за модернистот, кој е подготвен да ги испитува гледиштата повторно и повторно за да види дали тие сѐ уште се вклопуваат во критериумот за прифатливост.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа што кога еден збор или подолг лингвистички низ (string) - што можеме да го наречеме текст - е напишан, тој продолжува да постои независно од неговото изрекување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вториот е да ги прифати последиците, колку и да се погубни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така Декарт ги започнува своите Медитации тврдејќи дека сите негови убедувања можат да бидат лажни и затоа тој ги отфрла нив како неверодостојни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На трупот се напишани зборовите: Моето име е Ozymandias, Крал над Кралевите: Погледни ги моите дела, ти Моќнику, И очајувај! што очигледно имале сосема поинакво значење во нивниот првобитен контекст. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 59
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден од нив е да го врати потегот кога ќе стане јасно дека бил лош.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Влатко ги прифати упатствата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Влатко, те молам, слези до продавница“, - го вознемири молбен глас на мајка му и безволно ги прифати паричникот и торбата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Слушам и гледам - сте ги прифатиле трите романи за Милосија - всушност, тоа сум јас, значи, сте ме прифатиле мене низ растењето и созревањето на девојчето, низ животните патила.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во однос на ова, во телеграмата упатена од Константин Фотиќ до Божидар Пуриќ, се изнесува американскиот став и се истакнува дека „еден од главните помошници на Донован ми рече дека англиската одлука за повлекување на мисиите од генералот Михаиловиќ е донесена без претходна консултација со него и дека Американците не се согласуваат со таа политика.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во почетокот на јануари 1944 година му издал наредба на командантот на сојузничките сили во Средоземјето да се повлечат британските воени мисии кои од 1941 година непрекинато претојувале кај Дража Михаиловиќ, а генералот Вилсон се обратил до Врховниот штаб со молба единиците на НОВЈ да ги прифатат членовите на британските мисии кои се наоѓале кај Дража Михаиловиќ и да им се овозможи евакуација за Велика Британија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Коњите ги прифати војник, а тројцата, молчешкум се качија во џипот: албанскиот офицер, Кикицас на задните седишта, а курирот до возачот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Исто така тие ќе ги прифаќаат нашите ранети и бегалците...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нејзината мисла ја сведе на согледбата: „Грците не ги гледаат Албанците како рисјани, додека Турците ги прифаќаат само како муслимани.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Нова­та држава – црква широко ги прифати во својот голем храм – земјата, сите свои верници, готова да продре во нивните души.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Инаку, бидејќи сите вери содржат заповеди што се корисни за општеството, вреди ревносно да се проучат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Складност на вреднувањата на другиот со нашите ни е потребна, за во нив да го чуеме неговото почитување, потврда или признание на нашето самољубие - нешто што не можеме да го добиеме од некојшто не ги прифаќа нашите норми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Може да се забележи дека оние што припаѓаат на толерантни вери се обично покорисни за својата татковина од оние што припаѓаат на верата што преовладува; бидејќи, оттргнати од честа, не можат да се разликуваат поинаку отколку со своето богатство и имот, тие се присилени тоа да го придобијат со својата работа, и така што ќе ги прифатат најтешките служби во општеството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нашите “љубови”, во коишто сме подготвени да ја видиме само здружувачката моќ, нѐ раздвојуваат исто толку колку што нѐ здружуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А што може повеќе да ја побуди таа ревност отколку нивната бројност?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во секоја осветлена спална, парови се соблекуваа дома после работа, паѓаа во креветите и го правеа она.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И полицијата и средината во која се движеле ги прифатиле како такви и никој од надлежните фактори не се посомневал и не ги повикал на „разговор“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Предиспонирани кон индивидуален вид на борба, тие веднаш ги прифатиле идеите на Мерџанов и Манџуков, кој, ослободен од затвор, исто така пристигнал во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)