ги (зам.) - продаде (гл.)

Херман ја опишува растечката софистицираност со која производи­те­лите и дилерите работат за да ги зголемат профитите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе ви кажам: ме чуди само каде ги купил и кој му ги продал тие гаќи и брусхалтер!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најпозната итрина е да се убедат луѓето што прават печати што маркетиншки се употребуваат за обележување на таблетите (на пример лик на гулаб, индијанска глава, Плејбој зајче), да направат неколку екстра и да им ги продадат на „фалсифи­ка­то­рите“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Знаете ли, Бојс, што најмногу ме чуди?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, како што ни кажа нашиот соговорник, тоа за него и онака е неприфатлива понуда – бидејќи тој немаше никаква потреба од тие производи, како и начин на кого да ги продаде.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За осудување е и фактот што директорот кој беше и доминантен (наводно со спорни акции) сопственик на компанијата, кога дозна за тужбата насочена против него, практично се обиде да подмити т.е. да се спогоди со неколкумина вработени кои сѐ уште не се беа приклучиле кон тужбата, а имаа намера да го сторат тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ваквата сопственичка структура беше задржана сè до втората половина на 2002, кога бугарскиот инвеститор „Литекс“ купува 52% од акциите (од работниците), а со тоа стекнува управувачко право со раководењето на Шеќераната.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За жал, до ден-денес, отпремнината сѐ уште не е исплатена и покрај обврската да се исплати пред работниците да аплицираат за паричен надоместок по основ на привремена невработеност во АВРМ – Центар за вработување Велес.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Вработените ги продаваат акциите подлегнувајќи на слатките ветувања на странскиот инвеститор, кој тврди дека ќе ги унапреди стандардите и работничките права – што, пак, е регулирано со Договор од јануари 2003, со кој беа уредени меѓусебните права и обврски.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А ние не сакавме по никоја цена да појдеме без козите – прифати веднаш Чанга. – Разбирам, разбирам – продолжи загрижено градоначалникот – но што ќе правите сега со овие кози? Ќе ги продадете, заколете или...?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога се вратив собрав до што беше автомобил во мојата Република и сите им ги продадов на будалите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Симитчичето мораше уште пред ручек да ги продаде симидите дури се топли.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Одеше во Мала Преспа и купуваше риби, а по селата и во Лерин ги продаваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Монпарнас“ тешко се напушта, зашто бесцелно шетање по неговите улици само по себе претставува задоволство, особено во вечерните часови, кога по неговите широки тротоари се води улична трговија со разновидни накити, кои ги продаваат хипиците, придружувајќи ја со звуци на гитара.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дршките почна да ги изработува сам дома, а метлите им ги продаваше на трговците во битолските чаршии, постигнувајќи договор да ги снабдува со нова метла по помала цена, но на два месеца.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
СЛОБОДАТА: Не си ли ти оној кој ги убеди и најсиромашните да си ги продадат кошулите од грбот за да купат оружје потребно за големата пресметка. МАНОИЛ: Да!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
На првите истрели се збуни целата полиција, а и заптијата веќе беше ги известил муљазимот и кајмакамот и овие трчаа со сите заптии и оружани слуги што ги имаше по Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами, мои се де, нели ти реков, јас ќе бидам сега ќаа, а тие се трговци, ќе им ги продадам бравите — одговори Мирче и се насмеа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Затоа ли јас и собира тиа лири, да ми продаваш мене суровици и песок? — грмеше Толе на сретсело и тука пред сите селани му тргна на Ѕерѕета еден куршум од својата манлихерка, та слезе со другарите дури во Сабоцко да си ја види сметката и со Етима што му ги продал пушките на Ѕерѕета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ја запали и оваа Етимова кула и собра што можеше да се тера нагоре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си купи и една ока круши од некои мелничани што ги носеа своите производи да си ги продаваат на овие доброволни маченици во Ал-Шари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сега? Што сега! му се врекна Шаќир. — Гледај да ги продадеме кожите поскапо. Тоа е сега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој тргуваше со нив како Јаков Евреинот со јагнешките кожи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Рифат од Острец над Битола се соортачи со Расима и ги прати неговите качаци некаде по Арнаутлакот и тие за неколку дена донесоа секој по две три пушки, купени по половина лира или опљачкани од колибарите; Рифат му ги продаде на Раифа по лира, a овој на Митрета по две.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Досадни се и овие травеститиве преоблечени во авторитет...  Па, добро, Сашо, не е толку страшно, прашај го господин Страшо! (во тој момент во просторијата на Сашо, влегува еден негов пријател сликар, Чкртко-Шкртко Вртко Ртко ко „О“ што изгледа, а чие вистинско име Сашо ми забранува да го спомнам) Имаш стан, огромно дрво во дворот, другар што добро ги продава своите слики... (во разговорот се вклучува Чкртко-Шкртко) Чкртко-Шкртко: Ма, макетонецот е генијален уметник, само не го бидува за организација, за бизнис, за политика...  Не заебаај, Твртко-Вртко, ти мал маусдонецу ко мравка вреден!
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Стварно не ми е јасно зашто ги продаваат нивите у село и даваат по 100 000 еура за трособен стан у строг центар да се потат на 75 степена и да пијат кафе за 100 денара.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еден студент - читател ги продаваше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ама тука кај вас ни њуспејпер не доаѓа инаку ќе знаевте дека дури и по Европа луѓето почнуваат да имаат свои чопери зашто Америка за многу мали пари им ги продава.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се најде во парадоксална состојба, уметник чии дела беа барани, а тој се задоволуваше со тоа бесплатно да им ги подели на своите пријатели, или намерно ги продаваше по ниски цени.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дишановото творештво во целина би можело да се чита како шаховска табла на која секој пешак зазема стратегиска положба. Тоа ја појаснува реткоста на потезите и неможноста за повторување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А можеби и ќе ги продадеме. Убави парички, а?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Манастирската убост, тишината и спокојот, ги продадоа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пци глутници гробиштата ги ископаа, моштите на монасите ги изглодаа, ги раскостија, со нив се нагостија. Сетне, плочите ги разградија и ги продадоа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега неговите измеќари ги продаваат по Бугарија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ех, небитница, како ќе ви кажам ... Кажи им, му довикнал оној бабуњосан Адам Лесновец и веќе самиот раскажувал: - Штипскиот бег Кара-Мурат сосила ни ги зеде камењата пред три дни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вудринг ги продава своите моторизирани креации и другите уметнички објекти од неговиот Jimland Novelties каталог.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И на крајот: „Дали и алиштата што ги имаш за празник да ги продадам?“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Турците, исплашени, нешто од претсказанието, нешто од насилството над нив, уште пред и да почне востанието во 1903, почнаа да им ги продаваат чифлизите на христијаните и да си заминуваат во Прилеп и Битола, а сојузничките и меѓусојузничките војни и првата Голема војна, Светската, што дојде по нив, сосема ги испадија од Потковицата и сите поблиски села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим размислува: Глувиот Џокоски, восоко и силно човечиште, и глуво и немо но многу изитрено и вооружено со примки и секири лови низ шумата ѕверови чии кожи ги продава на пазар во Прилеп, но тој не јава коњ, секогаш оди пеша.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Многу од затвореничките остануваа будни цела ноќ, исто како и Марија, но не се осудуваа на ништо, бидејќи ноќната болничарка ја чуваше главната порта заклучена со синџири и катинар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Недостигот на цигари, кој привремено беше решен уште во првите денови преку една од болничарките која скришум ги продаваше според цената на златото, повторно почна да ја мачи кога ги потроши малкуте пари што ги имаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, пајакот не ми објасни кој е тој што може ги продаде континентите и по каква цена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Направив некои акции и им ги продадов на разни луѓе, да направат капитал за освојувањето на касата во Монте Карло.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас искрено да ви кажам, уште денес би ги продал тие дуќани и крај на приказната.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од нивното млеко мајка Ленче со негова помош правеше сирења, урда, кајмак, па Васе ги продаваше на пазар, а млекото го разнесуваше по куќи секое утро.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сега на то и работиме со браќата: да го убедиме татко ни да ги продади дуќаните, оти во ваква понижувачка и страшна атмосфера не можиме и не сакаме да работиме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Да, јас на ваше место би ги продал дуќаните и би престанал секаков контакт со нив.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сите петорица, ми кажаа, ги продал вчера на пазарот за деветстотини аспри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Интерните акции беа укинати, а оние кои претходно биле купени, работниците не можат да ги продадат до нивното трансформирање во обични акции.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Кој продаде до пладнина – продаде, кој не – ќе ги тера добиците до пазар, ако не сака да ги продаде пошто-зошто.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во овој пазар тука беше и старецот Богдан Сирме од селото Старавина со своето внуче Ангелета од осум години, да му помогне при терањето и врткањето на двете крави и магарето, што требаше да ги продаде за да однесе некоја ока сол и да се приготви за вршење.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Облечени во најпарталави бели кошули со исто такви волнени гаќи, неистрижени, неизбричени, ни измиени, изгледаа како диви луѓе кои ги фатил некој ловец на робови и сега ги тера да ги продава на пазариштето во овој град.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги продаде кравите, но магарето го позадржа. Не му се даваше за триесет аспри и реши да го врати назад.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но таа ги немаше Анѓиниот карактер и волја, бидејќи беше ќерка на чифчија – роб, та не знаеше дека Турците се нивни господари и што сакаат можат да прават со чифчиите, та дури и да ги продаваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Денес тие палеоиндустриски лингвистички конгломерати - филмските студија, телевизиските продуценти и издавачките куќи - заработуваат пари со тоа што машински произведените конечни производи од подвижната лента ги продаваат на пасивните потрошувачи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Вие не сакавте ни збор да чуете од мене И сите туѓи раце оставени врз моето тело. Им ги поверивте на своите остри коси. И ги продадовте за една обична дневница.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Кај него ќе ги остави ѓакот и тој ќе ги продаде сите тае работи и колку ќе чини „кабул“, толку ќе внесе во манастирската каса, која всушност беше Сталевото ќесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бидејќи пак тој не мислеше да биде кодош на своите мариовки, и тоа Турци да ги продава, тој и не можеше да го дочека Велигден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Остануваше крај Мајка во количката, со цуцла во устата, а кога ќе за­пла­чеше, таа, со една рака, ја нишаше количката, а со другата, успеваше да ги продава кино- билетите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе ги продадеше билетите за последната проекција, обично идеше Татко, или некој од постарите браќа, за да се вратат заедно дома.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Пиев. Инструментите ги продадов.“ „Одбивате, докторе? Одбивате да помогнете?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ги продадоа имотите крај Езерото, се здобија со нови во Цариград, убаво се пробија кон врвовите на цариградската хиерархија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Ги продадов дрвата, купив сол и со време си дојдов. Еве и пари ти донесов! - горделиво се пофали Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Иако уште млад, тој мораше да оди на дрва во Караорман, сам да бере дрва, да ги продава во Струга и да ја издржува целата куќа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ако било што помогне да го пре­броди она што претстои, тоа ќе биде нејзината работа, а, иако таа секако би сликала и да не постоеше галерист кој ќе ги продава нејзините дела, професионалноста беше исто онолку важна колку и приходот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Потоа мајка ѝ оди и ги продава.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Некои, Нумо, што беа поитри, веднаш им ги продадоа на Албанците по селата и така фрлија понекоја жолтица в џеб.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А месото на фронт, кожите им ги продадоа на трговците, а волната со месеци ја перат жените, а во бараките ја предат и плетат чорапи и фанели за оние што се на боиштата...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А макароните, како што велат некои, скришум и ноќе одел по албанските села и им ги продавал на Албанците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но мајка му, кутрата, си ја смени ѕвездата многу порано, отколку што ѝ предвидуваше синот: пукна еден ден кога виде дека ѝ ги снема златните работи кои Профим скришно ѝ ги продал за да прикупи уште нешто од брегот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таквите предмети Н не ги продаваше, туку си ги задржуваше за себе.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Исто како што робовите, слугите и проститутките беа терани да ги продаваат своите тела во времето на преддигиталните стадиуми, луѓето во 2008 ќе ги продаваат своите мозоци.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Работата тешко дека ќе постои. Повеќето физички работи ќе бидат извршувани од автоматизирани машини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога се заврши, се изнапија и за хероин ги продадоа клавијатурите и видео камерите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Три недели се служеа со room service и за тоа време таа престана да повраќа.После тоа возеа низ Невада уште некое време додека комбето пак не се расипа на другата страна на државата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 163
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш беа во Сан Франциско и таа сѐ уште го држеше станот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Следеше спорото навлегување во Ајдахо, преку планините, и пустината, и Јута, и снегот се растопи и тогаш се роди бебето на кое што тие речиси беа заборавиле.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Подоцна го имаа комбето на Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во дуќанчето е и ги продава бонбоните.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така Петре, сам, без некој да му рече, ја поправаше старата црквичка, почна свеќи да прави и на секој празник да оди в црква, да седи на пангарот со книга пред него и да ги продава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Друго свое освен по неколку кози и овци и урупчињата земја за градинчиња, селаните имаа, по некои, свои воденици, валалници и неколкумина како дедо ми и татко ми што беа кираџии, ги собираа по село шајаците, козите, волната, конопот и другите такви работи да ги носат и да ги продаваат по Битола, Лерин, Воден и Солун и оттаму да им купуваат на луѓето било тоа што тие ќе порачаа или што кираџите ќе мислеа оти луѓето ќе сакаат да купат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Чекаат потребата за зипер да порасне до таа мера што и нив да ги продаваат за сто и десет долари а не за триесетина на колку што цената им е падната...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Војне се дошикал и си отворил работа: крадел дрва од брезничката шума и им ги продавал на Ливаѓани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите тие работи тој на муштериите им ги продаваше малку поскапо одошто беа во продавницата во градот со што остваруваше нешто екстра добивка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Србија наметнала 6% транзитна такса, така што велешките, и воопшто трговците од Македонија, требале да плаќаат 48% царина за да ги продадат своите кожи на пазарите во Австрија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Пак ти и твоите весници, нели!? – ја прекори Марија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Килимите ги продаваат низ сиот свет, којзнае кој и на каков начин ќе ги користи, а нашите ткајачи остануваат во своите ткајачници и ниту го познаваат светот, ниту пак тој знае дека постојат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ова се Цигани- чергари, тие што шетаат низ светот, немаат ни татковина, ни дом, и крадат деца, па потоа ги продаваат во Италија, а таму, газдите што ќе ги купат ги малтретираат, ги осакатуваат и ги тераат да питаат по улиците – објасни Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)