ги (зам.) - раздвои (гл.)

Рене, како случајно, беше дошол во моментот кога ја располутуваа главата, ја зема нејзината содржина в раце и со едно лачно движење ги раздвои двете половини.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кртовица му седнува во скутот, Кртот прави движење како да сака да ги раздвои, но потоа само одмавнува со рака и оди на своето место.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Различните конфесии не ги разделувале меѓу себе, а ниту туѓинците не можеле да ги раздвојат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да резимираме: класичните мајстори на перспективата во своите трактати јасно ги раздвоија, од едната и другата страна на трите хоризонтали - од кои најниската ја претставуваше линијата на хоризонтот од долен домен, а највиосоката линија го претставуваше челото на горниот домен - двата разнородни простори: просторот на геометриската проекција и просторот на проекцијата во перспектива, со други зборови дводимензионалниот простор и привидите на еден тродимензионален простор.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас притрчав и, дали од возбуда, дали затоа што сè уште проѕирните ноктиња ја имаа вешто опфатено ткаенината, едвај ги раздвоив.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Како ги раздвоив оние? Виде, а?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Допири на телата!? Всушност посоответно би било да речам: двете корита од реката што ги раздвоила некогаш некоја пречка повторно се враќаат во едно корито.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, се сеќавам кога нешто подоцна ми се фрли в прегратка Катерина сепак не пропушти да ми се закани: секогаш ќе бидам доволно убава за да можам да владеам со твоите мисли, со твоите желби и со сè твое.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со влакнестите муциња се туркаа едно во друго, исплашени да не се загубат, да не ги раздвојат и да не ги осудат на пропаст.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Во него лутината и спокојот, бесот и добрината, чемерот и радоста, моќта и немоќта беа толку испреплетени, што тешко можеше сам да ги раздвои.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се заборавале непријателства, се раѓале пријателства, се довикувале едни со други лутите противници, се заканувале, се исмејувале, а одвреме-навреме и за гуша ќе се дофателе будали поединци а оние другине, поумните, брзале да ги раздвојат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но беше крајно љубопитен да ја дознае причината зошто Мајка не ги раздвоила овие знамиња од животот, носени низ балканскиот егзил заедно со Татковите книги. – По нашето патување во Италија, во каталогот на Ла Ринашенте, го чував италијанското знаменце што стоеше пред нас на вечерата кај грофот Чано...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)