ги (зам.) - чека (гл.)

Попот Никола ги чекаше врз ископаната дупка на рисјанските гробишта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во овие тешки времиња децата растат брзо, но тие се поиздржливи и поистрајни и подготвени за иднината што ги чека.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Сите тројца поминаа во трето одделение и наесен ги чекаше пак училиштето и нивното детинско наивно другарство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кај Стојкоските колиби, каде што наминаа да го предадат поздравот од дедо Димо на Дедо Стојко, дедо Димов врсник, ги чекаше изненадување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие на враќање беа распрскани низ нивјето под манастирот зашто сакаа на враќање да навратат по зимниците кој да остане да ги чека овците, а кој да си види некоја работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бевме љубопитни и тргнавме по Љупчо. Скршнавме лево од главната улица, па десно зад големата зграда. Таму беа паркирани неколку автомобили.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Завивањето веќе не се повтори, па му се зачна мисла дека волците можеби се повлекле и залудно ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Попусто кутри татко ги молел барем само чевлињата за детето да му ги дадат, дека јас цела година ги чекам тие чевлиња.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги чекаме да продадат и се врткаме, така, на пазариштето, се разгледуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред да започнат со активностите „Под врбата“ се среќаваа крај фонтаната каде редовно ги чекаше Киријаз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со Борис Стојчев по онаа „вечер на славеите“ се сретнав утредента, во бурекџилницата, додека ги чекав симидите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А нешто во него зборуваше дека ќе дојдат и беше решен да ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секретарот Трим Тоска, кој ги чекаше гостите со Јагулчета Дримски, пред вратите на партиската зграда, ги поведе гостите кон големата сала за седници.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Заколеничи и му рече: – Постапив непростливо. Ми фалеше вербата што Господ им ја наложува на верниците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неколкумина од тие разјарени луѓе влегоа во дуќанчето, а оној Братот ги чекаше тука наострен, како сабја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа пак ги чекаа нестрпливо неделните попладниња, за да заскитаат низ полето или да одат на стадионот и да се изразвикаат, од каде се враќаа во вечерите со по една изморена топлина во градите, за сето време продолжувајќи го оној свој ниеднаш непрекинат разговор за светот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- И така... - продолжи Дејко, - женките овде остануваат девет-десет години, и кога ќе се наполнат со икра, тргнуваат заедно со мажјаците што ги чекаат на вливот од реката...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Моше и Нина ќе ги чекаат, ќе го чуваат домот и имотот, а ако тука работите тргнат наопаку, по истиот пат, и тие ќе им се придружат.  „Сакаш вечерва да одиме на гости?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сето тоа му расправаше сега Белич, сиот пламнат и возбуден од големите и радосни преживеаници што ги чекаат таму.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Додека јадеа и пиеја, околу нив се насобраа сите манастирски мачки и кучиња и ги чекаа коските в уста што полковниците им ги фрлаа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Уверен беше дека треба да остане на методологијата што веќе ја имаше смислено: колку што може повеќе да не оди по информации туку да ги чека тие да му наидуваат како пеперутки над вирче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој ги чекаше шеткајќи по кабинетот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зад следниот рид ги чекаше сиромаштија: свечено тажни гнезда на луѓе, свет што живее, што пати или се радува поинаку и од едниот и од другиот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дека во понуда од петмина мажи кои професионално снимаат свадби секогаш ја избираат младата жена да им ја заврши работата, не затоа што ѝ веруваат повеќе на способностите туку затоа што таа ги прима дома кај себе, вари добро кафе, ги подготвува за сите изненадувања што ги чекаат на свадбата и ги подучува како отприлика тече целата „дешавка“ на тој ден, заедно со сите обичаи, што, сакале или не, ќе мораат да ги одживеат и преживеат дента.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ајде побрзајте, не чини девојките да ги чекаат момчињата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сртот свршуваше речиси вертикално над него и тој не можеше да ги чека да додојдат до крајот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Фотевци и Богевци ги чекаше нивната маса на крајот од ресторанот, каде што отворената тераса се спушташе право до езеро, на хотелската плажа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа се луѓето што ги чекавме за да им се одмаздиме.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој сфати дека машината ги чекаше инструкциите за видот на цигарите што се бараа и го притисна копчето што се наоѓаше пред назнаката за видот на цигарите што сакаше да ги добие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Каде тргнале мравките на зборовите, што да однесат а што да земат? Каде ги чека во кој трем под сводовите на венценосецот тремата?” *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја однесе да ја гледаат Младата Чехинка, а таа се почувствува горда седната до него во првиот ред од театарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не можеш ко гости да ги чекаш в окопи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше последниот ден од полугодието и мајка им ги чекаше со книшките, во кои ќе бидат внесени полугодишните оценки за успехот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Дејко раскажуваше: - По мрестењето доаѓаат во езерото само женките јагули, додека машките остануваат во морето на вливот од Дрим и ги чекаат женките да пораснат...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
— И седнаа двете да повечераат и да ги чекаат утрешните настани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Луѓето, преплашени од многуте неволи и од неочекуваностите што можеле да ги чекаат на некој свијок, не ги барале оние што отишле и не пцуеле по нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Детуле е Онисифор Мечкојад, така мислеа“ прекорно ја заниша главата Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А јас не умеам да пливам,“ вели едно од децата. „Ќе научиш,“ го храбри Отла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мајка им и Богдан понекогаш ќе им се одвоеја да прошетаат низ пченките тие остануваа да ги чекаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Она утро, додека ги чекав симидите во бурекџилницата, Б.С. спомна дека вплеткувањето во животот и во неговите противречности не е секогаш предизвик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Про­дол­жу­ваше да си ги дочекува и другите свои од преку границата, но ги чекаше и Татковите блиски, кои започнаа да доаѓаат од Истанбул и од други краишта на Турција, од Грција.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сончевите зраци ги чека рипчето в езеро, река, сонцето му треба на ќосето црно, на мравчето, на житното зрно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не им се посреќило зашто во кафеаната „Косово“ на патот кон Турција цел автобус стоеше и ги чекаше дури се празнеа по приколките во планината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Намуртени, озлојадени, загрижени, тие брзаа да се доберат до некоја колиба или трло каде што ги оставаа кременачките, косите или крклизите и бараа некој обичен, предмет — јарем, палечник, плаз, некој сноп 'ржаница да кренат на рамо и со него да си влезат в село, незабележани, оти знаеја што ги чека дома сите оние што беа им се придружиле на комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Им треба време и напор да сфатат што се случува и што ги чека.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стоеше и се поместуваше час лево, час десно, трепкаше со очињата како да сакаше да им рече дека ги чека.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Ти велам... - Остави ме. Не можам јас да се расправам и со тој твој Неделко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нѐ чека нас, ги чека и своите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се бодреле ни со пцости ни со извици. Земјата под нив станала порамна, качувањето завршило.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разбраа дека стариот султан умрел и не знаеја што ги чека од новиот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А в село ги чекаше тврда земја, тврд живот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не знам каде отидоа, ама голем пат треба да ги чекаше и си рекле кај ќе го влечкаме овој офтикавиот да ни ги сопина нозете и да ни умре некаде по пат кога ни сами не можеме да се носиме, си рекле и решиле од Дракчета наш да се ослободат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Оттаму почнаа да ја наслушуваат надежта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Васко, Пенчо и јас ги гледавме како им се доближуваат на децата и ги чекавме заповедите на Кузмана.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа е парадигма на современиот капитализам, која допрва ги чека своите одговори и која нужно не е цел на овој проект, иако низ него таа, на една релативно чиста општествено- економска заднина, може полесно да се воочи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Пржената пастрмка, ветија од ресторанот, ќе ги чека за вечера.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Жените ги носат пакетите, а малку потаму ги чекаат криминалките и им ја земаат вотката и чајот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Алајко и Мире седнаа под една узреана слива во дебела сенка и ги чекаа селаните. Јадеа од сливите, ги киселеа лицата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги повикував другите синови, барајќи некаква утеха во тоа, да побрзаат за да не биде доцна, да не си поигруваат со осаменоста на родителите, да заборават на помислата дека мајка им ќе биде секогаш тука, дека ќе ги чека, зашто, еве, мене повеќе не ме чека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Робинзон Крусо го подготви ганот и лидерот нивни го зеде на нишан беше беспрекорен го погоди гадот го застрела в глава од земја го збриша Пијаните свињи тргнаа кон нас а јас ги чекав со буздоган в рака едното копиле веднаш го познав го фатив за костум му истегнав јака
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Помислите и кажите – заврши кадијата и им го заврте грбот на врзаните, во знак дека ги чека да му кажат ќе платат ли сто илјади аспри или да заповеда да го запалат сејмените селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Биди разумна... - Ме проколнуваа, потоа ми беа благодарни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До дома си појде трчанка, без да ги чека другите деца и уште од порта го фрли сакулето, го дигна ковчегот, зеде една поскура и сирење, што беше го донесол татко му од гробот на дедот Горета Дојков, и излезе на чардачето да повечера Гризејќи од поскурата и сирењето, не можеше да се смири.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таму ги чекаше Тихомир кој сето тоа го организираше во соработка со Азра.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш би требало да стои на малото чардаче и таму да ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ова се оние што ги чекавме дваесет илјади години за да ги видиме повторно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги чекавме парите три цели недели. Јас морав да го уплатам последниот промет од Продавницата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Требаше заедно да заминат со ноќниот брод, да се земат и да живеат во Буенос Аирес, каде што веќе ги чекаше неговата куќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Долгиот Томо и Рада во спалната соба ги чекаше легло со вонстандардни димензии.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Перките на вентилаторот се вртеа, се вртеа и лимоните во големата тегла со природна лимонада, долгиот излог на ладилникот беше нареден со тулумби, кадаиф, баклави, еклери, шампити, кифлички и колачиња, а празните масички со лажен мермер ги чекаа учениците, а особено ученичките од големиот одмор во блиската гимназија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бесконечен миг ги чекаше зборовите и чудото. Парацелзус не ни трепна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Машките пак, притиснати до иконостасот, ги чекаа напаѓачите полни со сила да се удрат и да ја одбијат мечката, но ниту напаѓачот беше мечка, ниту нападнатите беа бикови за да можат со острите рогови да ја убодат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Просто немал време да ги чека бавните професори.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги чекам болничарите да ме пренесат во друга соба, но ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А таму, не знам колку илјади владина војска ги чекаше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Белки пу инаква судбина ги чека! ќе проговори еднаш длабоко замислена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зашто, тогаш, и резенките на мракот лилаво се испарувале не можејќи да најдат засолниште во корењата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше моменти кога фактот дека неминовно ги чека смрт изгледаше исто толку опиплив, колку што беше и креветот на кој лежеа и тогаш ќе се стиснеа еден до друг со очајничка сензуалност, како што осуден грешник го граба своето последно парче задоволство кога часовникот покажува пет минути до извршувањето на пресудата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На крајот сите едно ги чека. Се прашуваш тука, дали вреди, Ти?
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Кога по пустото свое чекање мажите се враќале во постелите, со рамазанска глад се фрлале на своите жени и им биле благодарни што тие уште ги чекаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги чекаше аџи Герасим службениците и чаушите, ама накитот од вратот и прстите на жената сѐ повеќе се намалуваше, и кога ибн Бајко се наведна врз дупката да види што се случило таму, пред очи му излета една белегзица право во рацете на воскарот, летна како оцет да испарува и ја снема.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Пчелите, пеперутките и луѓето ги чекаат моите цветови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Пак се вратија пред колибата. Дедо Иван ги чекаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На Велјанова Ливада веќе ги чекаше Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Гледате, жртвите се спокојни. Не знаат што ги чека. Тивко ќе се доближиме и - цап! - амблемот го нема.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Чекав двеста века“, продолжи, „ги чекав да се вратат синовите на синовите од синовите.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Меѓутоа, сите присутни беа цврсто убедени, а тоа повеќепати и го нагласуваа, дека козарите, кога ќе видат што ги чека, во најкраток рок сами ќе се откажат од козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кметот се бакна со Крстана и потоа сите тргнаа кон неговата куќа, каде што ги чекаше Бојана. Таа не излезе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пелагија не се сеќава дека ја носела Пеличка до преку река, дека таму, на плоштатката ги чекал Мурџо, не се сеќава ни како ја изминале улицата Ѓуро Ѓоновиќ и како се нашле во дворот на мајка Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Жителите на Потковицата, христијаните, поучени од Максима и од Костадина Дамчески, не само што не им веруваа, туку и не разговараа со нив; само што ќе ги наручаа, изговарајќи се дека ги чека работа на полето и на ѕидањето, брзо, брзо ги испраќаа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Треба уште да се спомене барем делото на Piter Bogdanovich (Разговори со Хичкок, кои се некаква претходница на Трифоовата книга). Margina #21 [1995] | okno.mk 43 МАЈСТОРОВИОТ ПОТПИС За време на снимањето на Станар (The Lodger 1926), Хичкок забележал дека на сцената има малку луѓе; наместо да ги чека новите статисти, тој накратко самиот застанал пред камерите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го менуваше хероинот за пласидил, а тогаш ги чекаше да се избодат и да се успијат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи знаеја што ги чека, се стегнаа, се затресоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Всушност, тие едните на другите си беа публика. желката работеше во телефонска централа на некој евтин хотел, и обично делуваше од okno.mk | Margina #15-16 [1995] 113 страна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но немаше време да ги чека компирите, гореше од нестрпливост да излезе, да види што се случува со добитокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нестрпливата Ивона со нетрпение ги чекаше изненадувањата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само, еве, вас гледајќи ве, се радувам: не ги чекаат сите луѓе задгробните ужаси...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Не знаат што ги чека утре!“ рече заканувачки еден од низамите, чуварите на редот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со парче од керамитка на еден камен од ѕидот влечевме црвена црта и со неа ги бележевме деновите што одминуваа и секоја ноќ сонувавме камиони што нѐ чекаа за да нѐ вратат дома, зашто беше речено дека по дваесетина денови ќе се вратиме... не знам зошто и не знам кој ни рече дека тука ќе дојдат камионите и тука секој ден ги чекавме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Акција, другари. Секавично ќе дејствуваме. На препад и - магла. Братот сѐ испланирал.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да се стемни, виделе од далечина урнатина на кула или на манастир, костур на вчерашен живот, ред камења или спомен на иноверска одмазда или на заборавен земјотрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од секоја куќа сејмените ги собираа луѓето до еден и ги тераа на сретсело, каде што кадијата со десетина сејмени и пет-шестмина бегови остана да ги чека.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Им поставија старешини и заедно со нив ги почнаа првите часови на подготовките за тоа што од денес па натаму ќе ги чека.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Никого не чекам, - рече Белото. - Пчелите, пеперутките и луѓето ги чекаат моите цветови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Додека ги чекав гостите глетката, ова прекрасно зрение: фонтанчето ме асоцираше токму на македонските состојби кај нас, едно добро вртење во круг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Надвор ги чекаа два пајтони за да ги однесат кај газда Ѓорги кој живееше од другата страна на Широк сокак, близу саат кулата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се разделија. Вратата се отвори и внатре влезе мирисот на тивкиот свет што ги чекаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Војводите ги разбраа зборовите на Цепенка и мошне добро знаеја што ги чекаше но тие сакаа да го чујат Карев.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И натаму очите ни беа заковани на крајот од улицата, од каде што ги чекавме татко и мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој реши 4 месеци да ги чека резултатите од воведувањето на реформите и после со „чиста совест” го објави востанието.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се стрчаа накај училиштето. Ги чекаше напорен ден. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Луѓето не стануваат она што требале да станат според својата природа, туку она што од нив го прави општеството...благородните чувства...како да се собираат, свенуваат, насилно оттргнати и отсечени за да ни доликуваат во општењето со светот - налик на деца-питачи, осакатени и унакажани од родителите, за да што подобро се вклопат во она што ги чека во животот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А сега внимавај луѓето да не ја испијат сета ракија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ене каде ги чека полна мартинкана!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Луѓето гледаа што гледаа, но кое затоа што ги чекаше работа, кое затоа што им се исцрпи чудењето, се повлекоа и се вратија кој по дома, кој на нива, кој в градина, ама децата влегоа и останаа заробени во магијата на невиденото чудо.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И таа не ги чека повеќе, не се надева. Ѝ се чини далечно, нестварно она што некогаш било.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Проедросот доволно долго ги чекаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да фрлат тажен поглед над цело нивно Мариово, низ цело битолско прилепско леринско поле да ги пренесат мислите далеку, далеку под Пајак и Беласица, во Солунско и Светогорските Метоси, каде веќе житата се класени и ги чекаат аргатите од цела Македонија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На својот пат луѓето бегале од шуми, од голите ридишта не демнеле лутооки арамии со кисел мирис во брадите; неголеми простори на запрложен македонски даб, засолништа на лисици и црногрби свињи, камен и неплодна иловица - патем тоа ги чекало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајките и метлата ги чека и нашата постела мека...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А дедо Кизо веќе не беше тој. Секој ден ги чекаше синовите да дојдат и да го однесат во Велес на викендичката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги гледа со фенерите в раце, им го слуша гласот: „Богдане... Богдане...“ и молчи стутулен. А кога ќе одминеа, се враќаше дома и ги чекаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Шефот на станичката одеше од купче до купче и со лопатчето ги разбудуваше луѓето, покажувајќи им дека ги чекаат вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
19 Спаиите како спаии, не се вјасаа многу. Тие дојдоа и фатија ќатипи, ги испишаа снопјето и си отидоа назад во Прилеп, да ги чекаат селаните со понуда за откуп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неколку ранети со ампутирани нозе беа пренесени на раце во возилата што ги чекаа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во колата, Марија му кажа дека дома ги чекаат бабата и тетките.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И како целта да им било тоа чудо со празни очи на издолжени прозорци, како на тоа место со неколку искршени и безживотни стебла да ги чекал нов и величествен почеток, ги забрзале чекорите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Игор Лозински сепак продолжи: - Така, човекот спасувајќи ја чистотата на Езерото која ја обновуваат изворските води, може спокојно да ги чека новите дни.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
-Или да стигнеш на погрешно место... Или кој знае што...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Поарно тој да ги чека другарите таму отколку тие него.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ги чекаат вагоните со пченка од Војводина, чекаат да се најадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Набргу згаснаа светлата и кај дедо Кољо, а тој сѐ уште не беше вратен. Ги чекаше јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)