го (зам.) - вика (гл.)

- Кире!! Кире!!! –викаше силно. Кире, се пробуди, збунет од сон се тресе, се досети веднаш дека за детето го вика.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ние го викавме козле, макар што веќе беше коза и ни го даруваше првото млеко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку помалку човек во посмртниот живот ќе се снајде во гледањето на тој филм, тој толку повеќе ќе биде во она што го викаат пекол и обратно: - толку повеќе си во она што го викаат рај.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јована го викаме инженер, но Вангел е главниот. Пандил е исто така сув, и исто така сив и потен во алиштата, а висок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да, истото она дете кое со Свирчета, со другарчето, дамна во детството, со една книжна двадинарка, со денови, потоа со недели и месеци, се качуваа горе кај онаа стара кооперација, државната селска продавница, за да купат една бишкота, она што денес го викаме, наполитанка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Римјаните го викале Тримонциум, што значи град на три ридишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Велат, дека во Мајнц, најголем бил карневалот во Франкфурт, поточно во предградието Хедерхајм, што го викаат дури и „Мал Париз“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Расправаше дека работел четири години во Франција и затоа во селото го викале „Франче“, а така го викаа и неговите другари во купето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бриж го викаат и Венеција, зашто по многу нешта е сличен на италијанската убавица: испресечен со канали и мостови, чиниш сиот е на вода.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зошто ова место го викаат Треблинка?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш тој дозна дека градот Салоник локалното население го именувал Солун, неговиот роден Монастир го викал Битола.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Што е, Стојче, - така го вика дедо Иван сега Пискулиев, ти се паднал набиен компир? - Не, не е набиен, дедо Иване, - вели Пискулиев благо поучително.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Врие во себе, тој суров човек не се окривува себе, не ја окривува ни најмалку својата дрчост, а го окривува само Пискулиева, кога престана да го вика кај себе и веќе доста студено го поздравува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Спасија го вика да си легне, што прави уште надвор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ова дете го викаат Корилче, зашто само пред една година е дојдено в град и уште не ги износило кошулите со везен корил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Еј, Корилче, ајде да одиме в чаршија” - го вика некој, но тој и не се обѕрнува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
XIII Кметот веќе не го бара и не го вика Колета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Четвртиот е Анѓелко. Го викаме скратено Ѓеле. Тој е единствениот во одделението што седи со девојче.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Секој го викаше како си сакаше, а тоа се вртеше, трчкаше - де кај еден, де кај друг - мило рунтаво црно топче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Знам — рече Толе, — дури го виду и најголемиот војвода во кафето „Македонија“ во Софија. Не знам како ми го рекоа; Белче ми се чини го викале. — Делче. Гоце Делчев — го поправи Атанас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден началник, како го викаат во Бугариа и печес помошници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ама јас ќе го одам, џанум, токо канам и тебе, и во тебе да опулит некој млада, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој доаѓаше со мисија да ги тероризира, истизува, да прави тевтиши и зулуми, како што им рече Бахтијар на бимбашиите, а овие наивни селани, место да се плашат и кријат од него, го викаат на конак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го викавме со нас, но Даме како Даме, се нарогуши и ја наметна: „Одете, — рече вие по вашиот пат, јас по мојот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама и тиа, макар колку да се умни, макар колку да се јунаци, како вас со Бојка, Трајка, Андона и Најда — тиа знаат дека сами не можат да свршат работа; та затоа, ете, образувале една организациа во која ќе го соберат целиот наш народ, од сете краишча на Македонија и потаму, од одринцко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Аха, си помисли Трајко, — оддалеку почна да посега бегот“, но се направи да не разбра дека и него го вика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Бујрум — бег, си ме викал? — проговори како со туѓа уста.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До него ќе идат наредбите од горе и тој ќе си го бере гајлето за сѐ шо ќе се наредуа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Токмо така, Илија. Ете, јас ќе забораве најважното да го кажа — одговори Толе и пак почна. — Ете го најглавното, Илиа го кажа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И кога го побара коџабашијата Митре, и му кажа дека го вика мулазимот Рифат, Трајко му од овори: — Еве, да си и преобуа пинците, ќе дојда.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со еден збор, јузбашијата почувствува едно гостопримство, та неговата свест не му дозволи да ја пренесе Бахтијаровата наредба за терор на војниците, ами напротив, им заповеда да се држат човечки додека и рајата така се држи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога коњаникот (а тој беше гавазот Рифат што го придружуваше авалеџијата) позастана да го вика Андона, овој позабрза да не расипе работа, бидејќи знаеше дека тука, негде по Скала, треба да биде извршен нападот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Си има право човекот!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти кажа дека има организациа, кумитет, шо го викаат, и тој ќе си работи за секое село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да ви се ногу години, ефендилер, — проговори Трајко и со длабок поклон ги поздрави двајцата султанови служители, сиот затресен од возбуда, знаејќи дека не го вика мудурот за добро.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој тоа го викаше Под на смртта.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Металните луѓе, метална сперма во едниот и метално сеќавање во другиот миг, ќе го викаат мајка.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Знаејќи зошто го вика пашата, Тозлун-бег побрза да му се јави.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Питу чу како го вика познат глас.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само сепак... Младоста си ја истури тој по кафеаните и уште не видел и не видел да го вика некој трубачот, од трубачот да бара нешто.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Примашот се усмева. Се поднаведнува услужно, љубезно спрема келнерот, знае зошто е дојден: носи порачка. - Трубачот го викаат...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Чорбаџи Карче... - од време почнаа вака да го викаат и да му се поклонуваат и оџата и попот во градот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан се наведна, го фати внимателно јагнето за задните нозе и го поткрена: - Женско е, - рече. - Ќе го викам Снежанка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Доктор! - се зачуди гостинот. - Кој ти рече? - Па, шумарот, а и твојот пријател, како го викаш? - Инженер Александар! - Е, тој.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кострешот го викаат перкија, веројатно заради перките остри како кучешки заби.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во меѓувреме, расправата на масата продолжува како грмеж околу громобран, при што самомнителниот артист грми со својот глас (тој го вика „орган”) како Илија Громовник околу кој прскотат искри ако не секавици.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бидејќи и тој не му го знаеше родното семејно име, го викаше онака како што го знаеја по чаршиски прекар - Курназот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
2. Некогаш фотографот го викале сликар, а сега сликарот - мачкач; барем така го викаат Гога.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Те начекав на тазе боза. - Кај чичко Лазе сѐ е тазе.  - Азис сакаше да го викаат Лазе, па така и сам се викаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За велгоштани таа не е јака, јако го викаат сирењето, она за Мариовци што е биено.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но уште тогаш сфати дека цената на успехот мора да се плаќа со она што во однос на другите го викаше лицемерие.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Одамна не сме озборувале никого, а и она драње што го викаш пеење одамна не се слушнало во кампов, од вчера.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во летните месеци, кога имаше помалку читатели, во магазинот беше попријатно одошто во горните простории и Грдан имаше време да прелистува книги во преградениот агол со стол и маса, што магазинерите си го викаа гулабарник за да не биде кокошарник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Понекогаш ме обзема и гадење кога ќе слушнам како моите сограѓани сѐ почесто својот демократски избран претседател нагалено го викаат “татко”, “тате”, “стари”, заборавајќи дека “стари” уште пред неколку години го викаа Тито, но и со гадењето ќе излезам на крај.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа дете ќе биде вистински Американец, нов вид, нели? Како ќе го викаме?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога снема веќе сила за ништо, Кога откажаа рацете, коските, видот, Кога ги фрли теслата, мистријата, височето, Кога се растури коритцето, Кога престанаа да го викаат на другите да им прави куќи, Кога му пораснаа децата, кога ги одгледа, Кога се растурија кое-каде - Мајсторот почна да ја ѕида својата куќа.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сега сите му се смееле и го викале: „Малото маченце со грозното изгорено опавченце“.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пак почна да го вика и да го бара. Ѕирна под креветот и остана зачудена.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Можеби да го вика да си играат?!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Не знаеме ни како да го викаме“, рече госпоѓата Гологанова.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Од крмак е подрчен. Затоа го викаме Крмакот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На Спира Клечев, човек заволија во секој поглед, жената му умре пред да му остави пород, и така Спиро Клечев стана Спиро Заволијата додека со време, којзнае како и зошто, луѓето не почнаа да го викаат уште и Спиро Испустениот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По мене се јави Бодле. Крмакот, како што го викаме на прекар. Бодле Крмакот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Вака ќе направите“, им рече тој и откако се принамести во столот продолжи: „Дали сите добро го гледате оној хил, врвот на онаа тумба што личи на газер од јајце, под планината, како го викавте!...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тренинзите и трките се одвиваа на еден рид близу градот, што сите го викавме Зајачки Рид, не затоа што таму имаше зајаци, туку затоа што ноќе таму се состануваа љубовни парови и водеа љубов по автомобили, на брзина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Записот некои го викаа камена книга, а некои Каџ Наме, што на јазикот нивни значеше „книга на богатствата“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Отец Иларион, Сказник што го викаме, оти сказанија сочинува без корен на земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја тепал жената со стап од врбово дрво и тоа по дебелите меса.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Отсега ќе го носиш неговото име.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А Ведран бил еден од борците кој одамна не бил жив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Божем жена му лично дошла кај секретарката во кадрово и си го кренала здолништето за да ја запознае лично секретарката Соња со кадровските умеења на нашиот кадровик Кире!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од тој ден пријателски беа настроени кон него и престанаа да го викаат “НЕ“.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
КОТЕ: (за шега). Будалине! (Сите се мрштат оти така го викаат на кусо.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кузман еднаш дојде на широчината и се прогласи за цар на Црните браќа барајќи од нив да го викаат Фантома.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Долго време лепилото го викав иже јеси од што моите родители загрижено вртеа глава.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во дружбата останаа уште почитатели што ќе го викаат Фантома и ќе остануваат зачудени со неговата силна способност да доживува љубов.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го викавме војвода, господ. . . штом наумил нешто - веднаш го вршеше лесно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
„За многумина од нас“, пишува, „имаше нешто по име ‘геј-култура’ и тоа ги подразбираше кампот како дискурс и музичкиот театар како предмет на восхит“.425 Но тоа било одамна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секогаш е тешко да се знае дали ваквите тврдења – кои веќе ни станале толку познати и кои настојуваат дека геј-културата е нешто застарено, дека е нешто од минатото, дека е нерелевантна за помладата генерација и дека е веќе ненужна во свет во кој лезбејките и геј-мажите, ете, можат да се венчаат или да се избираат за шефови на држави (барем така е на Исланд) – секогаш е тешко, велам, да се знае дали со ваквите тврдења се искажуваат факти или желби, дали се некаква сепнатост од откривањето неочекувани добри вести или, пак, се артикулации на некоја желба просто да ја снема геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Џон Клам, кој растел во 1950-тите, не страдал од таква забуна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самите настрани новинари на ТОНИ нагласуваат дека околу прашањето што е денеска геј-култура може да се јави голема неизвесност поради она што го викаат „сеприсутниот генерациски јаз“, кој „може да изгледа особено длабок во нашава заедница“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
11. Кога бил мал татко ми имал куче, го викале Барак.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Стиснати се гнетевме еден до друг во тие камиони што нѐ однесоа во тој град што го викаат Дуреси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секој го вика и го бара својот најмил, најблизок, најочекуван, најсонуван...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега Кота го викаат, по името на Коте – шпионот и крвникот што му ја посече главата на Лазо Поптрајков.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ќе дојдеше одненадеж, како диво ветре, ќе дувнеше да ми соопшти оти во Домот за старци во Катланово директорот краде, дека во Негорска Бања ги трујат гостите со бајата, расипана храна, дека на министерот едикојси му ја запалил фотелјата заради нечесност, дека ја продава бараката во која живее, дека покојната сопруга Кона поначесто му доаѓа на сон и дека го вика, го кани кај неа и дека уште не е подготвен да оди, да си оди, зашто уште не му е времето и слично.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега кога спомнав за Зрачното место „Рајот“ како што го викаат, веднаш треба да ти речам оти наликува на ливадите на Бистра, на бреговите покрај Радика.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Му веруваа луѓето на „Светијата“, така одамна го викаа Боро Селински, зашто открил темели на две цркви, а за третата не беше сосема сигурен, иако неколку вечери на сон му доаѓаше Пресветата Богородица и го прекоруваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пријателите поетот Волкашин Нунески го викаа Нуне Волта, зашто тој, покрај поетските вдахновенија, во себе ја носеше дарбата за научни откровенија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во хаосот на општата пукотница не ги разбираше зборовите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или го викаше да дојде. Или му велеше да бега.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имам еден пријател кој се вика Владимир Илич Ленин, ама на сите им вели да го викаат Владо.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа чул, бездруго го викале, и грубо тргајќи ѝ ги младите раце од своите врели дамари ѝ рекол да бега, да се врати дома.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата ни е посна и песоклива. Не ќе има што да се меле. Камења камен не дробат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Се сеќавам дека господ му ја позеде душата. Или ѓаволот - да му ја штави, да скрои опинци за ѓаволчињата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Лозан Перуника се вратил од почва на гримизна топлина во зелен свет на стварност, не за да го предаде својот сој и неговиот нагон туку да го надрасне густото шепотење на крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе работиме и за другите села, се замешал вториот; и тој бил Онисифор, само со поинакво второ име: го викале Мечкојад, му се тргале од пат, повеќе му се плашеле отколку што го сакале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МЛАДИЧОТ: Всушност, тој и не беше војвода. Го викавме така затоа што еднаш поднапиен во Банско се прикажал како војвода.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Вториот исто така беше еден висок човек; тој беше Претседателот на Задругата, сите го имаа испозаборавено неговото име и го викаа Претседателе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа далеку во детството и оној работеше во тајфата од татка му, и го викаа Ристан, и можеше да подигне колку за петмина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го викале Дуко, Трајко, или Змејко, тоа токму ти чини.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го викаа Штука, а тој правеше фодулок со спортските панталони до коленици и тука собрани, сошиени од војнички штоф, и во италијанските шкарпи и чорапи високи по цеваниците и сѐ друго војничко и прекроено на себе. Тоа траеше првите години на војната.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Третиот беше бригадир на градежната бригада на Задругата: сакаше и нему да му го заборават името и да го викаат бригадире. Го викаа Језекил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Разбрав дека така го викаат оној високиот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А во тоа немало ни трошка љубов, туку само копнеж што некои го викаат секс.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сиот тој предел жителите на Потковицата го викаат Градиште и сè што е во негова близина така го именуваат: Градишки Пат, Градишка Корија, Градишки Пасишта, Градишки Трла и така натаму.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во неговите подножја, на горниот крај на ливадите, се најдуваат Драмчески Извори, кои се излеваат направо во ливадите и на тој начин, излевајќи се во нив, ги прават постојано зелени и питоми, па жителите на Потковицата сиот тој предел, ливадите и нивјето, го викаат Питоец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога стигнале таму, на долни крај на Драмчески Ливади, расправаа после мажите, Трајана му рекла на Тодија Јанчески да остане со колата и таа сама со другите мажи отишла да ја извиди бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од сите знаменити води, Молитвена Вода, откако се паметува, играла најзначајна улога во животот на населбата во Потковицата и на сите околни села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сиот тој крај поради нив, поради коритата, го викаат Коритница и е археолошки локалитет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го викаат Алилски Вир, или, кусо, Алилово. Некој ќе помисли на вирот му го дале името на реката, но не е така.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако беше божји коњ, то ест христијански, то ест сеедно дали ајдутски или лично од свети Јован Крстител, како се согласуваше да го викаат Мурад и да биде јаван од Турчин, од ништоверник?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поради него, поради Акиноскиот што молел тука, кладенецот го завикале, а и ден-денеска така го викаат, Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во неговото среде се најдувал денешниов кладенец, кој тогаш, во тие одамнешни времиња, бил поприлично голема вода, поради што и денеска некои, понекогаш, го викаат Езерце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А Самарџиќ до ден денешен покрај тоа што одигра мал милион добри улоги, голем број бивши Југословени (не мислам само на Македонците) упорно го викаат Шурда!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
СР Македонија во Војници е застапена со човекот кој што во својата чета го викаат Тавче (без гравче).
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
На вратата израсле дури трње и коприви.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа се легнал Лалата да спие, татко је и девојчето си чинеле лакрдии за каков чоек е Лалата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Лала си го викал царот тој стар.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша - им рекол Силјан - татко ми кажуваше за две пилиња што сет кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Седејќи вечерта и праејќи муабет Лалата и чоекот, ќерка му од чоекот само слушала и итро го гледала Лалата во устата што зборувал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Детето го викале Костадин, а ќерка је Егдоминда.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
КАКО Е СОЗДАДЕНА ГУГУТКАТА За гугучката (гугутка) веруаат жените, оти била жена и си имала еден син, што £ го викале Гуго (Георгија) и му умрело.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше 'и колнала мајка му и татко му да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат еден други и да не се најдат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Дури сум жива, старче, ќе плачам и нема да замолчам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ноќе, го викаат, не е за арно. Сепак, се огласува. Кој си? Што сакаш? И сѐ така, како што е ред на село.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Некој засипнато го викаше. Старецот ги отвори очите и ја поткрена малку главата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Цане имаше еден недостаток; не слушаше што му се говори и одеше само по своите мисли; затоа уште го викаа и „Шиник глава, стодрам мозок“.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во темницата кротко го викаше коњот - ту арамија, ту чедо - измислувајќи разни имиња во својата нежност.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Богоевци се колнат, господа за сведок го викаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Тука е, во бригадата. Само ние го викаме Немтур.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зад сето тоа остана тишина и тој се сети: никој не го викаше, тоа беше само негов внатрешен глас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стасавме некако до тоа. Лазаретот што го викаат. Нешто како болница. Во Сива Вода, место викано беше. Близу до Битола.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На моменти, кога беше сигурен дека никој од присутните нема да го искодоши ја озборувше гардата како збир на примитивци и силеџии, но кога требаше Влатче, како што го викаа нагалено знаеше дискретно и шарматно да се пофали со своето гардиско искуство.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Отпрвин него едноставно го викаа Григориј и беше закрепостен човек кај некојси господар; Петрович почнале да го викаат откако бил ослободен и кога почнал прилично да си потпивнува на секакви празници, отпрвин на големите, а потоа и без да гледа на тоа, на секој црковен, секаде каде што стоело крвче во календарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Немаше свадба, деца веќе не се раѓаа, старците, водени од својот пркос, не умираа - никој не го вика, никој на гости не му доаѓа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Некој засипнато го викаше. Старецот ги отвори очите и ја поткрена малку главата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со нив дојде трет, куц човек со хармоника (молеше да не го викаат Циган, ни Ѓуптин, ни Манго, тој е Ром).
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сакам утре да ја обележуваат вратата со катран и да го викаат детето копиле ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога ја праша Богдан зошто го вика така, таа му кажа дека мажот ѝ со кого се развела така се викал и дека тоа го прави по навика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но игра, како игра, ќе заврши, ќе имаат доволно време да оценат со кого си имаат работа и дали ќе го викаат и во иднина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во други куќи крај Езерото се правеше тикуш, ама со друго име, обично го викаа пита со пиле...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ние мораме да ја разјасниме мистеријата, на оваа пита над питите не ѝ е дадено случајно името тикуш! рече замислено Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сѐ уште одеше во војничка униформа, со титовка и црвена петокрака. Го викаа стариот партизан.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Токму затоа постарите домци измислија посебно име за стрикото Лентеноски, го викаа пустиник на годишните времиња.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега можеа да се забележат и влакната во неговите ноздри. „Го викаш ли Исус заради оној сектант што го ловевме минатиот месец?“ праша со задоволство. „Заради него“, потврди првиот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Принесе песочен часовник чие одвај чујно ронење се измеша хармонично со шушкањето на емитувачката кутија и она што децата и бабите, од почетокот на 20-тиот век, го викаат „снег“.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Многу ги сакаше Лоренс Оливие и Вивиен Ли, ги гледаше во нивниот прв заеднички филм „Оган над Англија“, го обожаваше Спенсер Трејси (го викаше Траси), а имаше гледано и неколку филмови на прекрасниот Чарли Чаплин кој ја секогаш ја развеселуваше но и трогнуваше до солзи, на неговиот единствен начин.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тоа место го викаа Лазарица. Ме водеше и мене таму.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се очекуваше дека Новоговорот дефинитивно ќе го сузбие Староговорот ( или стандардниот англиски јазик, како што ќе го викаме ) околу 2050-та година.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„И поевтино! Кога бев млад, лесното пиво - пивце, како што го викавме - чинеше четири пени за една пинта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каков беше овој меџлис во уќуматов, та го викаа дури и него?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се смееја и си отидоа откај церибашата дури откога Рифат чаушот влезе и најави дека субашата Касим-бег го вика, зашто и двајцата треба да одат кај кајмакамот Ризван-бег.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му се чинеше и повисоко одошто е, кога уште ќе замислеше дека горе, изделено од рајата, е сѐ што вреди, седиштето на валијатот, уќуматот, беледието, а заградени од ѕидиштата се и сите големци на градов, нивните куќи и сараи, богатствата, анамите и слугите, а покрај нив војниците, магазите со жито, складиштата на муниција, топовите, ѓулињата, јаничарите и нивниот јаничарски началник, што го викаат коџа-ага, па јузбашата, церибашата, дури и спахискиот ќаја е тука, ама и големиот мула не може да биде надвор од ова место, зашто нему му даваат дваесет ќесиња годишно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
5. ТОЈ УШТЕ И ЛЕБОТ СИ ГО ВИКА ПАПО - та затоа и капата други му ја кројат, којзнае, пак, како би го нарекол стапот чиј удари девет по еднаш се бројат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
16. КОГА Е В ТУЃИНА И СОКОЛОТ ГО ВИКААТ ВРАНА - не оти на туѓинците со јазик неразбирлив им грачи, туку оти со крилјата поткастрени тој таму и станал но бела врана на другите птици јајца да им квачи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тоа го викаат сребрена свадба.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ја сонуваше како таа пак го чека во полето облечена во истиот оној бел фустан што блескоти на сонцето и му мафта со раката, го вика; тој трча кон неа, прескокнува ендеци, меѓи, грмушки, се пробива низ високите жита, но никако да стаса до неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ене го пусто да биде. Над лозјата во присојот. Тоа го викаме Бренското Чешмиче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– А вие – им се обрати на сужните – ќе бидете ослободени од прангите и затворот и ќе си одите во вашето Мариово заедно со овој ваш син и брат Ангелета, како што сте го викале порано, но ќе гледате да не се посрамотите со нашиот падишах.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
При овие зборови сите паднаа ничкум пред везирот, во знак на благодарност; направија по неколку метании, викајќи да е жив царот, и благословувајќи ја мајка му што го родила везирот, уверени дека сигурно е од каурски род; излегоа со навирени очи солзи од радост.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На истиот ден од прекинувањето на водата Аџи Јане сам отиде на портата од тврдината и почна да го вика и бара да дојде поп Јаков на преговори.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Најпосле, и овде постоеше Одбор, го викаа Одборот на Егејците, ама овој Одбор не беше власт како оној во Гаково, туку колку да ги собира Егејците околу себе и да помага преку вистинската власт со социјална помош за старите, жените без мажи и за децата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чичо Диониш, како што таа го викаше старчето, никако да сфати дека се вратија во Македонија, постојано прашуваше, на влашки Кој ни ја зеде куќата?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Деновите поминати во бараката на бај Наси, односно како што сите го викаа, Бај Шишко, во тие тешки месеци, ми беа најсреќните денови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Потем се приберува и пријдува до пред иконата и се крсти).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: Ако, Зафире. Запеј, само нешто мирно, широко...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
По некое време, одгоре иде една модна, ама фустанот ѝ се залепил со кожата. Со неа еден, како го викаат, де, а кавалер.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овчарите тоа го викаат „претерување“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Толе не се пофали оти тој е најарен, но ја кажа правината дека Крсте Попов, иако е во трето одделение, поарно знае од Трајка Јанов и другите од први клас и го викат учителите да им раскажува кога овие не знаат некоја лекција, за да се засрамат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ами ако не даде? Ако не даде, нека си оди со здравје. He су го викал, ни па му ода бадиала.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Ами, како! Како ќе му го кладе нунката, така ќе си го викам, само нека ми е живо".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во војнава, под Грунишкиот Вис или „Ерголем“, како го викаа Бугарите, во еден ноќен напад српскиот потполковник Драгутин Радовановиќ со својот револвер го „застрела“ бугарскиот полковник Жеров.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога на портата се зададоа нунката, Митра и Гуца, — на Доста срцето ѝ затропа силно: — „Како ли ќе си го викам анѓелчето мое?“ — се праша сама и се прави небарем не ја возбудува тоа прашање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Немаше ден, недела да не го викаат на уќумат заради неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По дома најверојатно му се обраќаат со некоја традиционална сложена кунг-фу именка како на пример „Мал Змеј“ или „Голема Лама“ (мада некако најмногу му лежи да го викаат „Средна Кригла“, и тоа онаа мала и дебела од цирка 0,33 децилитри).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И отец Серафим по богослужбата не го викаа како порано по куќите да им го прегледа виното, да види какво е, да стори нешто ако не чини - туку го пиеја не наоѓајќи му мани и го молитуваа бога само да го има што повеќе, да роди што повеќе да имаат што да пијат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дозна и за името дека е Анко, а не Анкица, и така ги тераше сите да го викаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По писмото селаните почнале да го викаат Пишишки Камен, што значи пишан камен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Селанецот Тане имаше многу умно, сиво коњче, кое го викаше Дорчо.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А што е тоа баба Наца? - Во градот - почна да објаснува тој - пченкарниот леб го викаат баба Наца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По првиот населеник дедо Мацко луѓето од другите села, почнале да го викаат селото Мацково.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, бре стрико, што беше била клетвата лоша, им рекол Силјан, татко ми кажуваше за две пилиња што се кај нас в поле, едното го викаат Сиве, а другото Чуле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овој пристап во нашиот новинарски жаргон го викаме некролошки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чауле зеде нова чаша со мастика и налеа во неа од водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господ Саздов изгледа не знаеше дека Зумбул го викале коњот со кој Чауле се нашол пред вратата на црквата. (Ова ми го откри доктор Пачев кога слушна дека во приказната го спомнувам коњот на Чауле).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„За разлика од кај нас во градот, овде вистински владее, оној, како што го викаат, Снежник“, му дојде наеднаш, или успеа да го откорне од некоја далечна бразда во главата името на месецот што неговата тетка Боса посебно го почитуваше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со својата сегашна симпатија, Радо, (избегнуваше да го вика Радован бидејќи тоа Радован и звучеше официјално), уште од првиот ден по познанството се појавува насекаде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еден миг потоа, минувајќи по пустинската патека, чу како некој го вика и повторно и повторно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Неговата жена, незавршен, студент по археологија, која нагалено го вика Јовче Перо, е од нашава горалист.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Другиот мачор, што децата во дворот го викаа Ловџија, силно се насмеа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога го видоа другарите на големиот одмор, по обичај се стрчаа кон него и почнаа да го викаат да игра со нив со топка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На почетокот им ставаше крст, на кој со мастилав молив ги пишуваше имињата и презимињата на починатите, но откако еден од оние од џипот му се изнавреска пред луѓето дека е контра и дека со крстот го погани црвеното знаме на револуцијата, Пандо гробарот, така го викаат и само така го познаваат луѓето, си го скри изгризеното моливче, што го имаше украдено од офицерската чанта оставена во џипот, се затвори во себе и само кога го поздравуваат, одговара: копам, закопувам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Секој го вика и го бара својот најмил, најблизок, најочекуван, најсонуван...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И се прашуваш што ли не роди тој крш што денес го викаат Грција?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборното место го викавме „Под врбата“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но во Германија, татковината на Бах, конвенцијата е слична освен она што ние го викаме „B” тие го викаат „H”, а она што ние го викаме”B-мол” тие го викаат „В” на пример, ние говориме за Баховата „Миса во В-мол” додека тие за „ H-moll messe”. Јасно?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А: Веројатно... но малку е збунувачки H е B а B е B-мол. ( однадвор допираше некакво ѕвонење) Претпоставувам и дека неговото име е некаква мелодија, зарем не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како признат хроничар на родот Буколовци и фамилијата Прокопиеви, бившиот адвокат бате Иле (така во семејството го викавме и ние, половина век помлади од него) долгата семејна историја ја зачинуваше со историски податоци уште од времето на османлискиот војсководец Лала Шахини, према записите на историчарот Пастухов (презиме што, признавам, не сум го провел, но кое звучеше во целосна согласност со предметот на неговото интересирање – инвазијата на турските освојувачки орди).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Знаеш ли, миличок, како го вика Валерија? Чиколино!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Татко ми Прокопија, кого го викаат Копе, е еден од четири сина на Трајко Буколовац.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не дозволи никој повеќе да го вика со неговото старо име.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Така го викаше мачорот бидејќи беше црн.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Планираме со него да заминеме за Рим“, рекла.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така божем Сузи го викала Генералот: Црвенокосиот, мојот ѓавол.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
АРСО: (На Поцко.) Потаму, бре, не чешај се од чорбаџијата! (Со раката зад грб му дава знак да пријде поблиску до Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Бабава ја викаме Цонка, син ми — Аралампија. (Сосем му се приближува.) Го викаме Ампо. А старата моја — Пе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Учителот го вика дедо му на разговор.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но подоцна попушти срцето на готвачот, така што не само што не фучеше со стапот по него, туку и го викаше подавајќи му парче мевце или коска.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А тоа се случува еднаш или двапати во месецот: ќе отиде учителот в град или некаде каде што го викале по работа, а тетка Анѓа тогаш ни станува учителка.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
При секое доаѓање кај Висар, учителот му носеше и цвеќе; му го носеше цвеќето синчец кое учителот го викаше „детско главче“; му го носеше него, бидејќи и син му ова цвеќе го сакаше најмногу.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Одеше постојано Танаско кај него да го вика но Арилко не доаѓаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сликарот се лутеше што татко му нема разбирање за тоа, но Столпника го засака толку што постојано идеше или го викаше дома да му помогне, да го упати во сликањето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
При секое идење во селото, со себе водеше еден силен, красен бик, Ромео го викаше; во целата околија немаше таков: со која крава ќе се спареше, мораше да фати, да се оплоди, а телињата беа многу понапредни отколку оние што се спаруваа со обични, селски бикови.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ученичките што го викаа „срцушко!“ и не му беа некоја мета.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дојде дома од работа, ја тресна вратата и продолжи со гласното туширање, потоа ги намести сите потребни артикли за готвење на масата, и сиот свеж, радосен, агресивно намирисан и оптимистички настроен, тргна кон соседната врата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сликите го мамат: како го убија Филип... како го вика неговиот иден син...
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Гледаш, Водно е во непосредна близина на Скопје, за затоа го викаат - белите дробови на градот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тој знае, ама не се лути. Дури и се гордее кога го викаме - нашиот Еко.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Се сетив! И баба ми има, и го вика ноќно цвеќе - има бели, црвени и жолти.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
СУЛТАНА: Катастарот? Си палел и жарел. Си го викал син ми Евто на сослушувања.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Некој ми го вика името! (Погледнува кон Гаврил. Го вперува револверот кон него.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Големиот драматичар. Некои го викаат бог. Ние сме ликови во негови пиеси. Суров е. Не ги сака луѓето. Пишува лоши драми.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СОЊА: (На Матеј) Зошто го викаш професоре?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А еден друг, Митре го викаат, не престанува да се жали.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По планот на Беличот – отсега така ќе го викаме светлокосиот – со возот требаше да се префрлат до последната станица, а од таму со камион или некоја кола да продолжат до бригадните логори.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Така го викале затоа што тврдел дека е делумно Индијанец.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се обидува да си се замисли како стои на носачот, во едната рака држејќи го бебето кое во себе си го вика Недела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со погледот шеташе по покривите од околните куќи, во тој сплет од нерамни и испревртени кубови, ги гледаше низ измаглината на квечерината.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тогаш ја чу жената како го вика од терасата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џони Мохак се обидел да скокне во возот и паднал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сани неколку пати мора да чука од страна врз комбето, да тропа со клоци и да го вика додека тој да се разбуди. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 173 Секој ден мора да биде посебен, единка, како суштество, снежен леопард, зебра, или виножитна пастрмка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Возот го прегазил, отсечувајќи му ги обете нозе, десната рака, и половина од левата рака.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секој со своја посебна еволуција и морфологија, свое место, комплексни случајности.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Милане, каде си? што си се искачил таму? - Дојди горе. - Слези ти, што барам горе. - Дојди. Ќе видиш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој се наведна преку работ на покривот над терасата, ја пречека со обете раце и несмасно тешко ја крена преку ѕидот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не може тоа да си го претстави.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еднаш му кажа на Далтон дека сака да го крсти Залив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Минатата недела таа испуши еден џоинт и пиеше текила.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жената го викаше наглас некаде од долу, од утробата на куќата, но тој не се огласи и не појде натаму, остана тука на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо тоа, одеднаш се присетува за една случка која Далтон ѝ ја раскажа пред неколку години, пред да отидат на турнеја, кога за прв пат еден на друг си ги изрецитираа своите тајни, својата збирка на срам, од каде всушност доаѓаат, што им се случило, сѐ што е неповратно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќава на поранешниот стан со глетка кон мостот, како на полноќ ветерот стануваше попарено син.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа сака бебето да го вика Музика или Солзи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од неговиот старински термос (тој го вика матарка), пиевме вода, а најинтересно од сѐ беше кога дедо го извади големиот војнички дурбин и јас цел час не го иставив од очите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Газад го вика само тогаш кога се шегува со него, а се шегува кога ќе забележи дека татко ми е добро расположен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во тој момент истрча од продавницата за зеленчук продавачот што ние го викавме „Пиљарот“ и се развика: - Што правите, копилиња, само ако ве подграбнам, пердуви ќе летаат од вас!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И токму кога сакав да го прашам Абрам каде и кога ќе разговараме насамо, забележав дека Мечка, божем случајно, му ја подметна ногата на Влатко-Цвик, кого што ние понекогаш го викаме и Окомен, а нему тоа му се допаѓа, зашто му личи на Супермен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Тој е водачот, Крвник го викаат, а вистинското име никој не му го знае, - шепна дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вургитот во некои краишта на Македонија го викаат уште и татарџик.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Најпосле бате Јоле разбра дека таа го вика да си поиграат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега, со отварањето на училиштето во нашето село, клепалото освен за Света Петка, ќе клепа и кога ќе треба да нѐ собере нас, децата, за на сколија, како што во прво време го викавме училиштето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
11. Поп Доне со Килета се смести во одајчето во даскалницата, владичкото, како што го викавме зашто во него требаше да спие владиката ако некогаш дојде да пее во нашата црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Наиде оној потсмешлив војник со несфатливо име. Пеју го викаа. Братучедите ги бунеше она у на крајот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дојдов на тој од вас што се вика Бугарин да му кажам дека го вика ротниот. Веднаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој човек од Црвениот крст јас не го видов, Сврделот на прекар го викале, ама еднаш кога бев во Кочани, ја видов ќерка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Важно е дека јас насетив оти Уртето ќе го викаат со намера, ако не им признае тоа што ќе го прашуваат, да го стават во самица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Освен тоа, тој беше нешто како сараф – даваше по луѓето пари на заем, како што сега банките даваат кредит за малото стопанство како што го викаат, на кесим, како што се вели по турски и со убав интерес така што тоа, исто така, му помогна да се збогати. Србите нив ги викаа зеленаши.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Војниче!“ викна тој по него. Едо се сврте не помислувајќи дека милиционерот го вика него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тој што го убил Граматниковски, Брзакот, како што го викаат на прекар, беше исто така вработен во ЈугоМак.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„... Со Еда, со Уртето, како што го викаат овие овде“, продолжи Диме, „не стасав да се видам иако кога почнав да доаѓам во Струмица тој уште не беше разболен и легнат в постела.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа лето не само што сфати дека таа и тој не се брат и сестра, туку сфати и зошто Дончо на Чана го викаше Големиот Бато.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За неа Дончо на Чана како да ѝ беше братче, го викаше Големиот Бато, не се ни обидуваше да сфати дека не е возможно деца од две мајки да бидат брат и сестра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Исплука и понавредливи зборови, дека не е достојна ни баба да се нарекува кога дозволува едно седмогодишно дете да ѝ бега од пред очи и знае ли таа дека Острово не за џабе го викаат Острово оти навистина е остров како оној на кој Доне бил сургун, од едната стран Е гулемта река Вардар, а од другата Во гиризут уд кој црпиме вода за пиперките и думатте, вели чиниш плитка вода, ама ако ти го покрива лицето легната исто како да си паднала во најдлабока и Аш, пркнува животот уд теп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Коста, Коста, го викам, ама Коста го нема, не ми се оѕвива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како тоа, вели Барџотис и го вика командирот на логорот, го прашува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа идело, како кај ѕверот кога го вика планината, дивината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што има врска Југославија, велам, зар коњот ќе го викаме коза?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, било за да останам, ниеден куршум не ме фаќа. „Некогаш и господ ќе те види и ќе се замеша, велеше мајка, и да не го викаш ќе те побара, ќе застане да те брани.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го викаат ,Лаопланос", оти ги маѓепсува луѓето, ги замајува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа го викавме „теорија на Горачинов“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Димитар Мечев (1870-1903) Друга крупна личност во Гемиџискиот кружок бил Димитар (Димче) Мечев, или, како што обично го викале, Мечето.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Арапот ќе ти објасни – покажа тој на татко ми, кого така го вика уште од нивната заедничка младост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Саше се лути кога го викаат Алексо, но тоа ние така, на шега, инаку од Александар, накусо, Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој навистина е голем.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што правите овде по цел ден?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)