го (зам.) - дочуе (гл.)

Всушност наеднаш ме опседна помислата што досега не ми идела на ум: иследникот си замислил дека е професор и се труди да ме натера вистински да се чувствувам како ученик принуден да пишува писмена задача и тоа по предмет за кој се нема подготвувано бидејќи му е сосема туѓ а можеби и не му е по волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гласот ѝ го дочу земјата и некаде го скри.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Притоа професорот заборавил дека на претходните часови не спомнал ништо во врска со писмената задача што претстои. ( А можеби и спомнал но ученикот заборавил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само заклучив дека она што не го дочув не треба да се сфати како наредба туку само како покана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Го дочувавме вие да му судите ... Но вториот овдека го нема ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Одвај го дочув шепотниот абер дека само голем галеж ја отсркнува душата.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)