го (зам.) - дупне (гл.)

— Го дупна коњот долу ливадите и го фати Чаништа за черек саат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Право рече овој прост селанец. Еве, четири пет месеци преседов во ова ѓаурско село, едно влакно од косата не загина ни на еден војник, а камо ли мене.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Убеден дека Андон не се враќа назад, го дупна коњот со мамузите, го стигна првиот и му се придружи на песната, која овој беше ја почнал уште од кладенецот на наугорништето, гледајќи назад во далечните мариовски планини: „Даглар, даглар, виран даглар Јузум ѓулер карбим алар. Пеште мали сред'м таша Јаз'ланлар ѓелер баша.“ *
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го дупна коњот, излезе пред војската, оставајќи еден од муљаземите одзади да не се врати некој војник да направи некој маскарлак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако животот го замислиме како балон кој балансира на игла стравот дека може да го дупне и најмал погрешен потег ќе не направи свесни за тоа колку е драгоцен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
При тоа тој си го дупна прстот, ја цица крвта, гледа во гробот и вели: - Еба ти мртовецот! И овој келепуџија да ме заебе!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Грижливо ја изделка корката, со парче тел го издлаби босчето како цевка, а по тоа зеде едно потенко багремово гранче, го дупна насреде и со него го затна отворот на црцалото.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
МАТЕЈ: Да. БОРИС: Го дупна? МАТЕЈ: Да. БОРИС: Болеше? МАТЕЈ: Не. БОРИС: Колку пари дупењето? МАТЕЈ: Пет илјади лири.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мајката Роса по изгледот знаеше дали треба да пушти или да земе лаф, кога поседуваше кај неа ѝ се посветуваше на малечката Пелагија, ја држеше за рачињата и ја думкаше, уживаше во нејзиното грголење што веќе се претвораше во зборови чат пат, ама не се обидуваше да го дупне кожурокот молк.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го барав и во пасошко, да не го дупнал ѓаволот па да фатил јабана.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Така је нарачал жене си и после си јавнал коњот, го дупнал и заминал заедно со загарите и соколите (јастребите).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На судо рака сечат - не боли, а без суд со трнче да го дупни, најмногу боли.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И ја без него бидееќи, сум без подпор во зло време, као сега шчо не можеф и от твојте соколи да се одбрана!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тије летнале као молња нагоре, го зеле ф' стреде и ватиле да се борат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бузо скокна и приписка како некој да го дупна во слабина.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Можеш со рака да го досегнеш и да го дупнеш, да го распараш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)