го (зам.) - запира (гл.)

И толку убаво свирел, што со мелодиите го запирал здивот на минувачите од под кулата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во еден момент стражарот дури го запира коњот, свртен накај него, и на Пискулиева му се чини дека еве сега ќе го викне: „Еј ти, доброто ми момче, ајде оди ми си надвор, гледам јас дека ти си по грешка овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(Тргнува, но татко му го запира. Баба Ленка и Темјана излегуваат на балконот).
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Со векови брановите натежнуваат од тага ама не го запираат бранувањето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во извесни моменти нему му се чинеше дека езерото со небото, со градот и селата, со планините и ридјето - дека сето тоа е слеано во едно цело, кое го возбудува и му го запира здивот во градите силно како поезија, музика, љубов... невозможно да се изрази и да се искаже само со одделните, определени бои и контури, што трепереа во просторот пред него...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ти пак одеднаш немаш време да се занимаваш со нејзиното име, дали повеќе ѝ одговара Горда или Мимоза, зашто ти го запира вниманието тоа што таа е очигледно суфлерка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само Електра се пријавува да ја заземе таа нужна улога и да се спротивстави на востоличувањето на мајка си.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Меѓутоа, Софокле внимава и одеднаш го запира дејството, токму кога Електра, нешто како Џоан Крафорд, посегнува по секирата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Електра стапува во патријархална функција (а со тоа и во трагична достоинственост), затоа што во најголем дел од драмата машките јунаци ги нема на сцената и никој освен Електра не е желен да го заземе местото на машки наследник.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одејќи еден до друг, излегоа на една голина, каде што гранките од околните дрвја не има го запираа видикот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го замислив како моќно и непоколебливо се турка низ нoќта, онака самодоволен, и ништо не го запира, ни темницата, ни студот...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Често го запирав погледот на учителката Вера и ми се чинеше дека и таа е нерасположена што го нема татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Од тоа сведоштво стивнува болката, но не го запира доаѓањето на смртта“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Токму кога ќе ја достигне вратата да излезе, Луков го запира со зборовите:)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Та кога ќе ги додадеш и пустите пари и стока од Антица, како што ти реков: „ништо не го запира да стане и црн ѓавол“!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Засолнети зад својата задоволност, тие што си го запираат овде здивот да го чујат секој збор, се оддалечиле толку од своите човечки должности и затоа се можеби благодарни и среќни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сакаше да го запраша Долгиот, но го запираше неговата молчелива туѓост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш Арсо го запираше дишењето и, подигнувајќи се на прсти, го следеше истанчениот, сличен на скимтење, глас на Алија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По малку го запирам коњот, оти нозете му пропаѓаат во земјата, преполнета со вода и со снег.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го запирам дишењето, а тропањето си трае, си иди ко оддалеку. Ја пуштам раката под мене, барам да видам што тропа, од кај иди чукањето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да ја запали и цигарата што му стои на увото, ама нешто го запира, не му дава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сето небо е одзатнато, ништо не го запира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и ноќта се стега, се растуркува со мене. Го запирам здивот и ја наслушувам ноќта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Маѓосан од непревиденото откритие, со сува уста и суво срце, додека мажлецот во моето грло бабреше и ми го запираше здивот (сеедно, сега живеев само со очите), помамно го отсликував во секое свое делче ликот на жената или толкупати ја намножував колку што може да има клетки еден обичен човечки мозок.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Татко не сакаше да го запира работниот елан на својот пријател кој беше во нагорна линија, се согласи да продолжат да работат до исцрпувањето на листата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко конечно повеќе не сакаше да го запира големиот елан на Климент Камилски: да се предадат на замислената мисија во потрага по излез од балканвавилонскиот лавиринт на јазиците...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски инсистираше на посебната условеност и поврзаност на атерот и севапот, макар семантички антиподно поставени, потоа и на постојаната актуелност на рушветот и калаузот кај Балканците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Конечно, токму со помош на двомислата Партијата беше во состојба и, колку што знаеме, може да продолжи да биде во состојба да го запира текот на историјата уште илјадници години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Недела Декември ...се засолнувам од времето покриен од надеж, замолкнат од љубов, сонцето го запира времето зашто убавината не знае да се сокрие.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
31. СО ТОПУЗ ЧЕСТА НЕ СЕ КРЕПИ - а која чест пред топузот го запира здивот?!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Но стравот му попушта, кога шоферот го запира автобусот, и кога на вратата ги пречека еден водич и им вели: ”Добро дојдовте во Помпеја...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Обично кога си иде човек од пазар го запираат луѓето и го заговаруваат да им каже што ги интересира: како поминал на пазарот, како го продал имањето ако терал, скапија – евтинија...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Колобан го запира, а бела Бојана по чорапи служи и така шеретски се врти, та сите грошеви, сите череци, бели муџидии и карагрошови тропаат на синџирите, подвеската и решмето, така што целото одајче ѕвони.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не сакаше да го запира нејзиниот елан во зборувањето, во тажален­ки­те што ги пееше, за блиските починати.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кметот и учителот влезени се во дворот кај рибарот Дејко, го запираат да не оди в црква, туку да подготви ручек за полковниците.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го лепеше ушето, го запираше дишењето, но не можеше да чуе чукање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Не! – го запира Лидија. – Јас сѐ ќе избришам, чичко. Ви ветувам. Сигурно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мојот Семјон седи во удобен стол, а кога ќе наиде клиентот за да се качи по скалите, тој го запира.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако сретне Ѓупци или сиромав, селанин, носот го затнува, дишењето го запира...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во неа е силата и чистотата.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Го запира Поцко и му шепнува нешто на уво покажувајќи му на колибата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Одовде ќе одиме право кај кумот дома! Ајде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А сега сознавам дека границите во мене, во било кој, тие огради на самољубивоста го запираат природниот проток на енергијата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Бандо стрчна кај командирот и почна да го моли, да го запира да не ја рушат, но командирот го оттурна и му свика: „А од каде ќе минат камионите?“ „Здола под куќава”, им рече Бандо, „плитко е езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Не сосила, едепсаз, не!” ја крева раката Томор и го запира сејменот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По сопствена желба го запира вртењето на Земјата, па разденувањето доцни, а доцнат и луѓето на работа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Писателите препуштете им ги на цензорите; одлично! се приближуваме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вашите судови го запираат телото, но душата им побегнува и спретно им се лизга низ раце.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сте сториле, значи, премногу и премалку; патот треба да се продолжи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тука го запира вдишувањето. Така, не дишејќи, го врти лицето право пред себе и тогаш пак полека и најнечујно издишува, прво празнејќи го стомакот, се додека сосема не го испразни градниот кош, додека стомакот не му се најде вовлечен во внатрешноста.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го запирам автобусот и влегувам внатре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излегувам пред него и го запирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)