го (зам.) - избере (гл.)

Требаше да го избере помалото, а не знаеше кое е тоа...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ова беше јасен сигнал во размислите на татко ми дека Чанга го избрал големото скривалиште на Калето за гробница за себе и за козите, за сите кози на градот, сакајќи докрај, и во смртта, да остане достоен за големата љубов.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Поради потребата доста време да поминувам во Цариград, во 1849 година реков за мухтар во Маказар да се избере друг, оти дотогаш, тие години, јас бев мухтар, коџобашија. Го избравме Лазара, брат ми.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Град со најголем број лудаци, во кој сретнав најголем број здрави луѓе...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Многу градови ме фасцинирале, но кога би имал можност да го изберам градот во кој би живеел, сигурно би бил Њујорк.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Баш си го избрала! Подобро ќе е маѓијата да не ти се фати…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Грејнџер не возвраќа со иста мера, зар не?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Непознатиот... не е филм што ми го предложија, туку роман што сам го избрав.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Овој случај го избрав поради повеќе причини.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Валијата и пашата испратија големи потери по бегалците и не знаејќи кој е нивниот војвода, ќе почнат да се распрашуваат кај бабите по селата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Последен излезе и бапна во вирот Никола и по река, надолу, ги најде сите триесет и два другари во врбјакот каде што се разделува патот за Поешево и Оптичари и им ја честита слободата, а тие едногласно, уште тука, го избраа за свој војвода, благодарејќи му со тоа, што ги извади од затворот и им ги спаси животите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но јас го избрав третиот пат, враќањето на Балканот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Маргина е ко алхемичарска рецептура, сѐ некои таинствености...) со овој расказ дебитира не само во Маргина туку воопшто, и благодарни сме ѝ што за тоа го избра токму нашето списание.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Синот негов и личеше и не личеше на него; го потсетуваше на него по својот немирен дух, по своето широко интересирање за таканаречените воншколски дејности - по читање весници, списанија и книги вон лектирата; по својот занес за современата забавна музика; по својата ангажираност во музичката група, каде што не удираше само по тапани ами свиреше и на други инструменти, па другарите го избраа за глава на тајфата; а не го потсетуваше на него по своето непочитување на куќниот ред, по променливиот успех во учењето и по отсуството на секаква сериозност да пројави интерес за некоја наука или струка на која би ѝ се посветил по матурата - освен музиката, се разбира, но не класичната ами исклучиво џезот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Токму поради тоа што не ја сакал интерпретацијата на своето уметничко дело, која истовремено би била затворена и бесконечно отворена за имагинацијата на гледачот, Дишан не сакаше да дава посебно јасни нагласки за можните поаѓалишта за исчитување; прикриеното појаснување во насловот и иконографијата претставуваат потврда дека тој го избрал најотворениот и со противречја најбогатиот образец: токму алхемискиот образец.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Или и зборот е плод што бара вешта рака за да го избере и да го принесе на свечената трпеза на вознесот!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога ми покажуваше таму, на Тумбата, каде точно сака да биде нејзиниот вечен дом, таа дури ни не праша што мислам јас за нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со право може да се нарече стажарско место на нејзината желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене, го избрав молчењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мајка ми не сакаше да ја погребам на гробиштата долу, во градот - објасни Иван. -Далеку биле. Како во друг свет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или поприфатливо ќе ти прозвучеше ако речев дека наш Иван го избрал тунелот за патека верувајќи дека и таа негова јунаштина ќе му помогне да го открие она по што можеби и со години трага?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Немало кој да го поттурне таквиот предлог, во колку воопшто постоел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и не сум сигурен дали и јас немаше да се однесувам како Иван ако бев на негово место.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на оној мој совет во кој ја бев спомнал иницијативата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И уште една вистина што не е без значење: местото за могила што го избра мајка ми нема никаква врска со нејзиното и со нашето минато а уште помалку може да се поврзува со нашата иднината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но за кого?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ова место го избрав за мој вечен дом“ соопшти таа, а насмевката не ѝ слегуваше од усните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сам не ќе можам да ја однесам мајка ми до местоно што го избра. - До кое место? - прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помиослив: а можеби нејзиниот начин на однесување беше поттикнуван од желбата да го избере полесниот пат!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му објаснив на Даскалов дека и местото на кое ќе ја погребеме, мајка ми самата си го избра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да сакаше да се пофали самата себеси: „Гледаш, и мене ми е дадено да избирам“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, мој Иван не го избраа за народен херој.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова, во врска со мојот син и неговите херојства му го реков и на еден од милиционерите кога дојдоа да се распрашуваат за момчето што ми го доведе Боге од Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Добро, велам, има толку многу возови, фрли се под друг воз, кај го избра токму овој?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Не е битно дали даденото семејство е она, твоето, од кое потекнуваш, дали е семејството што си си го избрал или ти е новосоздаденото геј- или лезбејско семејство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто мелодрамата, како деградиран поджанр, се одликува токму со таква комбинација на елементи: врв на емоционална напнатост што изгледа претерано или екстравагантно; прекумерна реакција, оттука, лажност (ако гледачите проценат дека некоја изведба е „мелодраматична“, всушност, под тоа подразбираат дека е пресентиментална и „неверна на стварноста“); и сиже изнакитено со насилни кулминации.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Измешаните насилство, сентименталност, лажност и театралност на емоциите што се во средето на конфликтот го претвораат семејството во постојано место на мелодрама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи е, како што е, постојано место на мелодрама, семејството практично налага да го гледаме од иронично гледиште.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Може, рекоа, да се оди и преку Лехово и Вичо, но ако сакаме од високо да ја видиме панорамата на Лерин и Леринското поле, тогаш најдобро е да го избереме патот преку Бигла.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ти знаеш дека човештвото ќе те чита и препрочитува, дека ќе зборува за тоа што рече ти за човечкото суштество, за неговите соништа и неговата стварност, за неговото свесно и неговото несвесно, за тотемот и табуто, за таткоубиството и инцестот, за Еросот и Танатосот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти си го избрал најдобриот пат, драг мој брате: веруваш дека ќе продолжиш да живееш преку своите дела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нецел месец подоцна, откако е сместен во лудницата во Сен Реми, Винсент му пишува на Тео: “Сакам да ти кажам дека направив добро што дојдов овде, пред сѐ кога ја гледам реалноста на животот на лудаците и на разни чукнати типови во оваа установа, го губам оној нејасен страв, стравот од лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И, во истото писмо, како некакво извинување, вели: „… ти секако разбираш дека, да имав можност да избирам, немаше да го изберам лудилото.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
156. Кои се тие историско-културни услови што нѐ присилуваат: прво, да си создадеме свој литературен јазик и, второ, да си го избереме имено централното наречје? Еве кои.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На крајот од краиштата, ако го немаше тој непресушен страстен порив да реагира така како што реагираше, Тој никогаш немаше да го избере токму него...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го избрав театарот. На македонскиот театар му е потребен некој кој со остроумните решенија ќе го хуманизира, ќе го елитизира, ќе го естетизира, ќе го морализира...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Немав каде, го избрав најкукавичкото решение - бегањето!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Негова желба беше и Виктор да тргне по неговите стапки, но немаше и ништо против она што го избра Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во неговиот глас се чувствуваше сарказам помешан со истата онаа горчина што ја почувствува уште во автобусот - Не знаев дека сте зафатени... - намерно не ја доврши реченицата - Веројатно не го избрав вистинското време за посета.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И го избра овој пат на ослободување себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
18 На ѕидовите од собичката висеше врамено писмо од Samuel Beckett во коешто младиот Beckett ѝ се заблагодарува на Gail што го избрала за тема на својата докторска дисертација. Gail ретко беше дома, па времето повеќе сакав да го минувам во кујната одошто во собичката.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нема враќање Тргнав по тој пат што го избрав.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога неколку години подоцна, како некогашен титоист се обидував од искусниот социолог и филозоф Едгар Морен, еден од најголемите живи мислители, од македонско сефардско потекло, кој имаше комунистичко минато (Меѓу жртвите на Сталинград и фашизмот, јас го избрав комунизмот!, ми велеше тој) се обидував да ја разберам драмата на француските комунисти кои се приврзаа за Сталина (покрај Арагон, Елијар, дури и Сартр, кој наводно напишал дури и ода во чест на Сталин), тој ми ја изнесе тезата дека со своите ставови им пречел на француските комунисти, па затоа нашле начин да го исклучат од КПФ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ѓулсиме престана да ја очекува неговата помош во домашните работи, и, како вистинска жена на ќаја, го избра поразумниот и утапкан пат, и почна да ги вика селските жени да ѝ работат низ куќи, да ѝ аргатуваат во бавчите, и да ѝ го чуваат детето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
10 Во 1997 се укина одредувањето на рокот во кој работодавецот мора да го избере кандидатот/те за работното место и, уште поважно, се укина одредбата која пропишуваше дека известувањето за извршениот избор се доставува до сите кандидати – во рок од осум дена од денот на донесувањето на одлуката за избор (чл. 11, ЗРО/93).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Овој им се заблагодари што го избраа и во оваа година, им напомна дека по ослободувањето на Анѓа кадијата сигурно ќе ги нападне, та според тоа им претстојат тешки борби.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бездруго, кога ѝ го избрале името Ервехе кое, на персиски, значи цвет, надвладеал некој персиски ген, со кој биле дојдени отоманските освојувачи и го накалемиле исламот во својот идентитет и, потоа, низ нивните походи во Азија, на Арабискиот Полуостров, низ Медитеранот, го пренеле и на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И, откако вујна Клементина ќе го избере вистинското училиште за својата миленичка, една вечер, доцна, на својот сопруг ќе му ја изнесе идејата, внуката да се школува на француски јазик, кај солунските лазаристи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си ја замислував дури и изненаденоста на нејзиното лице кога ќе ги забележи моите пораки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислев на беспомошноста, како на едно од најрано осознаените чувствувања во животот и на тоа дека и покрај сите подоцнежни искуства беспомошноста останува нашата најчеста придружничка. Затоа и го избрав молчењето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го рече ова, скокна од мојот скут и отрча кон ходникот Тоа беше моментот што го избрав и јас за да избегам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека сите додатни објаснувања на Соња Пазарџиева имаа за цел да ме уверат дека сум прокоцкал убава шанса, но дека животот без тие непредвидливи околности ги губел изненадувачките својства, а спомнатата Соња, ја сфаќала во прилична мерка мојата природа, знаела дека јас не сум спремен да го изберам сивилото како основна боја за моето секојдневие.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Никој не знае кое време го избрал за свој придружник нашиот пријател, - реков - не смееме дури ни да помислиме дека сме негде близу до вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ја знам причината а сепак сум сигурен дека тој се одредил за најдоброто од она што му било понудено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби Денко Самоников и Стариот писател помислиле дека отидов по Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еве, масичето што го избрал, е на вистинското место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но и тогаш изгледа ќе го изберев полошиот пат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ковчегот со доживувања и поединостите што можеле да се престорат сон можеби веќе и не постоеле во моментот кога Привидот одлучил да го избере патот на заминувањето...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Истовремено, за разлика од вас, што одлучивте да му се додворите на поробувачот, многу поголем број ваши врсници го избраа патот на борбата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Човек не може сам да си го избере презимето.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Еднаш јавуваа дека божем не знаат ништо за неговата жена!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога нѐ исфрли судбината на овој брег, ни нарача оти големиот час ќе пристигне!“, вели тој, богами, како Каламатија да држи говор кога ќе го избереа за народен пратеник.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам дека го избрале најлошиот начин ближниот да го поштедат!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да била барем толку умна па да побарала некој рамен во убавината на маж ѝ, ќе се ослободила и себеси а и својот пород од несреќите што ги предизвикува непромисленоста“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Знам многумина кои заминаа по патот што не го избраа самите, па сепак не ги изеде несреќата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имало и други места, но тој го избрал тоа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И ете, не размислувајќи многу, таа сладокусница побрзала да го избере мојот Ролан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А зошто го избрале Езерцено а не рекана, е, татко ти мислеше оти само мирната вода ја смирува напнатоста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Семјон Иванович“, се обраќа сосема службено Иван Степанович кон татко ти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Е, она што ти го прави Кубре ќе уредам јас да ти го стори некој друг кого самата ќе ти го изберам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го избраа за гласник токму поради досетливоста и ладнокрвноста.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
И кој пат и да го изберете нема да згрешите ако тргнувате со чесни, искрени и благородни намери.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас ги облекувам најудобните чевли, а често и боса трчам најбрзо што можам за да го зграпчам тоа што остана од денот, од годината и од животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Повеќе не сум истата, за се има причина и од многуте избори пак ќе го изберам погрешниот, песимизмот и меланхолијата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Не ми останува ништо друго освен да ти верувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во моментот ми се причини дека од двете зла го избрав помалото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се жалат дека треба да излегувам почесто и дека сум ја запуштила личната хигиена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дрвото, кое потсетуваше на славната песна на Киплинг (Борхес беше верен обожавател на Киплинг), близината на сенката на Калвин, и благиот мир на тоа катче ја донесоа одлуката наместо Марија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој пишуваше фикција заснована на теологии и филозофии, литература заснована на литература.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Знаеше дека грубото лице на стварноста демне од секое катче на животот, и се одрекна од светот бидејќи, рече тој, во него не може да се проникне.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Или, доколку веќе сака да се смести, самиот може да си го избере идентитетот што му одговара - некој постоечки или сосема нов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден ден заедно на Пленпале да ѝ помогнеме на Марија да го избере местото за Борхесовиот гроб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секогаш ми префрлаат поради начинот на живот што го избрав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе никој не е врзан за физичките карактеристики доделени од природата, никој не мора да биде врзан со јажињата на традицијата - оваа комуникација не ги познава границите наметнати со културната и политичка хегемонија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ни беа покажани неколку слободни места во различни делови на малите гробишта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Марија се двоумеше сѐ додека не го виде последното место, под едно прекрасно зрело дрво на тиса, која на француски се нарекува иф, и тоа само неколку метри од мошне скромниот гроб за кој се покажа дека е гроб на Жан Калвин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес направи сличен избор: соочен со хаосот во светот, тој го избра редот на библиотеката, сигурноста на одгатлив лавиринт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но јас сум среќна бидејќи го работам токму она што го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговите книги израснаа од други книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За среќа, главно веќе ни не се сеќавам на своите страдања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Камбанаријата Петре ја креваше на местото што го избраа заедно со дедо попот: на тумбето под црквата, на западната страна.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
42 Според ова тврдење, името „гемиџии“ било алегоричен израз за специфичниот револуционерен и животен пат што го избрале младинците од кружокот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Во мене можеш да имаш доверба, биди спокојна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако го избрал погрешниот?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)