Она што Џон Апдајк го рече за Борхесовите есеи може да се примени и за неговата проза: „Тие имаат структура на лавиринт и, како огледала, взаемно се отсликуваат... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 216
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Од своето огромно читање тој дестилирал огнена ограниченост.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Раскажувачкиот текст станува огледало коешто сликата ја прекршува на начин или да го извртува или да го враќа претходниот текст.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Борхес не се шегуваше кога како задача на литературата го постави повторното испишување на старите метафори.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Но и во таа бучава, во таа состојба кога треската го истиснува месото и го извртува човековиот дух како одрана кожа на дивина, со опачината на внатрешните сетила да доживува измислени и замислени настани, ги слушаш двете птици зад сплетениот ѕид на колата на која лежев: разговараа со гласовите на двајца од дружината, на оние што пред тоа си ја голтаа плуканката споменувајќи жена или жени и можеа да локаат анасонка, да пеат, братски да се прегрнуваат и пак да се морничават од копнеж по женско ноќно збивање.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Шепотот на љубопитноста во она малку крв што ја имав не можеше да ѝ се спротиви на бучавата од која небото паѓаше врз сите нас да нѐ ослободи од патилата и надежите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)