го (зам.) - изговори (гл.)

За среќа, Наташа не ја забележа раничката на бутината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот, како што знаеме, монотоно го изговори своето ‘објаснување“; мислите се појавуваа некаде на површината од неговата свест, и тој речиси не ги ни чувствуваше стварно, иако однадвор зборуваше правилно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ти не знаеш сосема јасно, драги мој, но чувствуваш дека поедноставно е громко да го изговориш тоа јас, отколку вистински, на вистински начин, да се наложиш кај другите, во светот и животот, и вистински да се услагодиш со него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој гласно го изговара, немоќно насмевнувајќи се, тажно, некако уморно, потоа продолжувајќи го своето мачно качување, повремено застанувајќи да се осврне и да ги погледне скалите зад себе. наслов на изворникот: Robert Coover, “The Elevator”, Pricksongs ѝ Descants, 1969.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Фалете го Господа зашто е добар, зашто довека е љубовта негова.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зашто твоите милувања се подобри од виното”17 - чита од нејзините усни. Ѝ се насмевнува, па вртејќи се кон олтарот, го изговара псалмот: „Ако те заборавам Ерусалиме, нека ме заборави и десницата моја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зад него, исчекорувајќи од длабочината се појавува Давид Давидовиќ одамна заминатиот маж на Бенвениста и застанува, како што личи во оваа пригода, покрај пресреќната сопруга, онаков каков што го знаеа во најдобрите денови, само сега со свечен и светнат израз на лицето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Додека го изговара древниот текст на свадбениот договор, Јехуда ги мрда усните, а потоа кога сè е завршено, го крева погледот кон мајка си, која го гледа синот со милост потврдувајќи му со главата во знак на одобрување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беренц ја подаде главата во знак на прашање што никако не го изговори. „Ме побаравте господине Беренц...” - спокојно рече Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му проструи студена мисла на градоначалникот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тоа го изговорив не со револт, не како оптужба, го изговорив со еден тон на итрец, што само се правел на будала, се преправал дека не гледа како сакаат да го насамарат другите, ги остава да чинат што намислиле, а в душа надмошно им се потсмева, и еве со презир го погледнува предметот за кој се плетеле замки - новите чевли на нозете на Банета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зборот што најмногу го очекувавме, Татко тивко го изговори: - Остануваме! Остануваме! Силно одекнуваше во нашите души.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мачорот убаво се намести а Бошко почна да му раскажува: - Ги крева учителката децата едно по едно и им вели: „Васка Петрова, слаба си, вели, Митко Пешевски, подобро да учиш, Димко Арсовски добар си но можеш и подобар да бидеш, и ги крева така учителката сите деца и на сите по нешто им вели. Најпосле го изговори и моето име: „Бошко Стојчески, вели, - одличен.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа толку брзо го изговори тоа, дури и Баждар се збуни и шмркајќи зад брадата се доближи до мене и се потпре со едната нога на ѕидот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А тоа е потсетник дека тука се работи за отворено геј-спортски клуб, во кој припадниците на тимот не се само ликови на локалната гордост туку и ликови кон кои постои имплицитен еротски восхит, па дури и експлицитно сексуално доживување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Преземајќи ја како колективен субјект на изговореното персоната на пленицата, на предосудената принцеза што трагично се вљубила во јунак војник и рекапитулирајќи ја хетеросексуалната театралност на љубовната приказна, цитатот иронично им конструира на обожавателите на тимот една женствена субјектна положба на страсна, занесена, очајничка и престапничка сексуална желба, во која се комбинираат женствената родова улога, хомосексуалната желба, мелодраматичната театралност, расната различност и субверзивната остроумност. ‌Поконкретно, оперскиот цитат упатува на возможната еротска поврзаност меѓу обожавателите, кои го изговараат поздравот, и припадниците на тимот, кои на турнирот ќе ја претставуваат спортската сала не само како протагонисти туку и како сексуални партнери (или можеби како посакуваните сексуални партнери) на (некои од) нејзините членови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Повикувајќи се на стандардната поделба меѓу кралици и трејдови, тој ги задева членовите на салата, повикувајќи ги да се идентификуваат со говорничката што ги изрекла зборовите, а со тоа и самите да се постават како кралици, а спортските јунаци од одбојкарскиот тим да ги идентификуваат со нејзиниот бучовски воинствен предмет на љубовта и така да ги претстават како трејдови.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така, во контекстот на одбојкарскиот турнир, геј-присвојувањето на тие зборови му вбризгуваат имплицитно сексуален елемент на односот меѓу тимот и клубот што го поддржува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа трпеливо ни ги објаснуваше улогите, ни ги оживуваше ликовите што требаше да ги претставуваме, ни покажуваше како треба да го изговориме секој збор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Додека цел свет пукаше од смеа, таа беше убедена дека го изговара токму она што Мараја Кери го изговара користејќи го јазикот на кој зборува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- А сега млада дамо... - Томо! - тогаш првпат му го изговори името.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не дознав, или изумив, не знам, кој од нас прв го изговори зборот љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога ја отворив вратата, ме пречека насмевка, отсонувана, посакувана, а малото мое се пикна во мене гледајќи во тој убав човек што го изговори моето име со глас на рецепционер од хотел „Белви“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дури деветтиот пат гробот не ја исфрлил грешната принцеза.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Никогаш повеќе не го изговорил нејзиното име.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Идниот ден наутро го нашле телото на Струма надвор од гробот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во меѓувреме, јас ќе ви испратам еден примерок од книгата“, - Винстон забележа дека дури и О'Брајан го изговара зборот како да е курзивен - „ од Голдштајновата книга, сфаќате, што е можно поскоро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако воопшто имаше време да помисли на тоа, го вознемируваше фактот што секој збор што го изговара во говоропишувачот и секој потег на неговото пенкало беа намерна лага.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И изгледа дека сум го изговорил повеќепати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сиот негов ум и тело изгледаше како да се зафатени од некаква неподнослива пречувствителност, од еден вид проѕирност, која секое движење, секој звук, секој контакт, секој збор што мораше да го изговори или чуе, го претвораше во вистинска агонија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мораше да го постави, а сепак неговиот јазик како да не сакаше да го изговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ додека не го изговори, тој не знаеше кој збор ќе го каже.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас не сакам да го изговорам ниту едното, ниту другото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога тој при ракувањето го изговори името, Елена сфати дека е странец.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Влезе гавазот Акиф и го изговори вообичаеното: – Бујрум кади-баба! – Оди, Акифе, викни ми ги Аџи-Јанета и Аџи-Рампа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бројчето што ми го купи братот, сосема на крајот, како последно, го изговорија неколку пати па оти никој не се јавуваше, стоејќи во последниот ред на хорот, го извадов од џебот - и токму тој штоф, претворен во двореден костум што го плати татко ми, направи да не се срамувам од доброоблечените скопјанчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра благо се насмевна сакајќи без лафови да ѝ каже дека знае што врти во главата, оти малку или многу, сите знаеја, таа тоа гласно го изговори на гаковската станица, дека врзала семка од Доне во мешето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога ќе требе да го изговорам твоето име позајми ми ги вилиците.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Сега за првпат откако се познаваше со неа и го изговори името, и таа, не очекувајќи го тоа, не го задржа солзите.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
- И во тоа - ЈАС - гледав девојче, кое штом ќе ги направи првите чекори откако ќе излезе од лулка, првиот збор што го изговара, - јас сама !
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Штом го изговори „откри ми се“, момчето, насмеано и победоносно скокна од јаболкото, од големиот црвен плод што за сето време стоеше пред нејзините очи, а кој таа не можеше да го види.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Утре ќе биде нашата последна партија – го изговара тоа како да се работи за пресвлекување на носена кошула.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Оооооооф!“ – извикна таа умирајќи, без да знае дека неколкукратно си го изговорила името.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во тој момент, баш откако го изговорив зборот „гладен“, цревата повторно се побунија, но овој пат со полифоничен цвилеж.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не можев а да не забележам дека со едната рака како да затскриваше средство за чистење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ЈАКОВ: Збор кој досега никој на светот не го изговорил. Го смислив доаѓајќи наваму. Ти го подарувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го слушнав како со топлина во гласот го изговори моето име и истовремено ми ја пружи раката за поздрав.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Напати слушав како го изговараат моето име, имињата на моите најблиски, блиски од двете страни на границата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. гласно, како во Атеистичкиот музеј, го изговори последниот збор од реченицата „иднина“, сигурно за да допре и до слушното поле на Х.Х.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ама никој пред него тој прекар не го изговорува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пела не го изговори следното прашање веднаш, туку многу подоцна, пред да се преселат кај мајка Перса, и, од нејзиното слатко усте кое кога ги пропушташе зборовите од десната страна создаваа едно мило дупче, не го изговори ни како прашање, туку како чудење Зар има поубава од тебе, мамичке?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката напиша на едно ливче: „Утрово му викнав на Димчета да си ги врзе чевлите, само што го изговорив тоа ми се врза јазикот.“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дури и разговарањето е полесно, иако јас знам многу послабо од него англиски, а тој македонски не разбира ни збор, освен да го изговара моето име.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)