го (зам.) - изеде (гл.)

Никако да го прежалат козлето на Сеген што го изеде волкот, а се плашеа и од други волци.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој можеше сите да нѐ крене во раце, истовремено.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога стана неподносливо се предаде. Се откажа. Ракот го изеде.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се случуваше, кога одеше да ора некоја од нивите и ако не му го однеле навреме ручекот, да ја фрли тепсијата со ориз или компири од другата страна на нивата и по саат или два, кога ќе огладнеше, да оди и да го изеде ручекот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе ми донесеше јадење во собата, надевајќи се дека ќе го изедам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сопственикот ни наплати само половина од цената - затоа, што не го изедовме!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ти ќе ми го гледаш таму, да не се смеша во пуста политика, да ми го изедат, пцине.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тих! За црни резили се сториме! — пробрбори Тоше и пак почна да се фали: — Ти се мола, Јоване, не задевај ме, оти ќе пукна од јад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоше ја наведе главата и црн срам го изеде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А Стојан каде ќе оди - нему и така му се изброени дните, офтиката го изеде...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секое го зграпчи своето парче и двете се изгубија на разни страни, да не си пречат и на мир да го изедат својот појадок.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Леле, кој ќе го изеде сето ова? - со вистинска загриженост прошепна Денко, шетајќи со очите по поставените јадења.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го изела мрачка. Наводно се фрлил од катот и останал на место мртов, а всушност го фрлиле агентите откако претходно го претепале до смрт.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не дека тоа го сметаше за примитивно, колко што му доаѓаше некако природно, зашто брзаше да прикасне што и да е, само да го смири гладот во желудникот: конзерва риба, сирење со леб, вчерашна манџа, а еднаш најде во едно тенџере нешто како пудинг, па му додаде шеќ ер колку да го пролапа, а после жена му вџашена му рече дека ѝ го изел колото за белите алишта.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Крупниот план фиксира едно изобличено лице над пареата и лонците од кои се подигнуваат капаците, а барањето на жртвата е проследено со врисоци: „Ќе го убијам! Ќе го изедам!“
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Даниел не го изеде целото јадење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секој можеше да поверува дека таа испливала од сините морски длабочини - зашто во неа имаше нешто што го имаа сирените, имаше нешто подводно во целата нејзина појава - како да дошла од длабините на некој злокобен свет за да го намами и да го изневери, и откако го направи тоа, сега сакаше тој да го изеде тоа неверство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зајачето е мало плашливо и ако го фати мечката ќе го изеде. Затоа Сашо не сака да биде зајаче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Луција плачеше, Фисот стоеше до мене и ме принудуваше да го изедам есејот; јас јадев, од инает, затоа што бев решен да не дадам повод за никаква агресија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција што ќе го изеде Фискултурецот како мушичка“, си мислев.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислиш дека јас не можам да го изедам?! Еве, и јас јадам!“ И јадеше!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мирче: А, не, не сакам. Волкот ќе го изеде зајачето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Месото кај нас за Божик кога ќе заколиме прасе па додека го изедеме...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: Ајде, додека го изедеш ти тоа ние да речеме уште една песна и да одиме. (Пее, сите освен Јанкула го прифаќаат.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кај ни беше муабетот, а тој кај го однесе, волкосаник, волк го изел. (Го удира по рамото).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тина доби маалско тепање поради жичените закачалки и зашто не го изеде недопеченото месо на ручек.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Другарчето му ги фрли џамлиите в лице и му се искриви уште еднаш, со јазикот изваден низ устата колку што е долг, сè уште со црвени траги од парчето леб со ајвар што го изел за ручек.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Најстариот, оној што на пат носел остар наџак, рекол дека проказата ќе го изеде сето живо месо во селото. Не помагале ни молитви ни лекувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
6 „Ќе се обесам ако оган не го изеде однатре.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа живите рани го начнале месото и на другите од куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отидоа. И го создаде господ човекот по своја лика-прилика, навистина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе го однесам дома... да не го изеде некоја мачка!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Та, и да се одронеше од карпа, парчињата ќе стоеја тука под него. Овој како да го изеде ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тогаш го изеде јанѕа. - Идиоту! - се прекоруваше себеси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу умен треба да је тој чоек, татко - му рекло девојчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Одили, ама лесицата мислила на маслото како да го изеде.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го питале. - Шо сони, бе ти?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога отворило момчето првата одаја, видело една чешма што течело злато, се наведило на чешмата и се измило глаа, за да се оладит, а од глаата дури до појасо сето се позлатило.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ами чекај да те прашам, мори кутра мецо, ами коа го најде магарето, веднаш го изеде, али полека, полека?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му 'и однеско јаболката момчето на старио, татка си олаџак, и му дало едно јаболко да го изеи; едно го изел - му се отворило едното око.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- И тоа што ти рекол, прао ти рекол, чунки нивата је од некој сиромав и уште летоска зел просо на вересија и го изел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Дури не излезам пред царо, честита царице - је рекол чоекот - да се пресудам, не му го давам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од таму горе парчиња станах.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сите спијат, Итар Петар, дими е итар он не спие, станува и го изедува зелникот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Шо сони, бе ти, Итер Пејо?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Една баба сиромашка си имала една кокошка: таа је беше челад, таа је беше сета стока.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ја ти, помошник, ти шо сони?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Она, лесицата, му вика на кумчо в'чо: - Ти си го изел куга бех јас болна. Ти си го изел!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И, кој ќе соне најлош сон тај да го изеде зелникот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Море, молчи, да такваа кокошка имала бабата, ха!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ха, кај има просо во таа нива - му рекол Лалата на чоекот - тоа го изел стопанот уште од летоска.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Аман, бре штрку - му рекла мечката - ти и Господ, до тебе сум дошла да ми посигниш во грлово, што ми се запре една коска, од едно пусто магаре што го изедов.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Олцкаво вака. Можеш на два касаја да го изедеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако викнеш, велам, ножов ќе го изедеш до дршка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И чувме дека Бугарите јадат магариња, па и ние едно испековме. Го јадеме со гроза, ама го изедовме. После немавме ни оган, ни магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе го изедеме за душа од Ѕвездана, велам и за душа од Капинка и од Ангелета, и од Здравка, и за душа од Роса, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таванот е низок и масата е таман толку оддалечена за да можам лежејќи да ја испијам ракијата и да го изедам ручекот, дофаќајќи сѐ што е на масата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
3. Верувам, драг Аристине, дека не сте можеле да го сонувате зададениот сон и да го изедете во сонот зададениот ручек, оној светиниколски сом печен на вода.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Човекот е всушност вечен патник. Особено во сонот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бидете таму напладне и побарајте женска личност која пие чај и на масата пред себе држи една женска обетка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
37 Трчаше до планината на крајот од земјата, додека не го изеде небото, а тогаш низ тишината на заспаните птици слушна како од другата страна на планината се качува џин, прво над гребенот го забележа сјајот што го излачува неговата топлина во ноќта, потоа се појави бледата, ќелава, таткова глава.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Случајот може да го реши едно мало слатко пиленце, кое ќе го изеде црвот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Откако го изеде сендвичот со жамбон и го испи пивото во кригла, се врати во книжарницата, се доближи до својот куп книги, ги однесе до касата да плати, веќе му беше означен попуст, односно книгите ги купи по набавната цена од страна на книжарницата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мислевме дека тој ден на некого му е пишано, некого сосе партали ќе го изеде.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но беше среќен, не му студеше, проклет да бидам, тоа што го работеше како да му беше оправдание за сиот студ што го изел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Знаев оти се лажни, знаев оти се нечисти, проклет да бидам, зошто плаче кога по првиот чекор жив ќе го изеде вујко ми за оние зборови кога ми рече дека ќе ме врати.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Еден малечок бел пес мина низ насипот и го изеде. Jakob van Hoddis, псевдоним/анаграм за Hans Davidsohn; 1887 - годината на смртта непозната.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Кога се стемни почнав малку по малку да штипам и целото сирење го изедов, не мислејќи дека ќе зажеднам за вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Движењето почна, а јас мртва гладна, па уште и сирењето не можам да го пробам, чекав да се стемни па тогаш да почнам да јадам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во принцип, воениот напор се планира така за да го изеде секој вишок што би можел да постои откако ќе бидат задоволени најнеопходните потреби на населението.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ставив и залак во ношвите пред зајдисонце, го изедов изутрината при изгрејсонце, ги истрив рацете низ сребрени склопци...
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Можеби зашто тој страдал и немал апетит, таа го презела напорот да го изеде јадењето, реков во полушега јас, сакајќи некако ако е можно да ја оправдам чудната постапка на таа мајка што, ете, останала толку години во сеќавањето на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Клима со главата горе-долу и јас гледам дека ништо не се сменило преку ноќта и дека ние сме истите стари пријатели спремни да го изедеме својот појадок.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Бравот го изедоа тие околу него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Без мене она ќе ми се мачи, ќе ми страда, ќе ми а кара свекор — свекрва, па и тоа кучило — момчето, ако се погоди некое песосано — ќе ми го изедат чедото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ако а видел човек прв мечката, ќе се уплашела, ќе го поплукала и ќе избегала од него, а ако го видела првин таа, ќе му врлела и ќе го изедела.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Французинот се расправаше со главата од јагнето; дел по дел ја разглобуваше: ги отчали првин долните вилици и ги изеде кревките меса на нив, потоа јазикот, па очите, па отворајќи го черепот, го измолкна мозокот со прст, го изеде, па почна да чепка по мевцата околу образите и вратот; ковчињата ги редеше пред себе на купче; погледнуваше одвреме-навреме во учителот и продолжуваше дел по дел да ја рзглобува главата како искусен хирурх.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Болеста му го изеде телото и од него создаде трескавична реплика.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш првпат фати глушец и го изеде. Потоа се научи сам да ги лови.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мачорот Ловџија не знаеше дали да се лути или да се смее, но брзо го фати глушецот и слатко си го изеде пред вчудовидениот мачор граѓанин.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Еј, Зајко - му викна Волкот. Зајачето скокна испрепалено од грубиот глас на Волкот, заборавајќи дека и тој нема да може да влезе во дупката и да го изеде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кој ли го извадил Зајачето, - си мислеа, - и слатко си го изел? Но се излажаа...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Само ми се чини дека некоја ноќ ќе го изеде мракот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Возот, очекувано, доцни, доволно за да го изедам бурекот и да го испијам јогуртот, па уште еден час, час и половина да преседам на клупичката гледајќи ги возовите што, проследени со гласот на најавувачката од звучниците, пристигнуваат и заминуваат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тој тамам ќе попрестане, а дедо Геро пак ќе му ги покаже забите и ќе му пристори: - Хе-хе-хе-хе... и така со ред додека дедо Геро не го изел зелникот, а Митре останал гладен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Момокот се подзабави додека јави, па Бочка го изеде јанѕа додека се врати.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоран зема едно колаче, но уште тоа не го изел, мисли веќе на друго и ја подава раката кон подавалникот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Жртва на својата лековерна совест! Да, и на својот страв од војната во која не сакаше да учествува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зошто не си помогнал, тоа никој никогаш нема да го дознае".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можам сѐ да поверувам, но дека сонот може да му го изеде на човека минатото, тоа никако.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќотекот што го изеде Рајна бил со таква намера: да извлече од неа признание дека е извршител на нечија порака!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оставил намерно отровот да му го изеде животот. А можел да си помогне.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ништо не ти кажува тоа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му дадов збор за довечер.. Не може повеќе: го изеде жив срам од луѓето.. за мене... на сета негова добрина...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А чекај! Ќе види тој! Уште еднаш...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Можеби нема да верувате, но и сендвичот кој Г еднаш се обиде да го изеде за ручек беше бетонски!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Крв почна да ми капе по чинијата, врз кожата од пилето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Стомакот навистина ме болеше и ме притискаше, па само го чепнав месото, но не го изедов цело.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само одвреме-навреме некој звук како подземен татнеж ќе ме потсетеше на сето месо што го изедов.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што тетка ми продолжи да вика „Говедо!Говедо! Говеда!“ - се обиде да стане, но одеднаш се фати за ’рбетот, театрално офна и падна врз влажниот теписон, при што се слушна едно мало „шлап“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, како што итав по улицата на тетка Олга и тетин Јован сфатив дека всушност тоа и не ми беше многу битно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека го правев тоа, од устата на свекрва ми излегоа некои зборови помешани со малку храна, нешто како "А сега овде живееш и тука се јаде месо", ама не можам да бидам сигурна затоа што мислев само на тоа што требаше да го изедам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сварил петел го изел, па испил голем кондир вино.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
СУЛТАНА: Ќе го изедат. Сакаш ракија?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
РАЈНА: Ве барав. Не ве најдов на време. (Пауза) Цела ноќ се молев. Свиња утринава му го изеде увото на Боге.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СОЊА: И ти си го изеде твојот дел. БОРИС: Можев уште да јадам. Не сакав. Имам лице. Не сум глодач. Ова не е твој свет. Ова е мој свет. Јас го створив. Со овие раце.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А некни еден ми умре. Печурка потпекол на жарче. Болката го изеде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Далтон рече дека очите се најдобриот дел и ⥊ даде едно и тоа беше бело како расцепена месечина и таа го изеде.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега таа навлегува во некое жолтило кое ја прави и немирна и ободрена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жолтило од симултаност и симболи и некоја мистериозна прослава коишто таа само нејасно ги чувствува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го издував од правот, ги одував и мравките и слатко, преслатко го изедов.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но попусто молел, попусто барал, лепчето не се јавило, го изеле преку денот птици или животни.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
— Е, многу си бесна, мори Бесно, треба на бесен пес срцето да му го изедеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, повратеното одново да го земеш да го изедеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар ноќта го изеде, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе правам ако го изеде?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ма, како и да е, ако денес го изедам јаболкото, секако за утре ќе ми останат сливите.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мирче: А, не, не сакам. Волкот ќе го изеде зајачето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)