- Да, молам? –повторував јас, а во себе броев до пет, како сосема би го истерала стравот.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Слобода или смрт; Во смрт за слобода на Македонија! ; Викајте браќа на востание! ; Време е аскерот да го истераме!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
- Еба ти Турчинот, - си велам со умот. – Него го истерав ама табиетот му го задржав.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
А да му речиш: де земете пушките да го истераме Турчинот",'ќе ти а расцепат главата со балтиите, или ќе те предадат на Раиф ефендија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Затоа уште тука почна: — Шо правите вие, бре кршоборци, по планината? — им се обрна на сите кога седнаа да ја кршат топлата ченкина погача и да тураат во паниците жолта вода, во која леташе по некоја граова шлупка.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
2. Ване не очекуваше дека кога ќе се врати дома да го истера летото тоа ќе му помине како летување.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
- А и тој настрада. Мајсторот го истера.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во својата жизнерадосна решителност да ја прекине претставата, „целиот свет да го истера“,125 и во својата бесрамна прослава на некоја алтернативна стварност, на волшебен свет во техниколор некаде отаде виножитото, „театрален, а не реалистичен“,126 каде што нормален народ (дури и прволигашки бејзболски екипи) наеднаш громко заоруваат песна и заигруваат, лирскиот етос на бродвејскиот мјузикл – неговата нарушителна форма што ја одложува стварноста и наизменично го менува начинот – ја изразува геј- желбата и му одговара на тоа што го сакаат геј- мажите далеку повеќе отколку секој што буквално го денотира и го отелотворува гејството. Барем порано беше така.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Извесно време, на времето, кога првпат се сретнав со него на почетокот од 1970-тите, ми изгледаше како непромислено зборче од политичкиот жаргон – кое, со ведричкото инсистирање колку требало да бидеме среќни, само го призиваше злодухот што толку очигледно се мачеше да го истера, злодухот на некаква жална и патетична хомосексуалност.
Но, тоа беше тогаш.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Еразмо се накашлуваше доста често: да го истера воздухот од себе.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Омразата и бесот што му ја завладеаја душата, му го истераа сонот и ја преплавија неговата слика за родната земја со безнадеж беа неговиот најголем пораз.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Една морница, што го престегна по целиот граден кош му го истера сиот здив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еднаш, кога-тогаш тие ќе мораат да се досетат за да му ги проверат откорен сите работи и сето тоа да го истераат на чистина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Којзнае по кој пат го повтори она, што му го истера во неколку збора од застојаноста во грлото, како зрно од цевка, сиот тој напен во градите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Никодин се загрцна, та сватот мораше дури да го млатне по грбот за да му го истера залакот од душникот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Навистина, мажите Јанчески, откако загина стрико Анѓел и откако Боше нивни замина од Потковицава, како наеднаш да набубрија, и навистина на две различни страни, на едната Никола и братучедите, кои сè погласно се замешуваат во заедничките работи на Потковицата, а на другата сам Атанас, кој постојано вели Душава нема да ми се примири додека не го видам татка одмазден, но Никола е глава на сиот сој Јанчески па не чини она што му го прави Атанас, ако продолжи да не му се покорува на брата си, на лошо ќе го истера сиот сој Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоа не му било простено од властите; во една студентска бркотница во 1939-та, се чу во Потковицата, џандари му го истерале окото.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Набргу потоа, по гласот дека џандарите му го истерале окото, и тој пристигна во Потковицата (Тогаш, во 1939-та, во приквечерието на втората Голема војна, заедно со тодета во Потковицата се вратија и многумина други нашинци кои беа отидени таму некаде, низ светот) па луѓето можеа да се уверат дека вистина било тоа што се зборуваше за него.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само еден брат имав, а него можеш и надвор да го истераш, може и в плевна да спие, машко е.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Доксим не смее да го истера, а Јон не излегува, И не му текнува да излезе. Ќе ме остави сама дома, ко темница.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еднаш, една дијабола којзнае како залута во канцеларијата на секретаријатот и за малку на еден вработен ќе му го истераше окото.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Александар го истера валцерот речиси беспрекорно – само три пати ѝ ги згазна црвените штикли на Бојана.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Дури на прашањето од свети Ксавиер, врагот само се усмевна, не удостојувајќи го со одговор.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Се потврдува тоа што веќе го знам: младичот е здрав, само има слаба циркулација; грижливата мајка го препила со црно кафе, но младичот е здрав, и најдобро би било со еден удар да го истераат од кревет.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Само уште треба да се грижам за Роза, па нека е и младичот во право, па и јас нека умрам.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
И долго тоа седеше така вкочането сè дур Богдан не му свика и не го истера.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Но кога мажот ѝ Шандор ги виде тие касаници на неа се посомнева во Богдана со кого таа слободно се однесуваше на скелето и го истера. Неа ја претепа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Откако малите ветрови се повлекоа - Северецот и Југот продолжија жолчно да се нафрлуваат еден на друг: час Северецот успеваше да го истисне Југот, да го истера од селото, да го спотера накај полето и езерото, час Југот собираше сили, му се втурнуваше на Северецот бучејќи и шибајќи го со јадри капки што ги заграбуваше од езерото; со нив како со сачми заплускуваше по прозорците од куќите, по дрвјата, по сè шо ќе му се испречеше на патот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
— Не ода на даскал ако не ме дадиш во пансионот! — отворено му застана на татка си пред учебната година. Не помогнаа ни неколку стапчиња по задникот, ни кавги, ни аленици оти ќе го истера од дома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога Господ го истерал нечистиот од рајот, тој почнал да ги наговара дрвјата да му пристапат...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Трајче влезе во кералчето, го одврза Дорча и го истера нагоре од селото.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Го забележа Профим и го истера.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Старешината се впири во лицето и го истера.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Итрите џуџиња, разговарајќи во џебовите на Дедо Мраз, најбезболно си го истераа своето.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Таа строго погледна таму од каде стигнаа овие зборови и без да праша кој е тој што ги изговори овие зборови, рече: - Другаро, срамота, рече дека новата власт ќе го истера Господ од срцата на људјето.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Копајте! - ја повтори тој наредбата и, потскокнувајќи, удира нога од нога, чиниш така сака најбрзо да го истера студот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И тебе и сите вас ќе ве потсетам: Јaс, чедо на народот на Грција и борец на Демократската армија на Грција, се колнам дека ќе се борам со пушка в рака, ќе ја пролеам мојата крв и ќе го дадам мојот живот за да го истерам од мојата татковина и последниот странски окупатор.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Упорно, без трептеж гледа во магливата далнина и неосетливо се губи, ја совладува сон, клепките натежнуваат и некаде длабоко во главата искрат мисли на свеста: една дека мора да е будна, а друга - барем малку да дремне, само толку, колку за да ѝ олесни, да го истера сонот кошмарен и малку да закрепне, малку да спушти клепки дури да изброи до пет, само малку да дремне...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сите за будала го есапевме, ама Петре тро-патро ќе го истера зборот наш од селово...
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И ќе беше ако едниот од Французите успееше да го истера од главата тропањето на камчето во матарката.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И објаснив оти така месецот можат да го истераат без кусок во касата а дотогаш нека прават што ќе прават да се снајдат некако.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Еден авион ќе си го истера редот, а друг ќе се зададе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Веќе не можеш да го истераш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некој шрапнел беше ѝ го истерал окото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Морало овој круг да го истераш, да го поминеш. И колцето се врти.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас сум многу љубопитна по природа и моите дома често ме нарекуваат „досадија“, демек- сум била здодевна со прашањата, со упорноста да го истерам докрај тоа што ќе си го наумам, па ги „давам“ понекогаш до бескрај, додека да “им пукне филмот”, како што има обичај да рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)