Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Да го кажеа тоа, можеби ќе спасеа некој живот“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да се земе било што од ова е лоша идеја, но Херман не го кажува тоа така.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета (Го бакнува): Дики, мислам дека те сакам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики: Навистина?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кому му подаруваше најквалитетна јамајканска ганџа?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Морам прво тоа да ти го кажам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Други двајца носат капсули со прашок.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Тие велеа дека користењето е како играње руски рулет, дека луѓето што земаат Е паѓаат мртви на необјаснив начин, додека вистината е дека луѓето умираа поради прегреаност на просториите и дека тоа може да се избегне ако се внимава.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Среќко: Тоа сакав да ти го кажам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најмил мој, Еди, не знам дали е потребно да ти го кажам нејзиното име?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го става камшикот под мишка и ја подведнува главата очигледно сакајќи тоа што ќе ми го каже да го изрече на најдобар начин на кој може да се изрече.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Би сакал индиски чај, но никако да смогнам тоа да им го кажам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во зависност од тоа во кој момент што кажувам и како треба да го кажам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Лага е, си велев лежејќи во креветот на грб, со рацете прсти во прсти под тилот, ако не е лага, тогаш зошто воопшто имал потреба да го каже тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој направи пауза, одмерувајќи го она што сакаше понатаму да го каже.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бараа прилика да ми го кажат тоа, но немаше многу такви прилики.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се разбира, и тој ми раскажуваше како и другите секогаш што раскажуваа кога сакаа да ти кажат некоја навреда или слично, а не ти го кажуваат тоа директно, од свое име.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ти копај“, му велам, божем тоа што го кажал е неважно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па ви реков дека не можам да ви раскажам онака веродостојно, ако цврсто, вистински и со целото срце не ми поверувате во она што ќе ви го кажам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога се обидов да му телефонирам за да му го кажам пресудното, дознав дека навистина за сѐ беше крива ТАА!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Навистина, пресудата кој кому му згрешил е неисправна и неиздржана, а давањето обвиненија однапред ве тера да ја заземете мојата страна, но јас темелно го испитав случајот и сега ќе ви го кажам со ред.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Е тука се зезна, го знаеше тоа ... Знаеше дека не треба да го каже тоа, а секогаш го кажуваше, на крајот некако му се испушташе, можеби затоа што и тој потајно сакаше да се најде решение за тие луѓе, тој се надеваше дека ќе се најде решение барем за некој од нив, тоа „којзнае” беше негова лична надеж.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

(...) Да не мислиш на несигурноста дека она што ни го кажуваат другите често се разликува со она што тие го мислат, дека вистинските мисли често се премолчуваат, како во прекрасниот расказ „Премолчен дијалог“?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Да го кажам и тоа... Кога мајка ми дојде во Унгарија, кога јас бев во Будимпешта со директорката отидов да ја видам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Таа веројатно ја загуби надежта дека со моја помош ќе може на сите да им го каже тоа што го чувала длабоко во себе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Морам да го кажам и тоа дека мене овој перформанс ми значеше многу повеќе од обичен физички чин.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Расел бил импресиониран од она што Витгенштајн му го кажал и покажал, и се согласил да напише предговор за делото кое се појавува 1921 година со наслов Logisch - Phil osophische Abhandlung во последниот број на списанието Annalen der Philosophie.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Односно, можеш да го кажеш само тоа што го знаеш.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Проблемот се решава со тоа што Расел продава некој мебел кој Витгенштајн го оставил во Кембриџ, па така двајцата се состануваат во Амстердам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ликовите на Фелини се повеќе Италијани од самите Италијани.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На речиси комичен начин во интервјуто тоа го кажува и самиот Висковиќ потсетувајќи нè на познатиот факт дека Ласиќ мошне често ја пројоцира сопствената личност во опусот на Крлежа, односно конкретно: “Крлежа требал да го направи она што тој (Ласиќ) би го направил да бил во неговата кожа”.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Си го гледам детето и не ми се верува во она што го кажува. ‚Рацете?’ - ми вели со смирен глас. ‚Рацете ми се тресат од напорот, од носењето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не нѐ оставате да се чувствуваме сами. Денес е најужасно да се чувствуваш сам.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ете тоа го кажа моето дете и тоа е она што сакам да ти го кажам и тебе и на владиката.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Додека се враќа во ќелијата има време да размисли за сè; за поминатиот ден, за сето она што го кажал, за записникот што во сосем механичка постапка, молкум му се дава на потпишување што тој го прави лесно, како и исказите што ги дава; но пред сè за своето минато, што го доведе во оваа фрустрирачка ситуација.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

За нашите детски денови, Ели”, одговори Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Но, она што сакав да ти го кажам е дека ова што ти го правиш го гледаме сите ние, моето семејство и целата еврејска заедница на градов.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Синоќа си го кажаа само најважното.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ако ми го кажете името на Вашиот висок наредбодател, можеби ќе го препознаам”. Есесовецот го погледна со изненадување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не сакаше да го разранува со многуте прашања што ѝ се вртеа низ главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Па денес, оние обичните седат, навистина во релативен спокој зашто е воено време, но седат на слобода, по своите домови, а тој е втурнат во немир, на работ од растројство, затворен тука, толку далеку од семејството на коешто којзнае кога и дали воопшто ќе се врати...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Некој почука на вратата и по одобрението од Беренц, еден војник го внесе кафето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Жално мое девојче, земи ги за утеха, зашто никогаш веќе нема да бидеш толку убава колку што си сега, ти ќе треба да одиш кај другите, другите имаат за тебе само обични зборови. само /ас имам за тебе песна, но и во песната не можам да го кажам твоето име, треба да го кријам со други имиња, а без него е песната сиротна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нешто го тераше да му го каже тоа и в очи, но пак се задржуваше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пискулиев го спушта погледот долу, очекува, но копитата пак тешко тропнуваат по бетонот и стражарот ништо не му вели, иако - нема сомнение - сакаше баш тоа да му го каже.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Глумејќи лудило тој успеал неказнето да го каже она што навистина го мислел за психијатарот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

”, туку „Кој би сакал да го каже”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Исклучиво не можеш да ѝ се налутиш, зашто сето тоа таа го кажува толку милно - просто на просто не е можно да предизвика лутина.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Како се викаше тоа дете?“ ја запрашав мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Знам, мама тоа го помислила, ама не го кажува гласно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Не, името нема да ти го кажам. Не е важно...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Седиме како сложно семејство - само баба ја нема.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Барем еден од ова камење кога би го кажал она што го премолчува - би се покажало нешто како море среде кое одново ќе стоиш Ти - на песната бајракот вечен.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тој ме сака исто така како јас што го сакам него,но не смее да ми го каже тоа, оти не знае дали ќе излезе од затворот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа големи потери не прејдоа одовде река.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но Толе сега имаше друга цел и тој почна да си го кажува алот зошто оди по планините.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така си е.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иако понекој имаше да им го каже патот, тие со сила беа земени од тој ајдутин Толета и без оружје одеа, та при првите пушки од аскерот се разбегаа и никаков кедер не направија“ стоеше во долгиот мудуров и јузбашиев извештај.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

15. Јован Сивев им советува на мудурот, Тошета, Данабаша и заптијата да не го кажуваат случајот нигде, да не се прават за резил.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Лебами, зорт да го најдете. Селото реши да не го предава, та којзнае дали ќе ви го кажат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, јас сам го кажав тој мана, де!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Доста се двестете мои мамзери за илјада нивни малихери“ со гордост му пишуваше Сефедин на својот бимбашија во Прилеп. Но не излезе така работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По добрата вечера и пиење, откако останаа насамо, Толе му го кажа планот на Андона.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жалам што го кажав тоа и наполно не се сложувам со сето ова!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа што не го кажуваат е дека не можеш да мрднеш, да живееш, да работиш било што без да оставаш траги, битови, од на прв поглед безначајни фрагменти на лични информации.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А: Па ова е контрадикторно на она што го кажавте пред малку.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Интересантни се и оние астролози кои откако ќе им го кажете датумот на роџење за 2 секунди у лап топ ви кажуваат дали ќе имате 2 или 3 деца и на колку години ќе се ожените.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Зар можеше Татко сево ова, како одговор, да му го каже на Мирон Донски?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Му го кажав твоето име...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко се сепна што ѝ го кажа тоа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но тој веќе си го кажа своето. Ќе го каже и на други места.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ова Самир Мустафа не заборави да му го каже на Татко, на првиот покер на чардакот, малку време по откривањето на сиџилите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Текст: “Солзите ми го кажуваат мојот оган.”

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Се надевам нема да ми го кажете убоитото “Затоа што го љубам ближниот свој”, иако знам дека и тој тип на светоглед не ви е далечен.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тој требаше да го задушува гласот на срцето и да се совладува за да не избрза устата да го каже зборот, вистинскиот збор, што му кипеше во градите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Одиме. - Жал ми е што ви го кажав ова, - рече Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ова што ти ни го кажа никој не можеше вака да ни го рече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А од тоа што ти го кажав, старко, ни грам нема вистина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И кога дедо Иван се подготви да го каже најинтересното, она за страдањата на неговиот дедо в затвор и за времето на Уриетот, дојде Бојан, носеше кошничка и малечко грнче.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Луѓе, браќа, пријатели! Со кои зборови, со кое грло да го кажам она што ми е на срцево. Ќе се распукнам од радост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој вели: „Само претстава? Беше принц, умре, тоа ќе го кажете кога јас ќе умрам! Тоа е само претстава!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во таа смисла, францускиот поет и сликар Анри Мишо (Henri Michaux) за психоделичните доживувања го кажува следново: “како да го опишам# Очигледно многу тешко, бидејќи, за да бидам способен за тоа, би морал да поседувам питорескен стил кој јас едноставно го немам, исткаен од изненадувања, бесмисла, изненадни блесоци, удари и противудари, лизгање и лакрдија”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Она што Јакобсон овде го кажува е прифатено од Жорж Мунен, француски теоретичар, кој преведувањето го согледува како низа операции чие поаѓалиште и краен продукт се значења и функции во рамките на една дадена култура.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеме да се запрашаме каква улога во сите овие односи играат иронијата, мистификацијата, криењето, вештото манипулирање, деструктивната критика или чистото насладување во илјадагодишното здание на „ученоста“; истото можеме да го кажеме и за двосмисленоста на митската архетипска тема на хермафродитот, присутна во Дишановиот трансвестизам, за Мона Лиза со мустаќи итн.; можеме да се запрашаме дали би било добро да се преиспита извесното уживање во профаноста или, напротив, провоцирањето на публиката третирана како куп „лаици“? okno.mk | Margina #8-9 [1994] 197

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„И нешто, што никогаш да ти го кажам не втасав а остави длабока во споменот трага Помислував напати: Ти ќе беше прекрасна продавачка на насмевки за болни од тага“...

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тој тргна со самодоверба. Додека одеше, подразмисли за тоа што ќе каже и како ќе го каже, а веќе го имаше смислено тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И покрај своите седумдесет и шест години, Милан не беше нејасен или заборавен, и не ѝ додеваше на Рози да ѝ поставува прашања или едно исто да ѝ го кажува повеќе пати, како што обично прават старите луѓе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И дозволи ми да ти го кажам ова, иако можеби ќе ти биде тешко да поверуваш.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Токму тоа беше она за што размислуваше Милан и тоа беше она што сакаше да го каже, но не го кажа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Откако ќе го каже името на подарувачот и што подарил, му се заблагодарува на подарувачот, бара благослов за куќата, пожелува добро здравје и напредок, пожелува богата жетва, и на луѓето што живеат во куќата им пожелува да добијат близнаци.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Не можев ова да ѝ го кажам на Рози. Адамови имаат некоја гордост.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Што ќе кажеш?“ „Ќе викам, слушајте, слушајте, овој подарок е од...“ ќе мора да го кажам твоето име.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не требаше тоа да му го кажам зашто силата што му ги задржува солзите го издаде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И ако ја видел жена му, зошто мораше да го каже тоа?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Сега, кога веќе избрзав и ти кажав за татко ти, ќе ми биде полесно да ти го кажам она што треба да ти го кажам.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Со сиот глас, за да може секој да го слушне, главниот ѕидар го кажува името на подарувачот и што подарил.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој сакаше да ѝ го каже тоа додека таа ја јадеше питата, но некоја добра особина во него протестираше против овој вид аргумент.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој ѝ зборуваше како на дете и, забележувајќи израз на двоумење на нејзиното лице, знаеше дека тоа што ѝ го кажа влијаеше на неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Знаеја дека тој има нешто на ум и дека треба кога-тогаш да им го каже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Помислив дека тие знаат нешто многу важно што не сакаат да ми го кажат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Можеби тоа беше утеха која го редуцираше целиот свет, го сведе на една точка; можеби тоа беше психолошки механизам со кој мојата машка повредена суета се бранеше од реалноста; но можеби таа опсесија беше, и тоа сега првпат отворено ќе го кажам – остаток од некој мој претходен живот, од некоја моја претходна инкарнација.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И се подредиле коските- букви во низа, што изгледала вака, а гласот му рекол: пишувај она што ќе ти го кажат коските на таткото твој: Жн мј, чш мј, пррквј ддк м ѕвзд.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека не потпишувам. Но долги години потем јас размислував за она што ми го кажа Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ви го кажувам ова по многу години; тогаш не ми беше така лесно да го кажам ова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа прашаа дали навистина мислам дека она што го кажала госпоѓицата Луција П. во својот говор на приредбата е кретенизам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го кажав тоа бесно и гневно, не затоа што ми пречеа ората и народната песна, туку тоа што Луција не ме удостои со ниту еден поглед, откако почна состанокот на литературниот кружок.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Најинтересното од она што го кажа жената во возот беше спомнувањето на името на еден од главатарите на единицата - собрав сили да го изнесам и последниот податок што Огнена, таму, во купето, неколкупати го повтори.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, сето ова го кажува Даскалов со главата и со срцето од 42та или 43та година.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ИВАН - Човекот е онолку ранлив колку што му е несигурна и ранлива мислата - вели во еден момент Даскалов додека се враќа на клупата кај нозете на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Тој податок си можел да го добиеш само од мајка ти, од никој друг - рече Даскалов. – Се разбира можеш да го добиеш и од тој твој несуден татко.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

КОТЕ: Тоа ќе му го кажеш кога ќе се разделите кај Плачиврби, кај што е местото за плачење...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Да беше го кажал порано ова, немаше да го праќам Анѓелета на печалба, а планина, в планина младите да се борат против кучиња!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ете, ви го кажав и лошото, ама и арното.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сите факти му припаѓаат само на проблемот, не на неговото решение Лудвиг Витгенштајн (Tractatus 6.4321) На прв поглед јас сум во искушение да кажам дека би сакал попрво себе овде да се цитирам отколку Ајнштајн или Витгенштајн.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сликарот, каков што јас го познавам, каков што бев и јас, е олфактивен тип; тоа значи дека наутро станува, има потреба за појадок, иако често не јаде, но највеќе чувствува потреба да го осети терпентинот. И таа олфактивна потреба, потреба за појадок, го поттикнува на сликање. Од олфактизмот до ретиналното задоволство, има само чекор и често кај сликарите останува на тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Последниот цитат во извесна мерка дури и звучи како нешто што јас би можел да го кажам.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Она што сакам да го кажам е дека уметноста може да биде лоша, добра или индиферентна; но без оглед употребената придавка, треба да ја нарекуваме уметност: лошата уметност сѐ уште е уметност како што лошата емоција, сѐ уште е емоција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- А кој ѓавол ќе ја знае, шушкаво се издиши старецот и не дочека да го чуе она што бев должен да му го кажам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Делото на целата машка геј-културна политика може да се сумира со една, едноставна формула: трагедијата да се претвора во мелодрама.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што е тоа што таквиот пристап може да ни го каже за сентименталните, за афективните или за естетските димензии на геј- идентитетот, вклучително и за геј- сексуалноста, а што не може да ни го каже некоја исклучива загледаност во геј- сексуалноста?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Тоа, женска!

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Естер Њутон тоа го кажува кратко и јасно: „Хуморот не прикрива; тој преобразува“.196 Оттаму и оваа општа вистина: кампот дејствува да го извади страдањето од болката која истовремено не ја одрекува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј- мажите самите учат понешто од тоа што треба да се научи, но како да бидеме геј честопати учиме од други, било зашто од нив бараме поуки, било зашто едноставно самите ни го кажуваат она што мислат дека треба да го знаеме, без разлика дали сме барале совети од нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“ е токму она што другарите на Вито Русо можеби ќе му го речеле онаму кога, речиси со смртна воздишка, некако смогнал сила да го прекори градоначалникот Динкинс. ‌Токму поради тоа што ваквите идентификации зависат од настраноста на геј-мажите што ги вршат, а не од стварниот родов и сексуален идентитет на жените со кои тие геј-мажи се идентификуваат – а и токму бидејќи таквите настрани идентификации, затоа, не претпоставуваат однос на идентитет со лезбејките и со феминистките со кои некои геј-мажи сакаат да прават коалиции – ете токму затоа таквите настрани идентификации можат да станат поаѓалиште за ново договарање на политичките соработки меѓу различно поставените групи и со тоа можат да водат, според Кримп, до „ширење на сојузите, наместо до зголемување на спротивставеностите“.325 На тој начин, можеби, и би можело да се оди подалеку од само претпоставката или „мечтата за коалиција... (што) ги заобиколува процесите и практиките што би ја овозможиле таквата коалиција“.326 ‌Тоа е она што сакам да го кажам за политичките употреби на Џоан Крафорд, а и поопшто на мелодрамата на жените, од страна на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Понатаму, овие жанрови на говорот ја вршат истата регулаторна функција во кодирањето на дискурзивните практики како и книжевните жанрови – само што тие регулаторната функција си ја вршат не во доменот на книжевното пишување и примање, туку во сферата на комуникацијата, во општественото однесување и во личната интеракција – дефинирајќи ги соодветната тема, формите на меѓучовечката односност и стиловите на комуникација.153 Во таа смисла, жанровите се не само формални, туку се и прагматични: тие на луѓето, во секојдневните практики, им обезбедуваат конкретни средства за меѓусебна интеракција и за справување со конкретни општествени ситуации – и ги подучуваат како да го прават тоа правилно.154 Систематските и формалните разлики што еден од друг ги разграничуваат конвенционалните видови на книжевниот дискурс претставуваат еден пример за прагматиката на жанрот – и навистина, се еден од најпознатите и најочигледни примери на таквата прагматика – па голем дел од она што имам да го кажам тука ќе упатува на тие традиционални генерички поделби меѓу видовите книжевност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“ Ова мелодраматично бодрење не искажува толку визија за солидарност меѓу геј-мажите и нивните лезбејски и феминистички сојузнички колку што упатува на облик на камп-солидарност меѓу самите геј-мажи, облик на солидарност што може да ги признае – и да ги мобилизира политичките енергии на – женствените идентификации на геј-мажите, вклучително и на женствените идентификации на филмските кралици и обожавателите на Џуди Гарланд, каков што бил Вито Русо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Да, токму така тоа сакам да го кажам.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој летен, лесен сон, кога ми го кажа Словото, Таткото, со полуоткопчана горна пижама, низ која ѕиркаа побелените влакна на градите, ја довика сенката на волкот, па на зајакот, па на еленот, и прошепоти, додека со прстите продолжи да ги придвижува тешките гранки на столетната шума: „Саноќ ѕвера ѕвер, но одлик остава слик, незнаено само чија, лика има змизми змија“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Беше тивко. Се плашев од тоа татко ми што можеше да го каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Што има сето тоа мене да ми го кажува - си помислив.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Често пати сакав тоа некако да ѝ го кажам, да го изразам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа подобро да и го кажам на тетка Рајна, која денеска сигурно ќе дојде, бидејќи и Вера и јас во исто време одиме на училиште.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа тоа не му го кажала на својот маж, но, во нејзината душа започнала да се раѓа една ваква мисла: да го напушти мажот токму поради тоа што многу го сакала и што тој бил многу добар.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Убави тие, дечиња. Како ви оди чколото? - Добро, - реков размислувајќи за тоа што го кажа бабата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Постои само во слики, а и тие се претопуваат едни во други.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Истиве зборови си ги повторував во себе цели осумнаесет години.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На масичката на Клара стоеше цртеж за кој не би можело да се претпостави дека го направил брат ѝ - една жена, свртена со грбот, застаната крај некаков раб.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас секогаш бев покрај нив, како сведок на нешто што се случуваше зад изговореното, бев сведок на нешто што никогаш не си го кажаа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А она што имам да го кажам како да не постои во зборови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ете, тоа се подготвував да ти го кажам ако некогаш дојдеш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Според хаосот и редот на масичките, според начинот на кој беа средени или растурени, по таа чудесна геометрија на редот или хаосот, можеше да се прочита геометријата на изминатиот живот, нешто што, оние кои лежеа покрај масичките, и кои го имаа проживеано тој живот со чудесна геометрија, не можеа или не знаеја да го кажат со зборови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така, со затворени очи, рече: “Не им кажувај на другите за ова што ти го кажав тебе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа зборуваше за другите нешта кои ја радуваа: ме прашуваше дали сум разбрала дека на сопругите им е дозволено да побараат развод, а во бракот да располагаат со својот имот, дали сум дознала дека жените отсега па натаму ќе имаат право да гласаат на изборите, дали знам дека работниците сега смеат да се борат за своите права.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А кога ќе ја прашав, зборуваше за нив со радост, со некаква притаена гордост, и со некаква нелагодност, како да се извинуваше за тоа што го кажува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А понекогаш посакував да сум сведок и на она што се случуваше кога не беа заедно, она што им се случуваше во отсуството на другиот, во нивната самотија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И без таа мисла за другите логори, доволни се страдањата овде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А кога ќе му поверуваме, ние веруваме во вистинитоста на она што ни го кажува, а не во стварноста која е само надворешната рамка на таа вистинитост.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го гледав тоа што веќе ви го кажав.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога авторот ми соопшти дека подготвува ново издание, спротивно од својот обичај да не се товарам со обврски, самиот му се понудив да напишам еден пропратен текст, зашто почувствував потреба да го поздравам излегувањето на ова дело кое и без мене - го кажал тоа некој или не, го знаел тоа некој или не - самото веќе си го обезбедило местото на врвот на македонската раскажувачка уметност.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А во ова што ќе ви го кажам, нема ништо измислено...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Никогаш не знаеше како овој пат ќе го каже она што ќе му исплива од некоја длабочина во душата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И кај љубовните врски, се чини дека нашето право на избор не постои, или барем не постои на некое свесно ниво – понекогаш се заљубуваме и сосема спротивно на она што ни го кажува разумот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ете, тоа е она што отсекогаш сакала да му го каже и што сака тој да го запамети еднаш и засекогаш.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но сега, повикувајќи ве да истраете во битките свои и да не потклекнете пред душманите што сакаат да ве нема од земјата ваша, сакам да ви го кажам ова: блажени се оние што го љубат името свое, та со делата свои го воздигнуваат, оти така го слават и Бога што тоа име според волјата своја им го дал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тогаш мислеше дека е подготвен да ги изоди сите дивини, само да биде негова, и му се чинеше дека секој збор што тој ќе го каже ќе биде премногу во аголот во којшто таа го притисна со своите зборови и го зароби во својата мрежа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа со молчење чекаше да ѝ го каже она што сакаше да го каже.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не можеш да го водиш народот ако не те следи – ете, тоа сакаше да му го каже.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа го заведе со своите приказни, па и пред да биде свесен за да се спротивстави, тој плачеше на оние тажните, се смееше на оние веселите и ги следеше нејзините наредби.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И на крајот од погоре изнесеното, да заклучиме: ако немаме публика или имаме, ама само замислена, сѐ што ќе сакаме да си кажеме полемизирајќи си, карајќи се да си го кажеме тивко, со шепот за да не ни се чудат оние што пред објавените кавги или полемики не знаеле дека постоиме.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Па, ова што тој го кажува во неговите песни не го кажал никој пред него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Всушност, тоа би било доволно да можат да го кажат она што Ацо Шопов го испеал во песната „ЈУ-Миткање“: „Пред тебе клечам како голтар/ што ти се заканува со ковчести прсти: престани да бидеш црква без олтар/ во која секој ќе се крсти“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Емигрантот Павлов малку зборува, ама затоа го кажува секому она што го мисли.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Е, откако сето ова ќе се случи, се обраќаат кон оние што треба да бидат регистратори на нивната творечка присутност и бараат од нив сериозно да ја сфатат приказната затоа што таа е плод на потребата да стрелаат во месо и да го кажат она што не може да се премолчи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа не му го кажав на загрижениот директор на центарот за култура затоа, пак, тој ме извести дека пред некој ден, во еден, исто така, мал град се откажала театарската претстава поради тоа што во салата немало никој, ама баш никој што би можел да се регистрира како театарски консумент, просто речено, како публика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На крајот да го кажам и ова: Актерите се клучниот сценски реалитет, но, одвреме-навреме, потребна е некаква Флоренс да ги потсетува да не прават будали од себе, особено кога не ќе можат да ја согледаат својата суштествена функција - коавтори на претставата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не оставија впечаток дека знаат машки да јадат и дека е дојдено времето во кое тие ќе го кажат она што повеќе не може да се премолчи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На друг човек не би му дал, но тој не е човек, му го кажав тоа“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ние сега ја позајмуваме од Сократа и она што тој сакал да го каже на филозофите, ние и го кажуваме на нашите театарџии: вистинската задача на приватниот театар ќе биде да му помогне на театарот да се запознае себеси.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Му го кажав тоа, а тој замолча засекогаш како писател.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Она што сакам да го кажам на крајот од текстот е - оние што немаат што да му забележат на театарот како природа затоа што не го читаат, поарно и да не се среќаваат со него, односно нека им отстапат место на оние за кои тој ќе биде опомена.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Вечерва за прв пат станав свесна дека Ромео е одвратен, стар и нашминкан дека месечината во овоштарникот е лажна дека сценографијата е простачка дека зборовите што морав да ги кажам не се вистински, не се мои зборови, не се тоа што сакам јас да го кажам.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Така загледани можат да објават, па да ја информираат јавноста дека ќе стрелат на месо и дека она што ќе го кажат е она што не може да се премолчи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кутрите, од страв дека се жива бласфемија во музиката, она што сакаа да го кажат пеејќи, го кажаа на туѓ јазик и тоа во годината која е прогласена за Година на македонскиот јазик.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Вчера, кога ви гореше куќа на ридон, тоа ми го кажавте. - Гореше моја куќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тој ви го кажал тоа и ви оставил пари. Капар, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исповедал други, ќе се исповеда и себеси, ќе се ослободи од тежина што го јавала триесет и една година, значи од смртта на деведесетпеттодишниот Лозан Перуника, потоа ќе појде утре со пленетиот машингевер кон слава од која огнено ќе прснат легенди и идни спомени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А една воденица - ништо. И дете од колепка ќе ти ја урне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ти тоа го знаеш?“ „... се борел во четите на књазот Карпош, потоа сам.“ „Добро“, се согласи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Добро“, рече пред да ја затвори вратата зад себе. „Ќе го разбереш и самиот она што сакав да ти го кажам.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Луѓе сме и го почитаме човекот. Но за едно око две вадиме. - Знам, бездруго знам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некако ја држев тешката стомна. Со мака голтајќи ја лепливоста на надојдената возбуда, сакав нешто да кажам и го кажав најглупавото: Сандре Самарија ќе се обеси, реков, ако не ме разјаде оган однатре.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Навистина, ние испративме човек од Кукулино да ви го каже тоа, со благородна надеж на разжабените усни рекол Каменчо Скитник; не можело да се разбере зошто никој не го поканува да ја земе гајдата и да им ги донесе сите птици на дланка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чекал и дочекал - се ближи часот кога тој ќе го каже зборот со четирите полни шаржери.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од твојот збор, кој ќе го кажеш сега, зависи дали ќе се земите.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: Тоа и без да ни го кажеш го знам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Јаз'к да му е - За она што тој не може да го каже ќе мора и натаму да се трае.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во исто време, кој ќе посака во тоа да ги види знаците на Апокалипсата, му се дава можност истото слободно да го каже.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Пцовките се истакнуваат со светлечки реклами на куќите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сето тоа му го кажаа на Башмајсторот една утрина, кога оној цела ноќ не се врати од градот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ додека оној ден, кога сосема во невреме, младичот сета утрина остана во дуќанчето, иако утредента требаше да го положи последниот испит; остануваше така шетајќи се нервозно од едниот до другиот ѕид, а не велејќи за тоа ништо, сè до тој ден, кога сосема во невреме не почнаа од вратата на тутунската фабрика да наизлегуваат разјарените луѓе во сини комбинезони, прво една сосема мала збиена група, а по нив една цела река, дофрлајќи по нешто гласно преку рамената, сите со онаа разјареност во погледите како еден човек, како еден разлутен човек, кој треснал од земјата сè, кој повеќе не може да поднесе нешто да се продолжи да се прави со него, кој се свестил дека е ограбен, и кој што има тука да го каже и својот збор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа можеше многу добро да му го каже она густо врнење на острите ситни снежинки, што паѓаа право, воопшто без поигрување, што се сипеа прегусто и преситно во посивената белина на тој ден надвор, кој со нив изгледаше како целиот да е една голема грутка настрхната голомразница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше нешто сосема поинакво, беше бегање, тој сега можеше во мислите и да му го каже вистинското име.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И заедно со тоа меко, но трпко полазување на тагата еднаш тој мораше да се разбуди во сеќавањето за потоа целиот тој ден, до последниот трепет во него да го стиска тоа во себе, за на крајот да мора да го каже докрај она, што имаше да го каже. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За да го кажеш она, што го знаеше, она, што те пребори. Така барем ќе кажеше сѐ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беа сите оние истрчани, разјарени луѓе, што имаа исто така да го кажат тука и својот збор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Да, токму така. Но, ова и не мораше да ми го кажеш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бројот заради лични причини, никогаш нема да ти го кажам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Па добро, бре, жено, зар три недели требаше да чекаш за да ми го кажеш ова?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа „се случува ли нешто“ го кажа со омаловажувачки тон, кој никако не можеше да се провре незабележан од Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Бавното качување по скалите му даде време уште еднаш да го повтори секој збор што имаше намера да ѝ го каже.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Пред да ми ја кажеш големата одлука, ноќеска на мира просеј ги сите свои мисли и тоа што ќе остане во ситото утревечер ќе ми го кажеш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Откако Рада и Томо го кажаа пред сите своето да, прво се разменија прстените, потоа бовчите меѓу двајцата млади.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Би сакал на крајот, откако ја слушнавте приказната за мене и околу мене, да го кажам она најважното, а тоа е дека десет години до уши сум вљубен во оваа ваша „буцмаста“ внука.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пред да му го каже името, Ѓорѓе сам ја пружи раката кон Душка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ивона се претстави уште еднаш. Јасно го кажа името, презимето и градот од кој доаѓа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сѐ што требаше да се каже веќе го кажаа нивните очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Секој збор двапати му беше мерен, само тоа требаше да ѝ го каже на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Те молам прости ми за премолчената тајна, за она што го криев, а требаше да ти го кажам многу порано.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Но, дали остана нешто во она сито што треба да ми го кажеш?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Срцка! - ова го кажа намерно за да го чуе „визави“ личноста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не, не смее, ако ништо друго заради претрпените страдања да ѝ го каже тоа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Град голем, секакви луѓе има. Не смее сето тоа да му го каже на мажот си.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Во купето од втората класа, од учтивост или плашливост, тој податливо ги потврдува здодевните зборови на сребренокосиот човек кој патува до некоја блиска станица и кој при слегувањето не заборави да си го каже името: Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Е, што третото, па ете тоа - дали сум комунист, и тоа точно го кажав... одличен пет!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Оттука, во отсуство на штогоде релевантни податоци за основањето и карактерот на населбата во Потковицата, останува да се потпреме на она што сегашниве нејзини жители го кажуваат за себе, занекогашните и единствени господари на Потковицата, до нејзиното завојување на Потковицата тврдат до нив допрело од нивниот тефтер, од тевтерот на господарите на Потковицата - Акиноските.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дали заборавил да си го каже името или намерно не си го кажувал, туку рекол Од Бугарија сум, од Јамбол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште одамна, уште не-знам-од-кога пред да ја завојуваат Турците, Потковицата ја поседувале Акиноските - пишувало во тевтерот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еее, им го кажав патот, од кал ги кренав и така да ми вратат!?

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

По патот, што ќе стретиш луѓе што да прилегаат како мене, кај што ќе работат, прашај за патот и тие ќе ти го кажат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И жален е, тоа неговото лице јасно го кажува, иако неговите очи се стиснати в мрежа, брчки на далечина, непрекината смеа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кловнот тоа го мисли, тоа сака да го каже, само не може.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но не го сторив тоа, го испив само виното и реков: - А тоа истото да ти го кажеше По или Кафка - ќе им веруваше ли? - Зошто да им верувам?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога ѝ го кажав сонот на мајка, таа викна: - Леле, ќерко, ти ќе земеш војник, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И како што сум се наведнала еднаш така, од многу тежина беше сум... како да го кажам тоа, устата ќе ми се пострупи ако кажам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ами мажот ѝ, праша попот, зошто не ѝ го кажавте мажот ѝ?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немал избор Бојана. - Истото ми го кажа и тој...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Можеби не требаше да го кажам ова, си помисли Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Од вратата ѝ даде бискупски благослов и замина засекогаш. - „Верувај ми“ - беше последното што ѝ го кажа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веднаш да го кажам и тоа дека во оваа приказна нема јунаци, единствените јунаци тука сте вие, нејзините читатели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само си мислам. Сѐ уште не е лесно да го кажам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бидејќи со законот на нашата земја е забрането да се открива тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дајте ми го тоа, браќа душовадници, и ако постапите така, ни мојот сакан господар ни пак јас нема да ве прекориме дента кога ќе се сретнеме пред Господа.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Средниот брат влегол под шаторот многу нерасположен и грубо ѝ наредил на жена си да му ги собуе чизмите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И ќе биде победата на кралицата над таа подмолна приврзаност, тоа недолично и безгласно обземање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби затоа секоја голема љубов почнува со три мали лаги.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа беше првпат таа да задоцни во времето на тие речиси две години многу сложена, слободна брачна заедница, и тој како објаснување ги претпостави силните врнежи кои ја потопија целата покраина за време на викендот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Братот се сврте. – Ова? – праша. – Да. – Жалам, но тоа не можам никому да му го кажам. – О, сигурно ви забранил отец Ксавиер? – Не. – Па, тогаш би можеле да ми го доверите тоа, бидејќи јас неодамна ги слушав проповедите на отец Ксавиер и станав еден од вашите верници, како што можете да видите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И сепак кога веќе ќе го затворам дневников, зашто жена или се мажи или пишува дневник, двете работи не одат заедно – сега веќе не сакам да излезам од него без да го кажам ова со радост од надеж, со надеж од радост.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И тогаш низ телото на младата жена поминале трпки, а нејзините молежливи очи упатиле поглед што го зборувал истото што би го кажале и подадените раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Лесно му било да го каже тоа, зашто потајно ја мразел својата млада жена и сакал да ја симне од врат за да може на нејзино место да донесе една млада Гркинка со руса коса.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во тој момент на среќа како од лежење врз бранови, како од предаденост на некакво лизгање преполно со тополи, не можев да ѝ го кажам она што таа би го разбрала како лудост или болест што и беше само на друг начин, на некои други животни брегови; ѝ зборував за нејзиниот прамен коса, за нејзината црвена чанта, за нејзиниот начин да го набљудува огласот за некоја бања, за тоа дека не ѝ се насмевнав поради донжуанизам или здодевност туку за да ѝ го дадам цветот што го немав, знак дека ми се допаѓа, дека ми е фина, дека патувам пред неа, за уште една цигара и уште еден чинцано.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како и да е, искуство од 10 фунти на нередовна база не е доволно за развивање 84 зависност, ниту за да биде толку лошо како во новелата на Вилијам Бароуз (William Burroughs) со симптоми како вознемиреност, тресење, потење, хипертензија, спонтани ејакулации, губење апетит, неконтролирани напади на дијареа, повремени грчеви на дебелото црево, итн., со постепено смирување од над пет до осум дена.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ако зборуваме отворено, кога сме кај уживањето хероин, впечатокот од првиот пат е секогаш дефинитивно најсилен и сите понатамошни случаи се само обид да се долови чувството на понесеност од тоа прво искуство (што со посебна важност Едмунд Вајт / Edmund White/ го кажува за љубовта).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Ќе ти го кажам - Константин, Коста, Коце ... Како што милуваш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Чекај, застани. не си должник да веруваш во нешто што никој не ти го кажал.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Посака сето тоа и уште повеќе од тоа да му го каже некому брзо без ред, доверливо - вистинското значење на зборот шпион се распливнува на туѓина, таму кришум се палче по својата земја.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Тоа водникот во војската ли ти го кажа?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Дали да го обвинам оној што ме остави на цедило после првиот лош збор што го кажав.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Најчесто тоа ми го кажува таа, зошто таква ѝ е работата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Би сакала да ѝ го кажам тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не велам дека јас го открив прва, зошто Прабхупада го кажал уште пред околу четириесетина години.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Онаа книга испокината љубопитноста на светот му ја уважува, со своите листови шушкави уште ова го кажува: За утот Утариус, иако без диплома, еднаш како лична творба некој ќе напише роман.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Немав засолниште- тешките времиња на куќите беа затворени.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Божем ова му го кажал некој Ирец.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тетеравејќи се под тежина на она што го кажаа таванот и подот, излегов од куќата што воздивнува.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Нема враќање, го совладував во себе стравот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Човекот со голо теме седеше на ниско столче. Личеше на кип.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Им го кажав и јас своето име, и божем не сум ја слушнал нивната рекламна песна, прашав што продаваат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Бос како кенгур, - се согласи Пишпирик. –А да имаше пари, ќе му дадеме чизми од пингвинска воздишка, увезени од јужнополарните мориња.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас не ви го кажав она што го смислив пред еден миг. - Што бладаш, што не си ни кажал?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Не те молев, - некако рамнодушно се огласи рапавиот глас. – Мели, штом веќе немаш поумна работа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ни е нужно да мудруваме. Се ближи денот- ќе војуваме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Во кој настан, братче врескалче? - Во оној што ќе ти го кажам сега.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На оние што не ме знаат од порано, ќе им го кажам своето име и презиме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тоа не му го кажав на Фокс; тој не би се согласил со тоа.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ние да си го кажеме своето, а другите нека мислат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во текот на потрагата се уверивме, јас посебно, дека нема опасни зборови, туку нивна злоупотреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Доколку имате барање за конкретен наслов, можете веднаш да ми го кажете рече Армен Самуелиан најавувајќи го крајот на разговорот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Обично кога завршуваше играта, продолжуваше пријатен разговор помеѓу играчите до доцна во ноќта, си го дополнуваа тоа што не успеваа да си го кажат во текот на играта или тоа што го оставаа за крај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На крајот на дебатата за кабалистите тој сакаше да го каже својот заклучок: За кабалистот, за да се следи патот на мудроста, единствениот начин е да се мине достоинствено патот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски, чија идеја пред една година зачна во неговата глава и беше прифатена од Татко, негов верен балкански брат по судбина, за отстранување на опасните османскотурски заемки во балканските јазици, како да се почувствува повикан да го каже последното слово на крајот на мисијата: Ние, брате мој, само една година трагавме по опасните балкански османизми, поаѓајќи од твојот мајчин албански јазик и мојот мајчин македонски јазик.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но тоа тешко можеше да го каже и покаже во времето, режимот и идеологијата кои владееја во земјата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Слушај малечок, уште додека, сега само јас и ти го знаеме ова место и немој да си го кажал.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме фрлија мигум во лежалка на тивко крајбрежје, каде шумливите бранови го прелеваа сето она што Типот кој бараше запалка умееше да го каже.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Но, разбирав и нешто друго: ваков психијатар, она што сакав да го дознаам, не можеше да ми го каже.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Поради тоа и она што тие ќе го кажат или напишат добива многу поголемо значење.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Не вредеше да се прашува Иваз зошто е итно, тој ќе останеше или нем како картагинските статуи или ќе го каже веќе чуеното во вакви пригоди.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Без да размисли, Арафат веднаш одговорил: Господине Претседателе, вие ова можете да го кажете! Но не јас! Никој нема да ме следи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ако успеете во вашата мисија сигурно ќе ве очекуваат подобри денови во нашата дипломатија...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа не би можел да ви го кажам оти таков засега објективно и не постои.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имаше повеќе мигови кога сакав да го кажам својот дел на вистината за Арафат и Палестина, во чија епопеја бев фрагментарно замешан, но која силно ме означи во животот, во осознавањето на моќта и трагизмот на човековата судбина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И натаму внимателно слушав. Беше обичај Сојузниот да си го каже своето, а амбасадорот, ако има нешто тоа да го каже на крајот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат изненаден, сепак не го запрел Бургиба, кој заклучил: Јас од вас барам да ја примените поделбата од 1947 година!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На крајот стана жртва на својот утописки прагматизам...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Повторно, студениот, неумолив и чиниш заповеднички глас на шифрантот Петар Иваз: - Другар амбасадор, дојдете брзо. Итно е!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се плашевме од учителите, тие тепаа многу. Кога ќе почнеше наставата сите се тресевме и тоа што го знаевме поради страв и збрканост не можевме да го кажеме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сѐ додека не го изговори, тој не знаеше кој збор ќе го каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа продолжи: „Она што сакав всушност да ви го кажам е дека во вашиот напис забележав оти сте употребиле два збора кои се веќе застарени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Признаваше сѐ, дури и тоа што беше успеал да не го каже под тортура.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еден ден во релативно блиска иднина - не би можел да ви го кажам точниот датум една од пораките во вашата утринска работа ќе содржи погрешно отпечатен збор и вие ќе треба да побарате да ви го повторат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најдобрите книги, помисли тој, се оние што ти го кажуваат она што веќе го знаеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше потреба да му го каже тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неуверливо, без докази, без ништо што би го поддржало освен ужасот од она што му го кажа О'Брајан, тој се врати во напад.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не“, рече конечно. „Добро е што ми го кажавте тоа“, рече О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, каква полза ако го каже тоа ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Страшното во ова, помисли Винстон, страшното во сево ова е што О'Брајан, откако ќе го каже тоа и ќе верува во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа што ќе го кажеш или сториш не е важно: само чувствата се важни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можам прилично точно да ти го кажам и пустиот број. Завршуваше на четиристотини седум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти си мислиш“, рече тој, „дека со оглед на нашата намера целосно да те уништиме, така што ништо од она што ти ќе го кажеш или ќе го сториш нема ништо да измени, - зошто, во тој случај, се трудиме толку многу прво да те сослушуваме? Тоа го мислеше, нели?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Она што се обидувам да го кажам е следново.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Направи куса пауза, како да сака да му дозволи на она што го кажа да легне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дајте ми можност и јас ќе ви го кажам секој негов збор. Тој е против Партијата, не јас!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја врати рачката назад и продолжи: „Еве, јас ќе ти го кажам одговорот на моето прашање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му го кажа името на едно место на кое ќе можат да се сретнат по работа, по четири дена.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Необично беше тоа што изгледаше дека не само што ја загубил способноста да се изрази, туку дека дури и заборавил што е тоа што првобитно имаше намера да го каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А тоа беше... па, не би можел да ви го кажам датумот, но мора да било пред педесет години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Поголемиот дел од неа беше здодевна рутина, но вклучуваше исто така и толку тешки и замрсени задачи, што човек можеше да се загуби во нив како во длабочините на некој математички проблем - деликатни парчиња од фалсификат, во кои немаше од што друго да се раководи освен од познавањето на принципите на Ангсоцот и од сопствените претпоставки што е тоа што Партијата сака да го каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го кажуваше тоа што би го кажал и тој, само да беше во состојба да си ги среди расфрланите мисли.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.