Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Попот го остави сандачето и ѝ ги даде на Бисера клучевите од куќата, и торбата на рамо — се загна горе Жиовски дол, со надеж дека ќе ги втаса општинските управници.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Други, не грчки војници, Ангелина и Агрономот го направија тоа во една непрегледна нива што туку изорана, таму, Ангелина ме држеше, а Агрономот ме силуваше, И така, не најдов сили да завршам со себе, ни да пометнам, се предадов, го засакав како свое тоа црно семе и го оставив да расте во мене!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дождот навистина упорно ги поливаше шофершајбните, додека конечно успеа да го извлече автомобилот на булеварот „Јане Санданаски“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Откако го остави горниот дел од пижамата на креветот и почна да го облекува долниот дел, тој се сврти или случајно забележа, изненадено, дека грифонот, кошулата што при фрлањето паднала на душемето ја држи в уста и го чека тој да ја земе и да си ја стави на место.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Твојот коментар во врска со идилата на Самоников и Јана?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Спрема странките пресудата има дејство дури од денот кога им е доставена (чл. 323, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, покрај многуте неизвесности, неизвесно е и тоа: како се случило, кој им го оставил во завет на овие православни верници, на денешниве жители на Потковицата, да го честуваат она инородно светилиште, Латинска Црква?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Митра го искапа чупето, го остави пак на пелената, влезе во кералчето, донесе набрзина други пеленки приготвени од Доста за таа работа, и надвенатри го запови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Видовте ли како? стана и се сврте кон отисокот што го остави на снегот. Сликата личеше на плашило.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа, гледам, ровот, што вчера требаше да биде готов не сте го доископале и го оставивте без одвод.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дедот поп го ислуша коџабашијата и рече дека и тој одамна размислува, а кога, ете сега, тие сами го поткреваат тоа прашање, тој реши веднаш да им ја исполни желбата и да им го покаже својот наследник, на кого мисли да му го остави своето духовно стадо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таксистот го остави во строгиот центар.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ќе ме фати некоја жал да го оставам. Мислам дека некое насолзено око гледа по мене, вели, и чинам ај, пак врати се.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тука настанале проблеми, Витгенштајн немал пари за патување, со оглед на тоа што по читањето на Толстој бил убеден дека не треба да поседува богатство, па во согласност со тоа го препишал сиот свој приватен имот на членовите на своето семејство.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Очите ѝ биле поинакви кога погледнала во дојденците; го оставила јамакот пред возбудениот Куно Бунгур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бараше да пие кафе. Бараше да пие вино со скапите зачини што не можеа да ги пронајдат, и пак се тресеше како да го оставиле надвор на снегот, гол, со мразулци под пазувите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но штом го остави во интернатот, Гого надушка дека имало и средноуметничко училиште, па бидејќи цртањето му одеше од рака се пријави таму на приемен испит.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Судот е врзан за својата пресуда веднаш штом е објавена.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако со мака се пробиваа низ снегот, иако денот беше мачен за погреб, не сакаа да го остават Богдана подолго време незакопан; а смртта негова им даде можност, како што беше обичај, да се соберат сите од селото (зашто одамна немаше погреб) да се видат, да поразговараат за работи што обично на погреб се разговараат, да попеат по некоја тажаленка и за умрениот и за своите мили што им умреле, да се ослободат малку од секојдневните работи и грижи, да си подречат нешто крај ковчегот од мртовецот: за минливоста и ништожноста на животот, за јалан дуња, за лакомијата што останала меѓу луѓето, да се мачат да двојат од уста за да создадат нешто, а од сето тоа на крајот останува само два метра земја и црви; да го испретурат животот на умрениот, неговите маки и радости, желби остварени и неостварени, добрините и лошините негови, среќите и несреќите што ги имал, и сè друго што му врвело преку главата; да поткаснат задушница, да запалат свеќа и на гробовите од своите умрени, да им ги избришат сликите на крстовите и да им ги бацат, да си ја освежат болката.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Младиот полицаец ме погледна, за миг го остави пенкалото и рече: - Така ни е наредено и јас сега наредба извршувам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Разводникот, пред да го остави му ги повтори зборовите што му беа повеќепати денеска речени додека го оставаа на секое од повеќето стражарски места: „Пукај без предупредување!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Така и со појавата на срната, иако таа го разнежи, иако почувствува задоволство дека може да ѝ помогне, сепак изостана онаа вистинска, пенлива детска радост, што би се случило кога би бил и дедо му крај него, кога снегот не би паѓал толку застрашувачки и кога не би постоел тој скриен, тој леден страв што го остави ненадејното волчешко завивање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ што да фати, долго држи в рака: чашата со која пие вода, лајцата со која јаде, филџанот со кој пие кафе, ризата со која се брише, шипката од креветот за која се фаќа кога станува, бастунот со кој се потпира, рачката од вратата кога ја отвора и затвора, и секој предмет што го допира - го допира долго како да сака на него што подолго да го остави својот отисок, својот траг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Полека му ги слече чевлите го припокри и го остави да спие.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

ЗИПРМ (1994) го остави непроменет процентот на платата која претставува основица за пресметување на даноците и придонесите од плата, но пропиша дека мерило ќе биде просечната месечна нето плата по работник во гранката на која ѝ припаѓа правното лице (чл. 5, ЗИПРМ/94), а не просечната месечна нето плата по работник во стопанството објавена во тековниот месец.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тие нема да го остават...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Го наложи и го остави да се витка од болките под тремот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сѐ додека не почувствува едно ужасно свивање во стомакот, кое како да просвире низ некоја негова срцевина и го остави прошупливен и празен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги отфрли од себе дебелите волнени черги, се наведна над огништето, го распрета од синоќа запретаниот жар, фрли врз него пет, шест суварки, раздува малку и го остави огништето да чади.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дека ќе се убие, дека ќе го носам на душа заради тоа што го оставив.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тие казни не го оставија на мир ни Гоцета, кој многу пргав по природа, не можеше да трпи стеги и неправди.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Стварно да не полудел“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Најважното го оставив за крај: Ѓоко со години работи како шофер у ГСП, вози дупла двојка од Сарај до Аутокоманда и обратно, а Лиле работи у Стоковната куќа преку мост, на втори спрат.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ако умрам и го оставам цвеќето, си велев, Господ ќе ме укори, ќе ме прекори, ќе ме пизмат и темјанот и ангелите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но чичко Петре се сожали и не го остави да живее осамен и пуст.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Последното само три месеци, го одби од цицка, на голема доверба го остави на чичко ми и стрина ми.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

По избрзаниот и залуден обид да го пикне во некоја од фиоките, била принудена да го остави писмото на масата, отворено.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Изумив дека им го оставив на другарите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Па јас и сакав да го оставам. Јас и ќе го оставев.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе свртеше две-три крукчиња со тротинетот и ќе го оставеше на земја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Та сеедно кој, дали ајдутинот што го одвел Бошета нивни или сам свети Јован Крстител, ним им го оставил, но Јанческите мудро одговараа: Таква ни била судбината, на сам прв ден Водици да ни го отепаат татак, да ни го земат Бошета и да ни ја остават Драганка за ние да ја порастиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зигмунд го остави мајмунчето на масата, а од таму позеда фигурина на Божицата Мајка, и почна да ѝ го забришува голото тело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се буди Богдан исплашен. Слуша низ прозорецот што го остави отворен за воздух, му допираат лаежи на кучињата од Којо Пипиле растрчани во дворот, како да му излегле од сонот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зар навистина ќе го остави Аргир?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Добро е што го остави големиот внук да го брани најубавото место.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој потем виде дека не си одам, го остави калемот и рече: „Ќе ти ја раскажам историјата за штичката што говори истории верни.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Небаре одвај чекал Горда да го остави сам и да се изгуби меѓу дрвјата покрај плажата, клинкајќи де на едната де на другата нога во соблекувањето, Грдан се стрча по лизгавите камења кон водата и се нурна уште во плиткото главечки.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

104 Хр. Коцев, 48-49. 105 Според некои податоци (Makedonika), заменикот на капетанот на паробродот го забележал Шатев кога во ходникот барал место за да го остави пакетчето со динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

А Гегите паѓаа и го оставаа својот врел труп на земјата прашна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Да одам по Добрина со туристички чекор, мапата во џебот од синото палто (таков студ, а да си го оставам капутот во Бурглос), до еден плоштад спроти реката, речиси врз зататнетата река со искршени мразови и лаѓи и по некоја птица рибарче која таму се вика збуанија тхено, или нешто полошо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се црнее на снегот, ко гавран и вика да го оставам коњот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Втората заебанција се случува ако го оставиш детето само дома. И плус ако нема наполнето 12 години?

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Сомневањето дека Марија може повторно да го остави, кај Сатурн се појави за Велигден во Кадакуес, каде што Роза Регас ги покани на заедничко едрење.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Малкупати го сретнав, но и од тие малку средби сфатив дека никогаш ништо не бара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Двајца од оние што ѝ биле на главнината зад грб бегале обезглавени а оружјето им останало таму кај што биле вкопани, трет, постар човек со тажни мустаќи, се влечел мечешки по нив и ги молел да го земат со себе или да го убијат, да не го остават беспомошен пред бесот на каурите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кое е највредното наследство кое би им го оставиле на вашите најблиски?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тој најпрвин ја проголта течноста, потоа го остави шишето до раката, и дури тогаш ме погледна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го остави послужавникот на столчето блиску до вратата и дојде до масата прво да се поздрави со гостите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Како те ваќа умот сега — така прави! Ич мене не прашај ме за нишчо, па ниту со нешчо ќе можа да ти поможа, — си ја кажа Бешот својата сегашна положба и го остави Толета сам да си ја реди работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Јас немам кому да го оставам имотот“, ѝ зборуваше на сестра си подавајќи ѝ го документот за доживотна издршка. И така беше најнормално.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сиџилите да ги остави на мира, а и тие да го остават мирен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Требаше да го оставите да го изнамава убаво, - велеа тие.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ја пушти раката кон едно цветно гранче што допираше до прозорецот; го скрши; пред да го помириса, забележа пчела нурната во цветот; го остави гранчето на прозорецот и почна да ја набљудува пчелата; ја гледаше колку е занесена во цветот што не узна дека гранчето е оделено од дрвото и дека се наоѓа во неговите раце; дури и кога со сламката ја помрдна малку, таа не одлета; цветот ѝ беше како рудник во кој длабеше: кога го собра сиот сок, кога го испразни, излета и зафати да врти низ лабораторијата, да зуи оддавајќи немир, паника.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

II Додека ја ставаше раката на кваката, Винстон забележал дека го оставил дневникот отворен на масата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога Ангеле успеа вака да ги поколеба и Бошка и жена си, го остави својот филџан настрана, го тргна и Бошковиот и му се сврте.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Замина сам надевајќи се дека дедо му наскоро ќе оздрави или ќе умре, па тогаш ќе си ја земе фамилијата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Стравот го оставив во Бејрут, во пепелот на она што беше мој дом.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како може, како може сега да го остави само скоро цел месец?

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Овие кукавици! Не е уште сѐ пропаднато. Арсо ќе се бори со сите вас, само е потребно присебноста да не го остави сека кога настапило решително време.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На начинот на кој ја изнесувате оваа епизода, си велам дека вие можеби помислувате дека сте го оставиле смеењето додека бевте дете, во прегратката на вашата мајка сте морале да ја минете ноќта на другиот брег од вашето Езеро.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од своето дрво сега можеше да им се заканува на сите оние растерани дивинки, кои мораа да го остават мирен барем малку време.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дојдоа синојка за да го остават него тука, а утре оние да си заминат назад, во селото, далеку од тука едно добро летно претпладне пат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Персијскиот цар му го остави којнот и си отиде.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Татко ми, кого мама многу не го поднесуваше, Господ да ги прости и обајцата, знаеше да ми каже: - „Петренце, животот е краток, уживај додека можеш“ – се сепнува – Чекај, Лулупешку, не си определен да размислуваш, ами да дејствуваш (пребарува по џебовите) - Каде ли го оставив? Тука не е...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Кога Чарли го донесе двомесечното маче во куќата на Адамови и го остави на подот во дневната соба, малото купче од ангорско крзно цела минута или две остана неподвижно, освен двете златнозелени очи што се движеа од еден човек до друг.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Им ги чувам и спомените и сеќавањата на друзите, на кои кога некојпат ќе дојдат, ќе им ги давам, за да си вратат дел од животот што тука го оставиле.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

1 Го оставивте пуст патот на нејзината тага избегавте од допирот на студените прсти па сепак навраќавте верувајќи дека ја нема за да го чувате трагот што останал можеби по неа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- „Знам”, - одговорив кратко и ја погледнав така молбено, да не продолжува, да го остави разговорот за тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не жалиш по никого и никој не ќе те жали.“ „не сум без деца ѓаур ... Ги имам пет. Едното го оставив со сипаници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако му е судена загубата да претежнува над радоста, зарем присвојувањето на овој отисок што занесот на боженскиот танцувач го оставил во мекоста на каменот, не го претскажува конечниот пораз?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Пред да го оставиш бакшишот, оддаваш едноминутна почит (уместо панихида) за жртвите на масакрот...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Ете, тоа сакав да прашам“, рекол Венценосецот А Копаничарот го оставил до себе алатот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А ако го припокриеме со земја? - Мислиш... арамијана, нели? Гревота е, а? - Гревота ќе биде ако го оставиме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се свртел ненадејно и се сопнал на едно од осумте деца на вујкото, го превртел, го оставил да лежи крај неколкуте празни стомни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нешто му рече и го остави. Србин се повлече, тргна веднат кон Шишмана.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

— Ех, сега нека земит душата ала! — се провикна Арслан и го прегрна Сефедина, на кого исто така му се симна еден голем товар од грбот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дијамантиве сега му припаѓаат на Шумшул- град, не на неговите жители. - И ти заслужуваш свој дел, Пупи Паф.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Подоцна ќе го пушти цревото со вода во малото бавчуле вдолж десната страна на куќата, и цела ноќ ќе го остави да тече.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Каде го остави твоето срце, крадешкум ти го украдоа небитни лица.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Вели: „Каква е таа идеја, што не може да попричека додека ги сечам прачките?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Впечатокот што мора да ѝ го оставил го измачуваше со денови.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

— A Така, невешче, а така! Мила, златна ! ! ... „Така, ќе си го земе гајлето барем за Илка, та за Трајка — ако ми го остави мене!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Да му се одземе на еден народ човекот кого го слави како најголем меѓу своите синови – не е нешто што човек радо и лесно ќе направи, особено кога и самиот му припаѓа на тој народ”; така почнуваше „Мојсеј и монотеизмот“, и со таа реченица брат ми ја имаше кажано целта на тоа свое дело: да го одземе Мојсеј од својот народ, да докаже дека Мојсеј не е Евреин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но едно, сигурно, не. Не сакаа да го остават човекот индиферентен кон нивното постоење, во оној ист систем за кој ветив дека нема да размислувам за да не задоцнам во откривањето на слабоста на лошата Моб, не располагајќи со последната Мерлинова магија - да го вратам времето и да ја исправам грешката.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Најпосле, го остави сиџилот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Затоа што ќе го убиев, ми вели, наместо ќе го оставев.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во Толета се разви душевна борба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа му причинуваше и извесно самозадоволство, несетено дотогаш, зашто ѝ придаваше на неговата личност неочекувана важност, но истовремено и повеќе го тревожеше, зашто беше блиску до умот дека тие нема лесно да го остават на мира, ами ќе му одат по трагите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Решиле да го остават во свечената сала на градската куќа.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Го остави огледалото и погледна кон аголот на собата.не, рече, јас не сум ни старец ни разбојник.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Постојано мислеше да избега некаде, да го остави но како што одминуваше времето, така бегањето го одлагаше привикнувајќи се на куќата и на него како кученце врзано.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Момците го однесоа Бошка во една од одаите на неговиот конак и го оставија таму затворен заедно со неговиот претсмртен страв.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го остави ли од раце — веднаш ќе писне! Не можам куќата да си ја заметам од него...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Осмиот месец веќе умееше да го прочита лекот за изгорено што им го остави Марин Крусиќ, и мајка му почна да го прави редовно, зашто се покажа дека е тој навистина успешен за лекување изгореници, па старата се прочу во околината и почна да заработува со него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Гого со мерак си црташе на рапавата хартија со дебелиот молив, не чувствувајќи го зад себе повременото надгледување на професорот, па со жалење го остави новиот алат кога заврши часот и се прибра во бучниот интернат сиот потиштен што не стасал да направи она што можел а уште помалку она што го сакал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од Охрид Боемунд се упатил кон Бер го освоил, како и Меглен каде го оставил грофот Сарацин.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тој го остави гоначот сам. Со главата и со очите му сигнализира на Том дека сака чашката пак да му ја наполни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Првин не сакаат да го остават оружјето. Ама го оставија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Климент Камилски го остави наземи своето митско куферче што го носеше и во Париз.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ти него го остави и тргна со мене.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Завештанието што го остави деветнаесеттиот век значеше и голем дел од времето што студиите за превод на англиски јазик го посветија на проблемот за соодветен термин кој би го дефинирал самиот процес на преведувањето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, не можеше никако да се бркне во главата за да се дофати од таму и да се отстрани тоа, што го остави оној одамнешен снежен ден на гробиштата. Вистина. ...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така одеше цупкајќи од праг на праг сè додека не излезе од градот, а тогаш слезе од пругата и го остави насипот да се надвишува над околните бавчи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Да ти дам сега, ефенди, само да го оставиме човекот?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И Сиве се поткрена и се прочу, како по цело Мариово, така по битолско, леринско, прилепско, тиквешко, та дури и долу Меглениата, воденско, а лебами, и во Солун разбраа за него кога отера наеднаш триста дебели чукани јарци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На масата ќе ја забележат чашката со сѐ уште топол чај, омилен пијалок на Арафат, но тој се спасува во последен миг и заминува во Јордан, потоа во Каиро, кај што ќе се сретне со Титовиот пријател Насер.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но тогаш, во таа ноќ, на Отец Симеон уште ангели му пееја над глава. „Добро утро“, се насмевна човекот, Отец Симеон се сврте кон него и го остави адвентистот да избега, да го однесе со себе своето ненадејно штукање.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

-Веднаш да си го оставил коњот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така, неутешен, го оставив човекот седнат на коренот од горницата порасната на овој присоен припек каде што живеат само уште гуштери и лути змии.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа само го остави лебот на масата, го префрли шалот на столицата, ги изми рацете и молкум седна да појадува со наведната глава.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но после тоа никој не боравеше во неа, Можете да си го оставите куферот во вашата соба.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во таа мисла ја најде нунката што го носеше девојчето в раце, и бидејќи е адет да не зборува дури го држи, — отиде право во јаслите и го остави таму.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Џет сметерот го остави шишето и влезе во џипот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Тогаш, - предложи мајка ѝ, ќе го оставиме отворен прозорецот и ќе чекаме извесно време во кујната.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Сите веруваа дека Германците нема тоа така да го остават.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Било многу жешко и човекот ѝ рекол да го остави на земја до него: Тука, ќе си игра безбедно, рекол.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бројот на луѓето пак се смали. Оние од придружбата во едниот џип, сосе џипот вилус, си заминаа назад во градот, а другите тројца, го оставија оној друг џип лада кај куќата и тргнаа по мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Новиот почеток би бил ново разочарување, а за тоа бев премногу слаба и ранлива.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе го оставам светлото запалено и можеби една врнежлива ноќ ќе навратиш до мојот топол дом.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Дедото Богдан го остави внучето со добиците со другите селани и шетна низ пазариштето да слушне како оди стоката, па и тој да бара цена за својата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бешот го донесе муабетот и му го остави на учителот Атанаса да мy каже тој што ќе сакаат од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Меѓувремено одеше до ноќвите, отвораше во сирникот, во долапот, паурчето со ракијата го остави на софрето, тавчето со дрвената лажица полна само го остави на перустијата во огништето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сеедно, оние двајца и да станале, без љубопитност за одамнешните судбини да го оставеле, тој ќе продолжел да преде со атрофираниот баритон за лично задоволство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Климент Камилски добро знаеше дека влегуваа во Татковата приоритетна зона на знаењето и затоа го остави Татко да продолжи: Балканците, поттикнати од пропагандата на новата држава, го учат само својот национален јазик на училиште, но го игнорираат јазикот на малцинството крај нив и соседните народи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеш само да станеш дел од неа.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Човек ќе си завитка некое помнење во главата а потоа живее и верува дека завитканото е во онаа состојба во која го оставил во килерот на сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ИВАН: Не ми остана ништо друго, освен да го оставам Методи да го чека и вечерниот воз.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Роса и Чана ја задоволија таа негова желба не толку за да не премрзне, отколку што знаеја дека му е страв да не го остават сам, да не се случи да си заминат на некое друго место а него да го заборават.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој, меѓу другото, ќе треба да го реши и прашањето за официјалниот јазик, а пак да го оставиме официјалниот, прашањето за јазикот во училиштата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Болката од нападот на кашлицата не го избриша сосем од умот на Винстон впечатокот што му го остави сонот, а ритмичките движења од вежбањето донекаде и го обновија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пцуел старечки и ревел да го остават мртвиот, ќе се научат на човечко месо, и по своето ќе посегнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако се поздрави со сите, им го остави кафето на масата и ги остави пак сами.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ја сфатил нејзината голема пожртвуваност да го остави далеку татковскиот дом и со храброст што ќе била преголема и за маж, за овој Лозан Перуника на пример, да ја следи дружината најсигурно со поаѓањето од Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Метуш Батковец утрово испече леб за мене. Таа плоча од 'рж ни со секира не се сече. Гледаш ли, Онисифор Мечкојад ги надмудри.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реализирањето на проектот го остави за други времиња, но беше свесен дека до тоа нема да дојде никогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Море, да го оставиме арапот, побратиме, нека си мируа. Во земникот од Чешелка не се само тие во казанот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакаа да го остават малку да биде сам.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Седна со нив, и кога келнерите со тешка мака ги истераа на улица, го оставија зелениот во некој влажен двор и ја одвлекоа блондината во малото сопче на браќата влечејќи го со себе и мирисот на лутата мастика.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ми свика: „Не пукаш... Си го оставил митралезот за да јадеш... А?“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

— Mope, нека бидат живи ќерките, брату, та лесно е за кожувите, — одговори Стојо и и честита и на Доста, го одви девојчето, го поткрена дури до греда, го остави во крошнето и извади еден бел черек, кој го носеше од пред три месеци за овој ден и го дарува првото внуче од брата си.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По извршените анализи, британскиот политички врв оценил дека во однос на Македонија треба да се внимава пред сè да не се дозволи остварување на идејата за јужнословенска федерација и посебно да не се реализира идејата за формирање самостојна и обединета Македонија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Поп Петко не можеше да се додржи. Виде дека Крсте навистина го остави и тргна со Ганчовци, ја наведе главата и киниса Горно маало.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На рецепционерскиот пулт еден од црнците го остави клучот, дојде до нашата маса, го потупна по рамото мојот пријател и заедно со другиот црнец и девојката со брзи чекори ја минаа бавчата на хотелот и влегоа во сиво ауди.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И додека Сем го откопчуваше револверот од половината, што му го остави стариот кога одеше до град, ние можеме да запреме и да забележиме дека секаде и секогаш кога трубадурот ја остава гитарата и го зема оружјето наместо неа, сигурно ќе следи некоја неволја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Соседите и оние што го знаеја, со време на него заборавија, во заборав го оставија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бидејќи старешината Раде, како и готвачот, не му дозволија на Винко да го земе на логорување, Винко сите ноќи пред одење на логорување не ги преспа од жал за Џеки, од жал да го остави само дома, да пека и да го бара, зашто беа неразделни; никогаш не го оставил само.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Да му го остават на Скрче како на машко, како глава на куќата кој треба да ја продолжи лозата...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Елен Лејбовиц, достојна на своите принципи во преписката, кои сѐ повеќе ги прифаќав како незаобиколна реалност, се префрлаше на сосем друга тема, за да го остави одговорот во некое наредно писмо.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Дека го остави детето...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ханка го остави пенкалото на масата и започна да ја врти тетратката со писмени работи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се чувствуваше на мигови како Мојсие, кој мораше со години да се подготвува во егзил, за да го осмисли реалното враќање во ветената земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го остави детето и појле.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не можам да го попуштам, да го оставам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се договоривме да го оставиме таму.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За македонска народност, македонска литература и литературен јазик ние ќе можеме да му мислиме само кога ќе заживееме еднаш слободен политички живот; а до тогаш нам ни треба ние да сме соединети и да го оставиме настрана националното прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Италијанецот го остави реброто исчистено и светнато, ги избриша долгите ишилени мустаќи како рокчиња и рече: - Целиот Балкан е овошка на пат, но постојано пушта корења да црпи сокови и од Европа и од Азија...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Наследството што ѝ го остави тој не беше големо, и добар дел од него Кети употреби за неговиот богат закоп, но сепак ѝ останаа доволно пари за да му купи камион на еден од своите зетови, за да си започне свој бизнис.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Станав и јас, со задоцнување сокривајќи ја Мечкојадовата шарена торба зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите тие што го оставија ѕидот на темната мансарда, меки и тромави дождалци и исто толку безопасни и непријатни, љубопитно му се доближија.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Генералот беше толку задоволен, што го остави докторот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Ја мачевте ли?“ О'Брајан го остави без одговор. „Следното прашање“, рече тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да си ги поставиме за пример жените, да учиме од нив: кај нив не постои наука за убавината, но постои да се изгледа убаво - ете една уметност во која некои работат и по седумдесет години и тоа со успех. (...)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тоа време сите куќни луѓе биле по работа в поле, само Босилка била дома и како што си го низала ѓерданчето, го оставила на ругузина па станала да ги види в куќа свињите, нешто пакост да не сторат.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Едното го стави врз лебот, а другото го остави само врз пластичната чинија.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А откако го остави на масата тасот со леблебија и бадеми, шепотејќи се потруди да објасни: - Самоников денес е љубоморен, завислив и малку поднапиен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

— А на кого ќе го оставиме народов? — со тага процеди преку заби Сугарев, на кого му се придружи Џеров.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По средината, речиси беше скинато надве  како некој отпрвин да имал намера целосно да го искине сметајќи дека е безвредно, но потоа се премислил и го оставил.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што имам да им кажам?“ тој го остави перото и со двете раце си ја фати главата, која одеднаш му стежна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таксај му оти во Дуње ќе платиш кога ќе се вратите, та белки нема секој ден да те бијат, Позаварди го грбот и коските, оти ќе ни требат за понатака, ако сака господ — заврши Толе и стана, го остави Андона да се мисли што ќе бидат овие негови зборови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По години, до неа ќе стигне писмо, но тоа нема да биде чеканото љубовно писмо, туку известување од власта за социјална помош, доколку по својата смрт го остави на општината одајчето во кое живее.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Очите му одат и на огледалото над водарникот на кое се огледуваше порано при што забележуваше: како што ќе го оставеше лицето навечер во него, такво и наутро го наоѓаше: тажно, јадовно како да се фотографирало во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На крајот се запушти, ја остави математиката и живееше како дивјак, во нечистотија и осаменост, жалејќи се на незадоволеното самољубие.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ЛУКОВ: Те предупредувам да го оставиш, инаку... (Го вади револверот.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сулман-aгa го остави вечерта Арифа на гумната ,за секој случај" да варди да не ги менат селаните снопјето, а тој си појде на конакот да се напие некоја и друга ракија, сам, со домаќинот и невестата Јова.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На пример, никогаш не можеше да си прости што, за сметка на неколку таткови книги, го остави рачниот апарат за брзо правење јуфки купен при нејзиното единствено патување во животот, патувањето во Италија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Детето, како да се подослободи... Таа, новата мајка, како да го остави на спокојство...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Си мислев и знаев дека не бев таа што го остави.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Ова луле е постаро од старецот. Му го оставил татко му.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЛУКОВ: (Оди до закачалката каде што Христов го остави мантилот, го сметиња и му го носи.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Не. Затоа и го оставив.“ Еднаш еден колега го праша намигнувајќи кон другите: „Иване, каков вкус има млекото на кобилата?“ „Која кобила?“ прибрано праша „Една“, чу. „Една од некогашните брачни јасли.“ Ги стисна забите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А во Германија, во Минхен, го оставил шиењето и станал молер.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Никој не се држи под папок од болка заради бесот на Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со голема љубопитност го загледувам малечкото куферче што го остави врз сандакот кога пристигна. Сигурно носи! си мислам.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Демек, се исплашил дека ќе го оставам засекогаш.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ване лежи онака како што го остави таа, покриен со старото палто од татко му.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Милан го осудуваше Јована за предавство, овој Милана за кукавичлак што избега во Бугарија и го остави него на цедило, и на крајот на краиштата и Милан виде дека Јован си имал право донекаде што се предал, бидејќи друга глава немало во торбата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Или барем ќе разјасни нешто во врска со нашево забавено однесување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттогаш засекогаш го оставија да препишува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред нив е каменот што го остави на моиве гради, немам други дарови, само спомени тешки како олово.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Меѓутоа, реалноста на теренот, успесите на НОВ и ПО во Македонија во борбите против нацифашистичките окупатори не можеле да го остават рамнодушен британскиот премиер Винстон Черчил, кој од своите разузнавачки служби побарал да се пристапи кон анализа на она што се случувало во Македонија и да се испита можноста за испраќање агенти на СОЕ.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сака да го запре, да го занеме; да го остави како балсамирано срце; и времето во него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Нејзе ѝ го дал татко ѝ.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Овој марифет и Бегот им го препорача на селаните, но не зеде и не земаше веќе учество во селските работи, сметајќи се за виновен и компромитиран и молејќи ги да го остават малку понастрана и за нивно добро, бидејќи и Турците не ќе гледаат со добро око на него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Лекарот ѝ дава знак да излезе, да го остави да се смири.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да, секако ќе испее, а таа песничка можеби ќе изгледа вака: Фатив зајче мало, си играв до мрак. Вечерта под глогот го оставив пак.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ќе легне, ќе се преправи болен. Можеби Глигор ќе го остави.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Двете мали дупчиња, што беа точно во центарот на месечинското лице, протестирајќи свиреа, но тој послушно пак ја наполни чашката и го остави шишето на шанкот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сѐ уште држејќи ја кваката, со блажена насмевка ги затвори очите и си помисли, како нема некој пријател, сега да му се јави и да му каже колку му е убаво.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Верникот излезе од вакафот, го остави Татко да им зборува на сиџилите и да си запишува.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој ќе ја наредеше фурната, ќе ја угореше, ќе го замесеше тестото и ќе го оставеше да се зори.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако си добар ќе ти го остави неговиот телефонски број!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вечераше од неа пред прозорецот, што го остави отворен, за да не изгуби ниеден здив од таа настасана југовина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Им го остави и грипот, ама на младичот и еден несфатлив немир што тој не се обидуваше да си го објасни, бидејќи треската го зафати со таква силина што веднаш го кутна в постела.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ќе го оставеше на земја и подналутено ќе речеше „готово, ајде да се смениме“ и тогаш Ане ќе се симнеше од точакот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Одеднаш ветерот дувна посилно, го отвори капакот од прозорецот, го тресна од ѕидот, и ветерот, влегувајќи во одајата, крена прав од огништето, го разбушави пламенот од борината, го остави малку да се исправи и потем надојде посилен и го угасна.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Што е ова? Кој го оставил?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

На болничкото долапче болничарот ги остави златното синџирче со детелинка со четири листа, прстенот што и го имаше купено сестра ми и мобилниот телефон што јас и го оставив за да можам да ја контактирам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Два интереса, секој длабоко врзан за неговиот живот, се бореа во него на живот и смрт, а кој и да победеше, ќе го оставеше долго да пати.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И не настрадуваа само житјата и бавчите, туку и овчарските кучиња: ќе се здавеше некој овчарски пес со нивните, со `ртките и со загарите, а тие ќе го земаа на нишан со пушката и наместо мртов ќе го оставеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Феминист(к)ите се во следната ситуација: како Маркс и Енгелс, тие се сомневаат дека постепените реформи ќе го остават во голема мера недопрено скриеното и не неизбежно зло.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Потоа, се разбира, сите го оставија и него и шинелот и се свртеа, како што си е редот, кон масите, определени за вист.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сепак си во право, да го оставиме овој разговор за други времиња, да се вратиме на османскотурските заемки, кои се употребуваат до денешни дни за означување разни солени и слатки јадења, како и пијалаци.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас пробав и таквото лепче тогаш го оставив речиси неизедено.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се почувствува стаписан кога разводникот пред да го остави на местото каде што го постави му нареди: „Пукај без предупредување!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дефинитивно, ја сфаќаше вистината. Не можеше едниот да го остави, заради другиот, кој и да беше тој еден и кој да беше тој друг. „Дивна е нашата игра,“ ѝ рече еднаш гаменот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Со прстите ги притисна издадените очни јаболка и слепоочниците кои му ја затегнаа тенката кожа на лицето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Една слаба рака со машки влакненца и широка бакарна алка се проби низ толпата околу масата и ѝ понуди запалка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Донесениот заклучок, на иницијатива на американскиот министер за надворешни работи, Стетиниус, разговорите за тоа да продолжат во Москва, на состанок на министрите за надворешни работи, го оставил сосема отворено тоа прашање.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Дали ќе успее уште еднаш да ги премери силите со оние што почнуваат некогаш заедно со него, но беа поталентирани ли, поиздржливи ли, посреќни, и го оставија далеку зад себе?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако некој им откажел послушност, тие можеле да го фрлат во затвор, да му ја одземат работата и да го остават да гладува до смрт.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И го молеа господа да го спаси, да го остави жив.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Војничето го остави клучот, голем колку кубура, и започна да го прелистува паспортот на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Меѓу сите изговори што Мајка ни ги кажуваше за да го оправда заминувањето, беше главно аманетот што ѝ го оставил Татко, никогаш да не си ја напушта куќата, никогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никакви инструкции, и од највисоките центри на власта, во доменот на надворешната политика, не можеа да ги заменат татковите инструкции и кога го немаше, а беше присутен преку неговите книги, преку нивниот распоред на читање кој ми го остави во наследство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Овој феномен бил познат и во антиката и е наречен „Орфеев ефект“ кој ете, и јас го осознавам, го откривам, ќе го проучам, ќе го запишам и на идните поколенија ќе им го оставам“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пред карпата имаше една мала лединка и тука Симон слезе и го остави коњот да пасе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мојот татко не го доживеа враќањето, тој како да го остави во наследство на своите деца...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Предвечер стана една мала тревога во штабот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А, пак, извршноста на пресудата значи дека веќе безуспешно истекол т.н. „париционен рок“ кој судот му го оставил на оној кој ја изгубил парницата за тој самиот, доброволно, да ја исполни досудената престација – по што, оној кој го добил спорот, е овластен да иницира присилна извршна постапка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Детето го остави со мајка си и една од сестрите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Секој од нив ќе го остави екот од својот лет, звук што со ветриштата ќе го заобиколи светот и ќе им говори повторно во некои други времиња на синовите од синовите на нивните синови, заспани, а сепак вслушани кон немирното полноќно небо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Заради што, за кого отров, кога не сум змија на камен да го оставам минатото како стара кошула? Не сум змија. Ни друго.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И така, додека Мо, шетајќи низ кафезот го повторуваше она што во аманет за денот му го остави газдарицата: veni, vidi - vici ... veni, vidi - vici ... несфаќајќи всушност, кој е Вени?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Спомен што таа сакаше да им го остави на своите внуци.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Да го оставиме тоа настрана... - пак рече Французинот. - Да наздравиме за прекрасното вино...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ти почна една добра работа и а доведе до еден пат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

КЛАУС: (Му тура коњак на Стево.) А конечно зошто не го оставите брат ви малку в затвор.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Истото се покажа и со другите гости, што беа го оставиле оружјето кај што ќе спијат, та од сите шестина само заптијата го сопаша револверот — алтипатлакот и му го фрли на Толета пред нозе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не ќе подадам раце по тебе, ветвуштенику, за да насаскаш пци на мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И за него јавив. Ми рекоа да го оставам на позиција...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој молчи. Сака да замижи, да го остави на мира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Цел живот копнеев да воспоставам едно рамновесие низ љубовта да израснува јазикот на мојот народ како надеж, како вера дека она што доаѓа е вистинското по кое копнееле оние кои како единствено наследство ни го оставиле - јазикот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Потоа полека и потсмевајќи се задивено го прочита писмото, го остави на масата меѓу книгите и пак си се зафати со своја работа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Или ќе си го остави торбето со лебот на некое дрво, а тие ќе му го скријат и тој цел ден гладен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И што, ќе го оставиме ние народот да ни го крева, да ни го буни?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го пушти на земја, му ја одметна маузерата, му ги сопаша коланите со најголема брзина и го остави трупот, со желба да му се поврати животот на овој маченик, мислејќи дека навистина и тој умира за сметка на беговите, пашите и султанот. Ho неговите 'рслански шепи му ја извадија душата и тој не мрдна веќе, како што нe мрдна ни овчарот од Белоперевци по Најдовиот удар со секирата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште на првиот истрел мечката го остави зад себе раскинатото дивојарче и остана свртена накај него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Отец Симеон го остави на подот празното шише и се иправи. „Ќе чуеш“, му рече плашејќи го со големите очи полни со мраз.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На надгробната плоча му го напишаа текстот што тој си го остави пред смртта: ”Ако жив не успеав - мртов ќе живеам со тебе, куќо”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И само што го остави букарот на воденикот, се поткачи на кармата од дрво, ја исправи главата на калето меѓу двете сливи и викна, како секојпат што си викаше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој истешко стана и нерешително тргна, надевајќи се дека сепак нешто ќе го подзапре, но таа упорно го следеше во чекор и не го остави да се сврти кон неа, барем да бидат лице в лице кога ќ е се збогуваат, и просто го истурка низ вратата пред ја тресне и да ја заклучи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За среќа на полчивци, на самиот јузбашија, а најповеќе за среќата на Толета и Митра, овој јузбашија се погоди некако разбран и „кретен" човек.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но да не ја разберат криво селаните, дека тој е поголем од него, го остави Толета да продолжи, та дури на крајот и тој ги потврди Толевите зборови, дека ќе треба да се вооружуваат. Co тоа се сврши таа конференција и Толе ги пушти селаните да си одат по дома.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Го намердале и му ја соблекле мантијата“, рече Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Климент Камилски го остави клучот од собата на рецепцијата и излезе со загрижениот Сотир Паскали на улицата Monsieur le Prince.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Како што гледаш, заминуваме. За Лондон,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На враќање Рада не се врати на последното седиште, туку седна на испразнетото место кое зад себе го остави младиот господин, кој пред неколку мига седеше до младата дама со зифт црните коси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не се знаеше ни кој, ни кога, ни зошто го донесол записот таен, на книга сочинет, и го оставил токму таму, и каква е смислата на буквите, и каква е смислата на тие дејанија – да се донесе тој запис токму во нашето царство, во нашата пречесна црква, и токму во таа подземна одаја кон истокот на светлината што гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Мислев, ќе го остави решението барем уште една ноќ, да преноќи, да дофтаса.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Молел нашински. Освен тоа и брадата му ја искубале. Го оставиле ќосав и избегале без да знае кои се.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ќе го остават гладен.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сега не си влезе право дома и не го остави ракавот во камарата над оган, ами влезе в земник, го отвори ковчежето во кое си собираше разни работи и каде мајка ѝ никако не проѕираше, го развитка ракавот, прислушна да не иде некој, ја извади китката, и така сама почна да ја гали, да ја мириса, да ја бакнува по цветот и повеќе по корењето, ја лепеше до образи де од едната, де од другата страна, ја притискаше на гради, та дури го извади гушалчето и ја кладе под левата гола град под која силно, како чекан, биеше нејзиното, тукушто разбудено, младо срце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ти реков да го оставиш. Не го остави. Го мачеше.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И го оставиле зад грб настанот. Сепак се знаело дека Мечкојад ја памети срамотата...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак, Татко го остави да ја заврши мислата: Ние како да заборавивме дека нашата мисија ја започнавме мислејќи на иднината на нашите внуци, а не на минатото на нашите предци, на нивната божем пеколна неслога, причина за неизбежниот судир помеѓу христијанскиот Запад и исламскиот Исток на Балканот и што уште не. Зар не е тоа повик на курбан?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бев речиси спремна за поаѓање, но не можев да го оставам Методија болен в кревет.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Иако коцките беа наредени, целосното откривање на мозаикот таа го остави за најголемото изненадување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не се сеќавам што би рекла мајка ми во ракописот што ни го остави за да ни каже колку малку им се посветуваме на оние кои не сакаат, колку време мина од разговорот со неа, еден или два часа, кога ми се јавија од клиниката да ми кажат дека и е лошо и дека не знаат дали ќе и издржи срцето!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дупката во градите му се прошири и како страв од смрт, како морници што минуваат по ’рбетот кога човек ќе помисли на своето идно непостоење, бесмислата го остави скаменет.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но Горда не го остави да ја разгледува многу наоколу, туку штом се соблече веднаш го собори на креветот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако го оставам сам уште некое време и да го фати пак паника?... ќе направи дополнителни будалштини... ќе ја запали целата спална.. Ебате беља!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Видоа - невидоа луѓето, го оставија Бандо на мира.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сонцето нагло паднало зад планински врв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но сега го остави на мира: едноставно само ќе мине крај него и ги врти очите на друга страна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Најпрвин да и помогнеме на жената, потоа ќе се зафатиме со добичето - му наредувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира пред него се направив незаинтересирана за тоа што донесе тој, и каде го остави, но едвај дочекав по попладневниот одмор да излезе да купува продукти за утре за ручек.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се плашеше да не го оставам среде ноќ... Ужасно изгледаше! Сам, умираше од страв... Да му се сневиди.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Иако сè било веќе јасно; иако било очигледно дека таа не смее да ѝ се препушта на случајностите, да го остава детето само да си го бара татка си, а неа да ја снема во мешаницата!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А многу сакале да имаат син, да имаат кому да му го остават царството.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но нејзините остри зборови го задржаа и не ја удри, плашејќи се дека навистина може да го остави со две деца, ни вдовец, ни оженет.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А оној старец како да беше сиот останат тука. Змејко сето тоа време се мачеше да не ја изрече докрај таа мисла, но мислата ниеднаш не го остави: Тие веќе ниеднаш нема да можат да дојдат заедно тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ни збор за Димостена, ни за Доне, а за Танаско и Танаскоица дека се добри и единствени со кои може лаф да скрши, дека дедо Костадин што го оставивте во вагонот го сместивме на најубавото место на највисокото во рамната земја од каде ги вардел сите нив. И повеќе ништо за него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Бугарите ја изгубија битката и Ѓурлуковци се вратија со своите чети назад во Бугарија, a Јована го оставија да го подига духот кај „македонскија б'лгарин".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа тој му го остави писмото на еден од везирите што ги бркаше царските работи и му кажаа дека луѓето што се споменуваат во писмото му се предадени на мудурот во затворот; кога ќе се врати султанот таму да ги бараат. Co тоа тој си ја исполни својата задача и по два дена си ги собра сејмените и се врати во Прилеп.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Еднаш ѝ го остави цел ден прозорецот отворен, а тој се скри за да не го гледа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во првиот миг малку нѐ штрекна, се поисплашивме, што е оваа работа рековме, го оставивме појадокот и летнавме да видиме што се случило.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој извади од џеб зрна суво грозје и ми ги подаде на дланка но со таква бавност како да сум птица што може да му избега и да го остави бескрајно молчалив и осамен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во записот ја опишал својата судбина и го оставил аманетот, што во тој суден час и суден ден го прочитал (доведен од судбината) умниот и учен гостин од Индија, за да го одведе нашиот другар истиот ден и истиот час во палатите дедови, во одаите царски.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ИЛИЈА: Ако е до мене, јас не би мрднал едеи чекор од местово, да го оставам овој ангел...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Никој немаше желба да се одлепи од местото, да го остави сам стрикото Лентеноски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сега, кога мораше да го остави тука, тоа свое срнче, тој мислеше на сѐ, што требаше да стори за него, пред да замине.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во мигот кога започнав да го читам писмото шифрантот на амбасадата Петар Иваз ми ја донесе фасциклата со дешифрираните телеграми кои стигнуваа од централата, а кои морав да ги прочитам во негово присуство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го остави плетивото на маса и тргна кон прозорецот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Уште пред 50 години нивните дедовци сметале дека се почестени ако можат да го земат она што ќе им го остави Турчинот, а бабите да им бидат обесчестени од најништожниот ага...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Чини ли сега да го остават.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Потоа, ако одиме по ред, какво е тоа однесување: во онаа збрканост и мешаница што се случила на пристаништето да си го остави детето само на улица, па дури и да му го покаже патот кон првиот брод!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ама, само што ќе го оставам, свртува да плаче.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Вие сте не само во Македонија туку и до Љубљана познати“, ласкаво ѝ рече Едо и пак се ведна кон торбата од каде што извади шише вињак и го остави на масата кај кесето со кафе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гледа што побргу да замине, да го остави на мира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ане тргна да си оди и го остави тротинетот на земја.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Не!“ - одговорил Милан и го оставил прочитаниот текст на бирото196.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Со едно свиткување му го пукна ’рбетот и за цел живот го остави сакат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога го изнесов месото и го оставив на сред маса свекрва ми љубопитно погледна во тенџерето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го остави до неа торбичето, го крена секирчето и почна да сече од сувите гранки.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Го остави чешелот и стана од тапацираното столче префрлајќи ги една преку друга полите од бањарката и врзувајќи го коланот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Господ им го остави жив, и тие со помош на владиката, го запишаа во богословијата во Белград.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Проблемот се решава со тоа што Расел продава некој мебел кој Витгенштајн го оставил во Кембриџ, па така двајцата се состануваат во Амстердам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Го остави секирчето на трупецот и еве ти го во собата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го најдов во Самерс салонот и веднаш знаев што треба да направам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секогаш потоа кога ќе се сетев на разделбата и на раскрварениот прст на брат ми, помислував на неговото дело “Мојсеј и монотеизмот”, кое во ракопис пред заминувањето ни го остави нам, на своите сестри, веројатно плашејќи се да не го изгуби својот примерок од ракописот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, сепак, го остави Камилски со замислата и со верувањето дека власта ќе покаже интерес да објави ваков речник.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Забитот ја разбра работата и го остави старецот во сред двор да се витка од болки и ќотекот, та тргна со сета дружина по бабата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Живеам зашто селекцијата минува крај мене со презир и удира на доброто. Не, друго е, го остави шишето.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дали беше дојдено времето кога требаше овој сон да им го остави во наледство на своите потомци?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мама Злата го остави плеталото, почувствува дека чека потврдување, оправдување: „Така е, гледам, многу се трудиш.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Вчера Коле ни го прочита писмото што ни го оставил Калчо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Васј“, вели тој, „мојот Бог го оставив дома. Или тој ме напушти. Не знам. Што барам јас в црква?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Лекарите ѝ препорачуваа да оди во некое климатско летувалиште, но таа не сакаше да го остави беспомошниот маж сам, а и не сакаше Пансионот да го препушти на персоналот, на пропаѓање.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Така и не ме виде кога излегов, кога го оставив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш, кога Акиноските за прв пат се доселија во Потковицата, се пронесе глас, но тоа не беше вистина, дека султанот, Мустафа Челеби, Лажниот Мустафа, (1419-1421 година) за да им го остави Имотот, им понудил да преминат во исламска вера, но кога тие го одбиле, се разгневил и им заповедал на властите да им ги оберат магазите во безистенот во Битола и да ги протераат во Потковицата - за заедно со другите раетини да работат за него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го молеа бога да им го остави жив, и му ветија, кога ќе порасне да му го посветат нему: да го изучат за поп.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Вистина е дека ни беше голема просторијата за спиење... А сега огромна...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Полека му ги слече чевлите го припокри и го остави да спие.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Потреба. Како воздух или вода.“ Го сфати и се извитка, го остави сам на трева.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Пред да влезе во неговиот кабинет бараат од него да го остави својот револвер кобра.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Откако разводникот го остави на стражарското место обрнувајќи му внимание дека задачата му е да внимава некој да не се појави на ѕидовите обраснати со капиње.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога ги сложи сите делчиња од затворачот, и кога го остави настрана сето тоа, зглобено и спремно, погледна низ прозорецот и таму изнајде една вредра, месечева ноќ, во која како црни сенки, продолжуваа да се развласуваат по небото топлите јужни облаци.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се собирала пред него во лушпата на стравот, и малечка и намалена, со очи што не можеле, не барем ноќе и во таква прилика, да ја кажат тајната на младото срце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нели огнот го остави да излезе од пештерата А Човекот што го носеше пламенот Го окова на највисока карпа.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

И бизнисот ако не оди, и плановите ако не се оствариле, и профитот ако испарил, и жена му ако го оставила, и син му ако се дрогира, и берзата ако паднала, и војнава во Ирак ако не ја бива - за сѐ си е виновен само тој.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

На Шишмана му се дожали за кутивчето, но сега кога командирот го остави да се приклучи во колоната, се преплаши.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Со страв на човек кој не сака да го остави своето месо на метални боцки, не знаеше каде да зачекори.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но мајка му на Богуле нема нерви и срце да гледа што прави нејзиниот син, не може да го остави на ризик - да се отепа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Влеговме во Прилеп, поминавме покрај стариот театар, покрај пазариштето и чаршијата, бевме веќе во центарот кај градската кафеана и Предо само подгледнуваше накај Живко за навреме да најде место за паркирање, но Живко молчеше и само се смешкаше, а кога веќе излеговме од градот и мислевме дека сме го прошишале и Прилеп, Живко го натера да подзапре и не го остави да продолжи по асфалтираната угорница на Плетвар туку го скршна по стариот пат преку Бабуна по кој веќе никој не одеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На Рош Хашана, враќајќи се дома од каалот каде што го остави татка си со другите бели глави од маалото и од веќе затворената чаршија да ги расправаат новите времиња и чудните сплетови на историјата, Јаков го најде малечкиот среде двор, со главата и погледот кренати високо кон посивеното небо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А кога чашата некој ја украл, поколенијата Соломонови решиле да го остават за вечни векови барем записот од чашата, како опомена до оние што доаѓаат, како закон според кој мудроста слабее и гасне, од премногу страсти во чашата на животот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Каде и да тргнам, ме пресретнуваат брановите... на местото каде е твојата душа, таму сѐ уште стои печат на еден бакнеж кој одамна го остави....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Илко го остави гобленот и влезе во лабораторијата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Горјан го остави самарчето и рече: - Другари, еве ја поштата!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

По некое време прочитав дека жена му го оставила...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

„Го оставиле само на гаќи. За малку во куќата што не се јагленосале две деца.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајсторот на театарот на апсурдот, со поглед секогаш свртен кон големите теми на времето и битот - фанатизмот, страданието и смртта, се плаши од она што ќе им го остави на своите најблиски откако ќе се раздели со светот на живите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Само Апостол Макаровски го оставија сам, не го даваат со никого.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А најмногу, што не може ништо да разбере за своите најмили Неда и малиот Петка, кого го остави во лулката. Што стана со него? Не знае.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога ќе му здодее пишувањето, сака да го остави тоа и да оди да ја кастри оградата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Неговото раскажување се ближело кон крајот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од друга страна, зар може да го остави Ордета без закрила и како да ѝ излезе после пред очи на неговата мајка?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ме остави, после го остави и него.“ Не беше свикната да го види таков, мрачен и скршен.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш до оние околу распарчениот труп стасал задуван Симон Наконтик и првиот што клечел го зграпчил со обете раце за глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поради тоа преговорите за југословенско-бугарска федерација се одвивале непречено.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Персијскиот цар му прати на цар Александар, му вика: „Царје, ти честитам сега на теб, оти ти си цар на местото на татко ти и ти располагаш со твојот народ и затоа да станиш да дојдиш да те учам како да станиш цар“.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

-Пријателов плаќа - додаде уште пред да го остави шишето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во тоа време првата љубов на Ивана голташе плачни лаги на хармоника а тој молчеше и ги слушаше студентите: ако е професорот женскар и садист зошто таа не го остави.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Неговите некако се помирија со опсесијата на својот син единец, па го оставија да прави што сака.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Една жена носи мртво дете, ѝ е жал да го остави незакопано.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

РАЈНА: Остави! ЕВТО: Ќе го оставам гол меѓу мечки! Ме распрашуваше Киро дали го знам Ангеле. Реков не.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Претходниот патник го оставил весникот „Инквајерер“ на седиштето; во овој момент на Џоен воопшто не е грижа за ужасите во Босна, Руанда и на Хаити, но паѓа в очи насловот од локалната рубрика: УАПСЕН ОСОМНИЧЕНИОТ ИЗОЛИРБАНД СИЛУВАЧ.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Иако симпозиумската сала беше речиси празна, професорот Седларски ги сослуша внимателно воведните објаснувања на претседавачот на сесијата а потоа, откако го остави своето сако’ на една од празните столици пријде до микрофонот и се заблагодари на дадената можност да претстави една од загрижувачките појави која досега не била предмет за сериозна расправа на ваков висок собир.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

НЕДА: (Откако ќе го остави јадењето.) Господин Луков...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Еднаш Парнаџиевата го оставила прозорецот отворен, и во тој момент дотрчала ветрушката, се качила по скалите, втрчала и во собата, и сѐ испревртила.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бимбашијата ја заврте главата, но го остави со целата негова десетина и овој се нагости дента и вечерта од оние кокошки и мазници што ги нарача Толе за себе и другарите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа му попречи на Тасета да си ја земе фамилијата, зашто не сакаше да си го остави деда си сам и болен.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога го отворив „Гласот на јавноста“ што на масата го остави Аристин, прочитав во весникот дека истиот тој ден, во раните утрински часови, сум умрел. *

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Затоа, апелирам до сите оние кои можат хиерархиски да ги сложат елементите во сликата на театарот: да го остават креативниот потенцијал (добрите актери, режисери, писатели) на сцената зашто тоа е идеалното место од каде може да се еманира, колку-толку, вистинската слика на театарот!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но токму во тие спокојни денови и мирен живот за Профим, дојде Грдан, кој беше подолго време заскитан по светот, и почна да су го бара парчето имот што татко му го оставил на брегот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Попрво се работи за тоа дека апликацијата на некој израз не мора во секој случај да биде ограничена од едно правило (PI, I, 80, 84).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Морам да го оставам, мислеше. Морам, морам...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но нешто ќе се случи, жално коментираше Чанга и мислеше да го остави читањето, меѓутоа, судбината на козлето силно го копкаше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го онеме. Бидејќи нем, тој го остави ранецот на тротоарот и продолжи да чекори без бетонската тежина.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Одамна веќе не го интересираше учеството на заедничките изложби со по две - три слики, туку одеше на самостојни - во родниот, па во главниот град на татковината (баба му ја викаше „таткојна”, мислејќи на она што ќе ти го остави татко ти, било како имот било како долг), а се одѕиваше и на покани однадвор кога ќ е му се укажеше можност.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дедо Геро го остави комитлакот дури во Хуриетот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Замина, којзнае каде, се изгуби, којзнае во што, го остави оној, со неговата гоена жена на прагот, го остави да си биде, да си претседателствува и понатаму, да краде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Покрај ѕидот до џамлакот подигна подиум колку педа висок и го покри со дебели талпи, што може да издржат тежина од дузина нозе, па го остави жена му да го постеле со ткаени черги од чеизот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Котлето го остави во мијалката отспротива, од мисурникот извади дрвени лажици, им даде на секого по една в рака.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Секогаш имал во своето тело и во своите раце многу за да го остави во замена за она што му било потреба, цел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Најслатките подароци на животот сами си ги купуваме и пакуваме, сѐ друго е данајски дар.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- А, а, развлече Благоја, не сфаќајќи. - Сакате да го оставите негде! Темницата шушкаво воздивна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сепак не го оставив да ми побегне. Бевме сами.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Шишман внимателно го остави капакот на масата, го фати огромното тенџере со двете раце, го подзаклацка и виде дека течноста се измати.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И одминуваа години...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

АНДРЕЈА: Што не го остави ти Ацо.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Така бујниот Толе, притеснет од положбата во која се најдуваше, ги советуваше селаните да се спасуваат со гоштавање и придавачки, а сам во себе вркеше од гнев, сега не само на Турците, што си ги бранеа своите петвековни државни права, ами повеќе на Борисовци, Тренковци кои „дојдоа од џенемиите“ — од Бугарија — да ја запалат земјата и да го остават народот на милост и немилост на разјарениот душман“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Туку, да го оставиме излезот на борбата помеѓу старото и новото течење, да се задржиме на прашањето за односот на комитетите кон новото течење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некој си арамија од дружината на Катар Ќаа го раниле други арамии по Мегленијата долу, го забркале вариите и накачил горе во Папради, та тука, во Маклата, се напил студена вода од изворчето, испуштил душа и го оставил тагарџикот со парите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа препукна во него и тој сега мораше со нив да прави нешто, мораше да ги изгуби за едно извесно време, да ги изработи, да ги измори за да го остават мирен, па колку безмислено и да беше тоа пусто префрлање на камчиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пергаментниот запис во ковчежето со златен клуч и со сребрен катинар му го напишал и му го оставил во дамни времиња неговиот пра-пра-прадедо, махараџата Раџнапур од Мохенџо Даро*, најстариот и најпознатиот град во долината на реката Инд.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Потоа дури до горе, до грлото, ќе го соѕида грнецот со суви лепешки, а потоа ќе ги потпали лепешките, јали со суви кочанки, јали со троа борина, и ќе го остави да вари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Единствено Ирина повеќе-помалку се извлече, благодарејќи ѝ на својата животинска љубов кон себеси; таа набрзо го остави Вадим и некаде се вработи.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но било недела и градските татковци не знаеле каде да го остават јарецот да ја мине ноќта.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„ ... Едно време, додека тука комунистите беа на власт, откако Тито се скара со Сталина, власта овде почна онде – овде, планирано да дозволува по некоја приватна работичка, но со отворена можност не само да му го затворат дуќанот туку и да го остават во долгови што доживотно не ќе може да ги плати.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Иследникот го остави тој лист настрана. Зеде друг.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Обид да им ја пренесам пораката на сите нејзини и мои, наши пријатели за кои се наменети овие редови.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Зашто меѓу нив нема никого Перуноски, поточно зашто го нема братучедот Богдана, си мисли Максим не се изменил кон него; го оставил и понатаму да биде старешина на сите имотски сојови и глава на сиот сој Перуноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но како од страв, да не ме сетат кодоши не смеев да се јавам на Имотот, а како кај вас уште оттаму, од брдото, (од Зедница) видов дека свети, и како сте вие прва куќа после Имотот, решив кај вас да се јавам и вам да ви го оставам и коњов и чупалево.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Превод од српски: Лидија Николова

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А можеби просто се најде навреден бидејќи на негово место донесоа едно детиште кое дотогаш беше правниче во некоја задруга, го оставија новодојденецот да го напика во некое канцеларивче во кое повеќе никој ни вратата не ја отвораше да го види, да му рече, Што правиш, како си.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пукнатините на неговите арапски усни незабележливо се мрдаа додека го разгледуваше тестовото луле од печена земја и со камиш од вишново дрво. Од косата му ѕиркаа сламки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Целиот имот го оставив на чичко ти, кој сѐ уште си ја работи земјата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ќе го оставиме само лозјево и ќе чекаме сонце.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Сакаше да го остават таму, на глувците. Проклет да бидам, на глувците.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

На централно место се поставени цитати од познатиот историчар од Скадар Марин Барлети: „Ватикан го остави во кал нашиот херој Скендербеј, кога ја бранеше земјата од турската инвазија!“

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Дали имате време на луѓето околу вас да им кажете колку ви се потребни и колку ги сакате?

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сега ќе ме убиеш ли, ќе жртвуваш ли жив човек за мртовец?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И кога требаше да стигне решението во Архивот, по неотповикливата интервенција на Водачот, Татко самиот си пресуди и побарада го остават на мира со својата инвалидска пензија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дури си мислел така Силјан, сам беше го оставиле во една одаја луѓето, чунки ошле да ги наранат имањето.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Општеството мора повторно да го пронајде патот кон самото себе и да ѝ погледне в очи на сопствената вистина за да може во минатото да го остави она што таму и припаѓа и да гради иднина што ќе биде ослободена од заборав и лаги.”

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Си го симна букарот, го остави на ред, а Доста ги остави ѓумовите и застана крај Митра, срамежливо, како што ѝ прилега на млада невеста и тоа јабанџика.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го почитуваше, се сметаше за негов должник од времето на својата свадба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тој момент еден овчар, од кого разбраа дека во овој крај уште нема потери, доведе еден Мегленец, селанец од Пожарско, кој штотуку си дошол од Воден, испратен со специјална порака до самиот востанички штаб.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе го остави ранецот и ќе влеземе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но таа едноставно го остави да си оди.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Камилски му го остави клучот на собата 17 и замина со париските пријатели.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Лисицата го остави неколку минути да се исплаче (си даде време за размислување), потоа мирно му кажа: - Смири се, малечок.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Нели птицата ја избра за гласник Што ќе го објави крајот на Потопот А Човекот го остави да коленичи пред брановите.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Зар убавото ќе ни го остави?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И уште, криејќи ја од нив својата освестеност, само заради тоа што немаше сили да им одговори, можеше да го слуша како пробучува под него оној нивен тих, испрекинат од саповите, што ги носеше зачекореноста и умората, говор: - Го оставивме сам, толку време, - рече недовршувајќи од заздишаноста оној напред од неговата десна страна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Перса ја викнува Пела да дојде да се поздрави со бабата Митра, а во истовреме му свикува на Мурџо да го остави детето Дончо.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во текот на целиот живот беше обземен од идејата да ја напише книгата, или да ни го остави во наследство ракописот за Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога црната гасеница се извитка натаму, надуена мислиш сега ќе пукне, следена од од писокот и црната врвка кадеж, кога побегна во недогледниот простор а го остави својот здрак, Пелагија забележа дека пред станицата стојат таа и шефот на станицата, а за другите, особено децата што остануваа да ја завршат годината на школувањето, стана свесна многу подоцна.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

По којзнае кој пат неправда нова на народот обесправен, страден сакаат обезличен да го видат до смрт да го остават покорен и гладен

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

- Да. Знам, господин началниче... - Знаеш, ама си непоправлив, вообразен.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како дар од нејзините жители и од Акиноските, понесе пет канти со мед, пет канти со овча маст, толку со сирење и восок, неколку јунци и повеќе шилежиња - за да има пресно месо до дома, до Константинопол, а како спомен од себе, покрај двете смртти на браќата Акиноски, го остави и она одликување кое во домот на Акиноски, во едно дрвено ковчеже, заедно со други семејни реликвии, на полиците во гостинската одаја се чуваше до целосно пропаѓање на Имотот, во времето на распуштањето на колективите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Размислувајќи за сето тоа, Ирина шеташе по градинчето и поткрепнувајќи се со питата од кромид веќе правеше планови како што поедноставно и поисплатливо да го остави Вадим доколку навистина полудел.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа рака честопати знаеше да дофати некоја ситна работа и да ја повлече, а откако ќе го оставеа дуќанот, оној ќе го извадеше украденото и ќе им се фалеше пред сите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Серез бил освоен во 1383, а околу 1385 биле освоени и Штип, Велес, Прилеп и Битола каде го оставиле да владее крал Марко како нивни вазал.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

И кога ќе го остават лунките, ќе почне да ме бара.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Шмајзерот го оставив во спалната и до него ливче на кое напишав дека јас тој и тој, другар командире, си одам кај браќата кои крвават и на сабајле, во мугрите фатив пат за Албанија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Толку повеќе што Ѓурлуковци го оставија на цедило и се извлечкаа навреме дури каналите не беа затворени.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Настана молк. Тишината ја пресече плачот на братчето кое мајка ми го повиваше и го остави да цица од козата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Претпочиташе тоа да им го остави на евентуалните читатели.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Заради големата школка, заради морето во неа, јас поначесто се преправав болен за да ме замијат, да ми го избркаат урокот, да ме благословат, да ме сожалат и да ми го остават ќесето со каменчињата и со школките.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Капсула, до појас стегнат во меки гумени чизми, го тера дедото да му се качи на грб да го пренесе до ѓумето а овој се буни, одбива, но тоа сѐ некако тихо и неуверливо, плашејќи се внукот да не го послуша и да не го остави да ја гази водата леко пориена со тенка стаклена кора.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога се врати светлината се огласи А.А. со намера да го ублажи мачниот впечаток што го оставија зборовите на П.П.:

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Турската кујна денес во светот останала позната по многубројните ориентални специјалитети и кулинарска вештина, оставајќи длабоки траги во готвењето кај балканските народи, но и во лексиката со богата турска кулинарска терминологија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми доаѓаше во сон како да сакаше да ми каже нешто, но никако не успеваше да изусти или кога ќе успееше да пушти глас јас не можев да слушнам...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така и Ѓуле од нашиот отсек, откако го добил пиштолот на услуга, отишол да го врати а таа му рекла да го остави на масата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Веќе во лулката на сонливоста, пензионерот Богдан Грм му го остави шахот и бакшишот од три динари на неизбричениот келнер, и замајќи го клучот од својата соба 09, зарипнато прашува за бројот на собата на госпоѓата со внучката. – Дваесет и девет, точно два ката над вас – одговара неизбричениот портир со (соучесничка) насмевка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сите тие што го оставија ѕидот на темната мансарда, меки и тромави дождалци и исто толку безопасни и непријатни, љубопитно му се доближија.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во собата горе го оставив на масата. Беше рѓосано. Зедов крпче и го исчистив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се сети на настанот виден во детството; на ножот светкав како влажен рибји стомак; на проѕирниот лак што го остави зад себе проклетиот челик пред да ја пробие ленената кошула; на темната лочка крв која не беше растопен пламен на малини; и на дебелите стакла на жандармеровите очила.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ка умре он беше дете 15 - 16 годишно.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да го остават без мајка...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но да го оставиме сега тоа, тоа никаде не води...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога ја напушти татковата соба, мајка ми несетум го остави на масата последниот златен наполеон, што го имаше добиено од својот одамна умрен свекор, да го чува за да го употреби во зловреме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Орлишта утрово претскажуваа“, со мака реков. „Можеби го убиле и го оставиле.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Излезе Стојо од старата куќа, а Трајко остана со Доста, со Илка, за да ѝ го остави својот имот на Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пак погледна во часовникот и се изненади од неочекуваната идеја дека Мануш, недораснат за вакви акции, се лизнал низ сенките уште пред да го опомене со свирење и го оставил да го исчекува изгревот на сонцето.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Имотот го оставив на една агенција која тргува со недвижнини, за да се продаде.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го остави Мирчета и притрча кон огнот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Гого го остави домарот да го разбере како што сака, па побрза да се оддаде на подготовките за сликање: чардакот не го фаќаше ни утринско ни вечерно сонце, а цело време беше под една подеднаква дневна светлина, како стокмен токму за сликање, а не за славење, како идеално ателје.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И Пискулиев, кога го крсти Ордета, беше детиште, а еве доживува да се рече дека скржето што го држел в раце над кршталникот, над кое тревливел невешто по попот „крешчаетсја раб божји Јордан”, - сега го привтасало, а можеби ќе го остави кумот и зад себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Даскалот го остави Јолета и зеде да нè разгледува нас.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Но сега Германија беше спроти него и тие двајца, тој и Германија, го држат диференцијалот кренат; треа да го пренесат некаде, но Германија, дали затоа што не може да ја издржи тежината или затоа што така сака,со намера е да го пушти, да го остави Еда сам со таа тежина, иако тој го држи само на едниот крај.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А-а, развлече Благоја, не сфаќајќи. - Сакате да го оставите негде!

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Телефон. Го остави да ѕвони. Не морам да одговорам, помисли.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Молев да ми го остават, нели и шеријата тоа го вели?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Уринирањето во ветер им го оставам на тие што имаат време.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

По еден или два часа зад полноќ, кога веќе ни месечината го немала она нужно значење на таинственост, далеку и со острината на рабовите забуцана во неподвижен облак како парче на посребрена лопата во сива и лилава земја над самата земја, ридовите се згуснале, биле исплашено и гровнато кртило на непознати животни, речиси повеќе правоаголници, триаголници и искинати елипси на светлост и сенки отколку скаменети крмници со џиновски стави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Боже, каде ли го оставила подарокот и што има во него? - љубопитно се прашуваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

ПАНДЕ: (се појавува на вратата). Кинисувајте бре, луѓе што сакате да го остави дружината!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Еден од нив ѝ го остави сиот свој имот во наследство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Царот Душан дури и се крунисал овде, крај мостов, за да го остави својот печат. Што мислел тој?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Потоа човекољубецот Бог, којшто го стори и не го остави човечкиот род без разум, туку сите луѓе ги доведува до разум и спасение, се смили на човековиот род, па им го испрати Св. Константина Филозоф, наречен Кирил, праведен и вистинољубив маж, кој им приготви 38 букви, едно по образ на грчката азбука, а други според словенскиот јазик.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Киро го остави заклештениот тежок митралез и почна да пука со пушкомитралезот врз кој мртов лежи нишанџијата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

1. Од самиот почеток, штом само стекнеш свест за себеси, научи дека си благородник, дека си дворјанин и заклучно, дека си роден само да го јадеш оној леб што го сеат твоите селани; со еден збор, замисли си дека си среќен трут, кому крилјата не му се изгрицкани, дека твоите дедовци само тоа и мислеле, на твојата глава да ѝ го остават правото на ништо да не мисли.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го остави јадењето жената и се изврши примопредаја.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Сега да го оставиме во домот негов и да си одиме рече Петре Даскалот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Попот го остави алатот на клупата, која му се служеше и како стол и како тезге за работа, поинаков, скоро непознат, без магија, во стари панталони и во кошула со многубројни риги: го загледува довчерашниот свој противник и сака да му ѕирне низ очи во душата, да најде што смислил тој и не му готви ли примка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во секој таков лов, по неколку кучиња од жителите на Потковицата бидуваа убиени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа, пак, сега благодарејќи на ракописот што таа го остави и од кој јас се обидувам да составам целина, а да не ја посрамотам мајка ми, ја сваќам иронијата... (Додека ги прередував работите во собата на мајка ми..... ја најдов Небеска..., посветата гласи: „Филип ти пожелува што побргу да оздравиш, а јас никогаш повеќе да не се разболуваш!“)

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го оставив јагленот и се завртев кон Роско.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Две дебели лимузини, со гумите од едната страна по тротоарот пред сѐ уште ненаселените згради, а од друга страна по калта на идниот тревник – завртеа на десно и мешлесто тетеравејќи се, се изгубија во мракот и го оставија на чкрипавото цимолење на бришачите, сред пустата темнина на облакодерите без станари.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Како беше да беше, ги пренесоа преку море и тие се најдоа на азискиот брег на Босфорот. – Е, сега сме веќе навистина во вит-виделија, преку сино море – и почнаа жените да се жалат. – Враќање оттука – здравје да имаме! – изусти Сирма и умот отиде во петгодишното синче Ангелета што и го остави на бабата Велика.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Шлас!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Го оставивме во некое село. Ќе биде селски будала.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Брезата го остави само нимбусот свој врз тревата.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Камилски го остави пред себе куферчето, ги рашири и крена угоре рацете, велејќи му на зачудениот Паскали: Низ оваа улица минува слободата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тргна Расимчауш право за најблиското селце Мелница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се заблагодари и го остави нашиот подарок на масата покрај себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И еден ден кога веќе Толе толку се осмели, та дури и му порачаа на Арслана да му го остави и Витолиште како што му ги остави сите други села, Арслан се навреди и реши да испрати една потера со Расимчауш на чело, барем да го подзбрка Толета ако веќе куршум не го фаќа да го отепа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овцата што вчера се ојагни не сакаше да стане и да го остави своето мало јагненце, Снежанка, па Бојан и донесе вода во една дрвена копанка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Највисокиот, оној што личеше на брест, го остави капетанот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Му фрлиле ноќеска јамболија врз глава и му викнале со ластегарки. Кога плачел и молел...“ „Молел. А Елин е.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нормално дека ќе го остави кога на вакви ко мене си ги арчи парите!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Браќата нејзини, меѓутоа, и уште некои го зграпчиле насилникот и му ги наместиле ковчињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Режисерот за час го остави дневникот. Се сврте кон мене.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Куќата гостинот ја пронајде лесно, бидејќи таксито го остави пред портата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Кутрето тргнало по неа некаде на улица и бидејќи тоа, како што самата ми рече, толку умилкувачки ѝ се придружило сè до влезот во зградата, што таа немала срце да го остави на улица.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Анасана-аврадана" беше го оставил во конакот, гласот му беше мек, мазен, умилен, дури личеше на родителски, кога човек се разделува со своите најмили: — Ете — рече.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За волја на вистината, треба да се рече дека Арафат, придавајќи им во животот големо, понекогаш и пресудно значење на симболите, на пример, при говорот пред Советот во Њујорк го остави својот револвер во гардеробата на светската организација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

8. Ја префрлив границата. Им го оставив детето на жените и се вратив на задача.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Марија беспомошно погледна кон Хелвиг и кон Карл, и во истиот момент го замоли шефот некој да ја придружи до авионот. * * * Штом Хелвиг стигна дома, го остави Карл кај Марша, и без било што да ѝ објаснува, истрча надвор од дома и замина со колата.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Само колку за да се знае и за да се прикажува, им рекол, потоа, овдека, во тефтерот, сè е запишано - од-до, од постанокот на Загориче, во Дупка, до моево последно си одење, засекогаш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој ниту еднаш не помислил на веројатноста или можноста министерот да го остави писмото пред носот на целиот свет, овозможувајќи му на тој начин сигурна заштита од очите на тој свет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се обидел да ја задржи со насмевка на бескрајни желби. Таков го оставила кога ја затворила вратата зад себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жена си замислува имиња кога патува, ги помни во моментот: Добрина Стана, збунаија тхено, Бурглос.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И сега, кога и Толе, како Бешот, им рече на азите и коџабашијата да ги честат офицерите, овие со сета своја сила се фрлија на таа работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

-Прекорот за несмасноста на Ивона го остави за подоцна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Си го зеде коњот и си отиде кај старите јатаци Цуцуловци, што го хранеа и криеја уште пред десетина петнаесет години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Податоците ги поделив на области на сродни поими и постапки и ги распоредив според нивната субјективна важност - односно. според впечатокот што го оставија на мене.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Татко ми ме носеше в раце и плачев толку силно и клоцав со нозете што еден човек му викна на татко ми: Лазо, зошто детето не го остави дома, само го мачиш!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Мајка ми, како и сите, ржаното снопче го направи уште вцера и го остави зад врата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еднаш отишол дедо Доне да го посети, но прадедо ми не си го познал синот (мојот дедо) бидејќи кога го оставил тој бил момче, а кога по долго време го видел тој веќе станал маж.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Неговиот среќен број е 33, погоди зошто!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дури сега му текна дека го остави вратничето отворено.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го оставивме огинот и се најдовме под крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Новиот современ и модерен (постмодернистички) расказ го оставивме за една друга пригода, кога ќе биде резервиран повеќе простор за таквото претставување; - Со ова издание е направено едно поместување на (практичните) критериуми за избор на расказите, а имено во ова издание се вклучени неколку раскази во коишто е видлива постапката на постмодернистичка естетска игра, на наративен лудизам, во исто време кога се прави и поигрување со очекувањата на читателот и се користи слободно резервоарот на човечката имагинација; - Во ова издание е внесен и еден расказ од големиот латиноамерикански нобеловец Габриел Гарсија Маркес, прекрасен расказ кој ја покажува потресно гротескноста на некои животни ситуации, кога од некои обични мали човечки постапки, се прават крупни и драматични пресврти во животот, како последица на интересите и заблудите на општествените институции и институциите на моќ; - Покрај тоа, неколку раскажувачи ги претставив со нови раскази, поилустративни за нивната поетика и вредност, а кои се илустративни и за некои раскажувачки постапки (дневнички и мемоарски записи, или писма, на пример).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Маркос секогаш ќе го држите на око. Ниту за миг да не го оставите сам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го остави творецот земен со еден и родот на чествуваниот Раде.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Подоцна учителот го остави на мира: едноставно само ќе минеше крај него и очите ги вртеше настрана, зашто ако запреше кај него, голем дел од часот ќе му минеше во неврат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Цел живот копнеев песната да се сврти само кон љубовта. И кон страдањата, се разбира.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Ме слушаш ли?,“ го прашав со сув и уморен глас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во една од цариградските банки, ѝ го оставија делот од наследството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го оставивме да плута, прпелкајќи се тромо во темната вода.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Можеме да се согласиме дека јазикот, општо земено, е раководен од правила, но да допуштиме дека смислата на еден израз, сепак може, во извесни употреби или околности, „ова или она да го остави отворено” (PI, I, 99).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И така, го остави. За истото го отепа магарето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За миг го оставив мајкиното писмо настрана.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таму, застана, не седна, туку се навали на ѕидот над патот, го остави стапот навален исто така на ѕидот крај себе и си ја преврза шамијата на главата, помина еднаш или двапати со дланките преку градите како да тресе нешто, се потсуреди како што милеше дека ја личи и застана така со дланките една преку друга на скутот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не, тоа останало постојано тука, постојано во некакво милкање околу фатената мечка, во некакво дошепнување со неа, во некаков плач во сите негови движења и врткања околу неа, врзано за неговата стапица многу поцврсто преку млекото и преку крвта, отколку што може да се врзе за секаков синџир, врзано преку сè, што имала уште допрва да му покаже нему за животот неговата мајчица, пред да може да го остави само меѓу тие буки, во тие гори, во таа дождлива есен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Суправаше по својата собичка, сѐ уште со она скокоткаво чувство, што му го оставија меѓу прстите оние шеговити клинчиња.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И сега неговиот поглед, со некакво нечисто прикрадување, го остави прозорецот и замина кон еден тих шум, што се разбуди зад неговиот грб.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Додека останатите мислители и поети ги величаа мистериозните длабочини на германската душа и настапуваа како рушители на универзалното, тој се осмели да изјави: „Сеопштата трпеливост најсигурно ќе биде достигната доколку го оставиме намира сето она што ја создава особеноста на различните човечки единки и различните народи, сè останувајќи убедени дека дистинктивната црта на сето она вистински вредно се содржи во неговата припадност на целото човештво”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Немаше време сето тоа да го „свари“ во својата глава, па тоа го остави за подоцна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако го оставеше надвор тротинетот, можеше некој од децата да го украде.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Испушти само толку: — Ами, шо го бодело попот шо си го погазил дадениот збор и го остави сиромашчето страмотно до векот?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедо Крстин сакаше да нè истера, ама дедо Геро не го остави.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - остави (гл.)