го (зам.) - памети (гл.)

Ќе земат таблета и тоа доживување не се повторува така како што го паметат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Обично ќе откриеш дека тие имале добро Екстази доживување пред еден месец.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дедо ми пак по мајка (мајка ми беше од Севојно, сега не постои, го покрија водите на вештачкото езеро кое се вика според селото - Севојнско Езеро), го паметам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стефана јас не го паметам, штотуку сум се родил кога тој умрел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така ова утро ќе го паметам по револуционерниот потфат што го направив (а доста е едно херојство во денот).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ја загубив желбата да ги запознавам, со насмеано тресирака климање да им го изустувам моето крстено име (го паметат дури по второто извикување), да ги придобивам со своите добри особини, со настраноста на општокултурноста, да ги гаѓам со моето смртоусно оружје – зборот, да ликувам збунувајќи ги со инаквоста, да им го изнудувам овој-не-е-нормален коментарот, да го собирам ѓубрето од добрите впечатоци што тие зад себе ги оставаат.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Се обиде да се поткрене од постелата но - се откажа. This is where all the stars bow down Еве, со истата душа со кој а цел живот копнеам по Тебе и со истите очи кои го паметат најскриеното во твојот поглед јас чекам и ќе чекам зашто веќе влегов во безизлез во кој треба само да се чека.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И доколку ме изумиш, доколку сосема исчезнам - и тоа битно не е: јагленот студен - но тој сѐ уште го памети огнот на кој горел...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Па сепак - ништо и не исчезнало: Нивната Светост - Атомите, единствената неуништлива твар на животот, која го памети и Создавањето и сѐ друго што одминало - се вечни!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Ти го паметиш првиот бакнеж?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Речиси сум сигурен дека имаше зелени очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Барем јас ќе го паметам тој настан како смешен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа додаде: „Поправи ме случајно ако грешам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рече дека мајка ми била интересна девојка со долга црна коса и со зелени очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А прифаќањето на случајот од таа комична страна придонесе сосема да заборавам на болката што ја сеќавав од половината па сѐ до десното колено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој не пропушти да забележи дека убаво го памети престојот на неговите борци во куќата под Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го паметам како добар човек и уште подобар шегаџија. Не знам дали неговите шеги беа толку шеговити и секогаш нови кога ги правеше со возрасните, но нас децата тој секогаш знаеше да нѐ изненади и да нѐ засмее до пукнување.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Да. - Кога? - Одамна, не го паметам...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сѐ уште ретките живи сведоци го паметат тој далечен, кобен чин на омразата, подлоста и неизбришливиот резил, но обессилени од стравот, немо го врват патот долж ’рѓосаната бодликава жица...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Го паметам како многу сиромашно село со куќи градени со плитар и покриени со ’рженица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Можеби, во меѓувреме, пак сум бил на славата на Свети Никола, но тоа не го паметам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пред повеќе години, за првпат слушнав за сестра Ангелина и од првина ова го паметам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вдахновен (чувство кое одамна и со таква силина го немаше обземено), зеде да направи скулптура по која ќе го паметат сите и со која, поверува, трајно и достојно ќе влезе во историјата на уметноста.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Моето организирано кино-доживување го паметам и по шлаканицата што ја добив од учителот по математика во основното училиште кој, за време на проекцијата, се проектираше во редар.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И така, во таа ноќ најстрашна од сите ноќи на патот, се будев и пак тонев во соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тоа време, што и во втората деценија на веков го паметел тогаш живиот и жилав даб со брада, стогодишниот Лозан Перуника, лежат на рекичката Давидица четириесет и три малечки воденици, накривени и безживотни судбини во кругот на заборавот; самоучките врати им се испукани и потемнети, суровото минато ги заѕидало прозорците со бигорен камен. Но си има свое минато.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа илјада осумстотини триесет и петта година продолжува во Африка и Азија движењето на европските колонизатори и се грчи на крвав камен Македонија. ***
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја слушав искинатата прикаска која не можев да ја поврзам со почеток што до денес го паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако е свесен за човековата потреба да си го идеализира, разубавува и менува минатото, авторот на Филтер Југославија до ден денешен го памети вкусот на жолтите банани и редовно евоцира спомени за истите со своите врсници.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Одамна било. Ако тоа не го памети Савка на Благоја, друг човек нема во селото кој би знаел.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А Богоја, го паметам, маж беше. Расправаа: срце имал големо како глава од теле. Со два прста вреќа зоб кревал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ама јас малку го паметам, само како дете го паметам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти тие најмногу му се радуваат на празникот, најмногу го разубавуваат. И го паметат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама пак, си велам: Велико, не вели ништо. Пијаниот и улавиот само лошото го паметат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одамна било. ако тоа не го памети Савка на Благоја, друг човек нема во селово што ги знаел.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој се повлече уште повеќе во себе, особено откако пред една година ги вратија од бањата на Каплан. Го паметеше тоа убаво Ѓулсиме.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Езерото сега, бидејќи лето, пак го имаше наоколу оној појас што го паметев од порано, а по кој се познаваше дека е спуштено што од сушата што од тоа што била испуштана вода за наводнување на полето под браната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Додека самувам Сам Во самица. Дрвото на животот го паметам Како дете во утробата на векот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Иако историјата го памети претежно по неговите војнички способности, тој исто така покажувал интерес и за духовниот живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Го памети ли некој почетокот на оној филм „1941“ на Спилберг? Вака беше: Ноќ над Калифорнија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Нема емигрант што не го памети својот прв Божиќ во Новиот Свет: блескави излози со шарени украси со убави предмети со згодни продавачки со мајки и деца со големи ќеси со весели насмевки со дедомразовци што демнат на секој чекор...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе се растуреа секој ан своја страна, ќе го паметеа настанот, ќе молчеа како смрт.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
ОБЛАК Се ведне тој над погледот и окото на светот облак голем како чудовиште сал сонот на земјата што го памети што секој час може да се истури во пределот на срцето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Почетокот е илуминација на свет- текст принесување животни и растенија пред идејата и чинот почетокот е прекршување на небото во алхемиското огледало на писмото во црвените и црни курзиви во она што нѐ одликува од другите она по што го паметиме сижето - животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го паметиш случајот со Кубре и Босилка Кубрева. Или не, мал беше!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оние со небесна боја меѓу нив се најинтелегентни и најнеодгатливи: помислуваш дека ти се врсници – а тие уште од древности: го паметат Исуса кога трчал по мајка му да го дои.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Си мислам: човекот го памети јазикот на водата.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Шетајќи по планината, стигнавме токму овде, на ова место, го паметам по камењава што и ден-денес се неизменети.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од писмото дознавме дека жената на Паун Радевски е во Полска, заедно со девојчето што го памети уште како цицалче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го паметиш? – праша. - Дали го паметам! – се зачудив во себе, а изговорив: - Ајде мамо, те молам, раскажувај ми уште нешто за него, ако не ми го споменуваш почесто, ќе го заборавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)