го (зам.) - поарчи (гл.)

Татко на крајот рече: Е, мој Камилски, и јас така станав дел на изреката меѓу народот: Не те прашуваат што правеше во на гурбет, туку што донесе!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едни велат дека набрзо го поарчил она што го имал; и љубовта брзо му истекла; а кога го продал коњот заминал“. *
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека се плашев. Мразев да си го поарчам животот поради неконтролираното однесувње на своеволните и недоволно внимателни индивидуи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно отишол да работи во Германија. Или во Бугарија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дедо ми животот го поарчил на шест коњи и сите ги паметеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На еден од нив ја донел и баба ми од Дњепар дури на Кубан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)