Ја прегрна и, цврсто држејќи ја, велеше дека мајка среќа немала синот единак да го порасне и невеста за одмена да и донесе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„Знаеш дека со овие пари ќе можам да си го пораснам синот“ се радуваше таа.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)