го (зам.) - прегрне (гл.)

Колата втаса... Двете сестрички го прегрнаа Гоцета, мајка му го избакна, а пак татко му за среќен пат му спушти во раката златна лира...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Добро ми дојде! - го отпоздрави мајка му и го прегрна.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Брат ти е изморен. Да се измие и да вечераме...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Пред врата го пречека Гога и го прегрна како мил другар преку рамо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дупчето? вели детето. — Ушето? — одговори Толе и го прегрна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, така те сакам, да ми дојдеш како јунак, а не да го ведиш грбот — го пречека тој уште оддалеку и се стрчна, та го прегрна и се избакнаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нејзината мисла ја однесе далеку од Полчишта, далеку од Мариово, далеку од цела Македонија, во слободната Бугарија, каде што нема Турци да го бркаат нејзиниот Толе; каде што нема да го дели ни со какво црно Кате и други мариовки; каде што ќе го прегрнува и бакнува само таа и каде навистина ќе живее со него како пашица во убави сараи, со алајќи по неа сред цветните градини од сарајот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Добре ми дојде! — го поздрави мајка му, и како секоја мајка, го прегрна и силно го избакна по широкото бело лице.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По ручекот, на заминување, постарите браќа го прегрнаа цврсто, многу поцврсто одошто порано, небаре заминуваат некаде далеку, а него го оставаат сам на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Не треба да си толку чувствителен, мој пријателе“, Милан го прегрна мачорот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како и да е, таа случка на разбојот беше многу непријатна; најверојатно (оти не го имам читано дневникот на Лудвик), тој си замислил дека со тоа што го прегрнав при доскокот (го гушнав, затоа што во суштина ми беше многу жал за него, оти беше подготвен на најниски понижувања, само за да биде еден миг со мене), негувам некои длабоки чувства кон него. Но, тогаш не беше така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Без збор му пријдовме и го прегрнавме. Силно. Толло. Сесрдно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само за миг, а потоа убавата насмеана невеста го прегрна и го бакна човекот на скалите од катедралата и за рака со зетот, исто така насмеан и убав, потрчаа покрај него кон паркираните автомобили.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ги истепавме, нема од што да се плашиш. Го прегрнал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Богоја, молел. - Што ти е?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ех, тага ле, откако се знае Потковицата себеси, небидница владее со жителите нејзини, таа си ги коренува...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само, човек се прашуваше: кого ли редат луѓето - дали умрените, дали татко им Ѓорета, кој, поради пуста Македонија, ни за нивната свршувачка ни за нивната умирачка не беше тука, ни да им се изнарадува ни да ги исплачи, дали мајка им Илинка, која, во еден миг, како што стоеше на работ од гробот небаре скаменета и без солзи, туку рипна внатре во гробот, го прегрна ковчегот и викаше, молеше, заколнуваше и неа, заедно со ќерките, жива да ја закопаат...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првин го фрлија Миничето од Маѓеровци. Тоа цвикна еднаш, и пламенот, ко со раце, го прегрна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој сакаше да го прегрне човечецот со долги и немирни прсти(овој пак се обидуваше да не дојде под обрачот на големите раце) и раскажуваше за природата и за гасениците најмногу за некој Чарли Краков, или за призрак на опачината на неговата потсвест, на нешто што е натсвест и живее вон од него, вон од неговата матна мисла, нешто на што зборовите и му го градат и му го одземаат обликот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Крц, крц! - и еве сум горе, со својата сенка под рано излезеното сонце; да не беше превисоко, ќе го прегрнев.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На пет чекори од чаркот над вертикалниот отвор, спиеја двајца гардисти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Откако се поздрави со сопругата Галибе Хаки, Татко возбуден му ја пружи раката на Али Фети, кој, откако му ја прифати, силно го прегрна, велејќи му: Добро ни дојде сине!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа го прегрна силно. Се љубеа силно.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Го прегрнав на крајот мојот пријател Махмуд Дарвиш по чудесната ноќ во која илуминираа неговите зборови-ѕвезди на човекот-вистина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш обраќањето во храмот го завршив со зборовите: Народот на оваа земја, на Македонија, во храмот Света Софија, му го дари најсветото што може да му биде подарено на еден поет - неговата тивка светост и тишината на истрајбата во времето, како пристан на големиот Махмуд Дарвиш во враќањето од егзил во силната прегратка на човештвото...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Седна потпрена до него и го прегрна околу половината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нејзе тоа ѝ се стори страшно духовито и воодушевено го прегрна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го прегрна со моќната рака околу рамењата, го привлече кон себе, баздејќи му на пиво и повраќаници. праша таа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Марко му се фрли да го прегрнува: „Попе, попе, ми ја олесни душава.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Татко, не мене, ами Борко го прегрна со едната рака и го прибра до себе и, слушнав, како тој да бил болен и одделен од дома, а не јас, го праша дали сака од зелените или од црвените бонбони.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Таа го прегрна, покажувајќи ја на тој начин својата подготвеност да го прифати детето. Да го негува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Една од најблиските го прегрнаа и му се обеси на вратот и почна да го бакнува; друга му ја симна чалмата и почна да му ја бушави косата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Што стана? – со треперлив глас го праша кадијата Јунуса не отпоздравувајќи го и не слушајќи ги поздравите од Рифата и забитот, што влегоа по него. – Готови се кади ефенди, готови! – Готови? – радосно викна кадијата и се стрча кон Јунуса, го прегрна, го избакна и почна да го тапка по плеќи: – Бравос, бре синко Јунусе, бравос!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Девојчето како да разбра што стана со него, го прегрна Трајка со малите рачички и почна да се гушка во него; небарем му велеше на татка си и мајка си оти од денеска си има нов родител, кој ќе ја штити и храни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- С. не го слуша, оди кон возилото: - Само понижените ја чувствуваат сета топлина на љубовта - го прегрнува тркалото - Овој свет, полн со трговци на големо и мало, мисли и сонува за профит, а ние, чувствителните души, сме отфрлени, и газени, и возени... Мало, кутро суштество...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Чичко Анѓеле се поздрави со командирот Планински, му пристапи на Трајчета, го прегрна, го избаци и му рече: - Благодарам, Трајче, ти ме спаси!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога го виде, таа го прегрна и се расплака... ___________ * Господи!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го зедоа Трајчета среде и така другарски го прегрнаа како одамна да се познаваат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Почна да го прегрнува, да се шегува со него.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Баба му го пречека со раширени раце и топло го прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Татко му, во одговор, само го прегрна и го стегна кон себе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му се дожали на татка му што му е детето така невесело и сожално го прегрна Мартин тој час удри да плаче, да се тресе целиот и одвај да вели: - Тате, сладок тате... децата... децата... јатаче ме викаат...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А кога, по малку, тој одеднаш ќе изрипа, ќе се крене на нозе, сите се развеселуваат, сите грмнуваат на глас: „Оживеа Лоте, оживеа...” го прегрнуваат, го бацуваат и одново почнуваат да пијат за новиот живот на Лоте.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Значи, имаш идеја! – Се израдува Добре, најдобриот човек на светот, и го прегрна својот гостин – Кажи ми ја прекрасната идеја, па да те наградам со триста награди!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Со растурен вриеж на желби во главата, куклата го прегрна момчето на кое почнале да му растат нови мустаќи, брада.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
(Цврсто го прегрнува Матеј. Долга пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Го прегрнав. Го фатив околу вратот и го стегнав, од задоволство.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Само знам дека цврсто го прегрнав татко ми кога ме пренесуваше заспан во мојот кревет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Викни ја мама да ме бакне, таа заборави на мене, затоа не можам да заспијам, - му реков и го прегрнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Едо беше толку убаво, мило и секогаш насмеано дете што тетките и девојките од комшиите не можеа да се воздржат да не му ја помилуваат косата, да не го прегрнуваат, да не го истегаат и да не го избацат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Забрзано чекорев и срдечно го прегрнав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Чичкото шофер цврсто го прегрна своето девојче, насмевнат и задоволен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ех, Игбал, што би правела јас без тебе – се разнежив и го прегрнав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не плачи, те молам Саше, не плачи, не си ти виновен, јас сум! – го прегрнав и се расплакав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ајде, кажи што е, кажи на што мислиш! – ме распрашуваше. – Или сакаш да погаѓам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, сега претеравте – згрме страшно со тој нејзин глас од кој, кога е навистина многу лута, коските ми се стресуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)