го (зам.) - препознае (гл.)

Наскоро стекна глупава навика да шета по градот, дури и наутро. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Она за што овде ќе стане збор нема за цел популарното да го препознае како прост ефект на задоволство, туку да ги вклучи во игра и различните ефекти од овој принцип кои настануваат поради константното појавување на потиснатото, она што, според Фројд, „работи отаде принципот на задоволство“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Брзо го препозна меѓу другите, исти такви гробови; се вовлече внатре благодарејќи ѝ на онаа иста способност со чија помош излезе од него - и се смири, сместувајќи се во ковчегот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 73 Сега знаеше каде треба да оди: во својот гроб.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Притоа, треба да се рече дека Ал Недим бил добро запознаен со неколку системи на писмо и течно говорел неколку јазици, така што секако би го препознал писмото, ако истото му било познато.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со тоа што треба да се подвлече дека задоволството не лежи во традиционалното естетско уживање туку во алертноста на пријатноста да се препознаваат значења што таа пријатност можат да ја потврдат, но и да ја подријат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој тврдеше дека тие имаат писмо, што го изрежуваат на дрво и дури ми покажа парче бело дрво со прикажани, не знам, дали зборови или одделни букви“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се зборува за иделогот од северната република, јас го препознав Кардељ.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нѐ испитуваа луѓето од судот и нас. Го препознавме службеникот од пописната комисија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веднаш го препознавме шефот на некогашната пописна комисија, човекот од полицијата, со кожена виндјакна, сега со поиздолжени мустаци, па малку ни лекна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тоа беше како самиот себеси да си ја дерев кожата додека ја напуштав оваа кашленкава корупка од телото во кое луѓето го препознаваат Марка на Гроздана Поповски.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Без времето не постои ни универзумот а камо ли тука една корупка на која луѓето го препознаваат Марка на Гроздана Поповски.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Арно ама еден човек го препозна и излегува по него, му се придружи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не можев да го препознаам машинистот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше здебелена, потемнета во тенот, а очите и светеа како на мачка.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Две недели подоцна, како сега паметам, го препознав звукот што го правеа нејзините потпетици.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стана колекционер на грамофонски плочи и љубител на џез.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сѐ уште нѐ поправа ако употребиме збор што македонскиот литературен јазик не го препознава (мајка ми многу се лутеше кога тоа ѝ го правеше на неа).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ова беше имплицитно во целото проследување на концептот на следење на правило.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби токму тука, во неговиот придонес, заедно со други мислители во дваесеттиот век, кон подривањето на картезијанската перспектива - наредните генерации ќе го препознаат најголемиот придонес на Витгенштајн. превод и подготовка: Жарко Трајааноски 68 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Nick White ЛОКАЛНА СЦЕНА [ Интервјуто со Д.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во тој начин на соопштување, Гита Корец со својата непогрешлива интуиција го препозна никулецот на една состојба што се развиваше како дива билка, како брзорастечки бршлен што во неа предивикуваше силен и неконтролиран страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пријатни навеви од благ ветрец доаѓаат откај реката.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некој почука на вратата и по одобрението од Беренц, еден војник го внесе кафето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ако ми го кажете името на Вашиот висок наредбодател, можеби ќе го препознаам”.  Есесовецот го погледна со изненадување.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Еврејско маало. Не го препознавам. Се гледа само дел од улица.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И штотуку наближам до Сена мојот поглед ја напушта земјата, ме напушта и мене и тргнува да плови меѓу ѕвездите... и нешто длабоко тогаш се вознемирува во мене: моето човечко битие, горе меѓу ѕвездите, го препознава својот древен дом, своето древно огниште, мојата роднинска постела...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Убиствениот инстинкт лесно го препознава секој кон кого е вперен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Баге само претпоставуваше дека тоа ќе биде илегалец, најверојатно маскиран или некако преправен, кого само тогаш ќе го сретне во животот и потоа никогаш повеќе нема да го препознае.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во такви моменти не сакаше никој да му влегува во ателјето, па и жена му, а и кога ќ е влезеше тој само мигум и само со крајчето на окото ќе фрлеше поглед натаму, без најмал напор ниту пак желба да го препознае онега што влегол; а не пак да му прозбори или да му отпоздрави.  Но овојпат, спротивно на нејзиниот навик, упадна жена му среде разгорениот оган на неговата творечка работа, И без да му остави и миг за да се сврти кон неа, прозборе со глас што одвај ѝ излезе од грлото: „На Нако му се слошило!”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како во сон друг што му го кажувал, на доктор Миха му поминаа наредните денови и ноќи, споени во некоја колку сивина толку темнина, во која сè се препознава по научен навик а не со непосреден допир - од моментот кога го препозна синот во мртовечката картотека на Судската медицина, преку поворката низ гробиштата во која место тој да ја придржува жена си таа го придржуваше него заедно со ќерката, до тупотот на првата грутка земја што удри по сандакот на син му во гробот и оттогаш не престана да му одѕива во испразнетите гради, како грмеж од небото кој пред да одмине со облаците спалил една кревка тревка што ќе запусти цела душа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неговите довчерашни професори не само што нема да го препознаат, туку и ќе се разбегаат кога ќе го видат како сениште од нивните дневници со оценки; небаре утови во мутли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Овој пак, не гледаше во купувачот туку во неговите пари, па немаше можност ни да го препознае ако воопшто го знаел дека постои.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дури и гимназиските другари, кои го познаваа до душа, се правеа дека веќе не го препознаваат и го одминуваа на улица како турски гроб.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За тоа време се напрегаше, низ џамлакот накитен со сите дребулии што беа изложени, да го догледа трафикантот и во него да го препознае стариот Курназ.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Живко ме изгледа како во мене да го препознал ѓаволот, но сепак се воздржа толку колку да ми сржи низ плунка: - Да не си го спомнал тоа уште еднаш пред некој велгоштанец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
5) Напишете почеток на некој роман служејќи се со сезнајниот авторски глас, така што сезнајниот авторски глас ќе го направите јасно видлив, влегувајќи во мислите на една или повеќе личности, откако сте го препознале нивниот глас.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Понекогаш ја замислувам Америка како гигантска смукалка, машина за рециклажа, која вцицува сѐ на што ќе наиде а назад исфрла заводливи вреќи со ѓубре. Trash-от овде е подигнат на ниво на космички принцип: ѓубрето се произведува за да се конзумира, ѓубрето се фрла за да се произведува повторно. Trash-от е насекаде, trash-от е генетската шифра на човечкиот вид кого што Америка најјасно го препознала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Наместо тоа, праша со неприроден глас од кој го препозна ова, „Од каде знаеш дека била жена ми?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како што ќе раснат, ќе почнат да го препознаваат Милан и ќе почнат да трчаат кон него во голем златест бран, бесно потскокнувајќи на своите жолти ножиња, нишајќи ги телата и мрдајќи ги главчињата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од неа излезе еден старец кого Даниел го препозна дека е ѕидар, еден од работниците на Ангелоти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Израдувана од убавината, го разгледа местото пред себе и околу себе, уште еднаш го препозна дека е тоа истото место каде што секогаш кога тука ќе дојдела со гојдата на ова место, седнувала.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Уште почудно беше тоа што во ритамот на тие чекори го препознав она одење како скокање по камења поставени преку разлеана вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бев повреден до срж, бев гневен, оти во љубовта најмногу разжестува покажувањето несексуална моќ; веќе не ја слушав Луција, и само се сеќавам, како низ магла, дека таа говореше за некаков втор блок од програмата, по некакво оро, и дека финале, круна на приредбата ќе бил бабарскиот обред од нејзиното село кое ќе го изведувала таа со некоја одбрана дружина од тој крај; во тој обред таа го препознала самото битие на овој народ, а тоа било многу важно за зачувувањето на здравиот народен дух денес, особено кај помладите генерации.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И дојде, тој, но очите твои не го препознаа како ангел црн, туку како бел, како што очите мои не го созерцаа нечестивиот во видението што ми одзеде чест, име и почест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Боге од Бањи го носи сандакот - јавуваше Даскалов. -Сега можеш да ја запалиш големата свеќа. Погледнав повнимателно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност Даскалов кога се сврте кон куќата и тргна кон прозорецот јас не го препознав; неговата сенка обрабена со одблесоците на светлината можеше да биде и сечија, и изгледа токму заради оваа помисла со задоцнување ги забележав знаците што ми ги испраќаше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Речиси цел месец прележав во плевната на Басотови лечејќи ги раните по оној атентат во градот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи ѓерданот што го препознав беше причина да заклучам дека Басотова навистина е ограбена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но кога веќе објаснувам зошто го препознав пред малку Даскалов не е за отфрлање ни мојата упатеност дека од оние што слегнуваат пеш откај Сина Скала и рударското гратче малкумина го избираат овој пат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Геј-луѓето биле неволни да го препознаат ова.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Почувствува дека е внесен во запознавањето на својот живот до таа мера што не можеше да го препознае својот сопствен идентитет.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тежината на сопствениот крст Навлегувајќи во длабочината на сопственото битие, на подножјето на снежната планина тој го препозна кривулестиот пат, по кој што, во форма на шарена тенка змија, се нишаше, влечејќи се низ водената површина, долу покриена со магла, горе кон снежната планина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Од десната, го препознавам Ксавиер, и покрај побелените слепоочници, белиот костум и шапка, и хаваната во усните.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не препознаваше некои од своите пријателки кои случајно ќе ги сретнеше на прошетките – а откако тие ќе ѝ пристапеа, таа ја криеше збунетоста, им поставуваше општи прашања, за да не се забележи дека не знае со кого разговара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неговиот глас го препознав сопствениот страв од времето на моето детство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Време е да си одиш,“ рече Рајнер, погледнувајќи во часовникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја подаваше својата рака кон мене, јас ѝ ја пружив мојата рака. „Мамо,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој поглед не можев да го препознаам, тој поглед беше таков, туѓ и изменет, веќе некое време, но сега за првпат ја сфатив вистинската причина за промената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повеќе не сакаше да се среќава со никој кој не беше член на семејството, чекореше несигурно и без придружба не излегуваше од дома, а и тие прошетки завршуваа брзо - ќе застанеше, ќе речеше дека веќе не го препознава градот, и ќе се свртеше кон дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Со смртта не исчезнуваме,“ му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги отвори очите; не можев да ѝ го препознаам погледот – како да не гледаше во мене, туку во некоја друга жена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седнавме на креветот. Ми кажа дека од сѐ што му оставиле оние кои го посвоиле, му останал само виенскиот дом на улицата Шонлатерн, сѐ друго отишло на пиење и коцка, или поточно, сѐ друго отишло на коцка додека пиел.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој сега имаше триесет и четири години, една повеќе отколку што имаше неговата мајка кога ја сретнавме едно понеделничко утро во беспризорниот кварт на Виена, и наликуваше на неа не во изгледот - таа тогаш, години пред тоа, му кажа дека го препозна затоа што личел на татко си – туку во начинот на кој старееше: беше проќелавен, забите му се ронеа, а коските му се искривуваа – прстите му беа чудно извиткани, и накривнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почнувам да не си го препознавам пламенчето во очите, ниту да си ги разберам мислите изрежани на челната коска, амајлиите што ме заштитуваа и бранеа од нечестивите и од нечестивото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите што го видоа, во него го препознаа, иако за него беа само чуле, Фазли паша и неговите два сина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го отворам писмото, му го препознавам ракописот-везмо со кое често ми ги веселеше очите и душата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во длабочината на старинското огледало тие го пронајдоа и го препознаа вашиот „Автопортрет“ изрежан со фосфоресцетни линии на амалгамот на дното од огледалото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По шарките на торбулето, по реата што павна од торбулето, Стив и Јана го препознаа дојденецот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Добивање редовно отсуство кога ќе се врати во Роуч, или тродневно пијанство за време на викендот би можело да му помогне да се ослободи од она што тој почнуваше да го препознава како монотонија.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Исходот е многу зборување за философските револуции, револуциите во свеста; овие револуции сепак, не се одразени од ништо што Маркс и Енгелс би го препознале како „материјална основа“.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Срцето сè уште ѝ чукаше посилно од страв кога во сенката го препозна него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Последното делче во него се скрши дента кога меѓу имињата на оние десетмина што загинаа во заседа го препозна и името на одамна заборавениот школски пријател.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Гледаше се што можеше да го препознае како театарска претстава, но и читаше драмски текстови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбира, доколку е подготвена да го препознае порачаното, како во примеров извлечен од оваа книга: „Кога би бил во ситуација да избирам со какви луѓе би сакал да биде населен театарот, јас би гласал само за робовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И потем ги отворил стаклестите очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако не можеле да му го препознаат лицето на видовникот, луѓето знаеле дека престарите очи со конци крв околу себе догледуваат сѐ и сѐ знаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не го препознал ликот на тој над себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш, заборавајќи го повикот, толпата се разбранувала во исчекување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но сенката стоела на долгнавест прозорец. Го препознал натрапникот, веќе знаел кој е уште пред да му го чуе гласот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегајте, мртви, се фатил со обете раце за накривен кол во оградата од дабови прачки, ова е свет на живите, вратете му се на гробот, останете меѓу камења, меѓу скаменети полжавчиња и мравулници, вратете се, вратете се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
; да не го родиш ако главчето почнало да ѕирка; два дена да не ги миеш садовите, демек за домашните да се свестат; да не офнеш кога некој силно ќе те штипне; да не ти е мило кога некој те фали; да не тргнеш влакно од нечија храна; да не помислиш "у курац" кога ќе видиш некролог од дете. да го издржиш она што не можеш да го промениш и, за да преживееш, да го препознаеш она што можеш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во неа седат чудовишта што постојано се менуваат и преобразуваат - ту се тенки ту огромни, ги менуваат и бојата и полот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Критило во нив го препознава Протеј.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко секако го препозна и по неговите тенки, прави раце, со долги жолти прсти, со кругли плочки на необичните нокти, со кои оној побара нешто од него. Беа две пегави раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Обраснат со брада, ретко кој беше во состојба да го препознае.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, се плашам по бојата на вресокот некој да не го препознае нејзиниот корен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Јана прва му го препозна гласот и продолжи - Здраво, бате, овде Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И без да се сврти, лесно го препозна тој баритонски глас, а ќе го препознаеше и меѓу милион слични.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како е можно. Тој глас можеше да го препознае во милион, а сега направи превид.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во прв момент не го препознав ни твојот глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Здраво Рада! - О-о-о! Здраво! Рада веднаш го препозна гласот на нејзината пријателка Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да знаеш драга моја пријателке, -дури по ова драга пријателке, Јана го препозна гласот на Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада слушаше глас, длабок баритон кој би го препознала и меѓу милион. Дури тогаш ѝ олесна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана во прв момент не ѝ го препозна гласот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Здраво тетка Радо! - Рада му го препозна гласот на Виктор. Она „тетко“ ја заболе, но мораше да го проголта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го видов и го препознав „шоферчето“ во првиот ред на блиска и најблиска рода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ме разоткри, а кога притрчаа и другите две девојки за да побараат дозвола за сладолед, на овие од „пекарата“ им преседна муабетот, а беа и посрамени затоа што го препознаа јазикот на кој разговарав со децата и им беше јасно дека Германката - јас, сè ги разбрала, и дека оној најдобриот меѓу нив во одредени активности залудно си се проектирал некаде таму далеку со неа во Дизелдорф.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, прва трчам и се натпреварувам со него кој прв ќе стигне да ја отвори капијата, кога како кутре ќе го препознаам звукот на моторот на првите гости.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од сето ова и поради сето она неуките и набожни души исковаа чудна приказна - дека тој што го одвел Бошета не бил обичен човек, бил светец, сам свети Јован Крстител, сам тој направил така, ги замелушил Јанческите за да не го препознаат кој е.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ни едната нешто да праша, ни другата нешто да каже.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И весниците, во тоа време, истото го пишуваа, уште пред да започне изградбата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Аванос, си го чу својот глас, си го препозна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, претчувствувам дека нема да доживеам да го препознам и да го внесам во тајните; тој ќе се појави,ќе го покаже своето вистинско лице дури откако јас ќе умрам, и кога ќе дојде време, со вцрвенети образи, ќе застане пред своите родители и ќе каже дека му е доста од сè и единствено на што потајно се надевам е дека дотогаш ќе остане уште нешто од моите банкноти, зашто го изменив тестаментот и остатокот од имотот му го завештав на оној кој прв ќе направи очигледен знак дека е предодреден да тргне по моите стапки...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, не можам да го препознам оној свет во кој ги живеев најубавите денови од мојот живот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога се обрнало, тој забележал човек со невисок раст, во стар износен виц- мундир и ужаснато, го препознало во него Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но ужасеноста на значајното лице ги надминала сите граници кога тоа видело дека устата на мртовецот се искривила и, откако повеала од неа страшна гробна реа и ги изговорила зборовите: „А!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Неговото остро око веднаш го здогледува документот, го препознава ракописот од адресата, забележува збунетост кај личноста до која е адресирано и ја наѕира нејзината тајна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со овие два едноставни збора на псевдонимот кој беше претворен во негово начело, Duchamp ги открива, но едновремено и прикрива филозофските претпоставки на својот живот и своите редимејди.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Токму како што Каменот на мудроста, иако “на сите познат” бидејќи е “под вас, и блиску до вас, и над вас и околу вас” (Artis auriferae) го препознава само посветеникот, така и животот е истозначен со тајната вештина, само доколку можеме да ја разбереме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од кругот на салата ѝ приоѓа принцот и таа го препознава момчето што на улицата ѝ ја украде влечката.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Подоцна ѝ се ЗАД ЅИДОВИТЕ чинеше дека во тивкиот глас на книгите го препознава неговиот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Стрчнаа по него и кога се доближија до кучето го препознаа: тоа и нивното куче!
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Или затоа што страдањето, трпеливоста и тагата, коишто го туркаа овој народ кон работ, му го свртуваа погледот кон нешто друго: кон Херој, оној кој требаше да ги спаси, оној во чиј лик го препознаа младиот умешник...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тоа го чинеше во исклучителни поводи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Првин се одделуваше од другите писма по зелениот, обичен плик, кој со години кај нас беше ист, среде белите пликови од луксузна хартија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лесно го препознав и нејзиниот ракопис на пликот со кој беше испишано моето име и презиме, адресата. Се гледаше напорот да биде ракописот што поубав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во купот писма што ми ги беше оставила секретарката врз работната маса, главно покани за приеми на странски амбасади, лесно го препознав мајкиното писмо.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Седна спроти мене, а тука имаше една грмушка, капина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Слушнав, си доаѓа коњот, го препознав според ударот на копитата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Одозгора спрема мене доаѓаа тројца, во средината го препознав командантот на ОЗНА. Сите беа исправени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во таа темница видов нешто што доаѓаше кон нас, а потоа го препознав постариот брат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секогаш постои можност некоја од оние свињи да ти го препознае гласот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа го погледна право во очите, потоа брзо замина, како да не го препознала.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Набргу Винстон го препозна едниот од нив како свој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека видот одново му се изоструваше, тој се сети кој е и каде се наоѓа и го препозна лицето што гледаше во неговото; но некаде во неговата глава постоеше голем празен простор, како да му е извадено парче од мозокот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше Турчин со зачалмен фес и ибн Пајко тојчас го препозна амамџијата Селим од Чифте-амамот, кој секогаш го триеше со топли ленени крпи кога овој со Калија одеа во саботите на бања, едниот во женскиот, другиот во машкиот дел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Полето врело клокоти под ова црвено небо птицата чудно цвркоти крај еден овенат шебој ноќта необично глува за оваа доба од годината гората пеколно сува една ѕвезда од небо е скината Еј ти усто зината во нас пленот што го препозна животот вреќа е скината со староста тоа го дознав 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
На неколку листа од папката, пишувани со мастило, Елена го препозна ракописот на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А може и да го препозна некако... што го гледал по сликите...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Татка и го препозна од нападот кога ја извадија неа од кај него, а и самиот Трајко не си го мени името како аџи Јане ги прочита сите имиња што ги запиша во својот тефтер на Богородица во Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Си одбрав век за самување И самувам Меѓу немите јазици на каменот Што ме препознава, Што го препознавам.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Заради тоа во смесата од “чудни” комбинации на зборови го препознавам обичното Кој- си-ти- а освен тоа и вештото одбегнување на директноста што би ја поставило прашањето за квалитетот на истото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Молиш бога само да не влезе ќумбето од 48–ми спрат, што лесно ќе го препознаеш по златниот ланец од 7 кила, маицата до глуждови, малата алкатраз капа, телото на Кинг–Конг и патиките број 54.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Го препозна во својот глас потсмевот на отец Симеон и се насмеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Луан Старова, денес, во светот, го препознаваат како автор на успешната синтеза на балканските култури.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Детето плачеше. Трајче го препозна. Тоа беше соседот Евто со снаа му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Од под една бука стана и се упати кон нив висок и строен партизан. Трајче го препозна. Тоа беше Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Зарем не го препозна?
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Мацко едвај го препознаа од нечистотијата по него, и по тоа што беше сосема здивен.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во очите на Пандо - страдање, измачување.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во сивиот мрак одвај го препозна Нумо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Чекај, бре Јоване. Јас често сум во Прењес и како да не го препознам?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ајде, остани ми со здравје...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Меѓу луѓето што чепкаа во високите треви го препозна Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Веднаш го препозна човекот што дојде. Беше Луман арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Прво не знаеше кај се наоѓа, но потем, речиси истовремено, ја препозна куќата и го препозна и Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Следната недела се наоѓав во старото здание на болницата „Света Маргарита“ во Калкута, крај постелата на својот пријател, кого, наспроти огромната физичка промена, веднаш го препознав.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ме бутна до ивицата и ми го наметна чувството на вина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И ќе го препознаеме, кога ќе проживееме доволно долго за да видиме како тркалото повторно се врти од центрифугалната сила на судбината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Однадвор салата му изгледаше сосема обично, но кога излезе на сцената непријатно се изненади: наместо најавената жири комисија спроти него стоеја неколку водачи на африканско племе што не можеше точно да го препознае.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И овојпат беше превкусно, но бев свесен како повторно ќе ги закочи моите и онака мрзеливи црева и при секоја помисла на ова одново и одново се препотував.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа само гласно мјаукна кога се удри од аголот на ниското шкафче и преврти една столна ламба, која падна со тресок и се искрши.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Нека оди тој прв! - го препознав шепотот на тетка Олга, - и само да не си седнал кога мочаш, ќе те убијам! - тука шепотот на тетка ми одеднаш зазвуче како саскање на змија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веднаш потоа го препознав неговото забрзано, продлабочено дишење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја слушна онаа којашто викаше по него - и го препозна гласот: „Ајде, чао! Ќе се слушнеме по домофон. Ама откако ќе прекрши жештината! После шест!“ им викна на другарките, се стрча по него и се втурна во лифтот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Го препозна, го погледа, го поведе за рака и го – бакна!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Еднаш, кога се врати птицата во залезот, не го најде осамениот човек па долго надлетуваше над неговиот двор, прошета низ пирејот, и не можеше да го препознае човекот, цел живот што ја препишуваше земјата врз себе, ноќе што го препишуваше морето од птицата: тој стоеше потпрен, речиси – исправен пред својот дом, скаменет, спокоен - сам себеси син епитаф.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Секогаш доаѓа тој миг, распараното и скаменето од секојдневните ужаси, од чемери отруено и оболено мајчино срце - и во најтешките времиња, ќе го слушне и ќе го препознае гласот на својата рожба...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- И покрај тоа што толку години се поминати... Те познав, односно кога те слушнав како зборуваш го препознав твојот глас.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Дури ни за педесет години од сега обичните луѓе нема наеднаш да го препознаат тоа парче жица како уметност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Денет: Проблемот е во тоа луѓето да се привлечат да ги видат делата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога им се доближи, тие го препознаа старецот што ги донесе со кола оној ден.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога таа го виде и го препозна, место не ја фаќаше од радост.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сигурно му го препозна гласот на загарот што ја имаше бркано.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Двајцата го препознаа. Тој беше. Тој што ги фати кај Власотинци кога од почетокот на војната заминаа за Влашко на печалба.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Досмрзна кога виде како тој, повисокиот, се подзагледа и како да си подвикна нешто од изненадување. Го препозна.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ничие лице не видоа па дењата да го препознаваат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го препозна? - Методија, ти ли си бре? Што добро вака? - Дојдов да се огреам, - рече Методија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Како што се надеваше, таму наиде на стопанот кој го препозна авторот и срдечно го поздрави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знае дали куферчето го препозна во сонот или сега откако се разбуди се сети дека тоа картонско куферче беше исто како едно на татко му што го имаа дома.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги стави сите под тој именител веднаш штом меѓу нив го препозна извесен Миле од Прилеп кој се занимаваше со увоз и извоз на кој знае што.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да, имаше и тој нешто вистинско, но околу себе правеше толкава прашина, па немаше никакви шанси да го препознае нештото во турканицата и затоа најчесто се фаќаше за невистинските работи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа го препознала и му кажала дека ми е другарка и дека живеам кај неа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Поминувајќи со таксито покрај хотелот, отспротива го препознав Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Гледав преку ходникот и го препознав Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Што правиш, добра си!? (веднаш го препознав гласот)!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)