Не ја тераа да го препрочитува писмото, туку само сакаа да го видат, да го земат во рацете, да го загледуваат од сите страни, да ги замачкуваат и онака веќе замачканите букви.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И пак го препрочитав писмото за уште еднаш да си го мачам срцето.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Гол, уште еднаш го препрочитува крајот на писмото.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Го препрочитав два-три пати мојот текст и бев многу задоволна од него и од себе во таква улога.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И сите негови другарчиња што имаат само по 50 години, па и тој, се убедени дека е време за нови почетоци, па одат на џез фестивал, читаат книги од Ог Мандино, Антонио де Мело, Лујза Хеј, а го препрочитуваат „Галебот Ливингстон“, „Малиот Принц“ и „Ние, врапчињата“.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Дадено на буљукбашијата Суљо-ага, 4 шевар 959 година во Прилеп. – Така – издивна длабоко кадијата и се исправи та го препрочита уште еднаш писмото на глас, го здипли, го врза со една шарена врвца и двата краја од врвцата ги потпечати со восочен печат, па почна да си зборува сам: – Знам дека ќе го налутам, ама ако разбере од друг, сигурно ќе ме обеси.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)