Тие афекти се од едно време кога не биле ни замисливи никаков остварен геј-живот и некакво зрело сексуално постоење, а нивниот присушт архаичен карактер изразува ретроградна состојба на чувствување, како што и нивната истрајност во внатрешниот живот на возрасниот геј-маж го сигнализира неговиот понижувачки неуспех да еволуира над неа.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Прв меѓу првите Стојан Христов го сигнализира тоа морничаво литературно мементо кое нашата историска и литературна memoria localis и memoria verbalis го именувала како река без повраток, како дијаспора, како дезинтеграција...
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)