го (зам.) - слуша (гл.)

Да се посматра себе си во огледало, додека го слуша шумолењето на водата?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(...) Од музичко стојалиште концертот секому му овозможи огледало за слухот. Неговата теснотија и ограниченост.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Луѓето го слушаа она што можат да го чујат, што се навикнати да го слушаат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Кај си ти? – го слушав длабокиот машки глас на Владимир- Што правиш?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Остани уште малку... – тивко прозборе Трајанка а гласот како низ цевка да си го слушаше...како низ сито...во грлото горка солза голема се запна тука, па не мрда...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој човек си има свој внатрешен учител или водич, него само треба да го повикаш и да го слушаш, да слушаш: тој кога те подучува не оди никогаш против тебе!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од радиото сега ечеше друг глас. – Другари и другарки, работници и селани, класо, го слушавте соопштението на Централниот комитет на Комунистичката партија на Југославија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козарите, застрашени, го слушаа живото читање на Чанга. Мислите им се разлетаа кон козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го стиши радиото, козите се смирија, а ние продолживме да го слушаме гласот на спикерот од радиото: – Козари, освестете се, да не биде доцна, оставете ги козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега појасно од секогаш го слушавме тивкиот шум на лисјето на тополите во досег со водите на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга занесено го слушаше, макар што му недостигаа многу други знаења и поими за наполно да го разбере сето тоа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми загрижено го слушаше гласот од радиото.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми првпат ги коментираше зборовите на спикерот, во мигот кога се спомна козите на Козар маало: – Па во Козар маало живеат најсиромасите, затоа овде и има најмногу кози... Но кој да го слуша татко ми.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Целиот збор содржан во меурот, во тестото а она што човек го слуша кога некој му зборува се само испарувања.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ама главата како да не го слуша телото.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се разбира, кај имам јас време нему да му обраќам внимание, но сепак го слушам како ми вели или се мисли: - Добро, штом така, јас ќе ти измислам беља за да притребам да те чувам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој зборува. Сите него го слушаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Овој гледа некое време и го слушам, вели: - Селото гори, баба се чешла! – вели првиот и додава, му се обраќа на својот противник: - Што велиш, да ги спастриме прво нив па после јас и ти да си го видиме алот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За работата да биде уште понеподнослива, отспротива, пред надворешната врата на својата куќа, стоеја Надежда и мајка ѝ, а подалеку зад нив, и снаата, трите со рацете во врзалките од скутините, и трите со еден мил, блажен израз на среќа што го слушаат овој разговор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа се извртив неколкупати околу самиот себе како пес што се врти пред да реши да легне, но не легнав, туку ја зедов машината за пишување за и јас да се фатам за работа, а да бидам блиску, да го слушам удирањето на копачот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И почнав вака: „Го слушав удирањето на копачот, тапо, без одглас...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Влегувајќи в куќа, не се обѕрнав веќе, но по себе го слушав силниот глас на Џорџ Ѓорѓи Шумка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го слушав како зборува нешто долу во темното, но не го разбрав. Требаше да вика.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
(...) Да не мислиш можеби и на несигурноста при комуникацијата со себеси, кога не си сигурен дали го слушаш вистинскиот „внатрешен глас“ или само ти се присторува?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Фала му на светиот дух, не мора повеќе да го слушам она папагалско повторување veni, vidi - vici ... кое ни мене не ми доликува - повторно помисли Мо.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сум го слушал, (овој очајно се труди да ми поставува трик прашања).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сепак, јас се сеќавам на многу моменти кои, се уште, како секвенци од некој дамнешно прожектиран филм се движат низ мојата глава.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секогаш кога ќе поминам покрај зградата спроти училиштето, која повеќе ни одалеку го нема истиот изглед, чинам како да го слушам отчукувањето на часовникот над зеленото креденче во собата, во која со часови игравме домино со Борис Кривошеев, во долгите зимски ноќи, додека баба ми ми плетеше ракавички во различни бои. Брзав да пораснам!!!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кон крајот на март крошната и е веќе раскошна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трендафил стана зависник од интернет... Татјана се уште го слуша Балашевиќ!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој диригираше, публиката пееше, тој пееше, публиката слушаше и ракоплескаше, а кога таа вечер во „Олимпија“ се спушти завесата на сцената, Мишел Сарду мораше долго време да се заблагодарува на публиката, која го напушташе театарот пеејќи го она што пред тоа го слушаше од Сарду...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Природно, ги имаше и пред говорничката плоштатка на старата црквичка: Се втурнаа меѓу луѓето што го слушаа старчето и само се појавија толку колку за да ги забележи говорникот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека расправа за себе, ту се расплакува, ту внимателно го слушаше советот на нашиот службеник од претставништвото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И додека на неговата скромност, повлеченост и срамежливост им нема крај кога станува збор за секаде присутните секојдневни општествени неправди, за најтривијалното газење на човечки права кое се случува под неговиот нос, кое што тој ниту го гледа ниту го слуша, и во врска со што главно ништо не му паѓа на ум - во негово присуство непречено можете да ги газите сите закони на правната држава и сите норми на човечност, можете да му дадете слобода на најперверзното самоволие, смеете да пљачкосувате и разорувате, дури смеете и да убивате, ништо од сето тоа нема да ги помрдне неговите крукчиња - истото тоа тромаво, тивко и незабележливо општествено суштественце молскавично оживува ако го мобилизирате за националната кауза или, уште подобро, ако го поставите на маса околу која се одлучува за судбината на цели народи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Така. Го завршивме полесниот дел. Сега останува уште потешкиот, да си најдеме зет”, ќе речеше мајка ми, додека ние продолжувавме да се шегуваме, а Рашела се правеше дека тоа веќе не го слуша, излегувајќи од одајата по некоја од безбројните работи, иако во лицето сосем се заруменуваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во ушите му влегува монотониот звук од работата на млазните мотори на авионот, потоа не го слуша веќе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Никој не го слуша крикот на народот. Дури ни Единствениот?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде во времето кога лицето на татко ми стануваше сѐ позагрижено додека го слушаше радиото што тие години го беше купил на голема радост на моите постари браќа, Рашела се вљуби.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што да прави? Корец држи уште еден говор, уште попоразен, светувајќи им на верниците да се помагаат во деновите на искушение што настапуваат...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Повлечен, тој се задоволуваше со тоа да посматра како играат шах или да го слуша разговорот на старите, без да се замеша со некој збор, како што правеше Гога.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој се вртеше насекаде, нервозно, задишен, сакаше да се увери дали сите го слушаат, а со рацете мавташе, мавташе тој човек, како да ги вчепкал в раце невидимите јажиња од тишината и сега дрма со сета сила, бесно, - и еве од тие силни удари прскаат некакви стаклени ѕвона и ѕвечат парчосани срчи во оваа крчма.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зборуваше сѐ посилно и се обѕрнуваше да види дали и другите го слушаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пациентот помислил дека тоа е глупаво прашање, зашто го слушал неговиот глас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сакам да ги читам бидејќи можам да го слушам гласот на Харви во мојата глава, но сепак изгледа како да постои непишан закон за неговото ривалство со Арт Спигелман.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но јас спремив одмазда; тој ќе мора да работи на сликичките за мастики со Симпсонови за Топс. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А јас тоа не можев да го слушам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа Калчо не може да го слуша.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најголемо задоволство му е да го слушаме и да го почитуваме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го слушаме капетанот, вреска силно и наострено, а крај него толкувачот, што го довеле од некаде, преведува: - Трпението дотраа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Море ми, шо има јас да реча, Мишо. Тој ти е стопан засега; сакаш — неќиш ќе го слушаш — одговори Толе со туѓа уста.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А бидејќи Толе лани дојде да ги вика селаните во борба заедно со четите чии војводи Сарафов, Тренков, Гарванов, Чакаларов беа Бугари, тоа Димо им го објасни дека и Толе е бугарски војвода, та ќе треба и него, не само што да не го слушаат, ами дури и да го бркаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го нарача Колета уште од саботата навечер и овој даде збор дека утре само нему ќе му свири, па ако сака и самиот Челебија нека слезе да му наредува, нема да го слуша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така со ред по сите села си фати посестримки, а Ќосото сосема го забатали.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Гроб, гроб за ваа кучка шо не сака да го слуша Толе Паша! — нареди Толе да се копа гроб за Гурѓа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— За кого нема леб, бре пес, кај вас? — му се овргали Толе, а Брниклијата замава со стапот по Дима, уште неналегнат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мислам дека беше неверба, вчудоневидено неразбирање помешано со чисто естетско гадење од тоа што го слуша, гледа - од тоа што му се случува.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се чинеше како бродот да пристигнува сред градината... го слушавме дури како бревта зад куќата...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Татко, со одобрување и со видливо подобра расположба, го слушаше својот собеседник.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога престана да му го слуша гласот, таа влезе во собата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко почувствува дека таа го слуша отсутно. Тој веднаш се смири.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Верниците го слушаа зачудено. Останаа без зборови. Верскиот поглавар му се поклони на Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Дедо Иван се направи дека не го слуша.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Многу нешта од тоа што му го кажуваше старецот Бојан го знаеше, но пак слушаше, мило му беше и по стоти пат да го слуша деда си, зашто тој истите работи секогаш ги кажуваше на нов начин, како првпат да ги кажува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На Бојана му се чинеше дека негде во тајните, скриени длабочини на својата свест го слуша неговиот строг, непореклив глас: - Оди, бори се!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тоа му припомагаше и она што го слушал од татко му, додека овој ѝ ги освежувал трагите по кои таа би можела да ја налучка жичката на роднинската врска со нив.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ти си го замислуваш тоа безоблично лице во тој полумрак како гласно шепоти да го слушаат артистите на сцената а да не го слуша публиката во гледалиштето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го слушашеше како џбара низ фиоките по нож, како ја бара штицата за сечкање кромид, како се чуди со што да ја исцеди половинката лимон - но не му помагаше, да види дали ќе се снајде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не беше од оној тип луѓе постојано што говори и очекува другите само да го слушаат, ниту пак од оној тип само што слуша, а не отвора уста ни да потпраша ни пак да одговори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бодлер доживува слична состојба и кажува: „Нотите стануваат броеви, а ако имате и малку дарба за математика, мелодијата и звучниот склад што го слушате задржувајќи ја својата сладострасна и сетилна карактеристика, се претвора во широки аритметички операции во кои броевите раѓаат броеви и чии фази и настојувања ги следите неверојатно лесно и снаодливо, токму како изведувач”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го слушаме закопаниот длабоко во ѕидот глас но никако да му се приближиме.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Кети, тогаш како од тој ден па до денес, кога високоте снегови на планината се топат многу брзо, и кога поројни дождови врнат, и кога Луда Река надоаѓа, рика и удира во потпорите на мостот, луѓето го слушаат нејзиниот глас како моли за мостот?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но старецот се чинеше како да не го слуша.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додека газеше низ плевелот, си го слушаше дишењето, како му свири низ носниците, и тогаш сфати дека целото негово тело е во еден вид бунт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој погледна да не го слуша некој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Ги има двајца.“ Како и секој кој прв пат го слуша гласот на Бил Девит, Боб се сепна од дебелината на звукот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако за моите песни ми зборува старец – рабин, мудар од крвта, староста и пророците, јас го слушам.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога ми укажува - спорам, кога ми заповеда – го слушам.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Монах стои пред портите манастирски И гледа таму, отиде планините, отаде морето Минува Елена. Ѝ го препознава одот, Ѝ го слуша гласот и гледа Врз пладнето – сонцето ја запишува нејзината лика И ја остава пред него како икона.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ќе се вратите пеејќи за сончев ветер Што пустоши низ оваа древна мапа На која веќе се распознаваат Изгаснатите огништа околу кои седите, Велам ќе се вратите зашто јас тоа го читам од плодовите и од летните магли, јас тоа го слушам од лебот и од солта, јас тоа го гледам во очите на жетварките, јас тоа го прераскажувам гледајќи ве како му пеете на полноќното сонце.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Птица на детството Помислам ли - Првнува кон небесата... Сега само во сон го слушам Павтањето на твоите крилца - Твоето прекрасно исчезнување.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И кого јас уште го слушам, освен гласовите на природата и на мудроста? Гласот на сите занаетчии и мајстори.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Го слуша гласот на дечињата некогаш што трчаа зад него, Ги гледа млекарите со полни ведра квечерина кога минуваат покрај старците, Се сеќава на кондураџијата везден што распрашува колку патува писмо до Америка,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Митко молчи и наслушнува. - Детето е внатре, детето! - го слуша гласот на татка си. - Тато! - Тато! - викна Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоа беше знак дека нема да го слушаат веќе.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кој може за оваа работа да биде поумен од тој што најдобро ја знае оваа куќа, а тој сум само јас", им вели братучедот Герман на луѓето кои заинтересирано го слушаат и потоа им ја раскажува мојата досетка што случајно потоа станала и негова.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И си седи така Севда под дивјачката, со нозете спружени право пред неа, исправена во половината и си ја чешла косата за да ја преплети, а од онаму, преку, го слуша ѕвончето на Белка и по ѕвонењето препознава дека говедата се запасени, скротнати и само рупкаат, рупкаат трева со забите, убаво се најадуваат, така што Севда веќе слуша како млекото во котлето под Белка вечер ќе џурка, џурка млеко, ќе го полни и тоа ѝ прави задоволство.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ќе се обиде да ги отвори клепките, го слуша ѕвончето на Белка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И потоа го замислував како да го слушав како малку фалбаџиски им раскажува на луѓето сред село употребувајќи ги зборовите што сега јас му ги ставав в уста: "Бурнав на портата кај него, како секогаш без теклив, да влезам кај братучедот Методија, ама портата однатре затворена, а и резето однадвор не е ставено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога веќе, така насобрани во муграта, не можеа да го слушаат писокот на мајка му и баба му на Илета Вегов, тие решија да тргнат да го бараат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И мрава ќе бидам, до века: мрава црна, што Господ не само што ја гледа во најцрна ноќ на црн мермер, туку го слуша и топотењето на нозете нејзини! ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А душата моја се тресеше од страв, оти се сетив дека сум прочитал некаде: оној кој клевети и озборува и оној кој го слуша, и двајцата имаат крај себе по еден ѓавол: првиот на јазикот, а вториот во увото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во таква ноќ без ѕвезди, на таков мрамор, Бог не само што ја гледа мравата, туку го слуша и топотењето на нозете нејзини.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очигледно, забавно му беше да го слуша Филозофот, а да нѐ исмева нас, од чии мудрости беше веќе сосема заситен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го слушав како говори, сосема убеден во тоа што го говори, и почнував да се плашам; Лудвик, оној Лудвик што јас го познавав, немаше склоности кон мистицизам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еднаш, откако ми се пожали колку е осамена, се послужи и со онаа веројатно од порано стокмена додавка дека тишината во нејзината соба многу се зголемила откако престанала да ми го слуша дишењето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во Германија го чекала некоја русокоса.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сѐ е в ред со Огнена – му го слушам гласот - а сега и коњот да го ослободиме од незгодата - додава и се оддалечува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А сандакот? - прашува Огнена и гледа кон столарот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кај берберот Среќко го слушале како ломоти (и тоа после онаа ноќ што ја проведе со мене) дека за прошетка се подготвува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби го слуша и шумот на брановите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
АНЃЕЛЕ: Орајт, зету, јас татка ми сум го слушал да вели така.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
(Од вревата никој не го слуша и пред да се појави на вратата пак викна).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Среќен што го слушаат раскажуваше со пискотлив глас, неочекувано молкнувајќи како сам да ги дослушува молкнувајќи како сам да ги дослушува своите збориви.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го слушав шушкавото дишење на Кузман и ја чувствував в ноздри неговата млака пот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кој гласот женски може да го слуша мирен? велам: Кој смртен толку корав бил?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Страшниот пискот го слуша, недостапна сала за солзи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Шанкерот брише чаша и како да не го слуша.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Лудиот како да не го слуша.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
САНЕ: Луд. Сакаше да се фрли под нашиот воз. Сега мајсторот ќе се смири.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Нозете му се лизгаа по угорнината, непрекинато колван од клунот на јастребот, ги затвори ушите, за да не го слуша повикот на бикот Чако, препотен до гола кожа, бегаше, бегаше...
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човечкиот ум На Еразмо за миг му се пристори дека го слуша рикањето на бикот Чако.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ваков ден ѝ е неопходен барем еднаш месечно: го слуша единствено тивкиот звук од неколкуте касети со стари, добри хитови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пензионерот не го слуша. И така ја губи партијата. Што побргу, тоа подобро.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го слушам татко ми: „Болната трпеливост со која пожолтениот лист го чека денот, ја чувствувам однатре. А денот е градски... сив и убав“. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Намерникот тукуречи на секој чекор е изненаден од тоа што често го слуша македонскиот говор, а вчудовиден останува кога на ѕидот на една неколку катна зграда ќе види табла на која на македонски, грчки и англиски со големи букви е напишано ВИНОЖИТО.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Прекинувам, молчам и во молкот го слушам одговорот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вера го слушаше внимателно и дури со некакво почитување.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Колку пати сакав да избегам од класот само да не го слушам тоа толку чисто, толку топло, толку искрено сакано - мајка ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лудилото понекогаш е бекство од болката во затапеност, а понекогаш бекство од болката во уште поголема болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка, додека се обидува да заспие, го слуша ветерот, и ѝ се чини дека тој, а не нешто длабоко во неа, цвили, и помислува – “Колку тажно, колку болно цвили ветерот”, го слуша ветерот и останува глува за својот внатрешен цвилеж, не погледнува што е тоа што цвили во неа, затоа што некогаш таа вслушаност во сопственото цвилење болела како нешто да откорнуваат од неа, и затоа сега го слуша ветерот, слуша како ветерот цвили од болка. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш тој ќе препрочиташе некоја од книгите кои ми ги препорачуваше – ги сакаше Софокле, Шекспир, Гете и Сервантес; од мене бараше да не ги читам Балзак и Флобер, затоа што биле полни со неморалности; Достоевски, кого тукушто го откриваше, ми го забрануваше затоа што бил полн со мрачни мисли.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го слушав како уморно дише.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се обидував да земам воздух, го слушав неговиот глас: „Те молам, не плачи.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Се вратив, а не знам зошто…,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога правевме паузи меѓу читањата и одевме во дворот на библиотеката, брат ми ми кажуваше работи кои тешко можев да ги разберам, но сепак внимателно го слушав, бидејќи знаев колку му е важно некој да го сослуша, затоа што неговите пријатели беа посветени само на медицината, а тој сакаше нешто повеќе, тој сакаше да ги разоткрие тајните на човечкото суштество кои беа отаде анатомијата; Зигмунд беше уверен дека тоа растајнување би можело да се направи со вкрстување на разумот и чувствата, тој велеше дека и размислувањето, и чувствувањето се есенцијален дел од нас, и само при „соработката“ на тие два дела човекот може да се осознае самиот себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само, понекогаш, на полноќ го слушаат виежот на кучињата и се ежавеа од страв, дури во сонот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа што не го гледате, а го слушате, тоа сум јас и ви зборувам далеку од вашите очи, скриен под врвот на планината во месноста наречена Мрак.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тоа што вие го слушате како шумол од костенливо листе или како гргор од дулците на чешмите, тоа е мојата молитва, Гласот мој. А мене не ме гледате.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас сето тоа го слушав и ги држев колената на татка и се вовлекував во неговиот скут опседнат од приказната што лакомо ја прибирав и запишував на белите страници на мојата детска душа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас не само што ги слушав, туку го гледав и морето, му го слушав дишењето, ги слушав криците на галебите и крцкањето на штиците од галиите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што ќе ми значеа свадбата и свадбарите, и ѓаволот и јарето, ако го слушав гласот на Јордан Арето, или ако не го гледав орловиот нос на Караѓоз и самиот излезен од сказните, од темнината на приказните оние што ги кажуваа и раскажуваа, ноќта спроти Св.Никола, во топлата одаја на тетин Никола?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го слушавме, со страв и восхит, го слушавме но не му верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го слушавме ние занесено, го слушавме, но не му верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога седнав ова да го запишам, во трето време, кога и јас ги имам годините на Караѓоз и Ване Мицо, вам лага, мене вистина, повеќе им верувам на сказните и приказните на моите раскажувачи кои веќе не се меѓу живите, зашто си верувам себеси и на ноќите со крцкавиот снег, и на играта на сенките, и на троглавата змија на амбарите, и на пагурчето со ракија, и на трепнежот на газиената ламба на таванот што ми беше свидетел за она што го слушаа моите уши.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Гледаше како бришачите на ветробранот ги туркаа капките од дождот настрана, го слушаше роморењето на покривот. По некое време заспа. 20 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш му се чинеше дека ѕидовите на станот ќе се срушат од дивиот ритам на бесот што го слушаше во себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беа толку живи што ѝ се причини дека сè уште го слуша она таговно, а бесно офкање на мајка ѝ додека умираше дома...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таму, пред Агрипа, од сите што го слушаа додека раскажуваше за своите проповеди, стана само Фест, но наместо да го поддржи, гневно се развика: „Си побудалел, Павле!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку малку го слушаме својот внатрешен глас, колку малку умееме да ги читаме знаците што секогаш непогрешно ни ги покажуваат вистинските насоки...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше уште млад кога го слушаше говорот на Стефан пред собранието, но неговиот продуховен, речиси ангелски лик сѐ уште му беше жив пред очите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За тато тоа не беше туѓ збор, ама се понесе како за прв пат да го слуша.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Морен во наведеното интервју објаснува дека секогаш грешел кога го слушал само едниот демон.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа оној кој го прима е оној што го слуша, што го резонира, што го крои како материјал од кој си прави комотно руво.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Зошто своето воле не го помилува со нож, Онисифоре?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јаков ќе ве води кон земја со живот.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така и го заплениле испоранетиот Карпош, књаз и господар на мртва војска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не запеал и не се напил со нас никогаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Симон Наконтик, патник кон својот крај, повеќе тоа отколку судија и правда, се крстел со брзи, исплашени движења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога Никола Влашки ја крена дланката од моето чело спомнувајќи не знам каква болест и присеќавајќи се на не знам какви треви и пелини, некаква милолика женичка ми подаде чаначе со надробен леб во млеко и лажица од жолто дрво и нешто кажа - гладен е, или млекото лекува, или - живите боледуваат, мртвите гнијат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беговите ќе го најдат, потоа ќе ни побараат сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Барал со поглед дрво од чие стебло или подебела гранка ќе изделка нова оска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога го спуштил крај нозе нарамникот од кој го болеле плешките, Арсо Арнаутче се обидел да ја зграпчи за рака и да ја задржи за уште еден поглед од чија светлост слатко се ошумоглавува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разговорот го слушал Симон Наконтик и го прераскажувал до стемнување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа рев: „До кога ќе го слушаме?“ Пак рев: „Побрзајте, клековци, со таа бесилка.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе се налапаат алчниците и ќе се растурат оторбешени, на сите страни носејќи ја на непца и во црева чумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога им здодеало на синовите да кршат камен и уште повеќе да го слушаат татка си како шепоти со невидливи ангели и апостоли, отишле далеку и се прогласиле за арамии, да ја смируваат крвта со туѓа крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ослепен, крвав, без една рака или нога, го наденале на кол под скопскиот мост да го слуша плачот на Вардар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моите коски, раскажувал подоцна, биле премлади да се распаднат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Севезден ги брчи имињата на апостолите. Го слушам и мислам дека паѓам во бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Настојувал да го слушаат, гласот му бил строг, пепелав, сличен на неговата мовеста кожа. - Прекрстете му ги рацете врз гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја видов само со една брчка над левата веѓа и рамнодушно го слушав колнењето на Самарија дека веќе не ќе застанам на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Како што ќе речеш ти, Борисе. Јас веќе немам зошто да го слушам оној Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болниот Неделко Шијак пак се обидел да се исправи - сака нешто да каже, никој не го слуша, никој не забележува дека е жив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Останала зачудена и не видела, а ни тој, дека разговорот им го слуша легнат под сенка на дуња Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имало години, старите тоа го слушале од татковците, кога по македонскава земјичка чумата собирала цели села и градови, во нив ни дете ни коте не останувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тебе куќа со нов оџак, мене - жена, домаќинка. А жените ти рекоа, нели? Таа сака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеле само да ја исцедат од себе срцевината и да накотат во шупливоста ларви од кои тој самиот ќе се повторел во секакви облици и, со срце скриено од врани и душмани меѓу бозја, ќе го слушал златното брчење по ритчињата на татковската земја. „Таа е нема!“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
НЕДА: (Се счудоневидува од тоа што го слуша.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И му се сака никогаш да не престане да го слуша.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А кога го слушав до крај писмото кое што го читавте вие видов дека не е негово.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Таков си е од секогаш. А тој е, другего поблизок немаме, и сакале-не, ќе го слушаме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: Јас знам дека ме сака, но каква корист од тоа кога го слуша брата см?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Заспав можеби, бев пијан од љубовна магија Го слушам шепотот на срцето во нејзините широки гради, раскошни одаи од АН со згужвана постелнина ко растурени крошни.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мене сенатот не ме ополномошти.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој страда заедно со обвинетата, ако ја осудат, тој ќе умре од тага!..
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Стариците не го слушаа. - А Пашка, тој Мелентјевич, тоа столче денес го изнесе и го продаде. Јас го видов. Кому? - извика Остап.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Публиката го слуша, се скочанува од наслада, се плаши тој да не заврши.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И уште, криејќи ја од нив својата освестеност, само заради тоа што немаше сили да им одговори, можеше да го слуша како пробучува под него оној нивен тих, испрекинат од саповите, што ги носеше зачекореноста и умората, говор: - Го оставивме сам, толку време, - рече недовршувајќи од заздишаноста оној напред од неговата десна страна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Главчето сега се посегна кон купчето сено и Змејко можеше да го слуша карактеристичниот звук на џвакањето што го имаат сите копитари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш беше и интересно, тоа старче, имаше понекогаш и вакви, чудни мисли, и кога не ќе беше видлива од зад тоа неговата рачичка, тогаш Змејко можеше и да го слуша.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеше да го слуша до наситка рикањето на тој спалавен јужен ветер низ длабините на нераскрчената шума; тоа се плискаше како некоја пробиена брана, носеше една прекрасна топла раздразнетост во градите, носеше некоја одврзаност и пребликуваше со секој нов налет, спитомувајќи со својот допир сѐ, а целата шума како да никнеше наново над таа недогледна белина, секоја бука во неа како да се исправаше одново, отфрлајќија од себе задреманата прибраност, онаа притаеност во тесниот канал на срцевината, трубејќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како да го слушаше тој подзарипнат од полнота бас на оној тежок старец. А Дуко продолжуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дознав конечно каде е мојата Срцка. Во напливот на емоции, токму во мигот кога беше музичката пауза, говореше толку гласно што овој говор го слушаа сите во салата. Звукот стигна и до ушите на Душка и Роска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го слушаше само нејзиниот глас. Со викот ја предупреди колоната да застане.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Рада, која го слушаше овој испрекинат разговор, веќе разбра дека на повидок беше уште една лоша вест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада го слушаше пријателот претворена во уво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја истуркавме војната, време е да те вдомиме! - како да го слушаше гласот на Серафим, татко ѝ, кој не беше со пушка в раце, но во секоја прилика ги помагаше партизаните.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Смислата на зборовите не проникнува во неговата свест, тој се вовлекува и се опива само од звучниот хаос на римите што го возбудуваат и го обземаат целото негово суштество и, заборавен, восхитен, растопен во еден необичен свет на чувства, разбранувани во неговата душа, тој го слуша сопствениот глас како трепери, се подигнува и звучно се разлева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На видело и во мрак Глигор го слуша само морето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Наведнат над книгата, Арсо го слуша гласот на мајка си далечен и нереален: - Дојди на ручек, Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му се причинуваше дека се ближат и го демнат ѕверови. Го слушаше нивното блиско ’ржење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој не го слушаше, само го чувствуваше како тежок презир кон самиот себе, кон оваа глутница што го запрела дишењето за да ја слуша анегдотата за смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И слушаш како искрено го пренесува својот проблем на телефонска, „вруќа“ и изгор скапа линија во живо, како онаа „простата“ му ја зела моќта со вуду моќ, а го слушаш и советот од специјалистот: „Није од просте и бивше, веќ од простате, пријатељу... Видим да сте у шоку... пријатно!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Секоја недела одеа на миса. Го слушаа хорот, качени на галеријата, ги впиваа проповедите и убавата енергија што владееше помеѓу верниците.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ситно сечи го кромидот”, „Убаво измеси го месото”, „Не штеди на кашкавал... нека биде шарска баш!”, го слушав нејзиниот глас додека од долниот балкон му делеше инструкции, а таа, веќе здружена со сите фамилии, распиштолена пиеше кафе со Фиданчо и неговата половина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да не речам и дека шепотот ти го слушаат, а не некои други физички активности што живот значат, па штом отвориш врата и појавиш нос веќе и поздравот е соодветен на „заедничките“ доживувања од претходната врела ноќ.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Додека собирам пелени, долу и горе по собите, и правам измивања и преврски на нови пеленки, го слушам муабетов.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нека се намрсат, еј!” И тогаш, прозваниот, кој цел ден го слушаше потсмевот во грб од сите нас кои шушкавме меѓу себе поттурнувајќи се со лактите, се потпре на оградата на балконот и се развика: „Коју песму да ти запојем по жељи, маму ти твоју!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Влегол в лозје, и го сетиле врапчињата, та си летнале од седело на дрво да го гледаат што ќе праит, и да го слушаат што ќе велит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Многу пати татко му го скаруаше задека се забаал в град и не му идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше ватил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што тие велаат: вај, бај да не се настрвит пес на касапница, да после мачно је да се одучит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така је нарачал жене си и после си јавнал коњот, го дупнал и заминал заедно со загарите и соколите (јастребите).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Девер је, зачуден, ја задржал да не паднет и ја молел да му кажет зашчо плачит?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А коа умрел татко им, поголемијот се сторил домаќин, а помалијот работел сѐ по надвор, многу го слушал брата си и ретко дома се враќал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога се спушти во долот скржаво обрастен со папра, почувствува дека нозете не го слушаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Последниот гостин го слушаше со неспокојство.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Домашните поулавуваат. Не го гледаат гробникот ама го слушаат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Човекот не го слуша веќе. Ни коњот не го слуша.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Белчо... Детето ништо не говори, само плаче, а кучето го слуша своето име.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе удри мразот, седат околу огништето, го слушаат завивањето на дивиот ветар и пророкуваат - по лутата зима иде плодна година.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја милува студената двоцевка со тапиот палец и го слуша шушкањето на невидливите трски од мочуриштето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кловнот како да не го слуша, како да не го гледа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Човекот не го слуша веќе. Ни коњот не го слуша.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го слушам дождот, ми придојдува да излезам и да наврнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа им го слушам дишењето: тешко, како дување во прсти со подноктица, предишено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му викам, а тој не ми се одзива, не го слуша кукањето мое.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И вели уште нешто, ама не го слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го наслушуваат со една цевка, ко инка, му го слушаат срцето, ама ништо не се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие молчат и јас пак го слушам само кладенчето, поточето. Си ромори, ми ромори во душава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислам така и пак го слушам бучењето на планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кога ќе почне да тера, да ти е мило да го слушаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не говори, бога вам јебем, го слушаме спроводникот. И така... 192
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во тој срам, вели, го слушам само клоцањето и првкањето на добиците, вели, само претањето на кокошките и чукањето на моето срце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Давиде Недолетниот си зборува нешто, ама татко не го слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си го слушам гласот, како што го слушам гласот од бабинецот, кога врвевме крај општината Мицева во Дебел рид.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не лае на ништо, велам, кај слушаш лаење? - Лае, вели, не го слушаш дека лае?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Плаче, така во себеси, речиси липа, вели, и тоа липање го слушам како мјаукање на мачка, качена на снежен покрив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Сестричке моја, сестриче мила, ѝ рекла жената на најстариот брат, од сè срце би им однела ручек на мажите, арно ама ноќеска некој ѓавол ми влезе...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој си го избакнал детето во лулката, нежно ја прегрнал саканата, и таа цела ноќ го слушала како ѝ липа врз градите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле зошто не би било така: вистината е понекогаш во уверливоста на она што ни го раскажале и во она што други го слушале од нас кога сме умееле да раскажуваме.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„ Го слушам тропањето на твоите патерици врз калдрмава.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Другиот го слушал заканувањето но не го гледал неочекувануиот непријател за да се одбрани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога се спушти во долот скржаво обрастен со папра, почувствува дека нозете не го слушаат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За сето време на лежењето тој ги проучувал птиците. Никој не го слушал.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа Константин е можеби повеќе напрегнат додека го слуша збивањето на другиот и со слух може да пресмета колку е тој оддалечен од него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога ќе удри мразот, седат околу огништето, го слушаат завивањето на дивиот ветар, и пророкуваат - по лутата зима иде плодна година.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но сето тоа тој можеби го слушал како момчак од одамна покојниот мироизвсетител и раскажувач Лозан Перуника или подоцна, од запишувачот на случки и истории, од Доситеј Давидовски, поп што посвоил од природата еже за да не биде сам и го крстил Армодиј Давидовски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Луѓето го слушаа тоа и го заборавија - и мудрото објаснување на попот за дојденец, не туѓинец што понекогаш ќе привлече љубопитност но не и свој човек за кого блиските секогаш ќе најдат в срце трошка разбирање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога медитирам, се враќам таму и го слушам секој удар на ветрот што ја бранува водата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Верував дека Водомар го слуша мојот внатрешен глас, сега малку трепарелив.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Караницата на гласовите близнаци остана на ридот зад мене. Веќе не го слушав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Оние што го слушале со домати го гаѓале. Кога пеел и глувите на грб паѓале.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Брзав по надолнината да влезам во градот и да ја најдам куќата што воздивнува и, доколку навистина има таква куќа, да ја замолам да ми ги каже своите пророштва.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во љубов топла како мраз живееле брат и брат, рапав глас и врескав глас, родени во Шумшул- град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На човечкиот спокој басот му бил рушител.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не му пречеше што го слушам. Гровташе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Цевката пее со мрзелив глас. Ние го слушаме виежот на цевките.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ги гледа со фенерите в раце, им го слуша гласот: „Богдане... Богдане...“ и молчи стутулен. А кога ќе одминеа, се враќаше дома и ги чекаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А еднаш кога се преправаше дека ногата му е шината, татко му за да му ја намести, му ја сврте нагло, што тој од болка испушти таков крик кој и сега го слуша во ушите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мафни го да не му го слушам урликањето, нервите ми ги кине...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Часовникот го слуша како одзвук на камбана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го фаќа бес кога низ ѕидот од соседната соба го слуша нивното кикотење и збивтање слично на куче и ги затина ушите да не слуша или удира со бастунот на ѕидот за да ги замолчи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А тој сè така седеше збунет чудејќи се на ова што го слуша, на овој чуден повод, не знаејќи што да направи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Доаѓа Богдан до нивата каде што мајка му го роди и легнува на меѓата под грмушката каде што го пуштил првиот глас и го облева чувство како повторно да се раѓа; ги дише тревките и билките околу себе чувствувајќи ги како мирис на мајчино млеко; гледа во сонцето што се провира низ гранките над него и му блеска в очи како тогаш кога се роди, го слуша пеењето на птиците како да го прославуваат неговото повторно раѓање; слуша крај него кркори браздичка со вода како превртена стомна; слуша во далечина ѕвон на стада овци и добиток, милозвучен што ја разнежува душата; зеленилото му ги исполнува очите со спокојство и милина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога Којо Пипиле ќе го извади кучето од куќичката што му ја направи со сите удопства и ќе го пушти во дворот да се истрчува, Богдан ако седи во градината, ја напушта и се затвора дома да не го гледа кучето и да не му го слуша лаењето и квичењето, зашто му оди на нерви: го потсетува на Пансионот, на Хера, на Марија и нејзината пудлица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Постоја крај него слушајќи му го со возбуда чукањето како да си го слуша своето срце.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја ниша, но зад себе го слуша гласот на нејзиниот маж Вајс: „Ја отрув, за да не ме отруе таа мене...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му се причинуваше ли дека му го слуша неговиот глас, како што и мајка му го слушала?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се буди, се поткрева од перницата и се вслушнува низ прозорецот и му се чини дека и понатаму гласот нивни го слуша што му иде од дворот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сакаше да спори со Татко за јаничарите, за тој ешалон на жртвуваните, во чии души ќе се крие големата мистерија на промената на идентитетот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко восхитено го слушаше Камилски, којшто не само што совршено владееше со материјата туку не ги изоставуваше и личните акценти, најверојатно понесен од будењето на шпанската меморија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко замислено го слушаше Камилски, загрижен зашто не можеше да понуди решение, но сепак се огласи: Кодошењето било и опстанало во сите времиња на човековиот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Но како стигнал барутот на Балканот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше подготвен да го слуша цела ноќ, но во кажувањето на вујко Али Фети имаше цела стратегија Татко да се придобие да се приклучи кон семејната традиција да стане нов кадија во Република Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ќе почувствуваше дека Татко внесено го слуша, Камилски стануваше поупорен и порадикален во изнесувањето на своите, како што велеше, генерални идеи, коишто хронично му недостигале на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски замислено го слушаше Татко, продолжуваше да се чувствува како доброволен извршител на судбината кој се нашол на крстопатот од лавиринтот на земените зборови коишто го заведуваа во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко трпеливо го слушаше, но во еден момент, повеќе во шега отколку како забелешка на излагањето на Камилски, рече: Ќе те прашам, пријателе мој, право да ми кажеш: кој ти е најслаткиот, најмил јазик?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во дното на душата стравуваше од некој друг оголен остров на Јадранот, знаеше дека ги има многу, но не можеше да живее понатаму ако не го слушаше длабоко во себе и не го искажуваше диктатот на своите идеи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Впрочем, и денешниот облик баклавата го доби откако влезе во големите кујни на царската палата Топкапи во Цариград и стана култно јадење во царството и надвор од него...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во мигот стануваше свесен, ако овој ракопис еден ден излезе на светлината на денот, посебно место треба да им биде посветено на обичаите и традицијата, посебно исхраната, на Турците, кои носејќи ги шаманските корени со Кинезите, Индијците и Персијците, во XI век ќе се најдат пред вратите на Мала Азија, колепка и простор на минување на повеќе цивилизации, какви што биле Хитите, Лувитите, Хуритите и Скитите, за потоа да ги примат и влијанијата на западната цивилизација во којашто влегувале и Феникијците, Римјаните, Византијците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
XXXVI Додека Татко го слушаше Камилски како се вдлабува во споредбата помеѓу језуитите и јаничарите, неговиот пријател размислуваше за продолжувањето на јаничарската идеја и по уништувањето на оваа воена формација од реформаторскиот султан Махмуд II во 1826 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека го слушаше Татко, во свеста на Камилски започнаа да се спротивставуваат двата тека во врска со турцизмите: со нив или против нив?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа сега со исклучително внимание го слушаше Климент Камилски, кој му зборуваше, всушност, за можноста некогаш да се оствареле неговите замисли и илузии: Се најдов пред вечната Сорбона, во таа стара и нова европска вавилонска тврдина, центарот на нашите балкански младешки илузии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Затоа без да интервенира продолжи да го слуша Татко внимателно: Според некои извори, барутот бил откриен во Кина за време на династијата Хан, но повеќе историчари се согласни дека топовскиот барут бил откриен во Кина во VII век за време династијата Танк...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко со големо внимание го слушаше својот пријател, кој се чини за прв пат во една голема исповед го ослободуваше тоа што беше длабоко потиснато во душата и можеше да дојде до катарза во исклучителни околности или да остане засекогаш потиснато во него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко со занес го слушаше расприкажаниот вујко, тој бездруго имаше некаква цел која сакаше да му ја наложи на својот внук.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, којшто во меѓусебниот договор беше задолжен да реферира за поимот курбан, откако го слушаше Татко како започна авторитетно да говори, веднаш се увери дека и за овој збор, како и за јаничарството, долго помеѓу нив ќе се кршат копја додека да се дојде до заеднички став.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека го слушаше Камилски, Татко навраќаше во мислите на празните места на својот незавршен ракопис за Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога тој го слушаше Климент Камилски како со одбрани патетични зборови зборува дека постои книга која треба да биде центар на библиотеката во систем околу кој гравитираат значењата на другите книги, како книга во другите книги, тој во себе наоѓаше убедлива потврда за моќта на својата теза за посебноста на секој поредок книги во сечија библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски со големо внимание и восхит го слушаше Татко како му раскажува за неговите кадиски студии во Цариград.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски беше изненаден од ова прашање: чуму му е на учен човек како Татко ова наивно прашање.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Али Фети ја допушуваше последната пура.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, поради шеќерната болест што почнуваше да го нагризува, повеќе се задоволи да ја гледа баклавата и само да ги лизне позлатените слатки кори од своето парче, додека го слушаше Камилски, веднаш помисли на улогата на овој драгоцен десерт кој постоеше во целиот тек од постоењето на Османската Империја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- О, мило мое, о, мајкино срце! - го слушате нејзиниот глас. Сѐ беше во Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас пак ја гледав Големата вода, го слушав нејзиниот глас, летав над нејзиното огромно пространство.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, за цело време тој не го слушаше говорот, аплаузите и сите Други брливи работи што го заслепуваат човека, со жедни очи гледаше само во нас, во секое дете.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Меѓутоа говорот што Чинго го слушал не е оној изворен селски говор, не е чисто рурален елемент.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не ти е умот во неговите можеби поучни, корисни зборови, не оти го слушаш тој час, ти просто го гледаш како те краде, како лакомо сѐ следи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со никаква наредба не можеа срцата да ни ги разделат, очите да ни ги заградат да не се намигаат, мислите да не разговараат, срцето да не го слуша гласот на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Додека го слушаше `рзнувањето на коњот, во неговото грло злокобно завиваше жед, чепоресто пуштајќи по телото суви и горки жилички.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само кашлањето му стануваше рапаво и раскршено. Го слушаше тоа кашлање и мислеше на белите, топли пазуви на својата учителка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сакаше да признае додека го слушаше брчењето на комарците: Јана не беше како сите други, дури како и онаа Марија, неговата последна љубов, нејзината младост сѐ повеќе го жежеше и го фрлаше во очаена осаменост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
1. Подвизи?... Без одговор на тоа необично прашање, лежеше долг и сонлив во градскиот парк и, израмнет со одамна покосената трева и рамнодушен за летните шумови, го слушаше недалечното сопнување на реката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го слушаа и не му веруваа кога им рече дека можат да отпатуваат со него некаде далеку и богато да живеат; и се чудеа на неговата сигурност кога им објасни со немирни очи: „Моите пари се затворени во една каса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој носеше жолта акт - торба под мишка и замислено го слушаше забрзаното шепотење на онаа девојка што ги пријавуваше странките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пред легнување се кикотеа и говореа за жени. Лежеше крај нив и молкум го слушаше нивното шепотење.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Одеднаш почувствува како ѝ се зажари и вратот и лицето, го слушаше топотот на срцето на сите страни, приближувајќи му се на парот кој во тој момент ги здогледа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Посебен е Гули, посебен и особен...“ раскажуваше барменот на бистрото „Корзо“ на Широк Сокак бришејќи чаши, а Тодор Јовановиќ, братот на Томаица, кој помина да се напие едно кафе на брзина пред да замине на пат за Лерин го слушаше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Да, ами има неверојатна природна дарба - во моментот, сега и тука да создава поезија на глас, стихови од кои целата крчма стивнува и го слуша! Да, да, вистина е!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во близината се наоѓа културен центар каде што Махмуд Дарвиш ги читал за последен пат своите стихови пред насобраните Палестинци кои не можеле да си претпостават дека го слушаат за последен пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во гргорот на водата кој го заслушнуваше од дното на бунарот, тој го слушаше говорот на светците, запрени во манастирските фрески.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше пленет од бунарот близу манастирот, длабок стотина и повеќе метри, до нивото на Езерото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговата желба била да биде погребан во Галилеја. Израелските власти тоа го забраниле!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
VIII Живеејќи со години во далните источни предели, бев постојано соочен со почестото верување на луѓето во фаталноста, во судбината, во зборот мактуб (беше пишано, во слободен превод), што го слушав постојано, во различни конотации, во зависност од настаните со кои се соочуваа луѓето, судрени со тешкотиите кои им ги донесуваше животот пред вратите на пустината.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Или иднината ќе наликува на сегашноста, па нема да го слуша него: или ќе биде поинаква и неговиот ризик ќе биде бесмислен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се направи како да не го слуша. „Смит!“ повтори гласот погласно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една млада жена, можеби неговата секретарка, седеше свртена со грбот кон Винстон, го слушаше и изгледаше како спремно да се согласува со сѐ што кажуваше тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го слушаше пеењето на жената и гребењето на нејзините чевли по калдрмата и викотниците на децата на улицата и, од некаде во далечината, слабото брчење на сообраќајот, но поради отсуството на телекранот собата сепак се чинеше чудно тивка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон го слушаше телекранот. Засега од него допираше само музика, но постоеше можност во секој момент да биде емитуван специјален билтен на Министерството за мир.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше речиси невозможно да го слушаш, без најнапред да бидеш уверен, а потоа и спобудален од бес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, онаа нежност без размислување, што ја чувствуваше под лесковиот џбун, додека го слушаше пеењето на дроздот, не му се врати сосем.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби од другата страна на инструментот некој ситен човек, сличен на бубалка, внимателно слуша - го слуша тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од она што можев да го гледам и да го слушам од комисијата за избор, акцентот се ставаше на формата на дундата: да не бидат устинките на дундата испуштени надолу, да има симетрија меѓу нив, да не биде едната подвисната во однос на другата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Киријаз отсутно го слушаше кажувањето на Софија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој крик никој веќе не го слуша.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Шесте жени од Прифатниот центар за странци, што седеа на долгата маса крај каминот, во придружба на Тихомир од Машкото друштво “Осамени срца”, беа гласни во расправијата околу предлогот за легализација на проституцијата, и не беа во можност да го слушаат разговорот што во непосредна близина, во сепарето, го водеа Софија и Киријаз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Важно за селекторите беше каква позиција има јазичето меѓу устинките на дундата, каква боја имаат устинките од внатрешната страна (бојата требаше да биде блиску до розова, не црна како на оџак, а имаше и такви и такви).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со кикотот замолкна за кратко, а потоа направи изненадувачки пресврт во гласот и над мене го слушав нејзиното кажување со зборови раскршени како срча: „Еве, цицај и мисли дека ја задоволуваш мојата потреба за мајчинство само за да се ослободиш од вината која, знам дека ти тежи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тие не го слушаа него, имаа свој и поинаков ум, кој продираше подалеку одошто тој во моментов беше способен да сфати.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бошко, кој го слушаше овој муабет со стегнати тупаници, туку наеднаш рече: „Остави го ти народот, мој стопане.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ние, легнати во стоговите сено, вели, пред да заспиеме, го слушавме тоа фркање и тоа 'рпање и гледавме горе во ѕвездите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Еве, дури и кога би седнала да пишувам за ова околу мене, за природата, би морала да се затворам во одајата, да не го слушам ниту зуењето на инсектите, па и темно перде да закачам на прозорецот....
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Стрелката на часовникот до мене скока по секундите, го слушам отчукувањето, а потоа ми се губи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бидејќи беше август, врело лето, стануваше многу рано, уште само што ќе се зазореше и јас од мојата соба горе на катот, го слушав цвичењето на тркалото од количката и грагорењето при истурањето на камењата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Едно куче жестоко лаеше, просто кинеше, но брзо престана и неговиот глас веќе не го слушав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го слушав дрангарањето на рачната количка во која ги товараше камењата и повременото цвичење на неподмачканото тркало.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дедо Петре стои простум, задуман го слуша Словото Евангелиско.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Небаре од далечина го слуша гласот на дедо попот: - Многу присутни го хулеле Христа велејќи: - Ако си Син Божји спаси се себеси!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во тишина го слушаат Словото Евангелиско...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Убаво знае да раскажува домаќинот Петре - од помладите намилост и од почит завикан дедо Петре - па секогаш го слушаат небаре првпат раскажува.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го слуша насмевната, го впива секој негов збор.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Смирено го слушаа дедо Петре. И молчешкум тргнаа накај селото. Темна темница и пред нив и зад нив...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во тишина и простум го слушаат СЛОВОТО ГОСПОДОВО.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Помогни ми, Богородице Мајчице! Помогни ми - викам, ама гласот не си го слушам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Талкач во мојата непроодна душа Си Ти Незгаслива жега, пеколна суша Си Ти Како солзи што в грло ме гушат Си Ти Како цвет на крајпатна дива круша Си Ти Како тихо ехо што в мисли го слушам Како вител спомени што ме рушат Граблива птицо плашливо молам – твојте номадски крилја ги свиј! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Низ целиот аеродром имаше натписи и го слушавме зборот АЛОХА.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Наместо таа него да го обвини, што ја повреди толку многу. Ѝ се стори како гласот на судијата да го слуша од многу далеку...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена долго го слушаше пискотот на Марија. Ги разбираше нејзините зборови: моето дете, мојот малечок, сам таму, кај тие изроди...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се пристемнуваше. Иако тешко можеше да го слуша од шумот на моторот, странецот се обидуваше да ѝ објасни...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И двете се договараа да ја храбрат колку може повеќе да го слуша лекарот, за да излезе побрзо од болницата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
8. Шуми под твоите нозе мртвото лисје од лани не го слушаш се веат над твоето лице надвесените гранки не слушаш од твоите очи занесени ѕвездите светлина пијат и паѓа златниот прав по разбушавените коси ти знаеш те вика само ноќта браната песна што ечи и што ја слушаш сал неа некому да ја речеш и итаат колку ли итаат твоите очи озарени што не го знаат мракот ни тој ги знае нив Очите полни со ѕвезди ја носат пред себе светлината на преболениот стих Побрзај побрзај брзај оваа ноќ е твоја ноќ и песната е новородено дете што не знае да молчи
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
- У, сатано... - свика таа и избега да не го слуша.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се потпираше со грбот на некое дрвце, тргаше на лулата и гледаше во огромното небесно синило над себе, во блескавата ереска вода во далечина, гледаше во зелената шума наоколу, го слушаше пеењето на птиците, шумот на водата што се спушташе низ брегот - и си замислуваше како ќе изгледа бањата што ќе биде изградена овде кога ќе запре чадот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Често кога ќе зашумат лисјата, на луѓето им се присторува како да го слушаат гласот, шепотот, на нивните умрени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледа Богуле дека сето ова што го кажува водичот како да му е познато од некаде, како да го слушал од татко му, од дедо му или на училиште.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Докторот го слушаше сѐ позачудено и повнимателно и креваше на пијалокот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сите вие сега ќе бидете под негова команда и ќе го слушате што ќе ви заповеда.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Само ќе треба да го слушаат како што ги слушале дома татковци си.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Аџи Јане не ја напушти портата. Тропаше и викаше, сега не на поп Јакова, ами општо на сите: – Предадете се, бре будали, што го слушате тој изветреан старец.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Само да не се појави Костадин, кој ќе го слуша цела ноќ!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра му го слуша само гласот, ги стиска забите и очите и кога ќе слушне дека е гладен, дека е лут што не се остава и за него во чинија или чипчак, ѝ доаѓа да крикне со сиот глас Неее!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во мигот го слуша гласот на Богородица која го моли деверот да не излегува по вакво време, а тој дека оди да земе нешто од она што го исфрла Дине, за да го спотнел огнот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добра не го слуша, длабоко спие, а спие и Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не слушнавме чкрапнување, ама го слушаме како вика Не пукна! и го врти во нас, во гроздот на прозорецот, го влечи чкрапецот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го слушам и правам белешки што се вели на лице место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во темницата на третиот или четвртиот вагон го слуша гласот на мајката на Ангелина во кој навираат клетви и темни претскажувања.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чиниш го слушале гласот на Чана па сега ѓамкаат околу тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Никој не може да ѝ се лути, мора да го слуша него! мисли Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не се слагам со вас! Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го слушав фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, Ј. С. Бах, и морам да признам дека ептен ми се допадна умешноста, дури и генијалноста, со која ги преплетува лицето и опачината на еден ист мотив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
МЕШАЕВ ВТОРИ: Вашиот разум го слуша вашето срце, но срцето ви е разумно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Го слушам јас тој молк твој што коле, тие нежни раце твои што ме угушуваат в раце ги чувам и чинам тих некој призвук тивја в мене да ме успие на твојата снага на твоето голо тело.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Со два уќумата, селаните не знаеја кого понапред да го слушаат и на кого понапред да му даваат маст, сирење, овци, кози, говеда и свињи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ѝ беше пријатно да го гледа, да го слуша како и раскажува „закон божи", историја, природознание и друго; како одговара пред учителот без запирка и како лапа кај нив варена тиква, компири или кора.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Децата што го слушаат си разотидуваат, а тој си продолжува во наредната улица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И колку се плашеше да се сретне со неа насамо, толку сакаше да и го слуша гласот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нешка уживаше во неговото знаење и не пропушташе ни еден одмор да не го слуша како ја раскажува и старата и новата лекција.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој беше претставен од татка си како „чорбаџија“ и него имаше да го слушаат аргатите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неда веќе не можеше да го гледа Крстета, не можеше да го слуша, не можеше да ја поднесува неговата близина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петко го слуша Ристета и се шири. Работата до некаде тргна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гласот ѝ дојде толку познат, толку мил и одвратен, та сакаше до живот да го слуша, и ич да не го слушне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во дното на чистата детинска душа тлееше желбата да го гледа, да го слуша, да е секогаш покрај Него, но стварноста беше друга.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пијам топла чоколада и го слушам како маѓепсан.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Им олесна на луѓето што веќе не го слушаа нивниот писок, нивното болно јачење, нивните маки, но се чудеа како може во исто време да се породат сите три; ова никогаш не се случило во селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И не ја напуштаат: сакаат да се крај неа, да ѝ го слушаат шумот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои од селаните ја гледаа, а некои се тргаа настрана да не гледаат или ги затинаа ушите да не го слушаат жалното рикање на бикот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Французинот запре да џвака и внимателно го слушаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковниците опивнуваа на виното и го слушаа со внимание.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се печеа на сонцето во жешко време, се пикаа еден во друг кога ќе застудеше навечер, се покриваа со ќебиња и мутафи кога ќе заврнеше дожд и стануваа жива вода; кога ќе заплускаа громови крај нив, се крстеа и го молеа бога да ги одминат; дење ловеа риби, ги следеа со очи облаците кои се згуснуваа и разретчуваа, го гледаа нивното престорување во некакви чудовишта и нагаѓаа ќе има ли дожд или не; го гледаа сонцето кое час се заплеткуваше во облаците, час подизлегуваше за да светне и да покаже дека е тука; ноќе пред за заспијат гледаа во ѕвездите, кои како што одминуваше ноќта, сѐ повеќе се намножуваа и стануваа поголеми и како да се спуштаа надолу; ја гледаа месечината која секоја ноќ се тенчеше и го изоструваше својот светол срп триејќи се од облаците; го слушаа секој шум на водата што во ноќната тишина јасно се разносуваше час потивок, чад посилен и по него дознаваа дали езерото ќе се вознемири или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еден ден неможејќи да го слуша плачењето на татка си, зеде ракија кришум од мајка си, ја потпре дрвената скала на ѕидот од куќата однадвор и се искачи до прозорецот и му го протна шишето низ решетките што ги ставија на прозорецот за да не може да излезе од собата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Слезе Анко и застана под прозорецот да го слуша. Го слушаше а на очите навираа солзи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Затоа го слушаа: „Силен сум и несреќен сум едн ден ќе поулавам и можеби сум веќе таков.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Рицман, пак го слуша својот глас, раскажи како си и како си живеел.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А јас сакав да живеам, да го слушам пулсот на животот. вечерва сум пијан, ми рече еднаш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Брзам со овој илегалец (несомнено тоа е) и сакам да не го слушам тој плач.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Запците на пилата пиштат, и тој пак не знае: го слуша ли тој звук, или е тоа само пиштење на неми, до крв изапени усни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Роденден. А умирав со илјада смрти. Во моите коски како бели глувчиња лазат ветришта, го слушаат дахот на мојот прав, прашуваат што е тоа да бидеш покоен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Ги грчеше прстите в џебови и го слушаше сопатникот, тој сечеше просто како да секцира.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш бев Марија, сега сум Еврејка и умирам зад боцкави жици во некој логор. далеку сум и не го слушам коњаникот во нашиот часовник, не ги сонувам невидените орхидеи, нечуените прици на твојата Африка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сепак тој продолжи да го слуша со исто внимание секретарот Јаворов, што никому не му паѓаше на ум да го прекинува.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко го слушаше длабоко во ноќта, со стишен глас, кога сите спиеја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Науката има значи свои граници коишто митот ги брише, размислуваше во себе додека во занес го слушаше Игора Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар што му беше чуден и не толку разбирлив стилот на Горски, сепак Дримски покажуваше барем навидум особена доза на внимание додека го слушаше како зборува: - Историјата не нѐ милувала многу во минатото, но, и географијата не ни била дарежлива.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Внимателно продолжи да го слуша прекинувајќи ја својата размисла.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Верувај пријателе како да го слушам гласот на провидението така да постапам.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ноќта, очекувајќи го Цветана Горски од седницата на која се одлучуваше за судбината на јагулите и нивниот пат, го слушаше радиото и не им веруваше на ушите!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Додека го слушаше својот учен пријател како со чудесна точност ја изнесуваше природната сага на јагулите, Татко не престануваше да трага по нови моменти во согласието меѓу движењето на своето семејство и патот на јагулите: „Зар коските на јагулите, по херојското патување, по љубовната обновувачка екстаза не се стопуваат, исчезнуваат на едно место?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трагедијата на градителите на Беломорскиот канал во свеста на биологот Цветан Горски, додека го слушаше својот учител, значеше и трагедија за северната руска јагула, за милијардите жители на северните реки и езера, кои стануваа жртви на непредвидливото менување на нивните живеалишта.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- С. не го слуша, оди кон возилото: - Само понижените ја чувствуваат сета топлина на љубовта - го прегрнува тркалото - Овој свет, полн со трговци на големо и мало, мисли и сонува за профит, а ние, чувствителните души, сме отфрлени, и газени, и возени... Мало, кутро суштество...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Џ. иако вљубено го слуша, не може да го избегне внатрешниот глас кој се запалува на зборот „сон“: - За успешното решавање на сегашните тешкотии и проблеми во производството на соништа од големо значење е и заострувањето на одговорноста на сонувачите и одговореното и успешно ракување со средствата за производство на соништа.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Трајче, занесен го слушаше гргорењето, гледаше во бистрата студена водичка, јадеше од лепчето и пиперчињата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во тоа време Силјан си седеше до баџа и го слушаше сето ова што зборуваа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Многупати татко му го скаруваше за дека се забавал в град и не идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што ти велат вај, бај да не се настрви пес на касапница, да после мачно е да се одучи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тој речиси го заборавил нејзиното смеење, нивното смеење, нашето - распојасано и отворено, весело зад болката, зад веселбата, егзистенцијален но сепак длабоко од утробата - но сега го слуша: Се смеат слободно, речиси беспо­мошно, како што некогаш често се смееја, понекогаш наспроти самите себе и околностите коишто беа сериозни или мрачни, или барем како што сакаа да се смеат, на почетокот: нивниот толку среќен, зачудувачки контингентен богато следствен некогаш одамна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И додека зборував за слободата, и за празнувањата низ кои се движиме, а колегата Господ, со напрегнато внимание го слушаше мојот утрински разговор со чистачот на чевли (неколкупати дури и ме потпрашуваше за умувањата на Кадрија), онаа чудна индивидуа, која ја бев забележал потпрена на дрвото од кое се разлеваше празничната музика, сега ја забележав како стои на џамлакот на кафеаната на Иле Битолчанецот оџагарена во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Уживаш не само да чукаш на машина туку и да создаваш вести! А за тоа не те плаќаат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А кој ти е оној? - праша Господ покажувајки со погледот кон џамлакот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бевме засолнети со Загорка Пеперутката во тремот на пералната и го слушавме врнењето на дождот кога се појавија иако пред тоа ниту во еден момент не бев помислил на нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За ваквото однесување може да се случи и да ве повикаат на одговорност - втаса да ги предупреди сите тројца, откако забележа дека го слушаат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
4. Наведната врз земјата Сончогледите го слушаат напевот на црната боја И темнеат усамени и голи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Дедо ми велеше дека не спие на бостанот за да го штити од ноќните посетители туку за да го слуша пукањето на лубениците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Сè е под контрола“, го слушам успокојувачкиот глас на Виктор, кој како да ги следи моите размисли, и јас, наеднаш , како по заповед, ѝ се препуштам на ведрината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Животот можеби не ќе беше ни овен ни бишка, ако не бевме ние, вели речиси налутено Крсте Манев обѕирнувајќи се да види кој сѐ го слуша.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ние ли сме во бесконечноста ниту центар, ниту власт ниту гуска, ниту јајце Ние, од тлото што не сме се одлепиле ние, вистината што ја мразиме како ѓавол ја истеруваме масовно ја каменуваме и ја однародуваме ние, што наредуваме кој да ѝ се обрати на јавноста и како да се опише „стварноста“ за да го слушаме - барем додека сме живи - она што ни одговара Сонцето мора да се врти небото да биде недостижно Земјата мадра.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Можев јас да му го раскажам, но тој се расприкажа, а јас го слушав”.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го слушав така како ја слуша косилката додека ја косеше тревата, управувајќи рачно наместо далечински, и го гледав како ја мириса искосената трева штом таа од косилката ќе бликне во зелен порој на него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Одвреме-навреме Кора Финч го слушаше својот маж како мрмори нешто, таму горе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа го слушаше само силниот наплив на крилјата на вујко Ејнар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И првпат го слушам, како и самиот тој да е скриен во длабокиот бунар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но Волкот без да го слуша отиде по прачка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога го слушаше радосниот ѕвонлив глас на Зорче, дури Сончко весело подрипнуваше. Така секој ден...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ама во викотницата неговиот глас никој не го слуша.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не сакам тука! Не сакам! Не сакаше да биде со нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ние, стотици деца, застанавме крај оградата и, држејќи се за сребрестата жица со остри боцки, го слушавме пробивниот и писклив ту покорен, ту испрекинат, жалосен и молбен глас па Ѓорѓи и бавното суво и едностојно клопотење на тркалата и коњските копита по нерамната калдрма.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оттука ништо не се слуша, ама колку поблизу доаѓа Пандо, толку појасно го слуша тешкото дишење на девојчето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
-Гледај го екранот, Бедмен. Си се одлепил бетер од Мики Хаос!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Никогаш досега во историјата на човечкото општество не постоело такво гледиште.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
-Само скица, не сме вистински. Си го слушаш увото?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сè додека со диктат одозгора не се реши дека не е дозволено да се види нешто што другите не го гледаат, да се слушне нешто што другите не го слушаат, или да се чувствува мирисот кој другите не го чувствуваат, сите ние не мораме на ист начин 62 Margina #21 [1995] | okno.mk сè да доживуваме.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или го чисти кафезот на она нејзино галениче и го слуша на вокмен гласот на Андреа Бочели.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Ќе пливаме ли?“ – тогаш го слуша татко си.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А и претходната книга, со 77-те анти-упатства(!) имаше, со својот успех, благо седативно влијание врз А.П.: промоции, интервјуа, им ја сликаа насловната страница по весници и телевизии, ги најавија дури и на „ТВ Бинго“!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сѐ додека излезе кај ливадата на Бошка Манев, го слушаше само шумењето на реката и ја чувствуваше натежнатоста на ѕвездите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Хе-хе-хе-хе . . . – ситно, ситно се засмеа дедо Геро да ти е милина да го слушаш. А децата беа сериозни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ние децата прв пат го слушавме ова и веднаш насетивме дека ќе имаме што да чуеме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Или: - Мама ги соблече жирафата и мечката. А што прават оние што го слушаат вака да зборува?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но големите деца веќе не го слушаат и го буткаат да ги остави насамо.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но никој не го слуша Зоки и тој почнува да плаче.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А кога ти го велам ова", се насмевна дедо ти, "кога ти го велам ова се прашувам и самиот дали нешто затреперува во билките додека го слушаат буфтањето на кофата што се фрла од камен на камен, по бунарскиот ѕид, додека паѓа во водата?".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, по сиве овие воведи, дедо ти ме прашува: „А што мислиш ти, ќерко, дали цвеќињата и вистински го насетуваат доаѓањето на водата додека го слушаат скокањето на кофата по каменниот ѕид на бунарот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сестра ѝ Билјана ги стискаше ушите со прсти за да не ѝ го слуша плачењето на сестра си, го стегаше срцето од жал, ги стегаше усните со заби за да го запре тресењето на снагата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да фаќам врски по шалтери. Да го слушам Перо како ждрига по улици.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Сѐ е готово. Го слуша гласот на џуџето; - Сѐ уште не си зрел за мене.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Следната ноќ, по долга и жестока партија што завршува реми, додека ги одбројувам секундите до заминувањето, трудејќи се да не гледам во тебе, го слушаме неговиот спокоен глас: - Марија и ти. Знам за вас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Добро, им вели тој, и оди да ја удри камбаната; ја удира полека, тажно; од црквата го изнесуваат ковчегот во кој лежи Бандо умрен; таа писка и ги затина ушите да не го слуша погребното удирање на камбаната.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Широко езерско синило и таа како чун зариен во него; кога сите правеа куќи понастрана од езерото за да не ги лока и подјадува, Бандо тука, на самиот брег, до самата вода ја направи куќата да го слуша нејзинот шум, нејзиното заплискување на ѕидот од куќата и брегот; а кога езерото ќе надојдеше и ќе се разбеснеше, кога ќе почнеше да му ги подлокува ѕидовите на куќата, тој го молеше бога само да не му се урне куќата и да го потфати, а кога ќе се смиреше езерото, веднаш почнуваше да ги поправа и зацврстува ѕидовите. И така постојано.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Продолжив да мижам и да го слушам слаткото смеење на Блажета Конески.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
На душава да ја сошијам твојата љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И сега кога сум далеку жалам за тоа што не го искажав.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го слушам твоето срце како своето, го гледам твоето синило во зраците на изгрејсонцето, се бранувам во очите на брановите, а се огледувам во душата на длабочините.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лежев на твоите гради, го слушав чукањето на твоето срце и чувствував дека јас сум таму длабоко под кортексот во коморите и келиите на љубовта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Копнеам како никогаш порано да заспијам на твоите гради и да го слушам чукањето на твоето срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Групата што го слушаше Т стана сосема мала.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Групата што го слушаше Т се преполови, но тој продолжи да ги покажува личните знаменитости со несмалена возбуда.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Фрлив паричка во кутијата пред него и останав да го слушам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Забележа дека речиси се стемнило и го слушаат само неколкумина.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но, имаше убави, малечки стапала.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На почетокот си мислеше дали да го слуша Болеро, но реши дека тоа е веројатно големо клише за Французинката и дека - иако нему страшно му се допаѓаше - не треба да го пушта.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сати, кој му беше мрачен, монотон и здодевен, го слушаше само навечер, кога му се спиеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„О, мајко на северните езера и шуми, единствената што можеби го слушаш мојов шепот, не одземај ми го од раце суштеството што ја зароби мојата прва љубов!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дали ќе заборавиме на наградите и пофалбите што ги освојувавме за нашите творби? - читаше Филип со возбуден глас, па направи куса пауза погледнувајќи кон присутните кои занемени го слушаа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Влатко сето тоа го слушаше потпрен до средниот директ.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Злато, го слушаш син ти како стручно се изразува: ревитализација, тампонирање, отплинување, хидрантна мрежа!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не сакајќи го слушаше разговорот помеѓу Ивана и Нина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„И Филип ќе оди, да знаеш - супер ќе си поминеме“ „Во оние борови шуми на Малешевските Планини, па и крај вештачкото Беровско Езеро секако е пријатно и летно време“, се обидуваше Влатко да разговара со Теми, која божем незаинтересирана го слушаше разговорот и како да бара нешто меѓу учебниците и тетратките.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
-Влатко воздивна, небаре се издишува ритмично, запаѓајќи во некаков сон... - идиличен пејсаж - акварел со сино - зелени нијанси, што се прелеваат една во друга... тоа прелевање Влатко го чувствува така што го слуша како некакво бранување, како реката што се бранува низ каменото корито... на брегот на реката ја довтасува Јана, ја довтасува зашто таа таму запира, седнува, си ги собува патиките и гласно смеејќи се шлапка со босите стапала.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во ваква празнична атмосфера и возрасните се враќаат во сопственото детство, се враќаат од далечната магија, се внесуваат во играта што ја гледаат и во звукот што го слушаат, па со нозете тупкаат во ритамот на песната - Дојде Дедо Мраз!!!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Како од некаква далечина го слуша гласот на Нина: -Ова е Влатко од мојот влез!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Не даскал - професор! Гледај, со зинати усти го слушаат децата?“ дорече другиот работник.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Го слушаш претседателот?“ му шепна Нина на Влатко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Жестока казна е тоа некој и в соне над сите светлини само твојот синџир да го слуша.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Таа се две: онаа која бесконечно молчи и онаа која го слуша моето молчење.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
И такво какво што го опишувате самото езеро што еден од вашите браќа го слика на ѕидот во вашиот нов дом крај реката Вардар во Скопје, се чини дека е обид да се оживее душата на езерото во новата татковина; и во истовреме, според нивните сугестии и коментари, се чувствува дека сите кои учествуваат во создавањето на новата фреска на ѕидот сакаат да ја видат во ова езеро татковината на нивната душа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Токму тука требаше да се бара.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога ми се причинува дека го слушам татковиот глас забележувам човек со униформа и пушка како ми се доближува. Во паника се будам...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како што мајка ми беше чувар на соништата на нашите детства, постојано обземена од опсесивната запрашаност, како што добро забележувате во вашето писмо, дали ќе има војна, така и мојот татко трагаше по стратегијата на орстанокот на семејството, жртвувајќи го својот сон крај своите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа тогаш се обидува да ви го објасни тоа што не може ниеден друг збор да го изрази, додека вашиот татко го слуша разговорот без да се вклучи во него...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
СТЕВО: Мислев дека ќе умрам. Го слушав Клаус, а ништо не го разбирав.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ВЕРА: Ми се чини дека му го слушам срцето. (Стево пука во воздух.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Борис немо го слуша својот глас. Долга пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во тишината глува, на Циљка ѝ се пристори дека го слуша биењето не само на своето срце, ами и на срцата на сите кои се во земјанката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Прсти пикна во ушните шуплини и стега за да не го слуша заглушувачкиот и развлечен свиреж на ѓулињата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ни доаѓаат партиските секретари, кои ќе ни држат говор, а потоа ние заедно ќе имме многу митинзи и ќе одиме во Солун, па дури и во Атина да го слушаме Захарјади кој ќе ни зборва за новите победи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Забележа дека никоја не го слуша, ами гледаат некаде зад него.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Скраја од нив прелета белa пеперутка и во настанатиот молк на Циљка и се пристори дека го слуша треперењето на нејзините крилца.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Захаријадис зборуваше се потивко. На овој начин ги тераше соговорниците и присутните напрегнато да го слушаат.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа скришум распосла поглед и и се пристори дека се уште го слуша гласот па деда си.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Под дождот куршуми и гранати сите бегаа, се криеја да спасат глава и зад себе го слушаа болниот, ужасно исплашениот, молежливиот и проколнувачки глас на Лина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Мајко... - пак го слуша истиот глас, ама овојпат сосемa тивок, многу молежлив и уште подалечен.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Постојано го слушам тој ваш простачки збор. Не знам!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се чини дека топлината ги маќепса сите и во тишината што настана, сал некои, молчејќи, го слушаат виежот на молкот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сакавме да го слушаме кога раскажуваше за своите печалбарски денови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И знаевте, сѐ додека велеше прекрасно немаше опасност да биде цитиран, а сепак доволно разбирлив за оние кои умееја да го слушаат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но кој да го слуша во зенитот на заморот, колку и да го за­силуваше гласот, покажуваше со раката.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ме обземаа семожни мисли додека го слушав А.А. како говори за победата на Партијата над религијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Моите сопатници од земјата рамнодушно го слушаа говорот, небаре им беше упатен на други.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Поседнати на полјанката в круг, бригадирците го слушаа својот командант, кој што долго и распалено им говореше.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Колку само светилки ни горат непотребно, колку само прегрејана вода истечува непотребно, колку само минути и часови телевизорот е вклучен, никој не го гледа, радиото е вклучено - никој не го слуша, а струјата тече, неповратно се губи.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Баба ми се смееше и тоа го забележав по белите прекрасни заби што ѝ блескаа во темнината окружени со усни премачкани со црвен кармин. Ама, смеењето не ѝ го слушав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
За среќа, Јоле, најмалиот, со кого дотогаш имав најмногу мака, почна да сфаќа оти ја сум тој кого што треба да го слуша.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На Јолета тешко дека му беше интересно да го слуша Петрета Питропот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Најдениот вујко погледна околу во луѓето и рече: - Слушајте, луѓе! - рече и направи пауза во која провери дали добро го слушаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман сето тоа не го слушаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дождот не го ни забележуваа на себе, но му го слушаа шумот во лисјето секаде околу така што им се чинеше како да одат крај некоја надојдена река. Сепак тоа ги опијануваше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чакарвелика се печеше овде на сонце и се плашеше од зимата кога ќе треба да се прибере во анот усрамено да го слуша кркањето на вратите и душемињата дури во мозокот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зашто не сакаше да се замери, но и со волја ја работеше работата:како што го слушаше кљакањето на секирите во шумата така му се чинеше оти е во брезничка планина, со свои луѓе, по дрва, како што имаа обичај групно да одат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се надеваа дека сепак ќе видат некој војник но во утринскиот штут го слушаа само цвркотот на некоја разбудена птица.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога таа го праша до каде оди, стана свесен дека го слуша работењето на моторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот го слуша и не може да му се изначуди.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти можеби ќе се чудиш“, продолжи селанецот со тон како да му е сеедно дали некој го слуша или не, „ама јас, пред некој ден, најдов една пљачка дома што ми се виде гибната...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо скоро и да не го слушаше Марко зашто беше опседнат од девојката зад шанкот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од оние што поминуваа под неговиот брич некој се излајал дека си има нешто закопано за ако дојде ред да се враќа назад без и да помисли дека овој што го слуша тоа може да го стори уште веднаш!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
аа такви има како нема Игејци коуку сакаш ки и најдете у ступанствуту ејми ги извадија тиа бишијнта и на нејнто место ги кладеа них има уд секаква семка не зн′м шо нема ки и најте как не ки и најте ама не ги наоѓаат кочините за бишијнта се там ама Игејци нема и бишијна нема и додека момата го пее писмото тие ја наоѓаат Демир Капија велат поуна су Игејци и навистина там ги има ногу тоуку ногу шо тукашни ни да мирисниш ама кучинте навистина имаат друга ава не е онаа шо е надруф таа уд надруф у носут дупка ти праве тоуку силна може уд збуботента вода на Вардарут која турка две планини близначки с′те уд камин шо са крева дур до небту и пу адна цапутинка џурка уд другта срана и врве надолу ду Гивгилија и у Гивгилија Игејци поуну Власи најногу ејми Ума уд ва срана а селто на Димустен уд другта срана, како да го слуша Пелагија неизговорениот шепот на Танаско.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Перса би сакала уште долго да го слуша зборот на Пелагија, ама знае дека е уморна и дека треба добро да се одмори за да може утре да работи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И после, секој ден моето лелекање да си го слушам од далеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, неговото дишење сѐ отпоблиску го слушам, сѐ понаблиску ми доаѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му го слушам нему, си го слушам и своето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак истото го слушам: ногата мора да се сече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Следната ноќ пак го слушам Фирсов. Едно, две — бљад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде некако оддалеку, ама му го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само оној што не го слушаш може да те убие. Или веќе те убил...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој ден го слушам од иследниците, а во книгата го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А си го слушаме и срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И преку налегнатите камчиња му го слушам срцето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само лаењето на топовите, само нивното бувтање го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надвор е мирно, си го слушаме и дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Речиси го слушаме крцкањето на коските под гасениците од тенковите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го слушаме офкањето, завивањето на луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А од десното наше крило веќе ми го нема митралезот, не го слушам. „Крило е дел од фронтот на борбениот ред од единицата што се наоѓа помеѓу крајната точка на фронтот и центарот на фронтот.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку пати и на јаве така сум го слушала името свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го слушам како тропање по скала, газење на глава. Бљад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тргнав да се качувам на бината, народот веќе ракоплеска, а од зад мене иде некој глас, сѐ појасно го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А една мраморна тишина во ходникот: го слушам и џвакањето, млезгањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар не го слушаш, вели Карољ, ушите ќе ти ги заглуши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури тогаш почнав да му го слушам гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама плачот си го слушам не како мој, туку од детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го слушаш само безгласното плачење од радост дека пак си се вратил меѓу живите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имаш нешто скршено, го слушам оттаму Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
3. Сето тоа го слушав во затворот кај татка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум влегла во некој кошмар и ту наблиску, ту надалеку си го слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Детето спие до мене, му го слушам дишењето, но не вртам глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Денизден го слушам чкрипањето на количката на која ги изнесуваат отсечените човечки парчиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оздола го слушам командирот: прашува дали сум облечена да дојде, да се измие.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И одеднаш го слушам и името на мажот ми... Никифор Абазовски, вели, од...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го слушам како 'рѓата што го нагризува железото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чувствував потреба да те гледам, да го слушам твојот глас, како звукот на цитрата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ако го слушаме мнозинството српски публицисти, сите овие Словени и се приврзани на српската националност...
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Стариот вагон со будно срце го слушаше дишењето на двете уморни деца, бдееше над нивниот сон и блажено шепотеше: - Јас, јас ними сум им дом! Има ли поубаво од тоа!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Можеби го слуша и шумот на брановите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За сѐ е тој виновен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Признај дека си горд на мене – му реков, не очекувајќи одговор. Не го ни добив, но го знаев. ***
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, ти, постојано го поставуваш истото прашање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го слушав Бак како одвреме- навреме „човечки воздивнува”и од што му бев лута, не сакав ни да го погледнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас победоносно го слушав сето тоа и срцето ми пееше од радост. Но, кусо време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имав впечаток дека Игбал го слуша овој наш разговор и дека го одобрува со насмевка, задоволен, но не сака да се замеша.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Секако – одговори таа мирно. - Постојано го слушам истиот одговор – негодував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)