Музичарот, пак, гледајќи го низ ѕидот, уште еднаш помисли дека светот е во кафез(и), но тоа, вообичаено, не го вознемири.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Звук на будилникот. Пладне.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Стоеше, гледајќи го низ полето Големиот Ѕид, мирниот град, зелените ливади, реките и потоците. Воздивна.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
(И Јаже беше сличен обид, но од други причини: Хичкок се обиде да го реши проблемот на пренесување на театарска претстава на екран) .
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Верував дека ќе можам да ги испишам празните страници од незавршениот татков ракопис.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
И не само тоа, туку и кадарот е толку празен и неврзан што велам: „Е, ако тој е сѐ уште расположен - без разлика како е расположен - носете го низ кадарот во крупен план, но тоа негово расположение задржете го на екранот”.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Максим, седи на чело на трпезата, од кај пенџерето што гледа на југ, на дворот и гумното, го достигнува пагурчето, вели Бог да го прости но не отпива како што носи редот и како што очекуваат другите; вртејќи го низ раце пагурчето претура низ главата и одбира мисли и зборови со кои ќе може да ги натера другите д се согласат со она на кое мисли да ги повика, а пак да изгледа како тие него да го повикале да се согласува со нив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тој го доживеа падот на Австро-Унгарската и на Отоманската империја, провлекувајќи го низ нив своето откорнатичко семејство.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)