кое (зам.) - ќе (чест.)

Откако влегоа во дворот, трговецот му даде на детето неколку мангари41), го помилува по косата и му рече: - Ти си јуначе!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој праша: - Дечиња! Кое ќе биде толку добро да ми ја покаже куќата на коџобашијата?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Велам, дека ќе го земемам в обзир само она што ќе ми биде од корист и кое ќе биде доволно разумно за спроведување.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ја испрати до вратата, протоколарно, како што ѝ доликува на една таква организација, ја допре по рамото и рече: - Испратете г-ѓо едно писмено барање кое ќе може да се разгледува на ниво на управен одбор, па којзнае...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е Не е од големо значење знаењето со кое ќе се здобиеш, туку знаењето кое ќе го изнастрадаш Не е од големо значење знаењето со кое ќе се здобиеш, туку знаењето кое ќе го изнастрадаш.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Со Fallen Warrior (1970), тој ги карикира ставовите на ликовите на Мур (Henry Moore), ракувајќи со пародијата како со оружје кое ќе го употреби против скулптурата, а нема да ги поштеди ниту пријателите, како на пример Ричард Лонг (Richard Long). Маргина 34 29
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Библиотеката истовремено ќе биде и храм и монумент, но би рекол, истовремено и подземно скривалиште, кое ќе го заштитува од сите ментални напади диригирани од диктаторската власт.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога ми покажуваше таму, на Тумбата, каде точно сака да биде нејзиниот вечен дом, таа дури ни не праша што мислам јас за нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му објаснив на Даскалов дека и местото на кое ќе ја погребеме, мајка ми самата си го избра.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие бараа уво во кое ќе ги излеат своите маки за олеснување на душата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Подготвувајќи се за едно така страшно дело, кое ќе ја возбуди и вознемири Европа, подготвувајќи се за оној, за човекот вообичаен страшен чин - докрајчување на животот - гемиџиите работеле крајно конспиративно, трудејќи се до крај да останат анонимни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Македонската интелигенција секогаш кога е надвор од своите официјални работи треба да зборува меѓу себе на централното македонско наречје /велешко-прилепско-битолско-охридско/, кое ќе треба да се воведе во сите религиозни и национални пропагандни и турски училишта како задолжителен предмет.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Всушност тоа секогаш беше само едно од тие дрвја, кое ќе стореше само едно движење, едно такво движење како кога се сонува тежок долг и морничав сон, и секогаш тоа беше само една ветка, што се исправаше нагоре како празна дланка во несвесно замавнување што оттурнува нешто од пред своето лице, додека под неа се ронеше истресениот окит.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пораст на сочувство кое ќе прерасне во надминување на ситните замерки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И не може насекаде, или било каде што ќе ти одредат случајните конвенции на историјата, да ја почувствуваш најголемата приврзаност за земјата, место во кое ќе ти се случи најбитното во животот, во согласие со вечниот ритам на природата, а не со наметнатите амблеми на еден друг живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За Албер Ками, распнат меѓу медитеранските екстази од детството младоста и пресметките со европската историја, ова раздвојување на животот, го предизвикува чувството на апсурдот, кое ќе ја структурира во сегмент од филозофски систем...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Човек е во еден вид егзил кој е посебно мачен, зашто е лишен од спомените на изгубената татковина или од надежта дека ќе ја открие вистинската татковина, историската татковина, непостојната татковина, татковината на илузиите, на судирите, на делириумите, на заборавените владетели, на драмата на човековото несовршенство и на погрешната потрага по спасоносните излези...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓу ова сино небо, кое ја одречува сета историја на земјата, со сите граници и храмови, со сите камени урнатини, и лицата на луѓето, загледани во вечноста на залезот на сонцето, нема никаде простор каде што би запрело нешто митско, историско, идеолошко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој веднаш ќе му се обрати со отворено писмо кое ќе биде објавено во бројот 95 од 26 септември 1903 година.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но предизвикот да имаат скришно место, кое ќе биде само нивно, беше преголем и за двајцата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите сакаат да имаат некое место на кое ќе можат повремено да бидат сами.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
35. ПОАРНО СО УМЕН ПЛАЧИ, СО УЛАВ НЕ СМЕЈ СЕ - но јајцата велигденско шарени, божикно се исти - кое пиле ќе изведе, а кое ќе е смутка?!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Наспроти тоа, пропишаната процедура од 1996 година е следната: прво, најдоцна 7 дена пред денот кога имаат намера да најават штрајк, синдикатот, односно работниците кои го користат правото на штрајк, доставуваат писмено предупредување во кое ќе известат дека имаат намера да организираат штрајк.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Не смее да избрза... не смее да направи било што со кое ќе го иритира.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И открија дека има место за сите, дури ќе можат, исто како што прави Геле Колишев, да шаркаат по плочата и да си одредат место во кое ќе можат да си ги сместат своите газови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Она што се случувало во минатото го исклучува вметнувањето нови учесници во тие случувања, ми објаснуваше Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој не можеше да сфати дека дури подоцна ќе биде разработено и дооформено четивото кое ќе послужи како материјал за откривање на вистината и како лектира во натамошните стручни расправи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
(Бидејќи нема што да правиме, сепак тоа го правиме; наш најголем проблем е да ги пронајдеме деловите од времето во кое ќе го направиме тоа. Откритие. Свест.)
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сите некогаш чувствуваме тага и најлесно е да се откажеме од самите себе, но само ако за момент помислиме на магијата што се крие во секој нов сончев зрак, нема никогаш да ја посакаме смрта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сликарот на животот, создавачот на смрта, ткајачот на судбината, златен круг на времето кое ќе нѐ однесе до портата на чистилиштето. -„И што понатаму?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
СТЕВО: Тоа е бабина деветина. Празно верување дека ако некому му влезе влакно во грлото, околу коренот на влакното ќе се створи месо кое не е човечко и кое ќе расте и нарасне толкаво да го угуши човекот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во една таква расположба, недела две пред самата Нова година, Пелагија и Чана заминаа од долното предградие кон центарот на градот, не со умисла да купуваат за себе или за децата, туку да го поминат центарот, да го изодат плоштадот, да завлезат во уличките зад него, да ги признат фотографиите на новиот филм во кино Младина, да излезат на дрвеното мовче преку кое ќе стигнат до малечкото плоштадче пред театарот, и уште потаму, до онаа грозоморна зградурина под Калето што ја викаа Фестивална а беше начичкана со бегалци, со Егејци.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)