Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ваквото чудо е можно единствено поради блискоста меѓу јазикот со кој било напишано пронајденото Евангелие и јазикот што го говорел Константин, така што не држат многу претпоставките за готскиот, сирискиот, коптскиот, а уште помалку за некој од скандинавските јазици на тоа Евангелие.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како на пример последниот рејв на кој бил - настан само-за-поканети, организиран во една голема зграда во Норфлок.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Натаму се раскажува како Константин во Херсонес пронашол човек кој го зборувал роскиот јазик, стапил во разговор со него и прилагодувајќи се кон неговиот јазик започнал кон својот говор да применува разни букви, така што набргу читал и пишувал на роски, на што „многумина се чудеа“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„ Личните рејв-доживувања на Сандерс се многу поконтролирани.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако има потреба од склучување нови договори, приоритет ќе имаат 185 поранешните работници кои биле вработени кај должникот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Стечајниот управник може, по претходно добиена писмена согласност од стечајниот судија, да склучува нови договори за вработување на определено време за завршување на започнатите работи и за отстранување на можните штети.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Една вечер тој му се довери на Чанга дека пишувајќи за козите, трагајќи по бројни податоци за нивното заедништво со луѓето, се надоврзувал на еден свој животен труд за Историјата на балканските империи, во која биле замешани и козите!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но кој да утврди кои биле варвари, а кои цивилизирани староседелци?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така било со Римјаните кои биле носители на силна, голема цивилизација.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Впрочем, Никола се сметал за ктитор, та бил сигурен дека ќе биде закопан до олтарот, каде што неколку години пред тоа бил закопан еден член од семејството Поцо, свештеникот Горѓија, “Георгиа Иереј“, кој бил во добри односи со Никола и кој свештеникувал кусо време, бидејќи се разболел и рано умрел.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога навршила 16 години, добила понуда за брак од мојот, сега веќе покоен, дедо кој бил, ни помалку, ни повеќе 11 години постар од неа, но затоа пак бил мајстор над мајсторите во градежниот занает.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Раскажуваше со денови... за Ермитаж... За Бородинската битка... За Руските војници и кои биле толку многу автентични што им се чинело дека ќе им прозборат...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тука се наоѓа и затворот во кој постои келијата во која бил затворен Гаврило Принцип, заедно со другите атентатори од Сараево на австро-унгарскиот престолонаследник Фердинанд во 1914 година.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се разбира, Варшава, која даде големи жртви во војната, е сета во споменици, железни спомен- плочи и слично, кои новите генрации го потстуваат за тоа дека овој град - маченик, страдалник и херој, некогаш физички уништен од Хитлерова Германија, успеал да се издигне од пепелта на уништувањето: поубав, полн со сите свои знаменитости од минатото, кои биле, кои и денес се украс на овој град.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Бурдел бил голем пријател на југословенските студенти, кои биле негови ученици и се случувало често со нив да го дели сиромашниот залак леб.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А, да, зборот ми беше дека баш синоќа, во состојба кога главата ми беше полна со зборови, мисли, горчлива течност, “правила”, не земав лист хартија да ја исфрлам сета мачнина, “епохална самотија” само затоа што знаев дека денес ќе ја добијам машинава и сето тоа иако во главата внатре е хаотично, ќе биде посредено со помош на овој предмет пред мене кој бил, освен прашината, голема инспирација за Ли.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Во него најчесто се зборува за сиромашните оброци што овој чудак си ги подготвувал, за деновите на пост, за грижата за интимната хигиена, за ретките средби со пријателите; еден од нив дури успеал и да го претепа Понторма, кој бил првиот значаен отпадник од хармоничниот свет на ренесансата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но еден од оние што биле против тоа, ноќта ги скинал јажињата со кои бил врзан, скокнал во водата и испливал на брегот за да им соопшти на луѓето... А потоа...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Можеби токму во оваа смисла треба да се протолкува специфичноста и осаменоста на македонскиот историски простор кој со сета своја историска густина како да е предодреден - за утопија.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сличното се согледува во тоа што песните од „Две тишини“ продолжуваат да го демнат претурањето од мислата во јазикот кое непрекинато се одвива со секој одделен, изговорен збор на кој било говорител без ниедна загубена капка капната патем, пред содржината на Едното целосно да стане содржина на Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Народот на тој историски простор како да не сака да осознае кој бил и што бил, кој е и што е.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Аха, така папаз, така. Така те сакам, да не знаеш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раскара со Бешот и другите организациони луѓе, го протепа во Градешница и самиот селски војвода Гулета, ги тевтиши Старавинци, Вешивци, Грунивци што избегаа од Витолиште и ја почна пак арамиската.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аир ефендум, шо знајме ние калнокапците кој биле тиа пезевенци и шо барале? — се провикна од купот стариот поп Димитрија за сите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Тренков и другите организациони дејци, по страшните порази, се откажаа од борбата и од нападнувачка поминаа кон одбранбена борба, Толе си остана верен на својата клетва, дадена уште при напуштањето на кошарката од татка му Трајка во Крушевица, дека ќе се бори и ќе коле, тепа Турци изедници, а и нивни помагачи од која било вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нека дојде најпосле кој бил од битолските конзули, ќе видеме, — му одговори пак Јован и си ја приготви и другата бомба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така ги фати полноќ кога пристигна газијата и шмрковите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сум познавал бедници и безработни и стотици, тука, сегде на светот, луѓе кои биле сосема близу до клошарското...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

БЕК - Бекет од време на време ќе бекнел по нешто. „Рекет да не бараш, Бекет? Какво е тоа бекнување?!“ прашувал еден не многу бистар фудбалер. „Тоа бекнување, драг мој беку, не е бакнување и блиско е до акнување!“, рекол бекет, кој бил позна мизантроп.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сум влечел такви кои биле толку смешни, што немале веќе ни форма, ни облик ни вкус...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Биле формирани 44 чети кои биле испратени во Македонија, кон кои се придружиле и 34 чети кои дејствувале на територијата на Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Подвижен конгрес во неколку села од прилепската околија на кој бил усвоен нов предлог за Устав на Организацијата, кој бил проследен до сите организации на преиспитување и усогласување до свикувањето на општ конгрес.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Посебен интерес и наклоност, македонската буржоазија имала кон отворањето, грижата за работа и издршка на училиштата кои биле именувани како општински училишта.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Но пред нивното пристигнување тие се разбегале.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Од Македонија богомилството се проширило и во другите балкански земји кои биле во составот на Самоиловото царство како и во Франција, Италија и др. земји.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

ЕВРОПА И ПОЛОЖБАТА НА МАКЕДОНЦИТЕ ПОД ГРЦИЈА, БУГАРИЈА И СРБИЈА МЕЃУ ДВЕТЕ СВЕТСКИ ВОЈНИ По 1918 од историската сцена биле симнати три империи: Австро-Унгарската, Руската и Османлиската и династиите: Хабзбурговската и Романови.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во Софија своја активност пројавила “Младата македонска литературна дружина”, која во 1892 почнала да го издава списанието “Лоза”.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Посебна улога одиграла самостојната чета на Јане Сандански, составена од реонските чети на Александар Бујнов, Тодор Паница, Таската Серски, Чудомир Кантарџијев и др. војводи со 500 четници.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во октомври 1905 бил свикан Рилскиот конгрес со цел да се разгледа целокупната активност на Организацијата, да се донесе нов Устав, да се осуди дејноста на странските пропаганди.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Нивна единствена задача и цел била да се инфилтрираат меѓу македонските револуционери и да го оневозможат нивното самостојно работење во зацртаниот правец.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

На 20 декември 1689 еден австриски одред од Приштина се упатил кон Велес и со ненадеен напад влегле во градот, го ограбиле и делумно го запалиле.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Тој изготвил национална платформа во која била потенцирана македонската национална самобитност а во нејзините документи бил офицаијализиран македонскиот јазик.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Првите општински училишта се појавиле во 30-те и 40-те години на XIX век во Скопје, Велес, Штип и др. градови.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Дошло до побуна меѓу норманските војсководители кои биле поткупени од Византија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

За таа цел во Софија во 1895 бил создаден Врховен комитет од македонски емигранти и печалбари во Бугарија кои биле под силно политичко влијание на бугарскиот двор.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Покрај војните што ги водел со соседите од север, запад и исток, владеењето на Антигон II Гонат, кое траело се до 239 г.пне., се карактеризирало со стабилно владеење над елинските градови-држави во кои биле стационирани македонски воени гарнизони.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Како одговор на акциите на востаниците османлиската војска презела енергична акција по што голем број селани и граѓани биле затворени.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Османлиите се упатиле кон Скопје кој бил во рацете на ајдутите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Од октомври 1915 до есента на 1918 делот од Македонија, кој бил земен од Србија, Бугарија го прогласила за единствена воено административно управна област т. н. „Македонска воено инспекциска област“.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

АКТИВНОСТА НА МАКЕДОНИСТИТЕ При крајот на XIX век значајна активност пројавиле Македонците кои биле на работа и студирале надвор од Македонија.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во 1974 беше донесен новиот Устав на СФРЈ во кој биле изразени промените во заемните односи меѓу републиките и федерацијата.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Леуново од доброволци Албанци-католици кои биле упатени од Призрен.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Скопје бил заземен во 1392; Бугарија во 1393; Во 1396 , по смртта на крал Марко и Константин Драгаш (1395), кои биле османлиски вазали, нивната територија била освоена од Османлиите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Овде ги затекнале Словените кои биле обединети во сојуз на “Седумте племиња” и биле во фаза на формирање на своја држава.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Бугарите вршеле реквизиција на стока, храна, изнесувале материјални и културни богатства, населението го испраќале на принудна работа, вршеле мобилизација и сл.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Републиките станаа национални држави.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Првите акции на востаниците биле насочени против: османлиските чиновници, палење на спахиските тефтери и коџабашиските рабуши во кои биле запишани долговите на селаните.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Во затворот во Софија дошол во контакт со поручникот Александар Тасиќ кој бил спуштен во Македонија со мисијата на мајорот Морган во Порече за да се поврзе со Војче Трбиќво април 1943 година и бил заробен. PRO WO 202/515A. 117 Мисијата Brasenose во состав капетан Мегдоналд и радиооператорот Џонсон биле спуштени во областа Пајкон (Северна Грција) на 3 јануари 1944 година кај мисијата Mankeywrench чиј шеф бил мајорот Квајн.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Од оваа територија, која едновремено претставувала и оперативна база на III македонска, VI и VII јужноморавска, I софиска бригада и Косовскиот одред, се преземале оперативни акции против окупаторските гарнизони и стопански објекти кои биле од значење за окупаторот, а едновремено и против војнички чувствителните објекти.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Приврзаници на Оската или пробугари, но кои би сакале една независна Македонија; оние кои не знаат што сакаат, но не ги сакаат Грците; оние кои биле присилени од Германците, со закани или со тепање да земат оружје; оние кои од Германците и Бугарите биле убедени со пропаганда да земат оружје и оние кои биле фанатични Бугари и сакале Македонија да биде вклучена во Бугарија или на федерална основа или без такво деферецирање.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Според капетан Ламби, Павле Илиќ во тоа време сакал сите залихи кои биле упатувани од Британците за Македонија да се пренасочат кон прилепската област каде било концентрирано мнозинството од партизаните.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Својата активност каирскиот огранок на СОЕ ја започнал со подготовките и испраќањето на свои емисари во разни делови на Балканот со цел да се поврзат со одредени групи и елементи кои биле ангажирани во борбата против окупаторот и квислинзите.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

За политиката одлучувале тела кои биле потполно надвор од СОЕ, СОЕ единствено можела да каже што мисли за оваа или онаа политика и тогаш да чека други да одлучат каква политика ќе се избере.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Својата активност карискиот огранок на СОЕ ја започнал со подготовките и испраќањето на свои емисари во разни делови на Балканот со цел да се поврзат со одредени групи и елементи кои биле ангажирани во борбата против окупаторот и квислинзите.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Примерна задача на Тито уште во текот на војната било прашањето за обединување на териториите кои биле под италијанска окупација (Истра, Јулска Краина, Трст), а прашањето за обединување на Македонија, сметал дека не требало да се поставува “акционо“ и дека неговото решавање требало да уследи на мировна конференција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

По својата форма на формирање СОЕ претставувала хибрид формиран од повеќе одделни организации кои биле формирани за таа цел: од секција Д како дел од тајната известителна служба (Secret Intelligence Service-SIS), задолжена за изведување на саботажи и која била активна на Балканот пред 1941 година; МИР дел од воениот кабинет и Elektra House, задолжен за пропагандна активност.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во овој перод при ГШ на НОВ и ПО на Македонија биле присутни две британски воени мисии: Monkeywrench и Brasenose кои биле приклучени кон Првата македонско-косовска ударна бригада, а Втора македонска ударна бригада со мисијата Perseverance требало да замине за областа Кавадарци.114

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

270 На 19 октомври 1944 година мисијата Abbeville ја примила радиограмата од британската позадинска воена мисија на Фицрој Маклин во која биле дадени инструкции според кои од “23 октомври Spike и Abbeville ќе станат американска известителна мисија“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Според постојаната документација британскиот оддел на СОЕ уште во почетокот на 1943 година имал одредени инфомации за активноста на “македонските герилци“61 кои биле “активни северно од Прилеп“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Истовремено од британската позадинска воена мисија на Фицрој Маклин Балкански воздушни сили до сите мисии била испратена радиограма во која биле набележани условите под кои требало да се предадат и германските сили.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Како конспиративна организација била поделена во три секции: СОЕ1 која била задолжена за пропаганда, СОЕ2 задолжена за изведување на операции и СОЕ3 задолжена за планирање.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Единствениот услов кој бил поставуван од грчкото раководство бил единиците на НОВ и ПО на Македонија да не водат борба на територија на Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

364 Затоа не треба да чуди загриженоста во Форин Офис и од информацијата на шефот на британските воени мисии во Југославија Фицрој Маклин од 21 јануари 1945 година во која било пренесена изјавата на Јосип Смодлака, повереник за надворешни работи на НКОЈ, за согласноста на бугарската влада “конечно да ѝ ја отстапи бугарска Македонија на Југославија“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во периодот од 4 до 12 февруари Бригадата имала непрекинати борби кои биле водени под многу тешки услови.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Според Еванс паролата за независна Македонија во областа Вичо влегла во престојот на Првата македонско-косовска бригада во областа Вичо за која бил одговорен Еванс и одвојувањето на Наум Пејов од единиците на ЕЛАС353“.354 Кон ова треба да се додаде и делот од извештајот на Мекдоналд кој се осврнува на грчко-македонските односи.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

На територијата на Македонија двете мисии пристигнале во периодот кога македонските единици го ослободиле Кичево и неговото преземање од страна на германско-балистичките единици на 2 октомври 1943 година.95 На 8 октомври 1943 година, како што известува капетанот Ламби била добиена веста дека Кичево било преземено од “Албанците фашисти“96 кои биле потпомогнати од Германците при што имало големи жртви.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во смисла на оваа директива на 2 септември 1944 година шефот на сојузничките воени мисии при ГШ на НОВ и ПО на Македонија американскиот мајор Дикенсон испратил писмо до бугарскиот командант на Петата бугарска армија во Скопје во која биле набележани условите под кои бугарските окупаторски единици требало да се предат.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Овој правец е многу силно обезбеден и сега е многу тешко да се нападне“.256 На 25 септември 1944 година шефот на британската воена мисија Bethesda капетанот Милер испратил писма до месните команданти на германската војска во Прилеп, Битола, Велес и Скопје кои биле потпишани и од Тихомир Милошевски - Тиќо, командат на 41.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Со промените кои се случиле во средината на 1943 година на воен и политички план во Македонија: формирањето на ЦК на КПМ, оперативните зони и формирањето на слободни територии, а посебно успешно изведените оружени акции кои биле преземени на територијата на Првата оперативна зона, во британското Министерство за надворешни работи почнале да пристигнуваат извештаи во кои се зборувало за “појава на македонските оружени партизански групи“.81 Таа информација за британскиот политички врв претставувала изненадување бидејќи дотогаш Британците не калкулирале со Македонија како фактор кој по војната би можел да биде самостоен и би претставувал субјект во политиката на Балканот.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Уште повеќе, што тие согледале дека со нив треба да се разговара како со рамноправен партнер, пред сѐ, со движењата кои биле предводени од комунистите.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Дури не успеала да воспостави контакт со својата база во Каиро.74 Нејзините членови, веднаш по спуштањето, биле откриени од Бугарите, предадени на Германците и од Скопје биле префрлени во Софија.75 Без да биде запозната со судбината на првата мисија втората мисија била спуштена на 19 април 1943 година во штабот на Ѓуриќ кој бил поставен за “командант на Јужна Србија“ т.е. за подрачјето на поранешната Вардарска бановина.76 Откако британскиот оддел на СОЕ во Каиро дознал за фаќањето на членовите на мисијата на капетанот Морган, пристапил кон подготовки за испраќање на друга мисија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Тој отфрла многу од старите митови за Македонците кои биле фабрикувани во Бугарија, Грција и Србија, а кои без коментар биле примени на запад.361

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во едниот од нив имало шест вагони полни со Германци и Балкомбетар172 (Албанци) кои биле уништени“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

На територијата на Македонија од страна на СОЕ, до крајот на војната биле испратни следниве мисии: Abbeville, Bethesda, Brasenose, Conserve, Monkeywrench, Spike i Perseverance кои биле распоредени во македонските единици.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Во Југославија партизанските единици добивале материјали спрема приоритетниот систем кој бил изработен од Фицрој Маклин и Јосип Броз Тито.37 Според истражувањата на Маклин неговата мисија имала чисто воен карактер т.е. опсервација за тоа кој се бори против Германците.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Од нив требаше да се ослободат и јазиците на балканските народи кои биле под турско со векови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чапаев, со најголема прецизност, ги погаѓаше и најскриените Таткови мисли кои тој не се осмелувал да ги искаже, особено кога велеше: - Бргу ќе дојде времето кога овдешните луѓе, но и соседите, во потрага по нова хармонија, со право ќе си го поставуваат судбинското и драматично прашање: кои биле, што биле, пред сто, двесте, триста, четиристотини, петстотини години?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Од вакафнамето на џамијата, Татко дозна дека книгите, во тоа време, си имале и свој библиотекар кој бил плаќанпо две акчиња на ден.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тоа така траело некаде до пред Илинденското востание, кога некој калуѓер нашол скриен пергамент на кој била нацртана статуата и испишани зборовите: „На први мај првиот изгрев на сонцето - каде што паѓа сенката од мојата глава - копај и ќе најдеш големо богатство...“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неговите најдалечни, сигурни знаења допираа до некој си дедо Велко, кој бил колибар, но и ајдутин, па на ајдутски начин и го завршил својот живот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Макар што не знам кој бил тој ашлак така што ме крстил.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Чичко Томе ги знаеше сите јунаци на Живко, по име и презиме, а особено по прекар, како да му биле не само соселани туку и врсници па и роднини, од која куќа и која фамилија кој бил, и по таткова и по мајчина страна, што сторил и што не сторил, што му се случило и како му се случило, сè од влакната на главата до врвката на опинокот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Конечно, дрогата не ги одредува вокационите канали на уметникот, на креативецот не му го одредува изборот на естетските форми на уметничкото дело, туку само ги нагласува, или пак, го кочи веќе постоечкиот избор кој бил присутен или се насетувал уште пред земањето дрога.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Понекогаш ме боцка во пределот на срцето кога ќе видам како народот, биејќи се во градите со својата илјадагодишна историја, така лесно го прифаќа ритуалниот, кичест фалсификат, и со тоа е готов да ги чкртне оние години кои биле негова лична историја, неговиот мал, личен живот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Најпознатиот мегу нив Самјуел Тејлор Колриџ, се претпоставува дека својата позната поема Кублај Кан ја напишал после будење од опиумски сон, во кој јасно го видел легендарниот град Ксанаду (Xanadu), кој бил соѕидан од славниот монголски кан и кинески цар.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сѐ се случува така како што упатуваат древните книги Патеката е со покривка од најлесен пердув Од истата воздушеста материја од која била скроена Некогаш првата облека на Ева Избегав овде за да го заборавам оној друг свет Со брдо кренато за да се измачува Сизиф Со столб издигнат за да го оковат Прометеј Со оној обезглавен труп од Пеколот на Данте Што ја држи за коса сопствената глава И ја носи покрај себе место фенер.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кети ми раскажа една приказна од Стариот крај, за еден славеј, кој бил многу вљубен во својата сопствена песна, и тој пеел со толку силна желба така што неговото мало срце препукнало од песната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не дека тоа нешто беше толку битно, но сепак беше битно да се знае кој бил виновникот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Еден петел, но не кој било петел, туку голема, горда, убава и раскошна птица, која управуваше со кокошарникот, и за тоа нешто беше свесен, за Милан беше симбол на машкоста и власта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се прецизира категоријата на лица кои подолго чекаат за вработување, како лица кои биле невработени 12 месеци од претходните 16 месеци или 6 од претходните 8 месеци за лицата под 25 години.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Таа ноќ кој бил буден околу полноќ и кој фрлил поглед кон небото ќе забележел нешто навистина чудно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Стоеше така исачена од патеката да им направи пат на жените што наидуваа отспротива и кога, одеднаш, од земја, онаму отаде, од гробот на деда ѝ Нича ѝ аба и Стамена кои биле закопани тука, а не во нејзиното село, шикна од земја чадливиот оган и чиниш до небо, како топола вретенесто се извиши застрашувачки кревајќи се сè повисоко и повисоко.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И зрното на сочинението, првиот ред, како и зрното пченично се сеќава на некоја мината пролет, се сеќава на претходните сочиненија во кои бил настанет, па еднакво постапува како и тогаш, и раѓа еднакви и себеси подобни зборови, гласови и редови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Само во неговиот центар стоел еден лист кој бил полудогорен, и на кој едвај се читало: Јан Лудвик, ЕНИГМА.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имено, претсмртните ливчиња на отец Мида велат дека таванот на одајата, од десната страна на книгата, завршувал со сферична купола, мала апсида; во таа сферична купола, како мало небо, се наоѓало најчудното нешто што постои на овој свет: овална фреска на која бил насликан – нечестивиот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Многу е укажувачко она признание, дадено без присила, дека пред да одлучи да влезе во дворот ја проучувал околината: патиштата, влезот во куќата, височината на ѕидот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зарем таа на тој начин само проверувала кој бил нејзиниот гостин од изминатата ноќ користејќи го токму тоа накашлување на глувчето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И во разговорот што го водев со Таша, (сиот протече низ прашања на кои таа божем бараше одговори), некако наеднаш, веројатно откако сфати дека разговорот се најде отскитан на седмиот колосек, таа отворено праша: дали откривањето на непознати детали немало да поттикнат кај синот нови, уште понепријатни прашања?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кој бил тоа?“, се толчев јас со прашања, со прашања, а притоа бев уверен дека одговорот е многу, многу далеку, веројатно недостижен!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Измамникот зар низ прозорецот и се пикнал со помош на поткашлување?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Утредента, додека се плискаше со ладната вода од Пребег, Иван смеејќи се гласно размислуваше: „А што би рекле вие чичко Боге во врска со мојата помисла дека татко ми избегал бидејќи се исплашил оти може да стане татко?!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно сето тоа не го правел самиот: без поуки, без совети!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до таткото, не можев дури ни да си претпоставам кој бил среќникот на кого му ја подарила својата љубов Ги спомнав и имињата на раководителите на бригадата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лукава му е идејата да бара од обвинетиот повеќепати да опише кои биле причините трипати да влегува во мојот двор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или, сепак, да живее фантазијата бидејќи само таа не старее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, многу нешта за таткото не биле криени од Иван, но постоеле ситници кои биле важни а сепак останале недоречени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го спомнав и Ѓурчина. Реков дека не можам ни да си замислам а камоли да поврзувам некого од нив со приказната што го интересира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но тактилната и визуелната привлечност на овој уметнички стил не била од голем интерес за Дишан, кој го сместувал во категоријата на уметност создадена првенствено за задоволување на очите, што тој ја нарекувал “ретинална”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Одредени детали се толку безначајни што ќе наидат на мал или никаков интерес кај обичниот читател, а поради применетиот систем на организација на текстот, информациите за одредени настани од животот на Дишан, тешко е, ако не и невозможно, да се пронајдат доколку каталогот не се прочита во потполност (иако е од некаква помош индексот на делата). (15) Меѓу безбројните нови работи кои ги дознаваме за животот и уметноста на Дишан од Ефемеридите, најизненадувачко и најинтересно е тоа што Дишан имал ќерка за која знаел но која ја сретнал дури две години пред да умре.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Прашања за доживување на искуството Прашањата за доживување на искуството (White, 1988б) во голема мерка го олеснуваат реавторизирањето на животите и односите, и често тие се попродуктивни од оние прашања коишто бараат од индивидуите подиректно да размислуваат за своите животи. 52 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

За своето учество во активностите на потчинување на сопствениот живот, таа смета дека тоа се активности на ослободување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Востановувањето на национализмот вклучува давање повторен сјај на нечие минато, изнаоѓање на традиции и преземање на културните, географ ските или политичките територии кои биле земени од други.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дури кога Марија Мартинс го изнајмила својот примерок на “куферчето” за изложбата на Дишановата “Фонтана”, одржана четири години пред тоа во Менил Колекцијата во Хјустон, потврден е хемискиот состав на “Своеглавиот пејсаж” (дотогаш беше само претпоставуван од страна на Еке Бонк, германски уметник и професор кој бил запознат со делото и во тоа време пишувал книга за него.) okno.mk | Margina #4-5 [1994] 111

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На забавата приредена при отворањето на една изложба во галеријата Луј Каре во Париз, на 23 јуни 1963 година Дишан се сретнал со Жана Саре, жена со која бил во интимна врска пред 55 години и која позирала за една од фигурите во неговата слика „Грмушка“ од 1911; Дишан ја прашувал за минатото, а особено се интересирал за нејзината ќерка родена 1911.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ови прашања ги поттикнуваат индивидуите да објаснат како замислуваат дека другите луѓе ги доживуваат. (а) ја повикуваат индивидуата да посегне наназад во складираното преживеано искуство и да изрази одредени аспекти кои биле заборавени или занемарени со текот на времето, и (б) ја активираат имагинацијата на индивидуата така што станува можно алтернативно доживување на себе.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По вклучувањето на Еми во екстернализирачките разговори за anorexia nervosa преку истражување на нејзините реални ефекти во животот, таа почна да идентификува различни практики на само- управување - дисциплинирање на телото - и само-определувања кои биле вградени во anorexia nervosa. Anorexia-та повеќе не беше нејзиниот спасител.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Всушност, нагласувајќи ги театралностите на Милдред Пирс до гротескност, Најмила мамичке ја истакнува имплицитната несериозност на претходниот филм и покрај неговата релативна ревност, вкус и вистинообразност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Излегува дека злодухот одговорен за асоцијацијата бил Рејмонд Петибон, графичар кој многу ја сакал басистката на Соник јут, Ким Гордон, и кој бил многу популарен на панк-сцената во Лос Анџелес (постариот брат на Петибон е основач на легендарната панк-група Блек флег).401

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Го привлекува извештаченост во секој можен облик – што го навестува тврдењето на Зонтаг дека „суштината на кампот е неговата љубов кон неприродното: кон извештаченоста и претераноста“243 – и сјајно игра улоги.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Песната, всушност, е една од најраните композиции на Соник јут. Првобитниот наслов ѝ бил „Пушење“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Туркајќи ги до крајност елементите на прежестокото чувствување, на емоционалната претераност и на страсниот набој што веќе ги има во Милдред Пирс, Најмила мамичке нѐ учи да го гледаме реалистичното и (релативно) трезвено претставување во претходниот филм за судирот меѓу мајката и ќерката како веќе накиснато во буновна претераност, која веќе се граничи со хистеричност, како веќе наклонето кон една редуктивна, надмено патронизирачка визија – истовремено и гламурозна и абјектна – за жените и за женственоста: да скратам, веќе дисквалификувано од кандидатурата за сериозно разгледување, од кандидатурата за почесниот статус на трагедија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Првобитната едноминутна демолента на таа нумера може да се слушне на луксузното реиздание на Гу од 2005 година.400 Природата на врската меѓу оралниот секс и кинематографското алтерего на Џоан Крафорд можеби не е видлива веднаш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Според Стиви Шик, „Насловот (на нумерата)... е преземен од една маица на Турстон (Мур, пејачот и гитарист на групата), на која имало илустрација од Рејмон Петибон на холивудската дива Џоан Крафорд во насловната улога на хероината од класичниот филм од црната серија, Милдред Пирс, под која било начкртано „Пушење?“.402

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Речиси неизбежно има некој елемент на претераност или неавтентичност, па дури и на травестија во искажувањето на која било велика страст.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пол е неавтентичен и стерилен, неумолив лажго и фантазер, со заблуди за грандиозност. Животот би си го дал за неприкосновената возбуда да помине една недела во стариот хотел Волдорф-Асторија во Њујорк, длабоко самопотврдно искуство што му дава „чувство дека искористил колку што можел, дека го проживеал животот за кој бил скроен“ (135).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А штом и Милдред Пирс ќе почне да се гледа како претеран филм – како „изнасилен“ – односно, штом ќе престане да се сфаќа направо и штом ќе почне да се гледа со извесна доза на оддалеченост, надменост и иронија (како што не го гледала неговата првобитна женска публика од работничката класа), филмот се лишува од правото на трагична достоинственост, исто како Најмила мамичке, и беспомошно тоне во унижениот статус на мелодрама, на оној презрен и абјектен поджанр. ‌Геј-мажите, и покрај сета своја културна различност од стрејт-мажите, се сепак мажи, па нивниот однос кон мелодраматичната сцена на мајчинскиот судир затоа мора да се разликува барем во еден пресуден аспект од емоционалната вклученост на гледачките кои биле главната цел на класичните филмови со Џоан Крафорд и кои, во секој случај, ѝ биле најголемите обожавателки.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Па некаде во овој дел на Корча имаше болница во која биле лекувани партизани од Грција. Сакаме да ја посетиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби кај некој кој бил таму и е жив ... – нѐ посоветува.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не го прашувам кои биле тие кои со нашите камења си изградиле нови куќи, туку се прашувам себе си: кој им дозволил?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ти знаеш дека татко ти е сталожен, сериозен човек и нема да брза со која било да се ожени.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога се вслушав во разговорот меѓу татко ми и Вера, чув како тој ѝ раскажуваше за конференцијата на која бил вечерва, за тоа што таму зборувале.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И потоа кругот одново ќе се сврти, во постојаната смена на меланхолијата и манијата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како и во сите лудници (а доктор Гете избегнуваше да биде подведен од модата во медицината, и лудниците да ги нарекува психијатриски клиники) класификацијата беше првото начело во Гнездо – беа одвоени мажите од жените, потоа имало оддел за мирни, друг за немоќни на кои им требало постојана нега, трет за манични кои биле врзани, или, ако не биле толку опасни, под постојан надзор, и во четвртиот оддел – сенилни.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со сопругот, кој бил постар од татко ѝ , морала да замине од Виена во едно малечко гратче, каде што заборавила да мечтае и да плаче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Култот на Јахве, според брат ми, меѓу Евреите го раширил мадијамскиот овчар кој имал исто име како и египетскиот водач - Мојсеј; но овој, вториот Мојсеј, под чие водство еврејскиот народ ја освоил земјата хананска, проповедал Бог кој бил потполна спротивност на Атон: Јахве бил обожуван од арабиското племе Мадијамци како „страшен, крволочен демон кој се појавува ноќе, додека избегнувал дневна светлина“; „суровиот, тесноград, локален Бог, насилен и крвожеден, им ветувал на своите поклоници земја ‘во која тече млеко и мед’, ги повикувал да ги истребат ‘со оштрицата на мечот’ нејзините тогашни жители”, сосема спротивно од проповедите на египетскиот Мојсеј кој на Евреите им дал “поинаква, продуховена претстава за Бог, идеја за едно единствено божество кое го опфаќа сиот свет, божество кое е исполнето со љубов подеднакво колку што е исполнето со моќ, и кое на луѓето како највисока цел им го поставувало животот во вистина и праведност”.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Да,“ потврди Рајнер, и непоканет влезе во собата во која бил роден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бидејќи доктор Ауербах верувал дека блискоста со другите деца ќе му помогне на Рајнер, тој во својот дом му овозможил на Фридрих Рихтер да им држи часови по цртање на децата на професорите на Медицинскиот факултет, кои биле на возраст на неговиот син.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во тоа време во секој од големите градови постоел по еден затвор кој бил наменет за лудите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има една барака во која неколку жени се грижат за новороденчињата.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Децата што Густав ги имаше со нив за него беа плод на еден кус и во потполност завршен чин.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И само некои од нив се среќавале: во огромните трпезарии, во Големата сала во која доктор Гете држел предавања, во паркот кога шетале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не појдов по неа. Се подвратив до домот на Рајнер, но не тропнав на неговата врата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оние кои меѓу себе се сметаат за нормални отсекогаш имале потреба да постават една непреминлива граница помеѓу себе и оние кои биле прогласени за луди.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Минале еони, и човекот започнал да се обидува да си ги објасни нештата – громот бил небесното копје на разлутено божество, сонцето било бог кој пропатувал преку небото, а лудилото било последица на опседнатоста од божји или демонски сили.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш, во раното детство на човештвото, членовите на заедницата ги гледале оние кои биле поинакви онака како што се гледа во чудо за кое нема објаснување – како што се гледало во движењето на сонцето од едниот до другиот крај на небото, или како што се гледало во молскавицата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Остануваат во оваа барака уште неколку дена по породувањето, а потоа ги враќаат во бараките во кои биле сместени при доаѓањето во Терезин, и веднаш почнуваат со работа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш, двата пола на лудилото се пројавуваат кај иста личност: “Некои пациенти, откако се меланхолични, имаат напад на манија,” додека пак некој кој бил еуфоричен заради манијата, го обзема меланхолија, “станува, на крајот од нападот, изнемоштен, тажен, молчалив; се жали дека се плаши за својата иднина, чувствува засраменост.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рече дека ден пред тоа запознал галерист кој бил добар пријател со човекот кој го нарекуваше свој татко, човекот кој го беше одгледал.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во 1856 година, во изнајмената соба над една ковачница, во која живеела со сопругот по венчавката, на свет го донела Зигмунд, следната година го родила Јулиус, кој умрел осум месеци подоцна, а потоа се родила Ана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакав да ѝ кажам дека има нешта кои, откако ќе ни се случат, не можеме да ги заборавиме луѓето кои биле поврзани со тие случувања, но таа веќе се имаше свртено и беше тргнала по својот пат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми беше прашал дали мене би ми било дозволено да ги посетувам часовите, на кои потоа ме водеше секое неделно претпладне, во домот на својот професор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таму тие не биле лечени, туку казнувани; лудилото не било сметано за болест, туку за злосторство.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Токму овде ја запознав, пред петнаесетина години.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Владетелите на оние градови кои граничеле со вода, потплатувале бродари да ги соберат лудите, и така бродовите пловеле со несреќниците врзани на палубите, кои ако ги преживееле жедта и гладта, ако не биле покосени од ветерот и студот, биле тајно истоварувани на првото пристаниште, а ако тоа не било можно, ги исфрлале на некое ненаселено копно, или ги фрлале во вода.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Иако “египетскиот Мојсеј никогаш не бил во Кадис ниту пак го слушнал името Јахве, а мадијамскиот Мојсеј никогаш не бил во Египет ниту пак знаел нешто за Атон”, тие останале запомнети како еден човек, затоа што “Мојсеевата религија ја познаваме во нејзиниот конечен облик, во каков што, да речеме осумстотини години по Ишодот, ја фиксирало еврејското свештенство”, а во тоа време двата Мојсеја веќе биле соединети во еден единствен лик, и Атон и Јахве во еден единствен Бог, во самиот себе различен онака како што се различни денот и ноќта, токму затоа што се два бога во еден.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од него забремениле жени кои изгледале десетина години постари од својата вистинска возраст и кои го чистеле неговото атеље, девојки кои биле модели за неговите слики, работнички кои ги среќавал кога доцна попладне, уморни, од фабриките се враќале дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога виде што сториле лажните богоумјасници, кога го здогледал новиот вавилонски храм врз кој биле вѕидани и распнати неговите чеда, се расрди многу.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во античко време единствени луѓе што знаеле да читаат и пишуваат биле вештите писатели, писари, калиграфи и препишувачи кои биле способни да меморираат шест илјади пиктограми или хиероглифи неопходни за пишување на старите јазици.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Навидум сосема недолжно, онака милозливо и наивно, тој велеше дека, ете, во писмата на Павле, тој мудар и учен човек, имало и такви работи кои биле тешки за разбирање, та неуките читатели понекогаш ги извртувале.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Старецот молкнал. Според негова сметка средноќта веќе се наближувала кога, со оние што биле будни, слушнал дека роговите на ненадејно исплашениот добиток со тап звук се удираат во мракот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знаел што се случува - се тргнал ли видовникот од вкочанетоста или само ветар му ја поткренал гуњата со која бил припокриен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Застанаа малку на страна, покрај плакат кој рекламираше поволен кредит од С-банка, под кој случајно ѕиркаше зборот „Убиство“ - остаток од постер против абортусот кој бил тука пред него.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тајген им дал на своите студенти списоци во кои биле наведени некои вистински поговорки но и некои тукушто формулирани со помош на споменатиот процес на пресликување.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Имал работа со такви ѕвериња повеќе пати во својот живот, честопати знаел да ги лови, а неколку пати му успевало и да ги улови, но сепак не можеше да каже со сигурност дека кој било од оние уловените оставал зад себе толку длабока трага.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И овие двајца луѓе, загледани во оној до печката, што немаше на себе мека карирана кошула, што беше облечен во волнено и тврдо исткаено, какво што носеле отсекогаш луѓето во овие краишта, имаа едно чудно чувство за некакво не начнато задоволство, што се има обично по некоја свршена работа, која била претешка за нив, но која тие сепак успеале да ја свршат добро, да ја свршат онака, како што сакале без ниедна трошка, без ни еден збор отстапување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа само двајца од оние луѓе, со кои тој не можеше да разговара, само двајца со кој бил најблизок при првата средба за потоа да почне да се одалечува од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Стоеше на прозорецот. Пред неговата постојана, судбинска осаменост и оддалеченост стапалките на луѓето во снегот, дополу зарамнети од врнежот, беа сега како секои Други стапалки; она време што стоеше во тој наврнат снег над дирите го правеше и самиот некаков безимен исконски ловџија, кој сретнал на својот пат нечии стапалки, трагови од некого, што поминал неодамна по тој снег, со таа разлика што според некоја карактеристичност на трагата успеал да распознае кој бил тој, што поминал пред него тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некој велеше дека имал дома сочувано многу весници, во кои било напишано за сите тие работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нека поширок публикум чита животни приказни, кои биле, се и ќе бидат вистински, или само од умот и раката на Рада, сеедно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Бугарите некое време ги прверувале дали се српски шпиони а потоа кога научиле дека не се, то ест дека пребегале на бугарска страна за да се борат против Србите, ги испратиле во 12. полк, кој бил составен од нашинци, во четата на овега, на Димитар Зојчев.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

После, ко се примири, поп Цветан побарал да го однесат умрениот на селските гробишта и таму да го закопаат, но му се спротивстави Михаил Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во една таква буна, во касарните во Крагуевац, српските воени власти ги откриле организаторите, меѓу кои биле и двајцата помлади Крстеви браќа, близнаците Цветан и Јордан, и ги стрелале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само се чуди како се случило тоа, кои биле нештата што го довеле до тоа, некогаш умен и разборит човек, сосема, сосема да му се подведе на еден дошлак и да се отуѓи од ќерките и сопругата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едни таму виделе жена, која била млада, угул гола и која се покривала само со косата, црна како капинка, други, пак, велат дека таму имало еден ливод, кој личел на светец, со брадулче, но телото му било долго, голо, обрастено само со мов, со опашка, дебело и без нозе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првото: навистина ли татко ѝ на Драганка со сила го одвел Бошета, како што кажуваа Јанческите, или пак, сам Боше, од своја волја и со Јанческа согласност отишол со него; второто: кој бил татко ѝ на Драганка, некој прочуен ајдутин, војвода, или, пак, како што рече Тахир бег Јаузоски некој богат трговец?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тоа станало вака, кажуваа Ристе Јанчески Газилајна и Тодор Велјаноски: кога си отишле од кај нив, од кај Јанчевци, главите на сојовите кои биле на закопот на стрика Анѓела нивни, тие, Јанчевци, за д не горат оган во сите одаи, се прибрале во гостинската, таа веќе била затоплена, а во сите други одаи, според верувањето дека душата на покојникот и по смртта, до четириесеттиот ден, шета низ куќата, оставиле да горат вивки и свеќи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тоа лично од Димитар Зојчев, внук на Зоица Акиноска, кој бил капетан.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А да бил некој кој бил на Молитвена Вода или на Самовилец, тој пред полноќ не би се вратил, тоа не би било во склад со верувањата кои кажуваат дека сите молитви и сите маѓии се врзуваат ако бидат изговорени или направени точно на полноќ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш се разлути поп Цветан и му се развика на Јандрета, и им се развика на комитите, на војводите и на сите жители на Потковицата дека тоа што го прават со попот српски не било ни човечко ни божје, и дека тоа го правеле ѕверови а не луѓе, сеедно кој бил попот српски и што правел.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Па, сепак, кои биле градишчани, ако морале да бидат уништени од Европејците, и ако односот на ковицата бил таков, дружељубив? Пријатели на Византија?! Еретици?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А дотогаш, додека времето не ја донесе вистинската приказна за тоа како станало Бошевото заминување од Потковицата, кој бил татко ѝ на Драганка и од кај им биле парите на Јанческите, многу поројни води протекоа низ Голема Вода и многу нови патчиња разгазија потковичаните по ридиштата и низ полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А дека Градиште можело и да биде богомилска населба, одредени податоци, и ако од науката неутврдени - поправо не е утврдено точно која била и точно каде била лоцирана односната населба - пружа Виљем Тирски: Напуштајќи го Костур, рицарите на Боуменд нападнале една укрепена населба во битолско-прилепскиот крај, која била населена со „еретици“ - богомили.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

После, ко се разјасни сѐ во врска со Тодета и неговите, се дозна и тоа кој бил умрениот. односно која била умрената и зошто така, не по христијански, ја закопале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Откако бил примен лично од Махмуд II и лично од него одликуван со орден, добил и три царски фермани: едниот да смее да носи оружје во секое време и пред секого, вториот да седи во Покраинскиот меџлис и да го заштитува народот од сета Мијачија и од сета Деборија, и третиот, кој бил издаден лично на негово барање, да смее да подигне џамија во Лубаново и црква во Лазарополе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но Ордан Бришкоски, кој бил пријател со Акиноските во Прилеп, откако го нагостил убаво, го врзал, насобрал свои соселани, и преку рид, околу мала ужина, го дотераа на срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Просветниот кадар, за да им докаже на сесловенските просветители (кои биле од македонска народност, како што пред некој ден нѐ информира една телевизија) колку ги цени, организираше журка.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Синот пак на чергарите кој бил кај царот, зборувал: „Да имам дрвца колку убави вретена би можел да направам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Целата ноќ што мислил и думал за кој бил и сега кад е во таа пустелија, кај што петел не пеал и куче не лајало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Царот видел дека говедарчето има 15 - 16 години и го запрашал: - Колку богатство би сакал да имаш?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

По долги години, еден од дворјаните, за да му се додвори на царот, му ја кажал вистината дека неговиот син е со чергарите, а тој што го има кај себе е од циганската черга.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Децата растеле. Царевиот син, кој бил со чергарите чувал говеда и постојано се качувал на еден висок камен и си зборувал: „Колку е убаво ова поле да се води војна на него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Повеќето од прашаните одговарале дека сакаат полна кола со златници или пак ја барале златната царева кола.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Е, што е убаво коњи да се потковуваат!“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ах, мајче! ах татче! ах, мое мило синче Велко и ти, моја мила сестро!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Александар заклучи дека мора да јаде за сите негови претци кои биле гладни и дека би било крајно непристојно да не се придржува кон овој своевиден култ на предците.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Зошто го лажеш Аристин, кога добро знаеш дека сѐ е крајно неизвесно?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Стариот Елиот си беше сам свој „наемник“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека пиете, ставете ја на маса вашата обетка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секако, г-динот Булвер-Литон15 живееше одамна и не го познаваше, инаку немаше да му ја додели таа титула на Ворвик.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Важно е дека на мажите обично им недостасува малку внимание, па за препорака е некој кој бил доволно внимателен да ја забележи во тревата или на улицата загубената обетка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега треба да побарате една ваша обетка. Која било.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој често слушаше пофални зборови за Сем Галовеј од другите сопственици на ранчови кои биле удостоени со неговите посети, но никогаш не сметаше дека ќе ѝ се укаже таа чест и на неговата скромна баронија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Постоеше ли некогаш некој трубадур кој бил третиран како благородник на некое од неговите талкања?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајчицата уште лежела на креветот наспроти вратата, а од нејзината десна страна стоел кумот, извонреден човек, Иван Иванович Ерошкин, кој бил шеф на одделение во сенатот, и кумата, сопруга на блоковскиот полициски надзорник, жена со ретки доблести, Арина Семјоновна Белобрјушкова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

24 На триесет и први јануари 1827, на врвот на славата и на прагот на смртта, Гете со верниот Екерман разговарал за еден кинески роман со кој бил преокупиран и кој му се чинел мошне значаен.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Умешноста да се процени вистинската состојба по такви животни потреси е обично реткаи доколку некој располага со неа ја притајува во горчливото срце: ни совладаниот можеш да го утешиш ни на славеникот можеш да му ја укажеш потребата да се смири и да мисли на иднината, на луѓето и на земјата за која бил готов да полее и своја крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Нив ги напишале оние кои биле понапредни во своите комуникациски вештини.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Интерпретирај се себе си на друг начин, во друг склад од контексот кој бил досегашен.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така, глупавата јас конечно сватив кој бил мојот проблем.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Гедел (Goedel) 1931. год. проучувал логички системи кои биле адекватни, во смисла дека имале доволно експресивна моќ да ги изразат вистинитите тврдења во аритметиката, независно од тоа дали можат да се докажат, и кои биле конзистентни во смисла да не може во таков систем да се докажат и некое тврдење и неговата негација.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Прстенот што ѝ го дал на венчавањето, а кој бил скапоцен, не му го вратила.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

За Татко тоа беше цел еден систем кој функционирал низ заедничките турцизми, но кој бил присутен во повеќе сфери на животот, како посебен однос кон филозофијата, кон обичаите, стилот на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му говорел во солзи за неколку запалени книги од една мадридска библиотека кои биле со изгорени корици, но со спасено срце.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко и Камилски беа свесни дека присуството на турцизмите во балканските јазици означуваше посебен феномен, означуваше олицетворение на еден балкански јазичен менталитет кој бил одржуван со векови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кочи-беј верно му служел како главен советник и на султанот Дели Ибрахим (познат како Улавиот), кој бил и неписмен.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски располагаше со студијата на Петар Скок, Restes de la langue turque dans les Balkans, објавена, во белградската Меѓународна ревија за балкански студии во 1934-1935 година, подоцна успеа да го најде штотуку излезениот речник во 1957 година во Сараево на Абдулах Шкаљиќ, Turcizmi u narodnom govoru i narodnoj knjizevnosti Bosne i Hercegovine, во кој биле обработени осум илјади турски заемки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од јазикот на народното творештво Татко издвои и некои заемки со кои биле означувани разни документи, прогласи, објави од страна на тогашната власт упатувани до своите поданици како што се зборовите: арзоал, молба, претставка (од персиски arousal); хатишериф, султаново писмо, ферман (од арапски hattiserif); бераат, указ, декрет (често за звање или одликување), (од арапски berat).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Веројатно се работи за исти турски заемки кои се преземени и во другите балкански јазици? запраша Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И француските револуционери морале да се борат со мерценерите кои биле повикани на помош од последниот француски монарх.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко со своите студии по шеријатско и модерно право на Цариградскиот универзитет, како старо-нов кадија, посебно внимание им обрна на заемките од областа на правно-судската терминологија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој беше свесен дека изборот на (безопасните) балкански ориентализми што го правеше со Климент Камилски, ќе можеше, покрај другото, да послужи за показ на балканските ориенталисти и балканолози да трагаат по тоталитетот на балканскиот историски процес што нему тешко му успеваше во неговата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Би настанала вистинска јазична војна во Европа, па и во светот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се вели дека постојат пет јазика кои биле од најголемо значење за ширење на универзалната култура: стариот кинески, санскритот, арапскиот, старогрчкиот и латинскиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски не можеше лесно да навлезе во тајните на Татковата библиотека, се прашуваше која била крајната намера на составувачот на библиотеката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За тоа сведочат и големиот број турски заемки со различно значење кои биле преземени во јудеошпанскиот што се говорел во Македонија, но и во другите средини на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Верувајќи дека еден ден, макар предоцна, но секогаш нужно, ќе дојде до еден вид помирување со позитивните текови на исламската цивилизација од XX век на Балканот, по нивното радикално искоренување, како што тоа се случуваше и во Европа по вековните судири, Татко сметаше дека ориентализмите кои живуркаа и не исчезнуваат од балканските јазици, можат да бидат значајни елементи за поцелосна реконструкција за вредностите на некогашниот соживот, кој сам по себе содржел елементи на соживот, кои биле интегрално збришани во војните на XX век.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе умрат ли во тишината нештата кои биле.. Ќе го снема ли гласот, ликот...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Nobel очигледно е продолжение на работата на друг дизајнер, кој бил оневозможен да ги направи неопходните исправки за да го ревитализира фонтот за дигитална сфера.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Југославија, со своите делови кои биле под Османската империја (Србија, Босна и Херцеговина, Црна Гора, Србија, Косово, Македонија), но и под империјата на Австро-Унгарија (Словенија, Хрватска, Војводина), можеби повеќе од било кои делови на Европа и светот, опстануваше во жилава инерција, се метаморфозираше, понекогаш се обновуваа рецидивите на синдромот на јаничаризмот, на невозможните манипулации на монархистичката, републиканската или идеолошко-тоталитарната власт со идентитетот на човекот кој живееше во различна јазична, етничка, верска, идеолошка и друга заедница.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но кога ќе го променат, ќе заминат во потрага по ново огниште, тоа е засекогаш, ќе се отвораат нови врати кои биле дотогаш затворени засекогаш, вратите на границите, неизвесноста На повикот на блиски: или ќе бидеш со нас или против нас, Татко го избра третиот пат, патот на егзилот, на неповратното заминување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Според неговата длабока, интуитивна логика, со која најчесто се спротивставуваше речиси на наследената инерција на фаталноста, настојуваше да открие некаква трајната закономерност, крај силните барабани на дијалектичката патетика на новите времиња, дека токму при падовите на империите, се отвора пандорината кутија на со векови потиснувани страсти, на идеалите на поданиците на Империите, на многубројните народи кои биле потчинети на една власт на чие чело бил императорот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бидејќи Кузе бил српски војник тврдеше дека неговото правило е точно, а Леко – бугарски војник, па вели – не ме викаа за тоа, туку ме прашуваа кој бил на стража во 12 часот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Шефот Кузе прашува: Чие правило е точно, моето или твоето?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Колку често и по кој систем Полицијата на мислите се вклучува на кој било екран можеше само да се нагаѓа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но никогаш не можеше да се присети на повеќе од неколку строфи од која било песничка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора за сето време да знае дека таа е тука, но не смее, сѐ додека не стане потребно, никогаш да ја пушти да му се појави во свеста во која било форма на која би можело да ѝ се даде име.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зошто, кога би било променето во која било форма погодна за дадениот момент, тогаш таа нова верзија е минатото и никакво поинакво минато не можело никогаш да постои.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А во исто време имало мал број луѓе, само неколку илјади - ги нарекувале капиталисти - кои биле богати и моќни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој го навредуваше Големиот Брат, ја осудуваше диктатурата на Партијата, бараше веднаш да се заклучи мир со Евразија, се залагаше за слобода на говорот, слобода на печатот, слобода на собирањето, слобода на мислењето, хистерично викаше дека револуцијата била изневерена - и сето тоа во еден брз и многу сложен говор, кој беше еден вид пародија на вообичаениот стил на ораторите на Партијата, па дури содржеше зборови од новоговорот: повеќе новоговорни зборови, всушност отколку што кој било член на Партијата нормално би ги употребил во стварниот живот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ниту Братството, ниту пак книгата беа теми што кој било обичен член на Партијата би ги спомнал ако имаше начин да го одбегне тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Па сепак, имаше само нејасна претстава за тоа кој бил Голдштајн и каква доктрина, наводно, застапувал.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако на пример, Евразија или Истазија ( која било од нив ) денес е непријател, тогаш таа земја мора отсекогаш да била непријател.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во секој случај, разработената ментална дресура на која бил подлежен во детството и која се врти околу новоговорните зборови „ злостоп“, „ црнбел“ и „ двомисла“, го прави ненаклонет и неспособен да размислува премногу длабоко за кое било прашање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Глупости,” рече, „ова се глупости, Круме Волнаровски да се теши со воспалените хемороиди на некојси европеец, и така натаму, значи јас да си ја зашијам устата, да не офкам затоа што некогаш страдал и некој голем човек кој бил голем колку и мене, оти бил затвореник.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Пашата, божем налутено свика: „Кој бил тој?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Таа два-три дена по погребот на Борко сама пошла на гробишта, оставајќи му само една белешка на Симона кој бил на кратко излезен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Семејниот гроб пак, во кој биле закопани мајка му и татко му, беше под вода. Го спуштивме сандакот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Спротивно од ССМ, КСС велеа дека ако работникот, кој бил отпуштен од работа поради деловна причина – на пример, поради издавање на деловна тајна, според тогаш постоечкиот закон, работодавецот требаше да провери дали може да го врати работникот под променети услови – сега таа одредба се брише и тоа било во согласност со директивите на ЕУ!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ако има потреба од склучување нови договори, приоритет ќе имаат поранешните работници кои биле вработени кај должникот (чл. 166).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Имено, работниците уште имаа право да бараат заштита на своите права пред надлежниот основен суд, но повеќе не во наведениов случај т.е. кога ќе беа прогласени како „технолошки вишок“ – што, секако, беше на работ на неуставноста. 25 д) бројни негативни промени претрпе одредбата од ЗРО (1993) според која работниот однос не може да престане ако на работникот не му е обезбедено барем едно од следниве три права: (1) вработување кај друг работодавец; (2) стручно оспособување, преквалификација или доквалификација; или, пак, (3) испратнина – чл. 130, ЗРО/93: • во врска со испратнината, со промените до кои дојде со носењето на ЗРО (1993) веќе не се предвидуваше дека работникот, кој бил прогласен за технолошки вишок, а на којшто работодавецот не можел да му обезбеди ниту едно од правата во согласност со закон – има право на паричен надомест најмногу две години, а кој не може да биде помал од загарантираниот личен доход, како и право на пензиско и здравствено осигурување за овој временски период кога е без работа (чл. 18, ЗРО/90).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Со оваа измена, на претставниците на работниците им се укинува мож- носта за отповикување на социјалниот план кој бил поднесен пред отворање на стечајната постапка. 167 Со измените од 2000 година се укина и членот 138 од ЗС од 1997 го- дина.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

При тоа, задолжително требаше претходно да се обезбеди мислење од синдикатот, кој беше активно вклучен во целата постапка (чл. 11-12, ЗРО/90). б) во 1993 се избриша и експлицитната одредба која велеше дека откако работникот, кој бил прогласен за технолошки вишок, веќе при- мал двегодишен паричен надоместок – потоа, во наредните две годи- ни (што значи, сè на сè четири години) – ќе има предимство при вра- ботувањето кај истиот работодавец.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Вреди да се спомене и тоа дека рокот од 30 дена за враќање на работното место, којшто го имаше работникот кој бил избран или именуван на јавна функција, како и работникот кој лично или, пак, неговиот брачен другар е упатен на работа во странство – сега се скрати на само 15 дена „по престанувањето на функцијата што ја вршел“ (чл. 151-152, ЗРО/05); ѓ) следен сомнителен потег е бришењето на јасната одредба којашто предвидуваше дека доброволен крводарител има право на два последователни слободни дена за секое давање крв, а „слободните денови се сметаат како да е на работа“ (чл. 54, ЗРО/03 – Пречистен текст) – со што се отвори дилема дали во овој случај отсуството останува платено, или се трансформира во неплатено.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но, работодавачите најдоа свој специфичен начин на изигрување на оваа законска одредба – а тоа беше преку носење на т.н. нова систематизација на работните места, во којашто, намерно, го изоставаа работното место на работникот кој бил прогласен за технолошки вишок, или, пак, само го преименуваа – сѐ со цел да прикажат дека не станува збор за истото работно место. 40

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

13 А, пак, договор за вработување на определено време за замена 12. Имено, се случија парадоксални ситуации – сите оние што биле евидентирани како вработени на определено време имаа право на добивање паричен надоместок, зависно од должината на нивниот стаж; а оние, пак, кои биле водени како вработени на неопределено време, што на прв поглед се чини поповолно, немаа такво право!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Имено, со него се регулираше можноста за отповикување на социјалниот план кој бил поднесен пред отворање на стечајната постапка од страна на стечајниот управник или од страна на претставниците на работниците, како и определени користи кои се примени од работниците врз основа на нивното побарување според отповиканиот социјален план пред отворањето на стечајната постапка (чл. 134, ЗС/97).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И со текот на времето, ципата со која бил обвиткан, започнала да се стврднува, да добива лушпа слична на големо јајце.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му кажа дека и во Италија за време на војната некој научник работел на ваков експеримент и успеал да создаде само некој вирус кој бил многу опасен - смртоносен.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Потоа ја оставил флејтата и отишол лично да го пречека стариот Бах кој бил дојден да го види сина си.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И кога го видоа кој бил — му се фрлија со најразлични селски пцости — Не јади трици, бре пес!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бог да го бие Цукерберк Марк го направи фејсбук ко луна парк кој бил да моча, кој со кој се смувал дознавме дури и трава кој дувал

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Тие знаат добро кој бил Мусолини, Чано... – Но Чано бил човек како и многу други... затекнат од историјата... – Ама тој раководеше со фашистичката окупација на Албанија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бездруго, кога ѝ го избрале името Ервехе кое, на персиски, значи цвет, надвладеал некој персиски ген, со кој биле дојдени отоманските освојувачи и го накалемиле исламот во својот идентитет и, потоа, низ нивните походи во Азија, на Арабискиот Полуостров, низ Медитеранот, го пренеле и на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И Мајкината набожност, што ја изразуваше низ почитта кон светите книги на трите монотеистички религии, кон храмовите и славите на сите три вери, каде било и во кои било времиња на Балканот, прераснуваше во своевидна хуманост што можеше да се смета и како вистина и како религија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И затоа, сине, сигурно некој од предците кој бил чувар на Виа Егнација го посадил делот од патот во нашиот праг.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Разни состави, дојдени од далеку, пееле носталгични тоскиски полифонски песни, со тивок призвук на меланхолија, за настани од минатото, во кои биле вмешани видни личности, јунаци од семејството, посебно легендарниот херој Суљ-Старова.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаме и кипарис од кој бил направен ковчегот на Ное...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Познати се случаи кога инсекти биле предадени на суд поради тоа што нападнале лозје, пијавици кои биле осудени затоа што се населиле во езеро итн.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Само вистинските случаи, а кон нив можеле да се придодадат и таквите соништа кои биле вистински одраз на стварноста останувале во гнездата на нашето паметење.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имаш фина девојка – го крена погледот Грофот. – Но каква корист од тоа? – додаде многу невкусно и ме погледна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Самата му се придружила на службеникот кој бил испратен да те доведе. Без никаква принуда.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Радувањето над туѓата несреќа, а посебно радувањето што во спомнатиов случај ја исмејувало несреќата на аскерот на Султанот кој бил поразен во војната на Кипар, не можело да помине неказнето.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Шефот на полицијата, кој бил пријател на татко му, откако го прочитал писмото го затворил малиот Алфред во самица десетина минути, зборувајќи му нешто како: „Еве што им правиме на лошите момчиња”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

И така тогаш и не дочув кој бил тој Луман арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во меѓувреме Бориз и Петка, дете најголемо и најсилно меѓу нас, праша: - Кој бил тој Луман?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А пред големите деца се испрчува како да добил орден за својата храброст, и додека бојата на лицето пополека му се враќа, тој вели: - Видовте... видовте ли кој бил кукавица?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А и татко ти, иако го викнаа за сведок, не можеше со сигурност да потврди и да објасни кој бил човекот што поминал покрај него а со кого легнала кутрата Босилка во таа нејзина единствена ноќ и со единствениот нејзин случај на платена љубов.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во стаклен сад засветлен одвнатре, бил сместен тој несреќник од најблиската планета.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А и не беше важно кој бил тој несреќник. Нели платил!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сè во што беше тој упатен, почнуваше и завршуваше на она: дали некој некого случајно не го навредил; некој случајно и за него да не рекол лош збор, и кој бил поводот за да се рече тоа?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Покрај Циркускиот шатор, речиси до самиот влез на Циркусот, била поставена приколка во која бил прикажуван необичниот човек паднат од месечината.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Гробовите се нашето вечно живеалиште“, велеше попот: „тоа е нашето село најголемо; колку пет села во него има; сите оние што од памтивека живееле во селово - тука лежат; и ние тука ќе лежиме; гробовите, браќа мои, се вистински споменици, историја: кажуваат кој бил, кој се родил и кој живеел и умрел; која и каква фамилија била и како живеела: богато или сиромашки; која двоела од устата да направи надгробна плоча, да остави белег, знак, зад себе; тие што не мислеле на тоа, оставиле само керамитка, искршено фенерче или стар цреп да ја заштити свеќата од ветер; некои гробови воопшто не се знаат каде се, кај лежат низ трњето, кај треба да се однесе задушница и каде да им се отпее молитва; на некои гробови им се распаднал крстот, им се избришало името; мртвите, драги мои, ако не се бараат и ако не се спомнуваат - се забораваат“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но, тие искуства без сомнение се значајни за неговата уметност и живот, се поставија помеѓу него и целосниот физички и ментален крах, клиничка депресија од која навистина страдал извесно време во првата деценија после војната. (Овој крах за него бил, како што признал, вистински - емоционален - крај на војната.) Бојсовата преокупираност со топлината и присноста со цел на обновување на телото и духот, со конкретно доживување на “материјалот што дава живот”, датира од времето кога го негувале Татарите и кои ги сметал за своја фамилија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но јас веднаш сфатив дека самиот Бојс, како човек и како уметник ги содржи сите овие квалитети.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Стадото за Бојс не било апсолутно лошо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

За разлика од Ниче, кој бил толку опседнат со својата независност што секогаш ја истакнувал жестоко и мегало манијачки наспроти општественото стадо кое го сметал за глупо и пасивно, Бојс својата независност ја пронајде во симбиотското спојување со публиката а не во спротивставување на истата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, оваа нова институција е вистински предизвик.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во оваа изложба изгледа дека немавте намера да дадете еден историски поглед; вие подвлековте дека ова не е ретроспектива, дека се обидувате да го проширите овој поглед.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Досега има можеби неколку домови претворени во музеи на сликари од деветнаесеттиот век - помислувам на црквата Фредерик и Августус Св.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гауденс - но колку што можам да се сетам, Ворхол е првиот американски уметник кој бил така почествуван од оваа земја, со исклучок на Норман Роквел, the master of Hallmark sentimentalia. (...)Од исказите на екипата која стои зад организирањето на овој проект, ова е досега најсеопфатна институција од ваков вид.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Она што е „затврднато“, како згуснатата маст или восок, ќе го омекне топлината на уметникот за да му даде еден почовечен облик.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дотогаш немав сретнато друг уметник кој бил толку комплексен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ваквото неразбирање за последната етапа на Ворхоловата уметност беше уште еднаш подржана и со изложбата во МОМА каде на многу површен начин беа третирани и преставени неговите последни дела како примероци од разните “фази” на Ворхол: еден Roschach, еден Reversal, неколку од Oxidations, еден Self Portrait, една Last Supper итн.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога после војната Бојс се врати во Клеве беше одликуван со орден со златна лента која се доделувала на ранети, поради тешките рани што ги добил за време на борбите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не постои музеј на Џорџа О’Киф, не постои музеј на Џексон Полок, не постои музеј на Џаспер Џонс. (...)Денес типичното мислење на уметничкиот свет за Ворхол е како за сликар со брилијантен почеток кој уметнички (креативно) умрел некаде во годината кога Валери Соланис се обиде да го убие 1968-та и кој заврши како високо комерцијален уметник, продуцирајќи било што за секој кој бил спремен да ја плати цената; а да, и како за некој кој направил неколку важни филма.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја почувствува и топлината на Татарите кои го спасиле кога неговиот авион 1943. година бил соборен над Крим кој бил под снежна покривка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тамо без милости се испитуват и истражуват човеци кои биле немилостиви. ...

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

44 Неодамнешните примери на големи проблеми со лица без државјанство ја вклучуваат Република Чешка, каде голем број луѓе, особено Роми, повеќето родени на словачка територија или потомци на лица родени во Словачка, беа практично лишени од чешко државјанство поради ограничувачката законска регулатива за државјанство и големите административни давачки по одделувањето од Словачка; Украина, кога по 1988 година околу 260.000 Татари кои биле депортирани за на ангажман на УНХЦР во проблемот на бездржавјанството беше ограничен, а во некои случаи и непостоечки“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

„Од Крушево ни се јавија еколозите од ОУ „Никола Карев“, се запознале со група наши соученици, кои биле на зимување во „Шула Мина.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Со нив, во Арл, ја споделивме во кафеаната Ван Гог, во која бил редовен гостин славниот сликар, мојата радост за првите објавени страници од Татковите книги, десетина стории, преведени од швајцарскиот романсиер Луј Жино во списанието Ecriture, кое се објавува во Лозана.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И напротив, ако некој се обиде, еден ден, да напише роман за овој невиден масакр на кравите кои биле хранети со брашно направено од сомелените мрши на нивни сроднички, јас посебно се сомневам дека овој настан би можел да поттикне некого да пишува за нешто друго освен за ужас и тегобност.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Книгата е напишана на извонреден начин, во која авторот се обидува на своите собеседници да им даде на знаење дека ги замениле трите религии, својствени на албанскиот народ (исламот, православието и католицизмот), кои биле добро поставени и толерантни една кон друга, со комунистичкиот сталинизам, кој ќе завладее како еден вид нова религија која сакала да го заземе местото на другите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Носи туника која била бела, а сега е намачкана со густа, црна, сѐ уште леплива боја.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сите тие во своите говори недвосмилено потенцирале дека опстанокот на федерална Македонија е можен само во рамките на федеративна Југославија и дека секоја политика што не би била во рамките на југословенската би била катастрофална за македонскиот народ.