кој (зам.) - владее (гл.)

Нека читателот, сепак, не се залажува од ведрината која се добива од читањето на ова дело: ако алегоријата, претставена од еден од најоригиналните и најзначајни писатели на современата литература во Македонија, мошне богата но често непозната на Запад, претставува според повеќе обележја силна лекција на надеж, ова дело сепак не постои само како трагичен сказ, како рефлексија преточена низ мали импресионистички допири како на клавијатура, но опстанува со својата голема длабочина наспроти опасната суета на идеологиите кои сакаат да направат еден нов човек, низ спасувачко посредство помеѓу непостојаноста на феномените, генерално, и, посебно на посебната нестабилност која владее на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега меѓутоа беше соочен со еден свет со кој владее непредвидливоста, во којшто поредокот на нештата во момент може да избега од контрола, во којшто кревкиот слој на цивилизираност секој момент може да регресира кон бестијалност.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во книгата повеќе пати нагласив дека до идентитетот на граѓанинот во модерната смисла на тој збор не се доаѓа од хрватската традиција, а уште помалку од околностите, културни и политички, кои владеат и владееле на овие, не само хрватски простори.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Оние кои владеат наследници се на сите претходни победници.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Потомства и потомства на мојот народ исчезнувале уверени дека еднаш ќе живеат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
По неговата смрт, на македонскиот престол дошол Филип V, кој владеел со Македонија, Тракија, Понт, некои делови од Епир, елинските градови-држави од 221 до 179 г.пне.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По големите промени кои го наговестиле распаѓањето на Душановото царство и кои започнале во 1360 велможот Радослав Хлапен кој владеел со Бер и Воден успеал да се осамостои; во Сер од 1360 почнала да се осамостојува царицата Елена; во Јужна Албанија се осамостоил господарот на Валона, деспотот Јован Асен; во Зета се осамостоил кнезот Воислав Војиновиќ, кој со брат му Алтоман ја држеле областа меѓу Дрина и Рудник на север и по должината на јадранскиот брег од Дубровник до Бока Которска на југ. Кнезот Воислав владеел со областите на стара Рашка и Травунија.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Да избегаш од родниот крај и да се населиш у град во кој владеат педери, курви, арамии, ѓубраџии, перачи на шофершајбни, накази и разноразни сисајкури сигурно има дубока фројдовска причина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Овој незначителен случај беше брзо и лесно заборавен поради новогодишните расположенија во кои владее потрошувачкиот менталитет.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Таквите ги има се помалку, а ти, за жал, не му припаѓаш на тоа малцинство".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислев на оној среќник кој владее со умешноста другите да ги насмее...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со мене низ просторијата шетаат и зборовите на неуморниот иследник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност со несигурни чекори се движам низ просторијата во која владее насилничкото расонување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Толку се труди кутриот, што јас всушност можам и да го прочитам неговото тврдење иако сѐ уште не е изречено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од празните болнички соби и ходниците во кои владее длабока, мртва тишина што ја поматува само тивкото крцкање на подгниените прозорци со испокршени стакла и врати, бие огромна осама која предизвикува измачувачки немир и чувство на болка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Библиската приказна за Авраам и Исак најпрво била приказна за таткото кој си го жртвува синот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во него била вгнездена омразата на оние кои владејат спрема оние кои ќе владејат по нив, и стравот на оние кои владејат од губитокот на владеењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Политичките дискурси, со кои владеат како западните демократии така и таканаречените марксистички, советски општества, изградени се на метафизички филозофии.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Поимот за државата, кој владее како на Запад така и на Исток, сосем ја следи солидната, постојана, метафизичка традиција.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Хармонијата која владееше, сепак, ја разбиваше црвот на јадот што и кај овој човек оставил јасна трага.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За Рада оваа покана беше добредојдена заради монотонијата која владееше последните денови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па така, додека едни се среќни затоа што, ете, некој се грижи за нив, другите ги мотаат во устата, ги џвакаат, па ги плукаат, и, како по правило, секогаш ги чуваат за доказ на некаков заговор што се кова околу нив и во кој е замешана владата, некој од власта и некој претседател, од актуелните кои владеат овде или од некоја друга земја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Има уште еден саат од филмот, ќе го гледаме друг пат. * * * Зградата на Куќата на братството на патриотската гарда ја имаше подигнато еден од многуте окупаторски режими кои владееја со земјата пред таа да се добере до независност.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Татковите книги со распоред кој беше жив говор на вистината и книгите на Климент Камилски, како среќни балканвавилонски сведоштва, остануваа како најсилен монумент на времето, како институција помоќна од сите институции со кои владееја со судбината на луѓето изминатите и сегашните режими.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тоа тешко можеше да го каже и покаже во времето, режимот и идеологијата кои владееја во земјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По некое време, тие незабележително полека се искраднаа од распеаната атмосфера која владееше во куќата на газда Ѓорги и без никој да ги види излегоа на улица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Каква трага може да остави пеперутката во еден свет во кој владее варварството, насилството, моќта на парите? Можеби никаква!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа жива, незавршена книга, содржеше и филозофски гледања на историјата и религијата, историја за моќните империи кои владееја на Балканскиот Полуостров од Илирската, Македонската, Римската, Византиската, Отоманската и на крајот до малата империја на Југословенската федерација, чиј крај не го доживеа таткото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Последната збирка песни која ја објави Махмуд Дарвиш беше Трагата на пеперутката, еден вид тивок поетски тестамент на едно монументално поетско творештво со универзални вредности!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие стоеја во неговата свест неповрзано, како слики околу кои владее мрак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не е важно кој владее, сѐ додека олигархиската структура останува иста.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа што не можеше да им појде од рака на империи и на разни режими кои владееја со Езерото, да го покаже вечниот свет, му поаѓаше од рака на Игора Лозински со неговите соработници.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А она што идиотизмот се обидува да сомеле, тоа не се само аскет­ските идеали во коишто Ниче гледаше „вистинска свештен­ска вера” на филозофот, свеште­никот и уметникот, „најдобар инструмент на нивната моќ и овластување од семоќниот за нејзино извршување”, туку и самиот идеализам, оној кој владее со почетоците на пред­брач­ната поезија или кој е закрпен во знаме од приврза­ниците на академизмот кој постојано се препородува како најпа­тетичен авангардизам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Иронијата го памти искуството човекот заборава…  Кој владее со светот ја знае моќта на јазикот да мислиш едно да кажуваш сосема друго…  Опстанокот е уметност на толкување на фигурите на јазикот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, уништувањето и ликвидацијата, без оглед дали потекнуваат од прастарата опсесија, од идеолошкото замрачување на умот или од трибалниот антагонизам, се впишуваат во мрачната традиција на омразата, на непријателствата, но и на хаосот кој владее во овој регион.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тој е сигурно единствениот кој владее 25 (и со зборови дваесет и пет) јазици.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Застрашувачко продирање во сржта на мракот кој владее над Албанија во времето на Црвениот султан, како што го нарекуваа Енвер Хоџа, при што авторот останува тврдоглаво верен на својата почетна намера: да се откријат во ткаежот на балканските времиња за подобро да се согледа целата шара.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)