кој (зам.) - излезе (гл.)

Еве неколку фрази што требаше да ги напишам деновиве, но немав време, инаку под влијание на еден безгрижен Џек кој знае зошто егзистира Овде, ја знае ништожноста на своето битие, и ги одбира двете варијанти што во случајов (негов или мој) би биле (или се) најдобри(?) На човек кој излегол од затвор подарено му е правото да живее.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дозна ли: кој влегува и кој излегува ноќе од селово и по каква работа?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ќе имаш гости, војводо! - му рече шумарот на старецот, кој излезе и седна до него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Снимателот беше, впрочем, предвоен фотограф, кој излегол во партизани последните месеци колку да им ги направи на новите раководители првите ретуширани портрети, па како таков, то ест како уметнички фотограф, стана и филмски снимател во новооснованото филмаџиско претпријатие, но иако дополу задоволен криеше уште амбиции, што допрва имаше да ги видат оние што беа доделени да ги сетат на свој грб.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не го ни забележаа професорот, кој излезе од својата работна и лежачка просторија, како вратар на целата барака, и се претстави со сета своја должина како кускуле.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Докторот Станеф, кој излезе од блескавиот нов автомобил, сè уште беше истиот стар и познат Вандајк, со неиспеглан костум од едвардски твид, со стар качкет, со приврзок од тешко златно синџирче на колкот, на кое беше закачено ноже на џебот од панталоните, и со стара и изветвена медицинска торба.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еднаш, на еден тревник, таа многу исплашено скокна наназад кога за малку ќе згазеше на една огромна жаба, која излезе дека не е вистинска жаба туку обична бронза.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Уште облакот прав не беше слегнат, а селаните, и машко и женско, и старо и младо, се насобраа како на мечка, не стасувајќи да видат ни кој излезе од него ни во која куќа се скри.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тие на другар ми му откриваат многу за тоа каков тип е дечкото со кој излегува, за природата на врската што му е судена – конкретно, каков ќе им биде сексот... на долг рок.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таквите склоности не одразуваат само различни филмски вкусови и, воопшто, прашања на естетска пристрасност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ете зошто еден мој другар се труди да дознае дали најновиот дечко со кого излегува ја сака Бети Дејвис или ја сака Џоан Крафорд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Разликите меѓу нив, меѓутоа, и тоа како може да излезат значителни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
(Пауза. Луков се обидува да се смири. Затоа оди и внимателно ја затвора вратата низ која излезе Неда и проверува таа да не наслушува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЕТОДИ: (Оди и ја затвора вратата низ која излегоа Иван и Младичот. Останатиот дел од разговорот се води главно придушено.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Пауза. По малку, низ истата врата низ која излегоа, влегува Милка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зад мене возбудено дишеше куќата од која излегов.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Откако ќе им ја исцеди и последната капка сила, само повиканата господарка на светот ни ги враќа, остарени и немоќни, вакви какви што сме сите ние, каков што сум и јас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Би можело да се каже дека кај Leonardo сцената на спарувањето е развиена и во доменот на дводимензионалноста со еден сагитален пресек во однос на рамнината на еден лист хартија, она што низата од четирите еротични скулптури на Duchamp - од Not a shoe до Objet-Dard - го изложи тргнувајќи од тродимензионалноста на волуметрискиот предмет. ]е им пристапиме уште и на Leonardo-вите анатомски цртежи на вулва, во сета нивна груба соголеност и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, Со оглед дека..., каде што на погледот му е дадена, среде еден давинчиевски пејсаж еднакво таинствен како што е оној низ кој излегува Mona Lisa, енигма на една друга насмевка, овој пат вертикална, и која не е засенчена со никаква влакнавост во гарантираната анонимност на суштеството што ни ја нуди.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Иако тоа е можеби навредливо за сите останати видови поезија, кои излегува дека не се напишани со мислење (а како ли би биле напишани тогаш?), кога е во прашање оваа на Вероника одредницата е сосема на место.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Оставајќи впечаток како да исчезнува од постоење, тој дури додаде дека куќата има два влеза, едниот од нив преку задниот двор, кој излегува на едно споредно сокаче.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Надвор пак пред вратата оној простор на дворот, од под балкончето натаму, беше така осветлен што доколку човек би стапнал таму, би имал чувство на артист кој излегува под рефлектор на сцена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А на покривачот, над овој черен, има малечок отвор преку кој излегува чадот (иако може да излегува преку покривач каде што сака); тој отвор се вика „баџа“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По должината на улицата на која излеговме, низ расцутените редови црвени рози засадени по рабовите на двата тротоара, денот се растураше од убавина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Оние кои излегоа, мајко збор не изустија.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
По радио јавија дека пожарот на Вардариште успешно е локализиран“ рече една од трите баби кои излегоа да си поседат пред влезот и да си помуабетат - небаре се седнати пред порти во некој далечен сокак од нивната младост.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ви ја испраќам фотокопираната страница со неколкуте редови на кои веднаш помислив откако прочитав за тоа како тишината ги обединувала вашите родители: Еден маж и една жена во поодминати години седат еден крај друг во тишина, квечерум пред нивната куќа: и кај едниот и кај другиот, секој збор кој излегува од нив, секој чин што го создава нивниот збор е покриен со тишина; тие, обајцата самите станале фрагмент на тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)