Исто така, еден вид театар, сличен на хепенингот, претставува музиката во која е тргната границата меѓу изведувачот и слушателот.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Тоа посебно се однесува на неговото сѐ поголемо ангажирање во решавањето на општествените проблеми што сѐ повеќе го одвлекуваше кон театарот кадешто сите работи се случуваат одеднаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Освен веќе споменатите дела, негова најчиста работа во тој домен е Театарскиот чин (1960), за 1-8 изведувачи, кој предвидува низа пропозиции кои наликуваат на игра (играта секогаш има општествен карактер!) низ која изведувачите треба да одберат работи кои потоа ќе ги фиксираат како улога, но така што улогата го отсликува нивниот статус во реалниот живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Механизацијава која наликува на музејски експонати јасно кажува дека ова било современо и напредно домаќинство.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ми стави на знаење дека нема лесно да се ослободам од мисли кои наликуваат на сложувалка, потешка од онаа на сфингата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Нивниот бакнеж составуваше бујна срцевидна белина која наликуваше на ангел со раширени крилја.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Меѓутоа, она што го прави овој канон различен од другите е фактот што во моментот на неговото разрешување, или попрецизно, во моментот кој наликува на разрешување, канонот не е веќе во C мол туку е во D мол.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Звукот, кој наликуваше на болно откорнување на некое тело во совршена симбиоза сраснато со некое друго, го уверуваше дека зад овој предел, макар да е само овде, се крие божјиот допир кој спојува и разединува, кој создава и уништува.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Анет Гијомин, читателка, професор по историја Испишувајќи ја со фабулата на Времето на козите својата историја на балканските народи Луан Старова со сеќавањата од детството во Македонија ни испраќа топла порака за меѓусебно разбирање и толеранција која наликува на приказните од Илјада и една ноќ, а сепак шири несносна реа со натопената балканска почва.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се работи за една љубопитна, невина, злобна креатура, Френк, која живее во свет на летачки духови, згради кои наликуваат на џамии и на разновидни животни и демони; (таква имагинација и темелност во дизајнирањето на пејсажите во Френк се нема појавено во стрипот уште од Херимановиот “Krazy Kat”).
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)