кој (зам.) - сум (гл.)

Краста (Кон Грета): И покрај ова што го виде сигурен сум дека сè уште не знаеш кој сум јас, но кога ќе пораснеш верувам дека ќе ти биде јасно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Духот наеднаш се губи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Најтешко ми е што сега не знам кој сум јас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И сега еве го времето како наидува да ми укаже на ограниченоста на мојата перспектива со оглед на која сум создал.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Всушност овие луѓе со кои сум јас се тие на кои оние им ги лижат стапалата и газовите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чекај, си велам, да се вратам до мојата смртна постела на која сум умрен и да погледнам дали на мршата ми се забележува дека сум свршил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не знам ни кој сум ни каде сум.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме гледа нешто зачудено и ме прашува: - Ме познаваш мене? Кажи кој сум?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Да знаете кој сум не ќе мислевте така!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ајде станувајте! - им нареди тој на Турците.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Имаше луѓе на кои сум им правел добрини: сум се зазел дете да им влезе на работа, болен да им се излекува, да се оперира од најбашни оператори, лек да земе од најдобри аптеки, данок ако задоцнил да плати, да не се казни, сливи со ним да се наведнам да собирам, ако се стемнувало и не можеле да стигнат да ги дособерат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас помнам многу од семејствата и луѓето со кои сум живеел во детството и мојот однос е можеби конзервиран на тој поглед од детството, а ти можеби Маказар го гледаш ем поотворено, ем покритички.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Безброј пати ја, повторив својата приказна кој сум и од каде дојдов, сѐ до утрото кога ме ослободија и пратија човек да ме следи до бренчот на Сити банк.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Изговори зборови на решеност и, се сеќавам, уште тогаш, и зборови слични на оние за кои му замерив во едно писмо, а за што тој, еве, пишува и во ракописов, зборовите како: Не знаете вие кој сум јас!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа беше всушност вистински настан, на кој сум се сетил во сонот, сум го сонувал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Кој сум, ќе видиш сега. Гледај сега, правичен Шабтај“, рече гласот на латински јазикот кој скромниот битолски метлар пак одлично го разбра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Напишано на метална плочка, стои името на човекот кај кој сум упатен, Раду Астерид чија титула, титулата следи по името: PhD.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ама јас знам кој сум. Мои се планините...
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Доаѓаа На полноќ Чиниш По договор: Стравот на еден Осамен човек И стравот На еден Осамен Збор. Корен Некаде во мене Шири и расне Длабок еден корен Огнозборен. Овошник Дрочен а мал Овошник Во кој сум се Пресоздал вода си „Вода си, Рече ноќта, Можеш Низ мене Да течеш“ „Веда си, Рече громот, Усти низ мене Сѐ што посакаш Да речеш“ ***
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Во ноќите во кои сум копнеел по телото на Луција, не сум предвидел таков потег; имаше во тој потег нешто сосема студено, рутинско, клиширано; оној кој гледал како пајакот ја плете својата мрежа, знае дека тој тоа го прави со геометриски студена прецизност, според сосема јасната самосвест за сопствените анатомски можности.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа добра жена не сакаше да ме повреди, иако не знаеше ни кој сум, ни како изгледам, ни од какви причини се јавувам кај нив дома.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше книгата за која сум плачел и чија загуба долго време не можев да ја преболеам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
АНЃЕЛЕ: Ме познаваш ли кој сум?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
“Ах, заборави, таа не е мој претставник за печат”, скокна Фаерабенд, започнувајќи потоа да се брани себеси.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тука е фотографијата на малиот македонски град во кој сум роден, мапа на Лондон, куп книги за Alexander tehnick, голем глобус; карта на астролошките созвездија, препариран мажјак на павијан со искезена челуст.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа се вика координираност. * Овие шест писма имаат многу наслови: Олеографски приказни, Грбавецот и Невестата, Во сенката на војната, Дијалог, итн. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 83 I дел Во станот на mr. Backon постојат чудесни нешта.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
“Јас одам во екстреми но не во екстремите за кои сум обвинет”, рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Токму поетиката – општествената и формалната анализа на разните видови или конвенции на дискурс – е таа што, уште од Аристотела наваму, ни давала систематска анатомија на жанровите. ‌Определувајќи ја поетиката како категорија врз основа на која сум решил да ја врамам и насочам анализата, сакам да нагласам дека оваа студија пред сѐ ќе се сосредоточува на општествените и на културните облици во нивната позитивност, како автономни предмети на описот и на толкувањето и нема да ги сведува на обични изрази и производи на општествениот процес.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понекогаш се прашувам дали таа воопшто помислува кој сум во борбата меѓу страста и одбивноста кон моето тело?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А тука, велам, каде сега стоиме, беше куќата во која сум се родил.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ете, јас, кој сум бил тука скоро една година, само на кратко ти ја раскажав мојата приказна, така, како што беше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не знаев ни каде сум, ни која сум.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати помислував што би ти кажала ако еден ден се појавиш. А сѐ што би ти рекла би било оправдување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш, кога мојот страв ќе ја создадеше помислата дека тој ќе си го одземе животот, сакав да побарам пари од брат ми за да можам да отпатувам, да го пронајдам имотот близу Минхен, каде Рајнер израснал и каде што сега веројатно беше, но знаев дека за да дојде во мир со себеси, за да дојде до одговорот на „Кој сум јас?“, му беше потребно да биде сам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа и заминувајќи од градот не ја зеде мојата адреса, не ми ја даде ни својата, и така ниту преку писма не можевме да си кажеме како сме и што правиме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кој сум јас?,“ повторуваше Рајнер со затворени очи, со очи вперени во огледалото, со очи загледани во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Залудни беа моите уверувања дека тој е оној кој е, и неговото Јас не зависи од тоа кој го родил, и дали бил отфрлен по раѓањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Она што сакаш да го знаеш - која сум и што сум - е непотребно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прашањето кое гласно си го повторуваше: „Кој сум јас?“, го потресуваше неговото битие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден човек гледа пред себе во воздухот како во некакво огледало во кое не може да го најде својот лик, и вика: „Кој сум јас? Кој сум јас? Кој сум јас?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа исто прашање на сосема друго место го поставува некој друг човек, тоа исто прашање во некое друго време го поставува некој трет човек, тоа исто прашање на различни простори и низ разни времиња го поставуваат неброено многу луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И првото нешто на кое се сетив беше името на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во темна соба без составките на моето тело: без глава, без мозок, без потекло, без име, без настани по кои би се сетил што сум бил, што се случувало, кој сум.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најпосле, некој откри која сум јас.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Не знам каде одам, но знам кој сум“, си помисли тој речиси весело. „Јас сакам музика“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И веќе не знаел и не можел да види дали таа дошла до прозорецот, дали ѝ се распуштени косите како густ злотопад над соголените раменици, дали ги кршела прстите преплашено.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега можеш, сега знаеш која сум! Робот од твоите соништа! Нели?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во една буколичка театарска драма Ди Роер (1624) пишува: “Не знам кој сум во овој мрачен лавиринт од страдања и бесмисла”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како епилогот на тогашниот маниризам да се сосредоточува во Лудата Грета на Бројгел Постариот, како таа - среде пејсаж на лудило - да станала последната и највисока муза на доцниот маниризам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се разбира дека беше битен печатот од поштата на градот во кој сум на „малтретирање“, како што милуваше мајка ми да каже.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Самата сум била глумица во филмот „Раѓање во седум минути“, во кои сум раскажала два кумановски вица, и во друг филм, кој се случи како песна во свесност, без трошка страв и болка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ми подава писмо, дали сум јас Никола Боткин ме прашува иако знае и кој сум и што сум, и зошто го гледам со недоверба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И јас, иако сум странец, држам до себе. И не знам кој сум.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Не сум ни едното ни другото - велам - Не знам која сум...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Не знам“, ми рече. „Нешто што е посилно од мене сѐ повеќе ме изменува. јасно ми е кој сум, не сфаќам само како сум. На оваа почва сум пресаден не знам по колку осеменувања и овде сум никнат, сроден со оваа земја и ова небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слоговичија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се долги години, уште ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урна тината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ми подава писмо, дали сум јас Никола Боткин ме прашуваа, иако знае и кој сум и што сум, и зошто го гледам со недоверба.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Средината во која сум сега е типичен „БАЛ НА ВАМПИРИ“ .
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некогаш се мисли со срце, како што може да се чувствува со мозок: тоа го знам, јас, кој сум имал и пријатели и жени колку што сум сакал.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вилиците го болеа, низ отворените пори на жешката течеше златна смола додека без напор ловеше еден далечен и нејасен глас - на Никола, не, на Јана - не, сеедно, и се прашуваше кој сум и каде сум.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Така ми велеше и ме прашуваше загледана во мене со широко отворени очи (така ми се чинеше во ноќта во која ништо не можев да видам, во која никој не можеше да ме види) поткрената на прстите за да може полесно да ми се вџари во очите (сигурно ѝ се чинеше дека така ќе го направи тоа), да го открие одговорот пред да изустам, пред да ѝ кажам кој сум.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мојот адвокат Стојко Руменов ја отвори папката со материјали и, распостилајќи ја на масата, под десната корица ми ја фати раката и силно ми ја притисна, сакајќи да ме врати во мигот во кој сум и да ме подготви за оној што следуваше: нејзиното влегување во судницата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знаеш ли ти јас кој сум? Моето име е Кирил, како на светецот наш просветител што ни ја даде азбуката.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ти ќе им кажеш на докторите која сум. Дека сум школувана... Паметна... Не сум за овде... Здрава сум!"
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ме распрашаа кој сум, што сум, од каде сум, дознаа сѐ за мене, се сожалија и ми предложија да работам како гробар. Прифатив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Очигледно дека моите размислувања се плод на самата ситуација и атмосфера во која сум западнал, ама и на разбудување на нешто ново во мојата природа, оти и покрај тоа што сум си поставил задача да ги набљудувам луѓето и животот, сум почувствувал дека и љубовта воопшто играла важна улога во животот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И реакцијата на моите сестри можам само да ја претпоставам оти тие доаѓаа од богатата рамница и од богатото село и од убавата куќа во улицата Лазо Колишевски број 10 во која се спиеше во чисто варосани и големи одаи на дрвени кревети, а знаеја и тоа дека таму имав кревет во кој сам сум спиел и една одајка од неколку квадрати со рустикална маса над која сум ги правел првите белешки од мојот Дневник, а и некои експерименти од физика и хемија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кој е тој? Кој сум јас? Кои сте вие? Се прашувам Ве прашувам Ближни мои.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Размислував за сите луѓе кои сум ги видел со пиштол - дури и Вера имаше пиштол.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нека ѝ рече оти тој човекот од Витолишча, шо бил некни тука, дојде — и ќе ѝ текне кој су: — А, а, а, ти, стари в'ку!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мразам што не можам да најдам решение и паѓам ко вол на искушение се мразам што некогаш се правам што не сум а повеќе се мразам што не знам ни кој сум
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Човекот, - продолжи тој - што ги зеде дрвата, праша кој сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Кој си? - праша Евто. - Кој сум ли? - праша непознатиот однадвор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Прво кажи кој воденичар си, па ќе ти кажам кој сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Како да сакаше да ми рече: столот на кој седиш ја претставува вашата заедничка судбина но при услов да ја имаш истата среќа што ја имаше и тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми го покажа писмото, објаснувајќи дека претставувало благодарница, или нешто слично, а му ја испратил некој од несреќниците кој негде во раната пролет седел на истиот стол на кој сум седел и јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Секогаш истото! - гласеше тој нејзин излив од далечните темнини: - Кога ќе го сторам тој чекор за кој сум сигурна дека нè приближува наеднаш забележувам дека токму тој нè оддалечил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Подоцна, вечерта, ѝ ги галев рацете сè додека не се појави месечината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека зборува, од неговото лице незадоволството исчезнува, се појавува насладата од постигнатата цел: „Дојди вечерва во театаров - ќе се потрудам да ви раскажам кој бев и кој сум всушност!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Не, не сум пиел. Не е тоа. Бев навален над бунарот, и одненадеж, како да ми се расцепи главата. Сега ми е малку подобро. Сега знам кој сум.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му кажав кој сум и дека го познавам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги намршти своите долги и танки веѓи, кои повеќе личеа на пијавици, намршти чело, долго се силеше да си спомни кој сум.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И да знаеш, Пандо, не ме болеше толку добиениот удар со инвалидска патерица и што ти не, колку што ме болеше свеста дека тие удари доаѓаа од соборци, од луѓе со кои крвавев не само во еден ров, со кои сум јадел од една порција со една лажица, ја делев капката вода, догорчето, животот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од овија записи можеш да видиш од кој род си порекло од кој сум и јас. Со гордост треба да гледаме на наш происход.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кажи и јас сакам да смалам некое кило.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„А бе, знааш ли кој сум јас“ – ме пите, а не супира ут смех.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во кафеаната „Театарче“ со смеа се раскажува неговата игра од минатата есен „Од каде сум, кој сум?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ама вие... - Миличок, мислам дека ни беше интересно. И на обајцата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш тој на децата им рече вака: - Знаете ли кој сум јас?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
ЦОНКА: Аман, чорбаџи, не!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Знаеш ли кој сум јас? Како што реков, така ќе биде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но, ако е тоа така, тогаш не ми е јасно зошто јас сум андер­граунд, кога мојата единствена желба беше луѓето да ме забележат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А “разградбите”, за кои почесто зборувам во множина, сигурно никогаш не означувале некој проект, метода или систем.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира, можам да поверувам дека се препознавам, поистоветувам со својот потпис или со својата реченица, но единствено потпирајќи се на искуството и на вежбата кон кои сум обврзан, трудејќи се да бидам како другиот, со оглед на тоа дека можноста за повторување, па според тоа и ими­ти­рање, привидност, е запишана во самото извориште на таа единственост. 4Вашиот повик е двостран: сакате да ја промените праксата на читањето и да создадете некој вид заедништво меѓу своите читатели. 4Баш и не го сакам зборот “заедништво”, дури не знам ни дали сето тоа ми се допаѓа. 4Зборот го употребивте вие. 4Доколку под заедништво подразбираме, а тоа често е случај, складна целина, темелен договор и сложување во врска со појавите на несложност или војна, тогаш не верувам премногу во него и наѕирам во него колку закани, толку и ветувања. 4Мислам на она што Роџер Шартие го рече во врска со читањето, велејќи дека смислата на читањето е поврзана со начинот (праксата) на читањето, начинот на дружење со текстот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога ќе кажевме дека сме од Њујорк, се ѕвереа уште повеќе бидејќи сакаа, како што рекоа, да нѐ снимат што подобро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
После ваква вечера, се вративме на Карт Бланш. (...) Кога луѓето објаснуваа кој сум јас, велеа: “Енди Ворхол, Поп уметник, или Енди Ворхол, андерграунд филммејкер”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Која сум Јас денеска?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Влеговме во автомобилот и откако по една турканица ми беше заповедано да седнам напред и никако на ниедно друго место, тргнавме накај мојата фамозна, "смрдлива" тетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да, навистина, - се обидов и јас да направам тетка ми да не се чувствува непријатно поради нејзината реакција со тоа што ќе ѝ дадам комплимент, - оваа куќа е најубавата и најблескавата куќа во која сум бил, навистина! - и ентузијастично кимнав со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
-Сега знаете ли кој сум јас? Значи, тука некаде сме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тоа ли е иднината, кој сум јас, кој си ти?
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Не смееше да дозволиш да ти го направам ова! Кој сум јас ова да ти го направам? Што се случува со нас Боже? (Пауза.) Кажи нешто, Матеј!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Учам и јас па не знам. Тој не знае кој сум.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Морам сам на светското буниште да душкам кој сум.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас, на пример, не го сакам Францускиот народ во целина, а сите Французи кои сум ги сретнал биле мили луѓе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Многу сум скептичен во поглед на тоа дека таа може многу нешта да промени.  К: Повеќето од луѓето со кои сум разговарал а кои ги интересира Кристијановата музика продолжуваат да се интересираат за неа, како и јас, но не поради неговите политички убедувања, туку заради самата музика. okno.mk | Margina #10 [1995] 55  К: Причината поради која толку многу пишувам е таа да се обидам да ги убедам луѓето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дека никогаш не ми е дадено да бидам оној кој сум...“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кој сум јас за оваа машинерија за создавање непријатели, за да се осмелам го „рехабилитирам најголемиот албански непријател во историјата”, дури да го бранам неговото дело во докторска дисертација?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Кој си ти?! – свика непознатиот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Филмската индустрија никогаш не можеше ништо да направи соGravity's Raibow. ВГ: Има во неа осум билиони пати работи повеќе одошто во Неуроромансер.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е енциклопе-диски роман. ТЛ: Но има огромна врска, како што добро знаеш, меѓу Неуроромансер и Пинчон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ме ставија во најлошиот затвор во кој сум бил, и бев во самица година и пол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше само чиста кутија со ништо друго освен душек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Твојата книга е единствената со која сум го направил истото од тогаш.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Бабо, јас сум, - ѝ одговорив, па се сетив дека таа не може да знае кој сум тоа - јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, знаеш ли ти кој сум јас? - срипав како змија да ме каснала, зашто, со тие негови шест месеци цел живот ми ја вади душата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Кој сум јас? Ти се шегуваш, не јас, - се поднасмеа момчето и плукна низ заби.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Како да му идеше да реч, Видете ме кој сум.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Јасас, Елинес исте?72 — Јасу, вели жената, о Ромеа исте?73 — Јас им кажувам и која сум и што сум и кај одам, а жената: какво спиење на станица, ми вели, кај нас ќе дојдеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како ги служам сите така и нив. На крајот на краиштата, знаат ли тие која сум јас.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Момчето со полни усни и остар син поглед нападно ми поставуваше прашања од типот која сум, од каде сум и што правам во Охрид.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Долго време не се чувствував која сум јас вистински.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Посебно за луѓето кои ми се блиски и со кои сум емотивно конектирана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ако постои некаков принцип до кој најмногу се придржував и со кој сум проникнат - тоа е старата поговорка на англиските либерали: ’Силата никаде не е лек’.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мајка ми би зборувала на оваа тема „сто и една година” кога би ѝ дозволила, но одбегнува, зашто ја имам предупредено дека мразам да го употребува тој збор – пубертет, исто така мразам и описно да го употребува – „периодот во кој сум” и, воопшто, нема нешто што може толку да ме збесне и онерасположи како разговорите на таа тема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А кога, пак, брат ми ќе ми рече, ајде Бреза, смири ги хормоните, е, тогаш навистина добивам нервен напад.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Игбал, кој си ти? Која сум јас?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како се случило сето ова што е околу нас?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)