ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

за кучето кое од мирно седење почнува да повраќа, за папагалот розела кој умираше од глад додека некој не му го потсече клунот, за моите болести и абортуси - за сето тоа бев надлежна јас, јас сум била тип жена сопруга, тој просто ме препознал во таа квалификациона група што ја предвидувала некоја научна студија за типови на жени...

„Слушај, Ерик, му реков, млад си, добро изгледаш и луѓето сакаат да те имаат покрај себе.

Зар не ги гледаш сите тие богатуни кои просто не знаат што да прават со своите огромни празни куќи и кои умираат од досада?

Денот, кој умира од досада, е толку развлечен што око не може да го собере.

Уметноста е жива, дури и кога ја симулира сопствената смрт (парафраза -Арган) како што актерот кој умира следејќи го контекстот на сценариото е жив, понекогаш пожив и од самата публика.

Во сликите-машини на Кирхер метаморфизмот е технизиран, додека во делото на Арчимболди (кој умира две години пред Кирхер да се роди) тој е индустријализиран.

Некои велат дека односот меѓу бројот на оние што земаат екстази и оние кои умираат од неа не е поголем од односот на фаталните алергични реакции предизвикани од легитимните лекарства.

Громови на душа, секавици во мисли, ќе стигнат секој кој умира.

Дежурната болничарка подаваше пијалоци на карневалот, и немаше кој да им подаде вода на оние кои умираа.

„Малку вода… Малку вода,“ молеше старецот кој умираше на душекот наместен на подот под прозорецот.

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …

Зелениот камен веќе лежеше врз домалиот прст на Калпаковата широка шепа.

Се свртев и се оддалечив од нив а ноќната треска, во која умирав заедно со старецот Неделко Шијак и не умрев, побрза од сето мое месо и од сите мои млади жили кон грлото: се склопчи таму, со притаеност на лутица чекајќи свој миг да пушти од себе и студени и врели боцки.

Сепак, од друга страна, не можам да разберам како сѐ уште има луѓе кои умираат од глад или од некои примитивни болести.

Газеше по нараснатата бара и во клобуците во кои умираа капките на дождот пушташе кораби од хартија; а неговата чета, глутница, дечишта, одеше по него и го обожуваше.

Како изумрен дел од голем чинар кој умира и оживува во делови.

Како еден исчезнат дел од мојот живот.

Југославија, неговата творба која вештиот владетелја одржуваше со својот владетелски инстинкт и авторитет, неколку години по неговото исчезнување заличуваше на долговечен чинар кој умира дел по дел.

Цветовите кои умираат имаат потреба од градинарот, но градинарот има уште поголема потреба од цветовите кои умираат од жед.

Лазар кој умира...

- И јас имам познати кои умираат, и тоа не еден - рече Катерина средувајќи ги ноктите.

Ете, тоа ме дотепуваше, таа нејзина близина и истовремено толкавата оддалеченост што создаваше вистински бездни помеѓу нас..

Се меша зеленото мастило со црвената крв: надежта отпочинува под сенката на муренката пред лутиот бој со смртта. ем молчат, ем бијдат брановите: доаѓаат нови поплави од тага за докусурување на дваесетиот век. секое листе на белата муренка им прави сенка на мечтите на сите кои умираат со гордост во погледот.

Очај за убиството на невиноста, таа осамена жртва на гревот која умира во болната фантазија на умот”.

Во проекцијата на тоа лудило, во часот на агонија насликав аморфна, безобличена слика на убиец.

Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.

Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.

Бреда беше на телефон. „Бреда, јас сум“, пелтечев. „Збудалев барајќи те.“ Тишина.

Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.

Измислив приказна за мајка ѝ која умира во Феникс, за работата што пропаѓа, дека пијам премногу и размислувам за самоубиство, уништување и судниот ден, и дека морам да разговарам со Бреда уште еднаш пред крајот, и дали таа случајно знае каде е.

Сѐ што оттогаш работев, и сето она што ќе го работам е тоа дека просто плетам и расплеткувам приказни настанати од некои претходни приказни.”

Испадна дека тој говор не беше потребен.

Сум чула за една птица која умира, набодувајќи се на голем трн.