кој (зам.) - шпарта (гл.)

На зајакнатата потреба по идентитет, на вообичаеното балканско наци-религиско лудирање, или на нешто сосема трето, пак се појави оној бекетовски несреќник “Dog”, кој шпарта сѐ уште, мислиш, околу нашиве колипки, а ние го бркаме со камења?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во сенката на дебелите yидови низ кои шпартаат специјални видови на гуштери - чии паѓање во нечија коса предизвикува едвај видливо бранување од извик, страв, паника среде таа речиси пустинска неподвижност (оттаму, од таа статичност, можеби потекнува и „сценската“ форма на овој скеч?!) - господинот Иљаз, првиот попладневен посетител во чајџилницата САМО ТИ ЈА, зависнички (истовремено страсно и одмерено!) го срка првиот од низата чаеви што следуваат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)