кој (зам.) - врата (имн.)

И во стварноста која врата и да отворам е само копнеж по тие тажни очи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Има нешта на кои никогаш нема да се навикнеме!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најпосле, откако Петре ќе решеше да влезе во друг дуќан, дуќанџиите, како што му палеа темјан при влегувањето, така при излегувањето го попрскуваа со ѓулсуи, и тој излегуваше на дрвени нозе, поревајќи се и не знаејќи сега на која врата да излезе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
КЕВА: Ама, Спиро...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Најпосле, јас... (Оди кои вратата.) Ајде, мечка страв, мене не страв! (Ја фаќа вратата и веднаш ја тргнува раката како ожежена.) А-а! Не бива....
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Влегувам во една барака, а врати и лево и десно од мене, не знам на која врата да чукнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На која врата да тропнам? Им кажувам на луѓето кои ме прашуваат како изгледаше куќата и како изгледаа стопаните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас ни самата не сум сигурна колку од сето ова што го зборувам беше од оваа страна на вратата, а колку беше од онаа, другата. Мислам знаеш на која врата мислам!...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Одеше во Битола, во Прилеп и оттаму, којзнае по кои врати, по кои канали, поткупуваше и носеше в село.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)