Челникот и човекот на коњ продолжиле да се движат еден кон друг како по некој поранешен договор, без брзање, бавно, секој со своја срдечност - така изгледало - да подаде рака за поздрав, не намерници на кои животните врвици им се составуваат случајно туку стари познајници и приврзаници на човечко пријателство.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Зошто чудна?“ „Чудна, а тоа се гледа и кај животните,“ рече Клара, па праша: „Кажи ми кои животни, според тебе, имаат нешто најмајчинско во себе?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сара подразмисли некое време, па одговори: „Оние женки кои им припаѓаат на копитарите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Над него висела на невидливи сончеви нишки црвеникава ветрушка; наслушнувала песна на кос и со остро око ги демнела движењата под себе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како што е добро познато од историјата на психоанализата, човечкото суштество во процесот на станување говорен субјект минува низ симболичка кастрација која воведува пречка, недостаток од нешто, поради што субјектот засекогаш ќе биде лишен од целовитоста која животните сѐ уште ја имаат.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)