Нема начин на кој Партијата би можела да биде соборена. Владеењето на Партијата е вечно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Историјата е запрена. Ништо не постои освен бесконечната сегашност, во која Партијата е секогаш во право.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Големиот Брат е одората во која Партијата се претставува себеси пред светот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Живеејќи во свет во кој партијата беше „Бог и батина“ никој не помислуваше дека еден дедо со исклучителна блажена фаца, со очи од кои зрачи добрина, еден облак во црвен плиш може да биде помоќен од партиските џивџани.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Да не прозвучи суетно но јас навистина сметав дека и во крутите околности на системот постојат прифатливи решенија за онаа личност која ќе соумее да се постави така за да може да се придвижи и надвор од правилата.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не го сторив тоа ни оној ден кога свесно одбив да бидам „унапреден“ во доделувач на пофалници и на други одличија со кои ќе требаше да им ги украсувам градите на оние поединци од стадото кои ќе прифатеа дека единката нема потреба да размислува за појавите и настаните за кои Партијата има одамна веќе стокмено одговори и распишала рецепти и правила.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А оној со големата чанта праша: - Сака ли некој доброволно да остане?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Јас застанав и погледнав зад мене. Ми пријде Доне.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Пандо сврте глава и потоа рече: - Тебе ли те викаат? - Мене, - рече Кире.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
За жал, вас на кои партијата им ја даде целата доверба, ќе ве нема. Зошто?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ние, озлобените и гневни поразени борци на ДАГ во својата понижена гордост и достоинство – ниту сакавме, ниту имавме желба да ги ислушаме тие, кои партијата, т.е. Захаријадис и неговите, ги покажа со прст и токму нив ги обвини за поразот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Сите овие луѓе на кои партијата им беше ветила блескава иднина, само да слезат од планините – за да станат нова класа, работничка класа, силна, челична, виорна, примерна, бестрашна, непобедлива – да ѝ зададат смртоносен удар на победената класа, на нејзините остатоци.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)